บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 471 - บทที่ 480

มือใหญ่ของเยี่ยเป่ยเฉิงจับอุ้งเท้านางไว้ พร้อมนำขาน้อยทั้งสองข้างวางลงในน้ำร้อนเบาๆน้ำร้อนสัมผัสถึงหลังเท้าของหลินซวงเอ๋อร์ พลันรู้สึกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เกิดความสบายอย่างบอกไม่ถูกแต่นางก็ยังไม่กล้าขยับเขยื้อน ได้แต่นั่งหลังตรง ท่านั่งดูเรียบร้อยเป็นอย่างมาก แทบไม่กล้ากระดุกกระดิกนางมีความรู้สึกว่า คืนนี้เยี่ยเป่ยเฉิงดูอ่อนโยนผิดปกติอย่างไรชอบกลแม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะรักและตามใจนางมาก แต่นับแต่รู้จักมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาปรนนิบัตินางด้วยการแช่เท้าเขาเป็นถึงท่านอ๋อง และเป็นสามีของนางด้วย จะมาล้างเท้าให้นางได้อย่างไร...ไม่ว่าจะโดยเหตุผล หรือโดยฐานะยศศักดิ์ เหล่านี้ล้วนผิดธรรมเนียมทั้งสิ้น หากจะล้างจริง ก็ควรให้นางเป็นฝ่ายรับใช้เขามากกว่าครั้นเมื่อเห็นเขาจ้องมองน่องของตน หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกเขินจนต้องหดเท้ากลับ พลางกล่าว “ท่านพี่ ให้ข้าทำเองจะดีกว่า”เยี่ยเป่ยเฉิงพยายามระงับอารมณ์ไว้ พลางถามเสียงแหบ “แผลที่น่องเกิดขึ้นได้อย่างไร?”หลินซวงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อย แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ “แผลเล็กน้อย ข้าซุ่มซ่ามจึงได้หกล้ม”เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วมุ่น “แต่หมอบอกว่าขาเจ้าถูกแง่หินบาดเ

เดิมทีเจียงหว่านไม่คิดสนใจ แต่เมื่อได้ยินเสวียนอู่กล่าวเช่นนี้ นางกลับตาสว่างขึ้น“ไปเรือนอวิ๋นซวน? ท่านอ๋องให้ข้าไปกระนั้นรึ?” เจียงหว่านหน้าบาน ดีใจจนแทบลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้เสวียนอู่กล่าว “ใช่ขอรับ ขอเชิญแม่นางเจียงตามข้าน้อยไปที่เรือนอวิ๋นซวนสักครั้ง”เดิมเสวียนอู่คิดไปหาหมอจากภายนอกจวน แต่มาคิดว่าไหนๆ ก็มีเจียงหว่านอยู่ และนางก็เป็นหมออยู่แล้ว จึงมาหานางแทนเมื่อได้ยินว่าเยี่ยเป่ยเฉิงเรียกหาตน เจียงหว่านแทบไม่ต้องคิดก็รีบกล่าวตอบ “ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ไปบอกให้ท่านอ๋องรอประเดี๋ยว ข้า...ข้าขอเปลี่ยนเสื้อผ้าเล็กน้อย”เสวียนอู่นึกถึงท่าทีรีบร้อนของเยี่ยเป่ยเฉิง จึงได้กล่าวต่อเจียงหว่าน “รบกวนแม่นางเจียงโปรดเร่งมือหน่อย”โม่อวิ๋นก็ดีใจแทนเจียงหว่านด้วย พลางกล่าว “เห็นมั้ยเล่า ท่านอ๋องเริ่มคิดถึงคุณหนูขึ้นมาบ้างแล้ว”เจียงหว่านแสร้งทำดุ “เพ้อเจ้ออันใดกัน?”โม่อวิ๋นกล่าวตอบ “มิเช่นนั้นค่ำมืดดึกดื่น เขายังให้ท่านไปเรือนอวิ๋นซวนทำอะไรเจ้าคะ”เจียงหว่านดุนางซ้ำ “อย่าทำปากดีนัก ท่านอ๋องเป็นสุภาพบุรุษโดยแท้...” นางพูดพลาง มือก็เปิดห่อผ้าที่พกติดตัวมา ควานหาเสื้อผ้าหลายตัวที่อยู่ในนั้น

เจียงหว่านมองไปที่เยี่ยเป่ยเฉิงอีกครั้ง นัยน์ตาสั่นระริกแวววาว “ข้าไม่ได้มีเจตนาจะอยู่ที่จวนโหว เพียงแต่...พวกท่านล้วนบาดเจ็บ หากข้าจากไปทั้งอย่างนี้ ข้าวางใจไม่ลงจริงๆ”หลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้เพียงแค่เอียงหน้าไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พบว่าคิ้วคมขมวดกันเป็นปม ดูๆ แล้วเหมือนหงุดหงิดเป็นอย่างมาก จึงอดมองไปที่เจียงหว่านอีกครั้งไม่ได้หลินซวงเอ๋อร์พบว่า เจียงหว่านผู้นี้หน้าตาสะสวยจริง โดยเฉพาะวันนี้นางสวมเสื้อผ้าอ่อนนิ่ม ขับให้รูปร่างอ้อนแอ้นของนางดูบริสุทธิ์หมดจด ผู้ชายคนไหนได้เห็นเป็นต้องหวั่นไหวในเวลานี้ นางขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางกัดริมฝีปากล่างเบาๆ ความรู้สึกบนใบหน้าดูน้อยใจอย่างมาก ผู้ชายคนไหนที่ได้เห็นจะไม่อยากกอดโอ๋นางไว้ในอ้อมกอดได้อย่างไรหลินซวงเอ๋อร์แอบรอบสำรวจท่าทางของเยี่ยเป่ยเฉิง พบว่าคิ้วคมของเขาขมวดเข้าหากันแน่น ท่าทางดูรำคาญสุดๆ ประหนึ่งมีใครไปยั่วยุเขาเข้าไม่รู้ทำไม หลินซวงเอ๋อร์มักรู้สึกว่าระหว่างเยี่ยเป่ยเฉิงกับเจียงหว่านคล้ายจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอะไรบางอย่างปกติแม้เยี่ยเป่ยเฉิงจะมีท่าทางเย็นชาต่อทุกคน แต่กับเจียงหว่านเหมือนจะแตกต่างออกไปเล็กน้อยความคิดแ

หลินซวงเอ๋อร์หลับตางีบหลับอยู่บนเตียงคำพูดของตงเหมยวนเวียนอยู่ในหัวนางมาตลอด สลัดทิ้งเท่าไหร่ก็สลัดทิ้งไม่พ้น “เจียงหว่านติดตามท่านอ๋องมาหลายปี ย่อมรู้จักนิสัยท่านอ๋องดีที่สุด หากพระชายาไม่เตรียมป้องกัน หากท่านอ๋องถูกแย่งไปจริงๆ จะทำเช่นไรล่ะเจ้าคะ?”“เจียงหว่านทั้งเก่งวิชาแพทย์ ทั้งยังมีชาติกำเนิดสูงส่ง อย่าว่าแต่รูปลักษณ์ของนางโดดเด่นเลย แค่เอ่ยถึงชาติกำเนิดก็ได้เปรียบกว่ามากโขแล้ว บ่าวว่าท่านย่าก็ชอบนางมากแน่...”“การระวังผู้อื่นนั้นมิควรขาด พระชายาระวังนางไว้สักหน่อยเถิด บ่าวว่านางไม่ใช่คนดีอะไร!”“อีกอย่าง บ่าวว่าท่านอ๋องปฏิบัติต่อนางไม่ธรรมดา ถึงขั้นไปส่งนางด้วยตัวเอง! เรือนทิศตะวันตกไกลไม่กี่ก้าวเอง! บ่าวหลับตาเดินไปยังได้เลย! ยังต้องให้คนไปส่งด้วยหรือ?”ยิ่งหลินซวงเอ๋อร์คิดนางก็ยิ่งไม่สบายใจหลังจากได้ฟังสิ่งที่ตงเหมยพูดมา เหมือนตัวเองไม่ใช่อะไรสักอย่างจริงๆ ! เจียงหว่านเหมือนมีอะไรทุกอย่าง แต่นางนั้นไม่มีอะไรเลย หากเจียงหว่านเป็นอย่างที่ตงเหมยบอก มาแย่งสามีของตัวเองไป แล้วนางจะเอาอะไรไปแข่งกับอีกฝ่ายได้?กลัวว่ายังไม่ทันได้แข่ง นางคงขโมยไปจนไม่เหลืออะไรแล้ว...“เ

เดิมทีแค่ตั้งใจจะมายั่วยุนาง ทว่าหลินซวงเอ๋อร์กลับไม่คล้อยตามเลยสักนิด นางยังคงยิ้มอย่างเรียบเฉย ราวกับไม่ได้ตั้งใจฟังที่นางพูดเลย แค่ลูบเสือบนพื้นตัวนั้นอย่างอ่อนโยนเจียงหว่านเลยต้องพูดให้ชัดเจนอีกหน่อย “ยกตัวอย่างเช่นท่านอ๋อง ท่านอ๋องคือเทพสงครามแห่งต้าซ่งชีวิตนี้ถูกกำหนดให้เป็นคนจิตใจกว้างขวาง สูงส่งเหนือผู้คน บุรุษอย่างท่านอ๋อง ต้องคู่ควรกับสตรีที่สวยที่สุดในโลกใบนี้!”ในที่สุดหลินซวงเอ๋อร์ก็เงยหน้าขึ้นมองนาง ทว่าวาจาที่กล่าวออกมากลับทำให้อีกฝ่ายประหลาดใจเล็กน้อย“แม่นางเจียง เจ้าอยากลูบต้าหู่ดูหน่อยไหม? มันเชื่องมากเลยนะ”เจียงหว่านหมดความอดทน กล่าวด้วยท่าทาโกรธ“แม่นางหลิน เจ้าฟังไม่เข้าใจจริงๆ หรือแกล้งเลอะเลือนกันแน่?”หลินซวงเอ๋อร์ยิ้ม นางไม่ชอบโต้เถียงกับคนอื่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทว่าแม่นางเจียงผู้นี้ กลับเหมือนตั้งใจจะยั่วโมโหนางน้ำเสียงของหลินซวงเอ๋อร์ยังคงอ่อนโยนเช่นเคย “แม่นางที่มีชาติกำเนิดต่ำต้อยอย่างพวกเราสามารถมีชีวิตดีๆ ได้ก็นับว่าเพ้อฝันเกินตัวแล้ว เทียบไม่ได้กับแม่นางเจียงที่มีชาติกำเนิดสูงส่งหรอก ตั้งแต่เด็กก็รู้จักสี่หนังสือห้าคัมภีร์ เต็มไปด้วยความสามารถ ทั