All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 451 - Chapter 460

แต่ทว่า เขาคิดไม่ถึงว่า ทั่วป๋าจิ่นจะกระตือรือร้นที่จะฆ่าเขาขนาดนี้!เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวเยาะเย้ยว่า "ฝ่าบาทมาได้เหมาะเจาะมาก ฝ่าบาทไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่ได้เป็นอะไร"ทั่วป๋าจิ่นกล่าวว่า: " ท่านลุงไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว มือสังหารคนนี้น่าจะหนอนบ่อนไส้ของแว่นแคว้นศัตรู พรางตัวอยู่ในวังมาหลายเดือนแล้ว ในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้นในวันนี้..."ในขณะที่พูด องครักษ์ก็นำตัวผู้ลอบสังหารมาที่ตรงหน้าพวกเขาดาบที่เยี่ยเป่ยเฉิงเพิ่งจะขว้างไปไม่ได้โจมตีส่วนสำคัญของเขา แต่เฉียดหัวใจของเขาไปหนึ่งนิ้วดังนั้น เมื่อองครักษ์จับตัวผู้ลอบสังหารมาที่ตรงหน้าพวกเขา เขายังพอมีลมหายใจอยู่ทั่วป๋าจิ่นกล่าวว่า: " ท่านลุงไม่ต้องกังวล มือสังหารคนนี้เหิมเกริมมาก ข้าจะพาเขาไปที่กรมราชทัณฑ์เพื่อเค้นคำสารภาพ ทำให้เขาเปิดเผยคนที่อยู่เบื้องหลังออกมา พอถึงตอนนั้น ข้าจะต้องให้คำอธิบายแก่ท่านลุงได้อย่างแน่นอน! "หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "เหตุใดถึงไม่ถามตอนนี้ล่ะ? เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก ถ้าเขาตายในมือของท่านจะทำอย่างไร? ถ้าอย่างนั้นก็จะคงจะไม่มีพยานหลักฐานแล้วน่ะสิ?"สุดท้าย หลินซวงเอ๋อร์ก็กล่าวเสริมอีกว่า: "ถ้าจะถาม ก็ให้ถามตอ

ทั่วป๋าจิ่นหัวเราะ: "คนนับร้อยฆ่าตัวตายหมดเลยหรือ? เจ้าคิดว่าคนอื่นจะไร้สมองเหมือนเจ้าหรือ?"องครักษ์ลับคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับเสียงดัง "พลั่ก" และมีสีหน้าซีดเผือดทั่วป๋าจิ่นพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า: "เห็นได้ชัดว่านายอำเภอคนนั้นพยายามปกปิด เพราะกลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมา ดังนั้นจึงเผาสังหาร ราษฎรที่ติดเชื้อทั้งหมด... "องครักษ์ลับ: "ข้าน้อยเข้าใจแล้ว!"……บรรยากาศในรถม้าอึมครึมมาก ทั้งสองคนต่างก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรพอปิดม่านรถม้า ก็บดบังแสงจากภายนอก ทำให้ภายในรถม้ามืดเล็กน้อยหลินซวงเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่ในรถม้า เหลือบมองเยี่ยเป่ยเฉิงที่อยู่ข้างๆเป็นครั้งคราวเยี่ยเป่ยเฉิงกำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง จากมุมของหลินซวงเอ๋อร์ จะมองเห็นแค่ใบหน้าด้านข้างที่เคร่งขรึมของเขาเท่้านั้นดูเหมือนเขาจะยังโกรธอยู่ จึงหลับตาลงเล็กน้อยและไม่ยอมมองนาง ริมฝีปากอันเรียวบางเม้มจนเป็นเส้น คิ้วที่โฉบเฉี่ยวขมวดกันเล็กน้อย เค้าโครงหน้าที่คมเข้ม บุคลิกที่โดดเดี่ยวเย็นชาทำให้คนรู้สึกยำเกรง ในขณะที่ทำให้ผู้คนหวาดเกรงโดยไม่มีเหตุผลก็สามารถทำให้ผู้คนไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เช่นกันในที่สุดหลินซวงเอ๋อร

หลินซวงเอ๋อร์กล่าวพร้อมสะอื้นไห้ว่า "แต่ข้าได้ยินมาก่อนหน้านี้ว่า ทุกสรรพสิ่งในโลก ล้วนส่งเสริมและยับยั้งกัน ไม่ว่าจะเป็นพิษชนิดใด ล้วนมียาที่สามารถแก้พิษได้... "แพทย์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่าง จึงพูดกับหลินซวงเอ๋อร์ว่า: " สิ่งที่แม่นางพูด ทำให้ข้านึกอะไรออก ว่ากันว่า บนโลกใบนี้มีงูประเภทหนึ่ง เรียกว่างูทองดำหางแดง ถ้าสามารถจับงูตัวนี้ได้ ให้เอาดีงูออกมาลอกหนังงูออกแล้ว แล้วนำมาต้มกับเลือดงู สามารถแก้สารพัดพิษ และรักษาโรคได้ทุกชนิด "หลินซวงเอ๋อร์ค่อยๆหายใจถี่ขึ้น: "ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็มีวิธีแก้พิษให้สวามีของข้าแล้วน่ะสิ?"“เพียงแต่ว่า…” แพทย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย หัวใจของหลินซวงเอ๋อร์ก็เต้นแรงทันที“เพียงแต่ว่าอะไร?” หลินซวงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะถามแพทย์กล่าวต่อว่า " งูนั้นดุร้ายสุดขีด และมีพิษร้ายแรงมาก ถ้าไม่ทันได้ระวังตัวแล้วถูกมันกัด จะต้องตายอย่างแน่นอน... ยิ่งไปกว่านั้น นิสัยของงูชนิดนั้นยากที่จะคาดเดาได้ และจับยากมาก แม้แต่ร้านขายยาทั่วทั้งเมืองฉางอาน ตลอดครึ่งชีวิตของข้า ไม่เคยเห็นงูชนิดนี้มาก่อนเลย... "“ข้าได้ยินมาว่า งูตัวนี้มีสีทอง สีทองอันแวววาวนั้น

หลินซวงเอ๋อร์มีกำลังใจขึ้นมาทันที ค่อยๆนั่งยองลงทีละน้อย กลั้นลมหายใจ สายตาจับจ้องไปยังทิศทางของเสียงครู่หนึ่ง...เสียงค่อยๆเข้ามาใกล้ หัวใจของหลินซวงเอ๋อร์เต้นเร็วขึ้น และมือที่ถือเคียวไว้แน่นสั่นเล็กน้อยนางกลัวมาก ตั้งแต่ต้นจนจบ กลัวลึกจนไปถึงกระดูก...ทันใดนั้น งูเหลือมตัวใหญ่เท่าแขนตัวหนึ่งก็โผล่ออกมาจากป่าหนาม...“อร๊าย!!!” หลินซวงเอ๋อร์ตกใจมากจนล้มลงกับพื้น ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้งูตัวนั้นพ่นลิ้นออกมา ยกหัวขึ้นสูง และส่งเสียงอันแหลมคมออกมาจากในปาก เมื่อมันอ้าปาก ก็เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมทั้งสี่เล่มของมันภาพเหตุการณ์ที่ถูกงูกัดในวัยเด็กผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกหนาวซู่ตั้งแต่ฝ่าเท้าไปจนทั่วร่างกาย แม้แต่ฝ่ามือก็มีเหงื่อออกหลินซวงเอ๋อร์พยายามอย่างเต็มที่จะระงับความหวาดกลัวที่มีต่องู และรวบรวมความกล้าที่จะสบตามัน“ก็แค่งูเหลือมตัวเดียวเท่านั้น มันไม่เป็นพิษ และไม่กัดคน…” หลินซวงเอ๋อร์ปลอบใจตนเองอยู่ในใจอย่างต่อเนื่อง แต่คำพูดที่พูดออกมากลับแฝงไปด้วยความสั่นเครือเหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผาก และหยดลงมาตามแก้มหลินซวงเอ๋อร์พบว่าตนเองไม่อาจควบคุม

นางจับมันเอาไว้แน่นไม่ยอมคลายมือ งูก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้นาง อ้ากว้างปากกัดลงบนหลังมือของนาง ไม่ยอมปล่อยพิษแทรกซึมเข้าไปในกระแสเลือดอย่างรวดเร็ว ทำให้หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกเวียนศีรษะทันที นางกลัวว่าตนเองจะทนไม่ได้นาน จึงโยนงูใส่ลงในกระบุงที่อยู่บนหลังงูที่ถูกโยนลงไปในกระบุงยังคงกัดหลังมือของนางอยู่ หลินซวงเอ๋อร์ขมวดคิ้ว จากนั้นก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว จนทำให้เนื้อหย่อมเล็กๆหลุดออกไปจากหลังมือถึงแม้ว่ามันจะกัดไม่ยอมปล่อย แต่ใช่ว่าจะอยู่ภายใต้การควบคุมของมันในขณะที่บาดแผลที่หลังมือเปิดออก เลือดก็เป็นสีดำ และไหลออกมาจากบาดแผลอย่างต่อเนื่องหลินซวงเอ๋อร์ใช้ของปิดกระบุงเอาไว้อย่างรวดเร็ว เพื่อป้องกันไม่ให้งูเลื้อยหนีออกมาจากด้านในนางเริ่มวิงเวียนศีรษะมากขึ้น พร้อมด้วยอาการคลื่นไส้อาเจียน หลินซวงเอ๋อร์หยิบยาแก้พิษที่แพทย์มอบให้ออกมาจากในอ้อมแขน แล้วกลืนมันลงไปภายในรวดเดียว จากนั้นก็ทายาแก้พิษลงไปบนบาดแผลนางนั่งยองๆอยู่บนพื้น บาดแผลยังคงเจ็บมากอยู่ อาการวิงเวียนศีรษะไม่ได้ทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรุนแรงมากยิ่งขึ้นอาจจะเป็นเพราะว่างูตัวนั้นกัดลึกจนเกินไป พิษจึ