All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 461 - Chapter 470

จี๋เฟิงเร่งรีบเดินทาง ขี่ม้าพาหลินซวงเอ๋อร์ฝ่ายามวิกาลกลับมาถึงจวนหย่งอันเมื่อมาถึงหน้าจวน ไม่รอให้จี๋เฟิงได้หยุดก่อน หลินซวงเอ๋อร์พลันพลิกตัวลงจากหลังม้าในทันใดขณะเท้าเหยียบลงพื้น นางยืนไม่มั่น ร่างกายจึงเซล้มฟาดลงพื้นไปตงเหมยเห็นเข้าก็รีบวิ่งมาพยุง“ตายจริง พระชายา เนื้อตัวไฉนมีบาดแผลมากมายเช่นนี้เจ้าคะ?” ตงเหมยเพ่งดูสภาพของหลินซวงเอ๋อร์ เห็นนางสะบักสะบอมไปเกือบทั้งตัว ขากางเกงยังเปื้อนด้วยโลหิต ก็ให้รู้สึกตกใจยิ่งหลินซวงเอ๋อร์ไม่สนใจความเจ็บตามร่างกาย ภายใต้การประคองของตงเหมย นางฝืนยืนมั่นคง เดินไปปลดเอาชะลอมใส่งูดำหางไหม้ที่อยู่หลังม้า พลางยื่นส่งให้ตงเหมยและกล่าวต่อ “งูดำหางไหม้ข้าหาพบแล้ว เจ้ารีบนำไปช่วยท่านอ๋อง...”ขณะที่พูด นางรู้สึกอ่อนแรงเต็มที ร่างกายฝืนทนจนถึงขีดสุดแล้วตงเหมยรีบประคองร่างโงนเงนของหลินซวงเอ๋อร์ให้ยืนมั่นคงไว้ พร้อมเรียกเสวียนอู่ให้ช่วยเอางูเข้าไปในจวนเสวียนอู่รับเอาชะลอมใส่งูไป แล้วรีบเดินเข้าด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านบาดเจ็บไม่น้อย บ่าวจะตามหมอมาดูก่อนนะเจ้าคะ”หลินซวงเอ๋อร์รีบจับมือตงเหมยไว้ กล่าวด้วยความร้อนใจ “ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึ

ใบหน้าหลิงซวงเอ๋อร์ยังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาผ่านการร้องไห้จนบวมปูดตงเหมยเห็นเข้าก็ปวดใจยิ่ง พลางกล่าวปลอบใจ “วางใจเถิดเจ้าค่ะ มีแม่นางเจียงอยู่ทั้งคน ท่านอ๋องจะต้องปลอดภัย”“แม่นางเจียง?” หลินซวงเอ๋อร์เพิ่งจะนึกได้ ก่อนหมดสติไป ทั้งตงเหมยและเสวียนอู่ได้เอ่ยถึงชื่อนี้มาแล้วเป็นธิดากำพร้าของแม่ทัพฝ่ายซ้าย ติดตามท่านอ๋องมานานปี มีวิชาแพทย์ล้ำเลิศ...“ตงเหมย ข้าหมดสติไปนานเท่าใด? มีความรู้สึกคล้ายนอนหลับไปนานมาก และข้ายังฝันสะเปะสะปะ เห็นพี่ชายที่ตายไปแล้ว พี่ฉีก็ตายไป สามีข้าก็ตายไป...”น้ำเสียงหลินซวงเอ๋อร์สั่นเครืออยู่ตลอดเวลา ใบหน้ายิ่งดูซีดเซียวไปอีกนานเต็มทีที่นางไม่เคยฝันร้ายเช่นนี้ แม้ตอนนี้จะตื่นขึ้นมา แต่ยังมิวายรู้สึกใจหาย ในฝันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง สลัดเท่าใดก็ไม่อาจหลุดพ้น ต่อให้ตื่นมาแล้ว นางยังมีความรู้สึกว่าตนได้ถูกโลกนี้ทอดทิ้งไปอยู่ดี...ตงเหมยโอบกอดนางไว้ พลางปลอบใจเสียงเบา “หมดเรื่องแล้ว ไม่มีเรื่องอันใดอีก เป็นเพียงความฝัน ฝันมักตรงข้ามกับความเป็นจริงเสมอ พี่ฉีของท่านไม่เป็นอะไร พิษของท่านอ๋องก็ได้ถอนแล้ว ทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้น...”หลินซวงเอ๋อร์พยายามยัน

เจียงหว่านกล่าวเนิบๆ “ท่านอ๋องยังไม่ฟื้น เชิญรออยู่ข้างนอกก่อน รู้สึกตัวเมื่อใดจะบอกให้รู้”กล่าวจบ เจียงหว่านก็หันไปทางโม่อวิ๋น “เจ้าไปเอายาของท่านอ๋องมา”โม่อวิ๋นรับคำ พร้อมหันกายไปยังห้องครัว เพื่อนำยางูที่ต้มไว้เข้าไปในห้องหลินซวงเอ๋อร์กล่าว “ให้ข้าเอายาเข้าไปได้หรือไม่?”นางคิดถือโอกาสนี้ไปดูเยี่ยเฉิงเป่ย แม้เห็นเพียงแวบเดียวก็ยังดีโม่อวิ๋นหันไปทางอื่น จงใจถือชามยาเปลี่ยนทิศทางไป ไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ได้แตะ น้ำเสียงยังคงกล่าวด้วยความยโส “หากไม่เพราะคุณหนูเรามาทันเวลา ยาชามนี้ของท่านก็ใช่ว่าจะได้ใช้ประโยชน์ เวลาคุณหนูตรวจรักษาผู้ป่วย จะไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่าม ท่านรออยู่ข้างนอกก็ดีแล้ว”หลินซวงเอ๋อร์เม้มปากไม่พูดจา นางเป็นคนไม่ชอบโต้ฝีปากกับใครมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้วขอเพียงเยี่ยเป่ยเฉิงปลอดภัยก็ดีแล้วตงเหมยเห็นหลินซวงเอ๋อร์ยังเดินกระเผลกอยู่ จึงได้กล่าวเตือน “พระชายา ท่านยังบาดเจ็บที่ขา เชิญกลับไปพักผ่อนจะดีกว่า บ่าวจะคอยเฝ้าอยู่ที่นี่ให้เอง ท่านอ๋องฟื้นมาเมื่อใด บ่าวจะรีบไปแจ้งทันที”หลินซวงเอ๋อร์เหยียดขานั่งอยู่ที่ขั้นบันได พลางกล่าว “ไม่ต้อง ข้าจะนั่งรออยู่ตรงนี้”นางต้อ

“ท่านอ๋องยังไม่ฟื้นอีกรึเจ้าคะ?” ขณะที่โม่อวิ๋นผลักประตูเข้ามา เจียงหว่านกำลังเช็ดหน้าให้เยี่ยเป่ยเฉิงอยู่เจียงหว่านนำผ้าขนหนูไปจุ่มลงในน้ำอีกครั้ง กลับรู้สึกว่าน้ำเย็นมาก จึงหันไปสั่งโม่อวิ๋น “เจ้าไปเปลี่ยนน้ำร้อนมาใหม่ ถังนี้เริ่มเย็นแล้ว”โม่อวิ๋นพยักหน้า หันไปเปลี่ยนเป็นน้ำร้อนเข้ามาใหม่เมื่อส่งน้ำมายังเบื้องหน้าเจียงหว่าน โม่อวิ๋นได้เหลียวมองเยี่ยเป่ยเฉิงที่อยู่บนเตียง พลางเห็นเขาขมวดคิ้วมุ่น ท่าทางคล้ายกับทรมานมาก หน้าผากยังเต็มไปด้วยเหงื่อซึม เสื้อตัวในสีขาวก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ จนแนบติดกับร่างกาย ทำให้เห็นแผงอกล่ำสันที่อยู่ใต้เสื้อรางๆ โม่อวิ๋นกล่าวด้วยความสงสัย “ท่านอ๋องเป็นอะไรเจ้าคะ ท่าทางเหมือนไม่สู้สบายนัก หรือว่ายางูนั่นใช้ไม่ได้ผล?”เจียงหว่านตรวจดูชีพจรให้เขาอีก พบว่าชีพจรเต้นสับสน หัวใจเต้นเร็วผิดปกติ แต่สิ่งเดียวที่มั่นใจได้ก็คือ พิษในตัวได้ถูกขับออกหมดสิ้นแล้ว หลังจากตรวจดูจนมั่นใจ เจียงหว่านค่อยถอนหายใจโล่งอก พร้อมกล่าว “ยางูนั่นเป็นของดีนัก พิษในกายท่านอ๋องได้ถูกขับออกหมดสิ้นแล้ว”“ถ้าเช่นนั้นเหตุใดจึงยังไม่ฟื้นอีก ซ้ำหน้าตายังดูคล้ายกับเจ็บปวดมาก”เ

ในที่สุดเจียงหว่านก็ยอมเปลี่ยนคำพูด “ท่านอ๋องช่างมีความรักต่อแม่นางหลินสุดซึ้งนัก” นิ้วมือนางกำแน่น จนเกือบจิกเข้าถึงเนื้อฝ่ามือเยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “ขาดเพียงยังมิได้เข้าพิธีเท่านั้น เจ้าควรเรียกนางว่าพระชายา”เจียงหว่านยิ่งขมขื่นในใจ แต่ภายนอกยังคงยิ้มแย้มเช่นเดิม เสแสร้งคล้ายกับไม่ยี่หระ “ข้าเพียงแต่ไม่คุ้นชินเท่านั้น จู่ๆ ข้างกายท่านอ๋องก็สาวงามผู้หนึ่งมาเคียงข้าง ข้ายังนึกว่า...ท่านไม่แยแสอิสตรีเสียอีก”เพราะอย่างไรเสีย ในอดีตนางก็เคยใช้มารยาร้อยแปดเพื่อให้ท่าเขา เขากลับไม่ใยดีแม้แต่จะชายตามองเจียงหว่านรู้สึกอนาถใจยิ่งมีกุลสตรีบ้านใดบ้าง ที่ยินยอมพร้อมใจไปอยู่ในค่ายทหาร คลุกคลีกับบุรุษมากหน้าหลายตาเพียงแต่ ตอนนั้นนางคิดว่าเยี่ยเป่ยเฉิงไม่เหมือนชายอื่น เขาอาจไม่ชอบหญิงสาวที่บอบบางอ้อนแอ้น นางจึงแสร้งทำตัวห้าวหาญดั่งเช่นบุรุษ เพื่อหวังว่าเขาจะมาเหลียวแลบ้างแต่มาบัดนี้ เขากลับไปหลงรักสาวใช้ผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นสตรีบอบบางยิ่งกว่ากลีบดอกไม้...เจียงหว่านนึกดูแคลนหลินซวงเอ๋อร์อยู่ในใจ นางเป็นสาวใช้ที่ไม่รู้อะไรสักอย่างเดียว จะคู่ควรกับเยี่ยเป่ยเฉิงได้อย่างไรและเจียงหว่านก็ย