All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 441 - Chapter 450

หลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่นอกห้องหนังสือ รู้สึกสับสนอยู่ในใจเป็นอย่างมากนางไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูด และวิงวอนขอร้องอย่างไรเยี่ยเป่ยเฉิงถึงจะไปช่วยชีวิตฉีหมิงหลินซวงเอ๋อร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ กำลังจะเคาะประตู ก็ได้ยินเสียงของเสวียนอู่ดังมาจากข้างในเสวียนอู่กล่าวว่า: " ฉีหมิงทำให้องค์ชายใหญ่ขุ่นเคืองใจ ตอนนี้ตกอยู่ในมือของทั่วป๋าจิ่น เกรงว่ามันจะไม่ง่ายนัก"หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกวิตกกังวลเป็นอย่างมากเมื่อสักครู่นี้ได้ยินเหยาซื่อบอกว่า ฉีหมิงมีนิสัยตรงไปตรงมา ไม่ยอมโค้งหัวให้กับใคร นับตั้งแต่เขาเข้ารับตำแหน่ง เขาก็ทำทุกอย่างแบบตรงไปตรงมา ทำอะไรเสรีโดยไม่สนใจความคิดของคนอื่น ทำให้ขุนนางหลายคนในราชสำนักขุ่นเคืองใจไม่น้อย! แต่เนื่องจากสถานะของเขา องค์จักรพรรดิจึงให้ความสนใจเขาเป็นพิเศษ และไม่มีใครกล้าไม่พึงพอใจเขาหลินซวงเอ๋อร์คิดไม่ถึงว่า แม้แต่เชื้อพระวงศ์เขาก็กล้าทำให้ขุ่นเคืองใจ?ตอนนี้ตกต่ำผู้คนต่างก็พากันซ้ำเติม ตอนนี้ฉีหมิงกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เลยถูกคนแก้แค้น!ได้ยินมานานแล้วว่า คุกหลวงเป็นนรกที่กินคนโดยไม่ต้องคายกระดูกออกมา ฉีหมิงอยู่ในนั้นไม่รู้ว่าจะอดทนได้นานแค่ไหน...“อย่าแพร่

ฟ้ายังไม่สว่าง ขอบท้องฟ้ามีแค่แสงสีขาวรำไรเท่านั้นหลินซวงเอ๋อร์เลิกผ้าห่มแล้วลุกขึ้นยืน นางเคลื่อนไหวเบาๆ ไม่กล้ารบกวนคนที่อยู่บนเตียงก่อนเข้านอน นางได้เติมยาที่ทำให้จิตใจสงบและยาที่ช่วยในการนอนหลับ ลงไปในยาต้มให้ต้มให้เยี่ยเป่ยเฉิงอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้ระวังอะไรนาง เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติ เขาดื่มยาต้มในชามจนหมด ตอนนี้กำลังนอนหลับสนิทตงเหมยกำลังรออยู่นอกประตู เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์เดินออกมา ก็ถามด้วยความสงสัยว่า: "ดึกป่านนี้ พระชายาจะไปที่ไหนหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์พูดไปตามความเป็นจริง: "พี่ฉีกำลังเดือดร้อน ข้าจะเข้าวังเพื่อไปเข้าเฝ้าองค์หญิง "ตงเหมยมองไปที่ข้างหลังหลินซวงเอ๋อร์ ก็เห็นว่าเยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้ออกมาด้วย จึงด้วยที่หน้าที่กระวนกระวายใจว่า " ท่านอ๋องจะเห็นด้วยกับการไปของท่านหรือไม่"?หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: " ท่านอ๋องไม่รู้เรื่องนี้"ตงเหมยตกใจมาก รีบห้ามหลินซวงเอ๋อร์เอาไว้ แล้วกล่าวว่า "ในเมื่อท่านอ๋องไม่รู้เรื่องนี้ ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้ท่านเข้าไปในพระราชวังเด็ดขาด "หลินซวงเอ๋อร์กลัวว่าจะทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงตื่น จึงรีบดึงนางออกไปทางด้านข้าง แล้วกล่าว

เนื่องจากเป็นห่วงฮุ่ยอี๋ หลินซวงเอ๋อร์จึงให้จื่อหลันพานางไปที่ตำหนักหลวนเฟิ่งมีองครักษ์สองคนคอยเฝ้าประตูอยู่ นอกจากจื่อหลันที่สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระแล้ว ก็ไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้จื่อหลันอยู่ในวังมาหลายปีแล้ว จึงคุ้นเคยกับการใช้กลอุบายหลอกลวง ต่อสู้กันทั้งทางแจ้งและทางลับ ในด้านติดต่อปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น ก็มีไหวพริบมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ จึงควักเอาแท่งเงินสองแท่งออกมาจากในแขนเสื้อแล้วยัดมันเข้าไปในมือขององครักษ์ทั้งสอง และพูดเบาๆว่า: "พี่ชายทั้งสองได้โปรดเมตตาด้วย แม่นางท่านนี้เป็นสหายเก่าขององค์หญิง ครั้งนี้มาเพื่ออยากจะพบองค์หญิงสักครั้ง"ทหารองครักษ์ชั่งน้ำหนักเงิน มองหน้าซึ่งกันและกัน จากนั้นก็มองไปที่หลินซวงเอ๋อร์ และกล่าวว่า: " องค์ชายใหญ่มีรับสั่ง ห้ามใครเขาใกล้ตำหนักหลวนเฟิ่ง แม้ว่าจะเป็นสหายเก่าขององค์หญิงก็ไม่ได้ "จื่อหลันกล่าวว่า: " พี่องครักษ์ ได้โปรดผ่อนปรนให้หน่อย องค์หญิงแค่ถูกลงโทษด้วยการคุมขังเท่านั้น พอองค์จักรพรรดิหายโกรธก็คงจะปล่อยตัวนางออกมา... พอถึงเวลานั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าองค์หญิงข้าจะพูดสิ่งดีๆของท่านทั้งสองให้องค์หญิงฟัง "คำพู

ฮุ่ยอี๋รู้จักนิสัยใจคอของเยี่ยเป่ยเฉิงเป็นอย่างดี จึงไม่กล้าให้นางอยู่นาน ดังนั้นจึงกำชับให้จื่อหลันพานางออกไปจื่อหลันส่งนางออกจากสวนจักรพรรดิ และกล่าวว่า: " พระชายาเดินไปตามถนนสายนี้ไปจนสุดทาง ก็จะถึงประตูพระราชวังแล้ว ข้างกายองค์หญิงยังต้องการคนดูแล ข้าจึงสะดวกส่งท่านได้แค่นี้ "หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "เจ้ากลับไปดูแลองค์หญิงเถิด ข้ารู้จักเส้นทางนี้"จื่อหลันหันหลังกลับแล้วจากไปอย่างไร้กังวลหลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้ารอช้า เดินไปข้างหน้าตามเส้นทางเล็กๆที่ปูด้วยหินไข่ห่าน“แม่นางได้โปรดรอก่อน” น้ำเสียงอันนุ่มนวลดังมาจากด้านหลังหลินซวงเอ๋อร์หยุดเดินชั่วคราว พอหันกลับมา ก็เห็นนางกำนัลที่พบตรงระเบียงทางเดินในตอนเช้านางกำนัลรีบเดินมาหาหลินซวงเอ๋อร์ และกล่าวว่า "แม่นางมาหาองค็์หญิงไม่ใช่หรือ?หาตำหนักหลวนเฟิ่งเจอแล้วหรือยัง?"หลินซวงเอ๋อร์ยังไม่ทันจะได้ตอบ นางกำนัลก็พูดอีกครั้งว่า: "แม่นางโปรดมากับข้าเถิด ข้ารู้ว่าตำหนักหลวนเฟิ่งอยู่ที่ไหน ข้าสามารถนำทางให้แม่นางได้"อารมณ์ประมาณว่า นางกำนัลคนนี้ยังไม่รู้ว่านาวได้พบกับองค์หญิงแล้ว?แต่ท่าทีของนางกำนัลคนนี้แตกต่างกันมาก จนหลินซวงเอ๋อร์

ทั่วป๋าจิ่นกล่าวว่า: "ตอนนั้นพายุทรายลูกใหญ่จนเกินไป มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ข้าไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย"หลินซวงเอ๋อร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ จึงกล่าวว่า: "ในเมื่อองค์ชายใหญ่บอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ก็คงต้องเป็นอุบัติเหตุ พอมาลองคิดดูแล้ว วันนั้นลมพายุทรายก็แรงจริงๆ ข้าจำได้ว่าวันนั้นองค์ชายใหญ่เกือบจะถูกยิงเหมือนกัน แถมเกือบจะถูกยิงตั้งสี่นัดแหนะ โชคดีที่องค์ชายใหญ่ดวงเฮง ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงจะไม่ได้มายืนคุยกับข้าอยู่ที่นี่หรอก "เดิมทีทั่วป๋าจิ่นพูดคุยกับนางด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อเขาได้ยินนางพูดแบบนี้ เขาก็หัวเราะไม่ออกทันที ลักษณะท่าทางที่ทุลักทุเลที่น่าอับอายในอดีตผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง สีหน้าของทั่วป๋าจิ่นเดี๋ยวโกรธเดี๋ยวซีด ไม่ต้องบอกว่าย่ำแย่แค่ไหน“อย่าพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป พวกเรามาคุยเรื่องอื่นดีกว่า…” ทั่วป๋าจิ่นเปลี่ยนเรื่องได้ทันเวลาแต่ในกรณีของหลินซวงเอ๋อร์ เรื่องบางอย่างถ้านางไม่อยากปล่อยผ่าน ทำอย่างไรก็คงจะปล่อยผ่านไปไม่ได้หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ไม่ทราบว่าองค์ชายใหญ่เรียกหาข้าทีเรื่องอะไรหรือ? ข้าอาศัยอยู่ที่จ