LOGINShare
บทที่ 432
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 433
ก็เห็นชายคนนี้สวมชุดผ้าลินินเนื้อหยาบ อาจจะเป็นเพราะใส่มานานแล้ว บนเสื้อจึงเต็มไปด้วยรอยเปื้อน ดูไปแล้วทรุดโทรมและสกปรกมากสิ่งที่แปลกที่สุดก็คือ ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ใบหน้าของเขาพันด้วยผ้าพันแผลหลายชั้น ทั้งหน้าเหลือไว้แค่ดวงตาครู่หนึ่งและจมูกไว้หายใจเท่านั้น ส่วนที่เหลือถูกห่อด้วยผ้าพันแผลอย่างแน่นหนา ทำให้ยากต่อการแยกแยะรูปลักษณ์ได้ จึงทำได้แค่มองรูปร่างและการแต่งกาย ถึงจะสามารถระบุได้คร่าวๆว่าเป็นผู้ชาย“เจ้านี่เดินอย่างไรกัน? เหตุใดถึงไม่ดูทางเอาเสียเลย? ” ฮุ่ยอี๋มองไปที่ชายที่นอนอยู่บนพื้น และอดไม่ได้ที่จะขนลุกชูชันไปทั้งตัวแค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ทั้งสกปรกทั้งมอมแมม มองแวบแรกก็รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมากฮุ่ยอี๋มองดูเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนของตนเอง ดูเหมือนว่าบนนั้นจะเปื้อนสิ่งสกปรกบางอย่าง จู่ๆก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมาเล็กน้อย“ขอ..ขอโทษ...” ชายคนนั้นมีท่าทีที่สงบเสงี่ยม แววตาเหม่อลอย น้ำเสียงแหบแห้งสุดขีด ราวกับว่าคอเคยถูกไฟแผดเผามากก่อน ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมากดวงตาเยี่ยเป่ยเฉิงเฉียบคม และสังเกตเห็นนัยน์ตาของชายคนนั้นอย่างรวดเร็วแตกต่างจากนัยน์ตาของคนทั่วไ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 434
“มันเป็นแค่อาการป่วยเล็กๆน้อยๆ ท่านหมออย่ากังวลไปเลย…” ชายคนนั้นรีบอธิบาย ขณะที่พูด ผ้าคลุมที่อยู่บนใบหน้าก็หลุดออกพอแพทย์เฉินเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน ก็ตกใจมากจนทรุดตัวลงกับพื้นใบหน้าของชายคนนั้นมีบาดแผลที่เน่าเปื่อย เลือดหนองยังคงไหลออกมาจากบาดแผล แม้แต่ดวงตาคู่นั้นของเขาก็ไม่ละเว้น รูม่านตาที่แดงก่ำดูเหมือนสัตว์ร้ายที่กระหายเลือดจนไม่เหลือเค้าโครงหน้าเดิมเลย!“เจ้า...เจ้าไปหาแพทย์ฝีมือดีคนอื่นเถิด ข้าไม่สามารถรักษาได้…” ในเวลานี้ แพทย์เฉินเสียใจว่าเหตุใดถึงเปิดประตูให้เขา แถมยังยินดีต้อนรับเขาเข้ามาด้วย!นี่ไม่ใช่อาการป่วยเล็กๆน้อยๆ แต่เป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาหายอย่างเห็นได้ชัด! ดูจากโรคแล้ว อาจจะมีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อได้แพทย์เฉินไม่กล้าให้เขาอยู่ที่นี่อีกต่อไป อยากจะรีบขับไล่เขาออกไปใจจะขาดแต่ชายหนุ่มคนนี้ไม่ยอมจากไป ไม่ง่ายเลยที่เขาจะเข้ามาในเมืองหลวงได้ จะจากไปง่ายๆได้อย่างไร?เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วกุมมือของแพทย์เฉินเอาไว้ วิงวอนว่า: "ท่านหมอ ได้โปรดเมตตา ช่วยชีวิตข้าด้วย ข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ ถ้าท่านไม่ช่วยชีวิตข้า ข้าจะต้องตายอย่างแน่นอน ... "หมอเฉ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 435
“นายท่าน ท่านนาย ข้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะ เขาเป็นคนบุกเข้ามาเอง นายท่านรีบจับเขาเร็ว…” แพทย์เฉินรีบอธิบาย อยากจะอยู่ห่างจากชายคนนั้นให้มากที่สุด และก้าวเท้าเข้าไปที่หาเยี่ยเป่ยเฉิงโดยที่ไม่รู้ตัวแต่ทันทีที่เขาเคลื่อนไหว องครักษ์ลับก็ชักดาบอันคมกริบออกมา แล้วจ่อที่คอของเขาทันทีแพทย์เฉินจึงไม่กล้าหุนหันพลันแล่น“นายท่าน ท่านหมายความว่าอย่างไร? ข้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยนะ…”“เขาเคยสัมผัสตัวเจ้า” เยี่ยเป่ยเฉิงเหลือบมองแพทย์เฉินเบาๆ น้ำเสียงเบามาก แต่กลับให้ความรู้สึกกดดันแพทย์เฉินพูดไม่ออกเมื่อสักครู่นี้ เขาได้สัมผัสตัวชายหนุ่มคนนี้จริงๆแต่ทว่า ตอนนี้ยังไม่ชัดเจนว่าจะติดเชื้อหรือไม่ แม้ว่าจะเป็นแพทย์ เขาก็ไม่อาจรับประกันได้ว่า ตนเองจะรอดพ้น และจะไม่ติดเชื้อจากโรคนี้...“นายท่านหมายความว่า…” น้ำเสียงของแพทย์เฉินสั่นเทาเล็กน้อยเยี่ยเป่ยเฉิงเหลือบมองเสวียนอู่ แล้วกล่าวว่า "เอาทั้งสองคนจำคุกแยกกันก่อน หลังจากตรวจพบอาการแล้ว ค่อยจัดการ!"เสวียนอู่รีบเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจากหน้าอกแล้วปิดปากปิดจมูกเอาไว้ องครักษ์ลับทั้งสองที่อยู่ข้างหลังก็ป้องกันเช่นเดียวกัน จากนั้นก็ก้าวไปข้า
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 436
หลินซวงเอ๋อร์คิดไม่ถึงว่าเหยาซื่อจะมาหาตนเองนางยืนอยู่นอกประตูจวน รอเป็นเวลานานถึงจะเห็นหลินซวงเอ๋อร์ออกมาหลินซวงเอ๋อร์ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเหยาซื่อถึงมาหานาง เพราะอย่างไรเสีย นางก็เคยสัญญากับเหยาซื่อแล้วว่า จะไม่รบกวนฉีหมิงอีกต่อไป อีกอย่างช่วงนี้ นางไม่ได้พบกับเขาเป็นการส่วนตัวเลยทันทีที่เห็นหลินซวงเอ๋อร์ เหยาซื่อก็รีบเข้าไปทักทาย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร ซึ่งแตกต่างจากท่าทีที่ห่างเหินเย็นชาในอดีตเป็นอย่างอย่างมากแต่เหยาซื่อยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูด หลินซวงเอ๋อร์ก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า: "ท่านป้า ช่วงเวลานี้ ข้าไม่ได้พบกับพี่ฉีเลย ไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปข้องแวะกับเขา ไม่ทราบว่าท่านป้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?"รอยยิ้มบนใบหน้าของเหยาซื่อแข็งทื่อเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานก็กล่าวอย่างกระอึกกระอักว่าว่า: " ซวงเอ๋อร์...ครั้งที่แล้วป้าไม่ได้คิดให้รอบคอบเอง เจ้ารู้ไหมว่า ป้าเป็นคนที่สักแต่พูดแต่ใจไม่ได้คิด เจ้าอย่าไปใส่ใจเลยนะ… "สักแต่พูดแต่ใจไม่ได้คิด?ตอนนั้นตอนที่นางพูดคำเหล่านี้พูดมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เพื่อไม่ให้นางไปเกาะแกฉีหมิงอีก คำพูดรุนแรงทุกประเภทก็พูดออกมาจนหมด แถม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 437
หลินซวงเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยขอร้องเยี่ยเป่ยเฉิง?เขาจะเห็นด้วยหรือ?ท้ายที่สุดแล้ว เขาเกลียดฉีหมิงมาก ไม่ต้องพูดถึงการช่วยชีวิตเขา เขาอาจจะฆ่าเขาด้วยมือของตนเองก็ได้...เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ลังเลใจ เหยาซื่อก็โกรธ และชี้ไปที่จมูกของหลินซวงเอ๋อร์แล้วด่าทอทันที: " หลินซวงเอ๋อร์ตัวดี!เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าลูกชายของข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างไร? "“ตอนที่เกิดน้ำท่วมที่เมืองชิงเหอ ยุ้งฉางของบ้านเจ้าถูกน้ำท่วม ทั้งครอบครัวของพวกเจ้าแทบจะอดอยากตาย! ฉีหมิงลูกชายของข้าเอาข้าวครึ่งถุงจากที่บ้านไปช่วยชีวิตครอบครัวของพวกเจ้าเอาไว้!”“ตอนนี้ ลูกชายของข้ากำลังเดือดร้อน แต่เจ้ากลับเลือกที่จะนิ่งดูดาย!”“ดังคำกล่าวที่ว่า แม้บุญคุณเท่าน้ำหยดเดียว ก็จะตอบแทนดุจสายธาร ! แต่เจ้าล่ะ? เจ้าเป็นคนอกตัญญูที่ไม่รู้จักสำนึกในบุญคุณคน! ถึงปฏิเสธที่จะช่วย! และเฝ้าดูลูกชายของข้าตาย!”“ หลินซวงเอ๋อร์ หัวใจของเข้าทำจากเหล็กหรือ? ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเจ้าถูกสุนัขกัดกินไปแล้วใช่หรือไม่? เสียแรงที่ลูกชายของข้าต้องการจะสมรสกับเจ้า! แต่เจ้ากลับอกตัญญูเช่นนี้! มันช่างทำให้คนช้ำใจจริงๆ…”เหยาซื่อนั่งลงบนพื้น และเริ่
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 438
ในคุกที่ร้อนชื้น ราวเหล็กที่มีรอยด่างตรงตระหง่าน ภายใต้แสงไฟ ราวเหล็กทอดเงาตัดกันบนพื้น น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมากฉีหมิงถูกมัดไว้กับไม้กางเขน มือและเท้าทั้งสองข้างขถูกล่ามโซ่เอาไว้ผู้คุมขังจะเฆี่ยนตีเขายี่สิบครั้งทุกๆหนึ่งชั่วโมง ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้บนตัวของเขาทิ้งเต็มไปด้วยคราบเลือด ทุกรอยแส้ลึกจนสามารถเห็นกระดูกเหงื่อเย็นปกคลุมหน้าผาก ทำให้เส้นผมที่ขมับเปียกชื้น เลือดฝาดที่อยู่บนใบหน้าของฉีหมิงหมดไป และมีกลิ่นเน่าเหม็นก็ตลบอบอวลไปทั่วทั้งคุกผู้คุมขังเหวี่ยงแส้ที่อยู่ในมือ ฟาดแส้ลงไปที่บนตัวของฉีหมิงครั้งแล้วครั้งเล่า แส้ตีไปที่เนื้อของเขา และได้ยินเสียงแส้แต่ละอันได้อย่างชัดเจนการเฆี่ยนตียี่สิบครั้งเสร็จอย่างรวดเร็ว ผู้คุมขังโยนแส้เปื้อนเลือดไปที่มุมห้องด้วยความเซ็ง พลางเดินออกไปข้างนอก พลางพูดกับผู้คุมขังอีกคนว่า: " หรือว่าแส้อันนี้ฟาดไปบนร่างกายของคนแล้วไม่เจ็บ?ข่าเฆี่ยนเขานานขนาดนั้น! ไม่เห็นเขาร้องสักแอะ! องค์ชายใหญ่ให้พวกเราจัดการเขาเป็นพิเศษ แค่เฆี่ยนตีเขาแบบนี้ มันง่ายเกินไปไหม? "รู้ไหมว่า แส้นี้แช่ในน้ำพริกและน้ำเกลือเป็นพิเศษ เป็นการลงโทษที่เลวร้ายที่สุดสำหรับ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 439
น้ำพริกในถังมีสีแดงสด ผู้คุมขังถือถังน้ำพริกเอาไว้แล้วเขย่าเล็กน้อย น้ำในถังก็กระเด็นไปมา ไม่นานกลิ่นพริกก็อบอวลไปทั่วทั้งห้องขังฉีหมิงรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดบนร่างกายหมดไป ตอนนี้อาศัยแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายประทังชีวิตเอาไว้เสื้อผ้าบนร่างกายเปียกโชกไปด้วยเลือด เลือดที่เหนียวข้นรวมตัวกันอยู่ที่ปลายนิ้วของเขาทีละน้อย และหยดลงมาทีละหยดบนใบหน้าของเขาไม่มีเลือดฝาดเลย แม้แต่ริมฝีปากของเขาก็ซีดเผือดสุดขีด ทำให้ใบหน้าที่เย็นชาอยู่แล้วของเขาดูเย็นชามากยิ่งขึ้นแต่เขาก็ยังคงต่ำต้อยไม่หยิ่งผยอง ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด“เหอะ พวกเจ้า...พวกเจ้าทำได้แค่นี้หรือ?” ริมฝีปากของฉีหมิงโค้งขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มแวบขึ้นในส่วนลึกของนัยน์ตา ดวงตาที่เย็นชาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เขายังจะสามารถปากดีได้อีก ผู้คุมขังจึงกล่าวเยาะเย้ยว่า: " ใกล้จะตายอยู่แล้วยังจะมาทำเป็นปากดีอีก! ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทำให้คนที่อยู่เบื้องบนขุ่นเคืองใจ! ถ้าใต้เท้าฉีมีไหวพริบมากกว่านี้ รู้อัธยาศัยมนุษย์ยิ่งกว่านี้ ก็คงจะไม่ต้องมีจุดจบเช่นนี้! "ฉีหมิงกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า: "แม้ว่าจะให้โอกาสข
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 440
ฮุ่ยอี๋เกรี้ยวโกรธมาก จนดึงดาบออกจากมาจากเอวของผู้คุมขัง นางชี้ดาบไปที่ผู้คุมขัง แล้วกล่าวว่า "ข้าจะถามเจ้าคำถามเดียวเท่านั้น! ทาสหมา! เจ้าจะปล่อยเขาหรือไม่?"ดวงตาของนางแดงก่ำ ในนัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธ จิตสังหารอันดุร้ายแวบขึ้นในนัยน์ตาในขณะนี้ นางอยากจะฆ่าคนจริงๆผู้คุมขังตกใจจนต้องคุกเข่าลงกับพื้น ก้มศีรษะลงแล้วกล่าวว่า “องค์หญิงได้โปรดไว้ชีวิตด้วย ไม่ใช่ว่าข้าน้อยจะไม่ปล่อยเขาไป เพียงแต่ว่ามีคนเบื้องบนสั่งมา ข้าน้อยจะรับปากองค์หญิง ว่าจะไม่เฆี่ยนตีเขาอีกแล้ว…”ฮุ่ยอี๋เอาดาบจ่อที่ลำคอของเขา แล้วกล่าวว่า "ข้าอยากให้เจ้าปล่อยเขา!"“ข้าน้อย... ข้าน้อย...” ผู้คุมขังตกอยู่ในสภาวะที่ยากลำบาก แต่คิดไม่ถึงว่า วินาทีต่อมา จะมีดาบอันแหลมคมจะแทงทะลุหน้าอกของเขาทันใดนั้น เลือดก็พุ่งออกมา และกระเซ็นเล็กไปบนกระโปรงของฮุ่ยอี๋เล็กน้อยฮุ่ยอี๋สะดุ้งตกใจ ดาบอันคมกริบที่อยู่ในมือหล่นลงพื้นจนมีเสียงดัง "เพล้ง"ทันทีที่หันกลับมา ฮุ่ยอี๋ก็เห็นทั่วป๋าจิ่นยืนอยู่ข้างหลังนางด้วยสีหน้าแววตาที่ไร้ความรู้สึก“เสด็จพี่..ท่านทำอะไรเนี่ย?” ฮุ่ยอี๋มีสีหน้าที่ซีดเผือดทั่วป๋าจิ่นดึงดาบออกอย่างสงบนิ่ง
Latest chapter
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
