All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 431 - Chapter 440

เยี่ยเป่ยเฉิงจูงมือหลินซวงเอ๋อร์ไปที่ร้านขายขนมถังเหริน“ ซวงเอ๋อร์อยากกินขนมถังเหรินใช่ไหม? เดี๋ยวสวามีจะเลือกให้เจ้าอันหนึ่ง”เมื่อเจ้าของร้านเห็นว่าจะมีคนซื้อของ ก็รีบทักทายอย่างอบอุ่น“นายท่าน จะซื้อขนมถังเหรินหรือ? สองสามอันนี้เป็นขนมมนุษย์น้ำตาลที่ใหญ่ที่สุดและสวยที่สุดเลย นายท่านดูสิว่ามีอันที่ชอบไหม”สีหน้าท่าทางของหลินซวงเอ๋อร์ดูอ่อนลงทันที นางกำลังจะบอกว่าอยากได้นกฟีนิกซ์ที่ใหญ่ที่สุดและสวยงามที่สุด แต่คิดไม่ถึงว่า ในวินาทีต่อมา สีหน้าก็เคร่งขรึมลงทันทีเยี่ยเป่ยเฉิงพูดกับเจ้าของร้านว่า "รบกวนเถ้าแก่เอาขนมถังเหรินที่อยู่ตรงมุมอันนั้นมาให้หน่อย เอาอันนั้นก็พอแล้ว"เยี่ยเป่ยเฉิงเลือกไปเลือกมา สุดท้ายก็เลือกอันที่เล็กที่สุดและน่าเกลียดที่สุดให้นาง...หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยอีกครั้ง นางอยากได้นกฟีนิกซ์ที่ใหญ่ที่สุดและสวยงามที่สุด ไม่ได้อยากได้หัวหมูอันนี้...เยี่ยเป่ยเฉิงยื่นขนมถังเหรินให้หลินซวงเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า "กินอันนี้เถิด สวามีเห็นว่ามันน่ารักที่สุด"หลินซวงเอ๋อร์ขมวดคิ้ว ขนมถังเหรินแค่นี้นางกินคำเดียวก็หมดละ! แต่เงินที่เยี่ยเป่ยเฉิงจ่ายให้กับเจ้าของร้

“มันเป็นแค่อาการป่วยเล็กๆน้อยๆ ท่านหมออย่ากังวลไปเลย…” ชายคนนั้นรีบอธิบาย ขณะที่พูด ผ้าคลุมที่อยู่บนใบหน้าก็หลุดออกพอแพทย์เฉินเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน ก็ตกใจมากจนทรุดตัวลงกับพื้นใบหน้าของชายคนนั้นมีบาดแผลที่เน่าเปื่อย เลือดหนองยังคงไหลออกมาจากบาดแผล แม้แต่ดวงตาคู่นั้นของเขาก็ไม่ละเว้น รูม่านตาที่แดงก่ำดูเหมือนสัตว์ร้ายที่กระหายเลือดจนไม่เหลือเค้าโครงหน้าเดิมเลย!“เจ้า...เจ้าไปหาแพทย์ฝีมือดีคนอื่นเถิด ข้าไม่สามารถรักษาได้…” ในเวลานี้ แพทย์เฉินเสียใจว่าเหตุใดถึงเปิดประตูให้เขา แถมยังยินดีต้อนรับเขาเข้ามาด้วย!นี่ไม่ใช่อาการป่วยเล็กๆน้อยๆ แต่เป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาหายอย่างเห็นได้ชัด! ดูจากโรคแล้ว อาจจะมีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อได้แพทย์เฉินไม่กล้าให้เขาอยู่ที่นี่อีกต่อไป อยากจะรีบขับไล่เขาออกไปใจจะขาดแต่ชายหนุ่มคนนี้ไม่ยอมจากไป ไม่ง่ายเลยที่เขาจะเข้ามาในเมืองหลวงได้ จะจากไปง่ายๆได้อย่างไร?เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วกุมมือของแพทย์เฉินเอาไว้ วิงวอนว่า: "ท่านหมอ ได้โปรดเมตตา ช่วยชีวิตข้าด้วย ข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ ถ้าท่านไม่ช่วยชีวิตข้า ข้าจะต้องตายอย่างแน่นอน ... "หมอเฉ

หลินซวงเอ๋อร์คิดไม่ถึงว่าเหยาซื่อจะมาหาตนเองนางยืนอยู่นอกประตูจวน รอเป็นเวลานานถึงจะเห็นหลินซวงเอ๋อร์ออกมาหลินซวงเอ๋อร์ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเหยาซื่อถึงมาหานาง เพราะอย่างไรเสีย นางก็เคยสัญญากับเหยาซื่อแล้วว่า จะไม่รบกวนฉีหมิงอีกต่อไป อีกอย่างช่วงนี้ นางไม่ได้พบกับเขาเป็นการส่วนตัวเลยทันทีที่เห็นหลินซวงเอ๋อร์ เหยาซื่อก็รีบเข้าไปทักทาย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร ซึ่งแตกต่างจากท่าทีที่ห่างเหินเย็นชาในอดีตเป็นอย่างอย่างมากแต่เหยาซื่อยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูด หลินซวงเอ๋อร์ก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า: "ท่านป้า ช่วงเวลานี้ ข้าไม่ได้พบกับพี่ฉีเลย ไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปข้องแวะกับเขา ไม่ทราบว่าท่านป้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?"รอยยิ้มบนใบหน้าของเหยาซื่อแข็งทื่อเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานก็กล่าวอย่างกระอึกกระอักว่าว่า: " ซวงเอ๋อร์...ครั้งที่แล้วป้าไม่ได้คิดให้รอบคอบเอง เจ้ารู้ไหมว่า ป้าเป็นคนที่สักแต่พูดแต่ใจไม่ได้คิด เจ้าอย่าไปใส่ใจเลยนะ… "สักแต่พูดแต่ใจไม่ได้คิด?ตอนนั้นตอนที่นางพูดคำเหล่านี้พูดมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เพื่อไม่ให้นางไปเกาะแกฉีหมิงอีก คำพูดรุนแรงทุกประเภทก็พูดออกมาจนหมด แถม

ในคุกที่ร้อนชื้น ราวเหล็กที่มีรอยด่างตรงตระหง่าน ภายใต้แสงไฟ ราวเหล็กทอดเงาตัดกันบนพื้น น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมากฉีหมิงถูกมัดไว้กับไม้กางเขน มือและเท้าทั้งสองข้างขถูกล่ามโซ่เอาไว้ผู้คุมขังจะเฆี่ยนตีเขายี่สิบครั้งทุกๆหนึ่งชั่วโมง ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้บนตัวของเขาทิ้งเต็มไปด้วยคราบเลือด ทุกรอยแส้ลึกจนสามารถเห็นกระดูกเหงื่อเย็นปกคลุมหน้าผาก ทำให้เส้นผมที่ขมับเปียกชื้น เลือดฝาดที่อยู่บนใบหน้าของฉีหมิงหมดไป และมีกลิ่นเน่าเหม็นก็ตลบอบอวลไปทั่วทั้งคุกผู้คุมขังเหวี่ยงแส้ที่อยู่ในมือ ฟาดแส้ลงไปที่บนตัวของฉีหมิงครั้งแล้วครั้งเล่า แส้ตีไปที่เนื้อของเขา และได้ยินเสียงแส้แต่ละอันได้อย่างชัดเจนการเฆี่ยนตียี่สิบครั้งเสร็จอย่างรวดเร็ว ผู้คุมขังโยนแส้เปื้อนเลือดไปที่มุมห้องด้วยความเซ็ง พลางเดินออกไปข้างนอก พลางพูดกับผู้คุมขังอีกคนว่า: " หรือว่าแส้อันนี้ฟาดไปบนร่างกายของคนแล้วไม่เจ็บ?ข่าเฆี่ยนเขานานขนาดนั้น! ไม่เห็นเขาร้องสักแอะ! องค์ชายใหญ่ให้พวกเราจัดการเขาเป็นพิเศษ แค่เฆี่ยนตีเขาแบบนี้ มันง่ายเกินไปไหม? "รู้ไหมว่า แส้นี้แช่ในน้ำพริกและน้ำเกลือเป็นพิเศษ เป็นการลงโทษที่เลวร้ายที่สุดสำหรับ

ฮุ่ยอี๋เกรี้ยวโกรธมาก จนดึงดาบออกจากมาจากเอวของผู้คุมขัง นางชี้ดาบไปที่ผู้คุมขัง แล้วกล่าวว่า "ข้าจะถามเจ้าคำถามเดียวเท่านั้น! ทาสหมา! เจ้าจะปล่อยเขาหรือไม่?"ดวงตาของนางแดงก่ำ ในนัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธ จิตสังหารอันดุร้ายแวบขึ้นในนัยน์ตาในขณะนี้ นางอยากจะฆ่าคนจริงๆผู้คุมขังตกใจจนต้องคุกเข่าลงกับพื้น ก้มศีรษะลงแล้วกล่าวว่า “องค์หญิงได้โปรดไว้ชีวิตด้วย ไม่ใช่ว่าข้าน้อยจะไม่ปล่อยเขาไป เพียงแต่ว่ามีคนเบื้องบนสั่งมา ข้าน้อยจะรับปากองค์หญิง ว่าจะไม่เฆี่ยนตีเขาอีกแล้ว…”ฮุ่ยอี๋เอาดาบจ่อที่ลำคอของเขา แล้วกล่าวว่า "ข้าอยากให้เจ้าปล่อยเขา!"“ข้าน้อย... ข้าน้อย...” ผู้คุมขังตกอยู่ในสภาวะที่ยากลำบาก แต่คิดไม่ถึงว่า วินาทีต่อมา จะมีดาบอันแหลมคมจะแทงทะลุหน้าอกของเขาทันใดนั้น เลือดก็พุ่งออกมา และกระเซ็นเล็กไปบนกระโปรงของฮุ่ยอี๋เล็กน้อยฮุ่ยอี๋สะดุ้งตกใจ ดาบอันคมกริบที่อยู่ในมือหล่นลงพื้นจนมีเสียงดัง "เพล้ง"ทันทีที่หันกลับมา ฮุ่ยอี๋ก็เห็นทั่วป๋าจิ่นยืนอยู่ข้างหลังนางด้วยสีหน้าแววตาที่ไร้ความรู้สึก“เสด็จพี่..ท่านทำอะไรเนี่ย?” ฮุ่ยอี๋มีสีหน้าที่ซีดเผือดทั่วป๋าจิ่นดึงดาบออกอย่างสงบนิ่ง