บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 631 - บทที่ 640

เสียงกระพรวนเงินดังขึ้นกรุ๊งกริ๊ง แม้เสียงจะเบาหวิว แต่กลับบาดหูยิ่งนักเยี่ยเป่ยเฉิงสีหน้าคล้ายกับว่างเปล่า ทันใดนั้น ดั่งมีบางสิ่งแตกสลายอยู่ในใจเงียบๆชาวบ้านขุดเอาสร้อยข้อมือขึ้นมาจากดิน สีเงินของกระพรวนเปื้อนไปด้วยดินโคลน และรูปทรงกลมแต่แรกก็ถูกทับจนผิดรูปไป มีเพียงเสียงกรุ๊งกริ๊งที่ออกมาเบาๆ เท่านั้นชาวบ้านถืออยู่ในมือ พลางเอาชายเสื้อเช็ดคราบดินที่เปรอะเปื้อนจนสะอาด และถือมายังเบื้องหน้าไป๋อวี้ถัง พลางกล่าว “คุณชาย ท่านดูสร้อยข้อมือเส้นนี้ เป็นของแม่นางผู้นั้นหรือไม่?”ไป๋อวี้ถังไม่ตอบ มีเพียงดวงตาที่สิ้นหวังมองไปยังเยี่ยเป่ยเฉิงเพราะแท้จริงแล้ว สร้อยข้อมือเส้นนี้เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นคนเลือกให้นางเอง อีกทั้งใส่ให้นางกับมือ จึงจำได้มากกว่าแต่ไป๋อวี้ถังจะไม่เคยเห็นสร้อยข้อมือเส้นนี้จริงรึ?ครั้งหนึ่งหลินซวงเอ๋อร์เคยทำสร้อยข้อมือเส้นนี้ตกไปในน้ำ และเขาก็เป็นคนกระโดดลงน้ำไป เก็บขึ้นมาให้นางเอง...ลูกกระพรวนที่ผูกอยู่ เขาก็เคยเห็นมาก่อน เพียงแต่ไม่กล้าเผชิญกับความจริงเท่านั้นชาวบ้านเห็นดังนี้ จึงหันไปยื่นให้เยี่ยเป่ยเฉิงแทน พลางกล่าว “คุณชาย ท่านดูเองเถิด สร้อยเส้นนี้เป็นของแ

และตอนนี้นางก็คิดตกแล้ว ขอเพียงเยี่ยเอ๋อร์ของนางมีความสุข เขาต้องการให้ใครอยู่เคียงข้างก็ย่อมได้ ต้องการแต่งงานกับหญิงใดก็แต่งไป นางจะไม่ก้าวก่ายอีก...แต่ว่า นางคิดได้ตอนนี้คล้ายจะสายเกินไป...หลินซวงเอ๋อร์คงไม่ได้กลับมาอีก และบุตรชายที่นางรักปานแก้วตา บัดนี้สูญเสียหญิงคนรักไป จนหมดสติแน่นิ่ง กระทั่งหมดกำลังใจที่จะอยู่ต่อไปเมื่อนึกถึงตรงนี้ กงชิงเยวี่ยก็รู้สึกเสียใจยิ่ง นางร้องไห้พลางกล่าวต่อเยี่ยเป่ยเฉิง “ลูกแม่ แม่สำนึกผิดแล้ว แม่ไม่ควรไล่นางไป เจ้าฟื้นมาได้หรือไม่ และต่อไป เจ้าจะแต่งงานกับผู้ใดก็ได้ แม่จะไม่ห้ามปรามอีกแล้ว...”แต่คำพูดของนาง เยี่ยเป่ยเฉิงไม่อาจตอบโต้ได้อีกเขายังคงหลับตานิ่งสนิท ไม่ยอมฟื้นขึ้นมา ราวกับว่าทุกสิ่งในโลกนี้ ไม่ควรค่าให้เขาอาลัยอาวรณ์อีกเสิ่นป๋อเหลียงกล่าวปลอบใจ “นายหญิงโปรดวางใจ ท่านอ๋องสุขภาพเป็นปกติ เพียงแต่ได้รับความสะเทือนใจมากไป บางที ให้นอนพักหลายวัน รอจนคิดได้แล้ว ยอมรับความจริงก็จะฟื้นขึ้นมาเอง”กงชิงเยวี่ยกล่าว “ถ้าเช่นนั้นเมื่อใดเขาจะฟื้นมา? และหากคิดไม่ตกตลอดไปล่ะ?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวตอบ “ไม่หรอก ท่านอ๋องร่างกายแข็งแรง เพียงเพรา

ตงเหมยร้องไห้จนตาบวม นางไม่ยอมรับน้ำใจจากเสวียนอู่ ซ้ำยังไล่เขาออกไปอีกเสวียนอู่ยืนอยู่ด้านนอก กล่าวปลอบใจตงเหมยทั้งที่มีประตูกั้นอยู่ “แม่นางตงเหมย ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้จะมีการไต่สวน ท่านอ๋องจะให้ความเป็นธรรมแก่พระชายาเอง”มีเสียงเกรี้ยวกราดของตงเหมยลอดออกมา “ความเป็นธรรมรึ? ความเป็นธรรมอย่างไร คนก็เสียชีวิตไปแล้ว ให้ความเป็นธรรมจะช่วยอันใดได้?”จากนั้น นางจึงโยนสิ่งของที่เสวียนอู่ซื้อให้ออกมาทั้งสิ้นพลางกล่าวต่อเสวียนอู่ด้วยตาแดงๆ “ก่อนหน้านี้ หากไม่เพราะพวกท่านยอมให้เจียงหว่านเข้าจวนมา เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น”ตงเหมยไม่กล้าตำหนิเยี่ยเป่ยเฉิง เพราะนั่นเท่ากับล่วงเกินผู้เป็นนาย ถือเป็นความผิดอย่างมหันต์ แต่กับเสวียนอู่ นางย่อมไม่ไว้หน้าเขา “ต้องโทษเจ้าด้วย ตอนแรกที่ซวงเอ๋อร์ล้มป่วย เจ้าเป็นคนพาเจียงหว่านมารักษานาง ทั้งที่รู้ว่าเจียงหว่านชอบท่านอ๋อง แล้วไฉนจึงวางใจให้นางมาใกล้ชิดซวงเอ๋อร์อีก?”“ถ้าไม่เพราะเจียงหว่านคอยวางแผนยุยง ซวงเอ๋อร์คงไม่ตัดใจยอมหนีไป และไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น...”เสวียนอู่ถูกด่าจนเถียงไม่ออกเขาเป็นคนมีนิสัยตรงไปตรงมา ตอนนั้นที่ให้เจียงหว่านมารั

“ท่านพี่ ท่านเป็นอะไรกันแน่? ไยจึงมองข้าเช่นนี้?”ในกระจกเผยนางที่ทำท่าสงสัยออกมาน้ำตาไล่ลงมาตามแก้ม เยี่ยเป่ยเฉิงพยายามระงับความรู้สึก “ซวงเอ๋อร์ พี่รู้ว่าตัวเองผิดแล้ว เจ้าอย่าทิ้งพี่ อย่าทิ้งพี่ไป ได้หรือไม่?”ในตาหลินซวงเอ๋อร์อ่อนโยนสว่างใสดุจธารา น้ำเสียงที่เปล่งออกมาอบอุ่นนุ่มนวลตลอดกาล “ท่านพี่ เหตุใดถึงถึงร้องไห้เล่า? ใครทำให้ท่านโมโหกัน?”“ท่านพี่น่าขายหน้าจริงเลย เหตุใดถึงร้องไห้ขี้มูกโป่งไปเสียได้เล่า?”เยี่ยเป่ยเฉิงพยายามระงับความรู้สึกที่ใกล้พังทะลายลงอย่างสุดความสามารถ เขากล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง “ไม่มีผู้ใดทำพี่โกรธทั้งนั้น เป็นพี่ที่โกรธตัวพี่เอง พี่โกรธที่ตอนนั้นทำไมพี่ถึงไม่เชื่อเจ้า พี่โกรธที่ทำให้เจ้าเจ็บ และยิ่งโกรธที่ทำให้เจ้าหายไป…”“ซวงเอ๋อร์ เจ้าเกลียดพี่มากใช่หรือไม่ ตอนนี้เลยทิ้งพี่ และไม่ยอมจะเจอพี่อีกแล้วใช่หรือไม่?”หลินซวงเอ๋อร์กล่าว “จะเป็นไปได้ไง? ข้าจะตำหนิท่านพี่ได้อย่างไร? ซวงเอ๋อร์ชอบมากที่สุดก็คือท่านพี่…”ร่างสูงใหญ่สั่นเทาเล็กน้อย ในตาเยี่ยเป่ยเฉิงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรางเลือน “เช่นนั้นเจ้ารับปากพี่ จะไม่จากไปไหนได้หรือไม่? อยู่ที่นี่ อยู่เ

หากเป็นเช่นนี้จริงก็ดีเลย นางรอเวลานี้มานานโขแล้ว…นางถึงกับไม่เสียดายที่จะเป็นแทนของหลินซวงเอ๋อร์ สรุปแล้ว หาวิธีอยู่ข้างกายเข้าให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน รอมาเนิ่นนาน รอเขาลืมหลินซวงเอ๋อร์นังผู้หญิงคนนั้นจนสิ้น ไม่แน่เขาอาจจะหันมาชอบตัวเองก็ได้ด้วยความตื่นเต้นเต็มเปี่ยม ในที่สุดรถม้าก็มาถึงเจียงหว่านถือกระโปรงลงจากรถม้า ไม่รอให้เสวียนอู่นำทาง ก็วิ่งเบาๆ ไปยังเรือนตะวันออกนางถึงขั้นที่คิดได้แล้วว่าควรจะคำปลอบเขาอย่างไร สรุปแล้ว ต้องให้เขาเกิดความรู้สึกดีต่อตัวเองถึงจะได้…ไม่นานก็มาถึงเรือนตะวันออก เสวียนอีไม่ได้ตามเข้าไปอีก แค่ยืนอยู่นอกประตูเรือน ไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้เจียงหว่านไม่คิดสิ่งใด ยกเท้าก้าวเข้าไปในเรือนทันทีในเรือนว่างเปล่าไร้คน ดูแล้วเงียบเป็นพิเศษต้าหู่ถูกขังไว้ในรั้ว ตอนนี้กำลังหลับอยู่เมื่อเห็นต้าหู่ เจียงหว่านลดฝีเท้าเบาลงไปมากโดยไม่รู้ตัว ด้วยกลัวว่าจะไปทำให้มันตื่นแต่ต่อให้ฝีเท้านางจะเบาแค่ไหน ก็ยังดังจนทำให้ต้าหู่ตื่นอยู่ดีต้าหู่ลืมตาขึ้น ครั้นเห็นเจียงหว่านก้อ้าปากกว้าง คำรามใส่นาง ให้ความรู้สึกว่าอยากจะฉีกนางเป็นชิ้นๆ เจียงหว่านสั่นเทาไปทั่วร่าง และ