All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 481 - Chapter 490

เจียงหว่านฝืนกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ข้าติดตามท่านอ๋องมาหลายปี ไยไม่เคยเห็นสัตว์ร้ายตัวนี้เลย"“มันชื่อว่าต้าหู่” หลินซวงเอ๋อร์เอ่ยแก้เจียงหว่านไม่เคยรู้มาก่อน ยังคงเรียกสัตว์ร้ายๆ เหมือนเดิมต้าหู่เหมือนจะเข้าใจ จึงหันกลับมาคำรามใส่นางอีกครั้งเจียงหว่านตกใจมากจนถอยหลังไปสองสามก้าวและหายใจถี่รัวขึ้นมาชั่วพริบตา“ต้าหู่ วันนี้เจ้าเป็นอะไรไป? เหตุใดถึงไม่เชื่อฟังขนาดนี้?” หลินซวงเอ๋อร์ลูบหัวเจ้าต้าหู่ พยายามทำให้มันสงบลง แต่ดูเหมือนเจ้าต้าหู่จะเกลียดเจียงหว่าน และมีความอาฆาตต่อนางอย่างแรงเจียงหว่านสงบสติลง สายตาที่มองต้าหู่ฉายประกายมืดมนออกมาอย่างรวดเร็ว“แม่นางเจียง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ วันนี้เจ้าต้าหู่อาจจะไม่สบายนิดหน่อย ทำให้เจ้าตกใจแล้วจริงๆ” หลินซวงเอ๋อร์หันไปกล่าวกับเจียงหว่าน เจียงหว่านเก็บสีหน้าทันที และกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อน "ไม่เป็นไร สัตว์ร้าย เกิดมาเลือดเย็น เลี้ยงให้เชื่องไม่ได้หรอก"หลินซวงเอ๋อร์รีบจับต้าหู่ไว้ทันที ทว่าสักพัก ต้าหู่ก็พยายามดิ้นจะไปตะครุบฉีกทึ้งเจียงหว่านทั้งเป็นเจียงหว่านหน้าซีดทันที“ต้าหู่!” เสียงตำหนิดังมาจากด้านหลัง ต้าหู่สงบลงทันทีหลินซวงเอ๋อ

หลินซวงเอ๋อร์ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเยี่ยเป่ยเฉิงจู่ๆ ถึงเคร่งขรึมใส่นางเช่นนี้ นางคิดไม่ออกว่าตัวเองทำไม่ดีตรงไหนอีก ถึงได้ไปยั่วให้เขาโมโหเข้าเมื่อเห็นอาหารที่ตั้งใจเตรียมหกลงบนพื้นหมด หลินซวงเอ๋อร์ก็ขอบตาแดงก่ำ จู่ๆ ก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาเล็กน้อยอาหารพวกนี้นางเตรียมมาตั้งแต่เช้า ทว่าเยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้กินเลยสักคำ นางก็ทำตกบนพื้นหมด น่าเสียดายจริงๆ …หลินซวงเอ๋อร์ก้มตัวนั่งลง ใช้มือเก็บขนมที่ตกกระจานอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ในถาดอาหารทีละนิดตงเหมยเองก็ตกใจกับเหตุการณ์กะทันหันนี้จนทำอะไรไม่ถูก ครั้นเห็นสีหน้าน้อยใจของหลินซวงเอ๋อร์ ตงเหมยก็อธิบาย “พระชายาเป็นห่วงว่าท่านอ๋องไม่ได้กินอะไรดีๆ จึงอยากมาส่งอาหารให้ท่านอ๋องด้วยตัวเองสักหน่อย แล้วก็เสื้อผ้าเปลี่ยนของพวกท่านทั้งสอง พระชายาก็เอามาด้วย…”“พาพระชายากลับไป! ต่อไปห้ามนางมาที่นี่อีก! ช่วงนี้ ที่ไหนก็ห้ามให้นางไป!” เยี่ยเป่ยเฉิงขัดคำพูดของตงเหมย น้ำเสียงดูน่าเกรงขามอย่างมาก ทำให้ผู้คนอดรู้สึกกลัวไม่ได้“หากเจ้ากล้าพานางออกจวนโดยพลการ ข้าจะหักขาของเจ้าซะ!”ตงเหมยหน้าซีด ไม่กล้าพูดแทนหลินซวงเอ๋อร์อีกหลินซวงเอ๋อร์กล่าวขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว

นอกเมืองหลวงห่างไปร้อยลี้ แสงเพลิงสว่างไสวทั่วฟ้า การเข่นฆ่าอันไร้มนุษยธรรมยังคงดำเนินต่อเหล่าทหารในชุดเกราะถือดาบคมกริบ กำลังล้อมผู้คนนับร้อยไว้ดาบและกระบี่แหลมคมฉายแววเย็นเยียบภายใต้แสงเพลิง ชายหนุ่มคนอีกคนหนึ่งถูกทหารสองนายลากตัวออกมาจากกลุ่มฝูงชนชายหนุ่มดิ้นรนสุดชีวิต ทว่าร่างกายผ่ายผอมไร้เรี่ยวแรงไม่มีทางดิ้นรนได้อยู่แล้วชายหนุ่มทั้งหวาดกลัวทั้งไร้ที่พึ่งพา เขาพอรู้ถึงชะตาที่ตนกำลังจะต้องเผชิญในอีกไม่ช้าแล้ว เสียงอันหดหู่ดังขึ้น“ข้าไม่ได้ป่วย ข้าแค่โดนอากาศเย็นมากเกินไป ข้าหาได้แพร่เชื้อโรค ขอร้องนายท่าน......”“ข้าแค่ไม่ระวังต้องอากาศเย็นมากไป ทานยาสักนิดก็หายแล้ว......ท่านอย่าฆ่าข้าเลย ขอร้องท่านอย่าฆ่าข้าเลย......”ทว่าคำอ้อนวอนของเขากลับไร้ซึ่งการตอบกลับเหล่าทหารลากตัวเขาเข้าห้องปิดตายห้องหนึ่ง ไม่นาน เขาก็กลายเป็นร่างไร้วิญญาณเย็นเยียบนายทหารลากศพออกจากห้อง ก่อนโยนทิ้งลงเตาเผาขยะขนาดมหึมาชั่ววินาทีที่ศพตกลงไป เพลิงรอุพลันพวยพุ่งขึ้นฟ้า หลอมเหลวทุกสิ่งจนไฟปะทุทั่วเมื่อเผชิญกับสิ่งตรงหน้า ประชาชนที่ไร้ซึ่งอาวุธไม่กล้าเอ่ยปากแม้แต่คำเดียว มองร่างไร้วิญญาณที่ม

เว่ยหวยซานเอ่ย “เจ้าอยากพูดอะไรก็พูดไป ถึงอย่างไรวันนี้ผู้คนเหล่านี้ ข้าก็จะพาไปให้ได้!” นายทหารหมดหนทาง ทำได้เพียงหลีกทาง ให้เว่ยหวยซานพาฝูงชนที่ยังไม่เกิดอาการออกไปเว่ยหวยซานให้องครักษ์เกราะทองคุ้มกัน ตนสวมหน้ากากปิดบังหน้า จากนั้นเคลื่อนย้ายเหล่าฝูงชนไปยังพื้นที่ปลอดภัยยามจากไป นายทหารได้เอ่ยโน้มน้าวไว้ “นายพลเว่ย โรคระบาดนี้ร้ายแรงเกินคณา หากแพร่ระบาดไป ต้องตายสิ้นอย่างแน่นอน หากพวกท่านยืนกรานจะสอดมือข้องเกี่ยว เช่นนั้นก็คิดถึงผลที่ตามมาให้ดี......”เว่ยหวยซานเอ่ย “ฝ่าบาทของพวกเจ้าไร้ความสามารถ ทำใจหาหมอมาให้ประชาชนเหล่านี้ไม่ได้! มองชีวิตผู้คนเป็นเพียงมดแมลง! พวกเจ้าไม่รักษา ท่านอ๋องของเราจะหาหมอมารักษาเอง!”นายทหารมิกล้าขววางทางอีกต่อไป เว่ยหวยซานประชันหน้ากับนายทหาร ลำเลียงฝูงชนออกย้ายไปฐานที่มั่นใหม่ภายในรถม้า เด็กชายยังคงอยู่ในอ้อมกอดหญิงสาว “แม่ พวกเราถูกช่วยไว้แล้วใช่ไหม?”หญิงสาวเอ่ย “ท่านอ๋องช่วยเราไว้ เขาคือเทพสงครามแห่งราชวงศ์ซ่ง เป็นพระเจ้าที่คอยปกป้องพวกเราประชาชน มีเขาอยู่ พวกเราจะไม่เป็นอะไร......”เด็กชายเอ่ยต่อ “แต่ข้าได้ยินชาวบ้านพูดกันว่า ท่านอ๋องเทพแ

เยี่ยเป่ยเฉิงหาได้ปฏิเสธ ตอบไปตามตรง “คิดถึงมากจริงๆนั่นล่ะ”ความเจ็บปวดเสียดขึ้นกลางทรวงเจียงหว่าน ทว่านางกลับหัวเราะเอ่ยด้วยท่าทางติดขบขัน “ท่านอ๋องเป็นคนทำแต่เรื่องสำคัญ ไหนเลยจะสนใจแต่เรื่องคนรัก”เยี่ยเป่ยเฉิงเอ่ยเสียงเย็นชา “ทำเรื่องสำคัญ กับรักพระชายา ทั้งสองเรื่องมิได้ขัดกันแต่อย่างใด!”รอยยิ้มเจียงหว่านแข็งค้างบนหน้า นางฝืนขยับปากแข็งทื่อเอ่ยต่อ “แต่แม่นางหลินร่างกายอ่อนแอ เจียงหว่านขอแนะนำท่านอ๋องว่าในช่วงสถานการณ์โรคระบาดยังควบคุมไม่ได้นี้ ขอให้อดทนไว้ก่อน ทางที่ดีอย่าเพิ่งกลับไปพบแม่นางหลิน เลี่ยงมิให้เชื้อแพร่ใส่นาง......”เยี่ยเป่ยเฉิงที่กำลังจะเตรียมจากไปนั้น ได้ยินดังว่า พลันหยุดฝีเท้าทันใดเขาเอ่ย “เจ้าไม่ได้บอกว่า แนวทางการแพร่ระบาดโรคนี้......”“เจียงหว่านเพียงป้องกันไว้ก่อนเท่านั้น อย่างไรเสียที่ผ่านมาแม่นางหลินก็สุขภาพอ่อนแอ หากไม่ระวังแพร่เชื้อใส่ละก็......เจียงหว่านย่อมหมดหนทางเช่นกัน” เจียงหว่านยิ้มบางให้เขา “เจียงหว่านเองหวังดีกับแม่นางหลินเช่นกัน หากท่านอ๋องทนไม่ไหว สามารถปล่อยผ่านคำพูดข้าได้” พูดไป เจียงหว่านก็ไม่สนใจเยี่ยเป่ยเฉิงอีก หักกลับไปสานต่อธุ