บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 501 - บทที่ 510

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ยังหาคนที่จะสืบข่าวไม่ได้ คนเดียวที่นึกออกก็คือเยี่ยเป่ยเฉิงช่างเถอะ รอถึงวันไหว้พระจันทร์ พอได้พบเยี่ยเป่ยเฉิง นางก็จะขอร้องให้เขาไปสืบข่าวของฮุ่ยอี๋ให้ หากมีโอกาส ก็พานางออกมาเที่ยวนอกวังด้วยไม่ได้พบกันนาน นางเองก็คิดถึงฮุ่ยอี๋เหลือเกิน......เจ็ดวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันไหว้พระจันทร์ก็มาถึงในพริบตาค่ำคืนนั้น แสงไฟพร่างพราวทั่วทุกครัวเรือน สว่างไสวตระการตา ตลอดทั้งถนน โคมไฟหลากสีสันถูกแขวนประดับ ดอกไม้ไฟเรืองรองสลับสีสัน งดงามจนมิอาจบรรยายได้ท่ามกลางผู้คนที่เนืองแน่นบนท้องถนน หญิงสาวคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ที่หัวสะพาน ราวกับเป็นภาพวาดที่มีชีวิต ดึงดูดสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมานางสวมชุดกระโปรงยาวผ้าแพรสีฟ้าอ่อน คลุมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าโปร่งสีขาว เผยให้เห็นเส้นสายลำคออันงดงามและไหปลาร้าที่ชัดเจนชายกระโปรงไหลลื่นดั่งแสงจันทร์ทอดลงบนพื้น ผมยาวสลวยถูกรวบไว้ด้านหลังด้วยปิ่นหยกขาวเพียงอันเดียว ปล่อยผมเส้นบางๆ ตกลงมาที่หน้าอก ยิ่งเพิ่มความอ่อนหวานนางแต่งหน้าบางเบา แก้มแดงระเรื่อขับผิวให้ดูนุ่มนวลน่ารักดั่งกลีบดอกไม้ โดดเด่นที่สุดคือดวงตากลมโตเป็นประ

หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกผิดจึงกล่าวว่า “ขอโทษนะตงเหมย”ตงเหมยแค่บ่น แต่ในใจไม่ได้ตำหนิหลินซวงเอ๋อร์ อีกอย่าง เป็นตัวนางเองที่ไม่วางใจปล่อยให้หลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่ที่นี่คนเดียว ถึงได้อยู่เป็นเพื่อนไม่ห่าง เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกผิดและขอโทษ ตงเหมยก็ใจอ่อนทันที จึงกล่าวว่า “บ่าวไม่ได้ตั้งใจบ่นหรอกเจ้าค่ะ แค่สงสารพระชายา รอคอยวันไหว้พระจันทร์มานาน สุดท้ายก็ผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไรเลย”หลินซวงเอ๋อร์แกล้งทำเป็นไม่เป็นไร กล่าวว่า “ไม่เป็นไร วันไหว้พระจันทร์ปีหน้า พวกเราค่อยมาอีก”พูดจบ ทั้งสองก็กำลังจะเดินกลับจวนไม่คาดคิดว่า เสียงคุ้นหูก็พลันดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้หลินซวงเอ๋อร์หยุดฝีเท้าลงทันที“แม่นางซวงเอ๋อร์”หลินซวงเอ๋อร์หันไปมอง เห็นไป๋อวี้ถังยืนอยู่ด้านหลังตน“พี่ใหญ่ไป๋? ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกแปลกใจ ดูเหมือนไม่คิดว่าจะได้เจอไป๋อวี้ถังที่นี่ไป๋อวี้ถังเองก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งเมื่อครู่เขานั่งรถม้ากลับจวน แค่บังเอิญเลิกม่านมองไปที่หัวสะพาน ผลคือแค่แวบเดียวก็เหมือนผ่านไปหลายปีภาพที่ฝันถึงนับครั้งไม่ถ้วนซ้อนทับกับความจริง หัวใจเต้นรัวด

ตงเหมยดีใจจนเต้นระบำ รับโคมดอกบัวแล้ววิ่งไปที่ริมฝั่งเพื่อปล่อยมีเพียงหลินซวงเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไป๋อวี้ถังคิดว่านางไม่ชอบโคมนี้ จึงยื่นของตัวเองให้หลินซวงเอ๋อร์ พูดว่า “แม่นางซวงเอ๋อร์ไม่ชอบอันนี้หรือ? เช่นนั้นข้าเปลี่ยนให้เจ้าก็ได้”หลินซวงเอ๋อร์ได้สติ ตอบว่า “ไม่ใช่หรอก ข้าชอบมาก แค่ว่า...โคมดอกบัวต้องบรรจุความปรารถนาด้วย”ไป๋อวี้ถังไม่เคยปล่อยโคมมาก่อน เขาคิดว่าแค่จุดเทียนแล้วโยนลงน้ำก็พอ ที่ไหนได้ ยังต้องบรรจุความปรารถนาด้วยแต่เรื่องนี้ไม่ยากเกินไปสำหรับเขาไป๋อวี้ถังเดินไปที่ริมฝั่ง หยิบโคมดอกบัวขึ้นมาจากแม่น้ำ เห็นข้างในมีตัวอักษรเขียนไว้หลายบรรทัดเขาเข้าใจทันที ที่แท้ความหมายที่นางพูดก็คือต้องเขียนความปรารถนาลงบนโคมไป๋อวี้ถังมองไปรอบๆ เห็นไม่ไกลมีร้านขายพู่กันหมึก จึงหันไปบอกหลินซวงเอ๋อร์ว่า “เจ้ารอสักครู่” พูดจบ เขาก็รีบจากไป แล้วกลับมาพร้อมดินสอถ่านอย่างรวดเร็วเขายื่นดินสอถ่านให้หลินซวงเอ๋อร์ พูดว่า “แม่นางซวงเอ๋อร์มีความปรารถนาอะไร ตอนนี้ก็เขียนลงไปได้แล้ว”หลินซวงเอ๋อร์รับดินสอถ่านมาอย่างดีใจ เริ่มเขียนความปรารถนาของตัวเองลงบนกลีบดอกบัวทีละตัวอยู

หลินซวงเอ๋อร์สีหน้าซีดขาว “เหตุใดโคมลอยของข้าดับไปแล้วล่ะ...” นางหันกลับไปมองไป๋อวี้ถัง สีหน้าตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไป๋อวี้ถังมองโคมลอยดอกบัวที่หลินซวงเอ๋อร์ชี้ เห็นเทียนข้างในนั้นดับจริงส่วนดับได้อย่างไรนั้น เขาไม่สนใจ เขาสนแค่มองหลินซวงเอ๋อร์เขากล่าวปลอบ “ไม่เป็นไร เทียนดับแล้วก็ดับไป ไม่สำคัญอะไร ข้าได้ยินว่า ขอแค่โคมลอยนี้ยังลอยมั่นคงอยู่บนน้ำก็ดีแล้ว”สิ้นเสียง โคมลอยของหลินซวงเอ๋อร์ก็ค่อยๆ จมลงในน้ำด้วยไม่รู้สาเหตุอันใดหลินซวงเอ๋อร์หันไปมองเขาอีกครั้ง เม้มริมฝีปาก ขอบตาค่อยๆ แดงขึ้นมาไป๋อวี้ถัง “…”“ความปรารถนาที่ข้าขอมันจะไม่เป็นจริงแล้วใช่ไหม?”หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก มันรู้สึกเหมือนเป็นลางบางอย่าง ลางที่กำหนดว่านางจะต้องแยกจากเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กี่วันมานี้ นางมักจะใจเต้นผิดจังหวะ รู้สึกหดหู่อย่างมากและมักจะรู้สึกว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นประกอบกับโคมลอยดอกบัววันนี้ ลางสังหรณ์ไม่ดีในใจนางก็ยิ่งรุนแรงขึ้นไป๋อวี้ถังกล่าวปลอบ “ไม่หรอก ของพวกนี้เอาไว้หลอกคน เชื่อไม่ได้หรอก”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวโต้ “แล้วเหตุใดถึงมีแค่โคมลอยของข้าดับเล่า แถมย

หัวใจของตงเหมยเคิ่มเต้นบ้าคลั่งอย่างควบคุมไม่ได้ขึ้นมาอีกครั้งสมองของนางเริ่มงุนงงอีกครา…“ความจริง…อยู่อีกสักหน่อยก็ไม่มีปัญหาอะไร”นางกล่าวออกมาโดยไม่รู้ตัวหลินซวงเอ๋อร์ส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนกล่าวกับไป๋อวี้ถัง “พี่ใหญ่ไป๋ นี่ก็ดึกมากแล้ว ข้าต้องกลับแล้วจริงๆ หากสามีข้ากลับจวนแล้วไม่เจอข้า เขาจะเป็นห่วงเอาได้”เทศกาลไหว้พระจันทร์วันนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงผิดนัดไม่มา ที่จริงหลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้โกรธเลยสักนิด แม้ไม่รู้ว่าช่วงนี้เขายุ่งอะไรอยู่ แต่นางรู้ ที่เขาไม่มาต้องมีสาเหตุบางที เขาอาจจะยุ่งมากจริงๆ ยุ่งจนไม่กินไม่นอน ยุ่งจนลืมแม้แต่เทศกาลไหว้พระจันทร์ในวันนี้ดังนั้น เขาผิดนัด หลินซวงเอ๋อร์ไม่โทษเขา นางแค่เป็นห่วง ในวันเทศกาลไหว้พระจันทร์นี้เขาจะได้พักผ่อนดีๆ บ้างหรือเปล่า ได้กินข้าวดีๆ หรือไม่…ที่นางรอเขาอยู่ที่นี่นานถึงเพียงนี้ นั่นเพราะกลัวว่าจู่ๆ เขานึกนัดหมายวันนี้ขึ้นมา หากนางจากไป และจู่ๆ เขามาตามนัดและหานางไม่เจอจะทำอย่างไร?ดังนั้น นางจึงรอมาตลอดจนถึงตอนนี้ รอจนร้านข้างทางปิด คนที่เดินขวักไข่วอยู่บนถนนกลับไปหมด แต่เขาก็ยังไม่มาหลินซวงเอ๋อร์คิดว่า เขาอาจจะมาแล้วจริงๆ