เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 440
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-04 18:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 441
หลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่นอกห้องหนังสือ รู้สึกสับสนอยู่ในใจเป็นอย่างมากนางไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูด และวิงวอนขอร้องอย่างไรเยี่ยเป่ยเฉิงถึงจะไปช่วยชีวิตฉีหมิงหลินซวงเอ๋อร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ กำลังจะเคาะประตู ก็ได้ยินเสียงของเสวียนอู่ดังมาจากข้างในเสวียนอู่กล่าวว่า: " ฉีหมิงทำให้องค์ชายใหญ่ขุ่นเคืองใจ ตอนนี้ตกอยู่ในมือของทั่วป๋าจิ่น เกรงว่ามันจะไม่ง่ายนัก"หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกวิตกกังวลเป็นอย่างมากเมื่อสักครู่นี้ได้ยินเหยาซื่อบอกว่า ฉีหมิงมีนิสัยตรงไปตรงมา ไม่ยอมโค้งหัวให้กับใคร นับตั้งแต่เขาเข้ารับตำแหน่ง เขาก็ทำทุกอย่างแบบตรงไปตรงมา ทำอะไรเสรีโดยไม่สนใจความคิดของคนอื่น ทำให้ขุนนางหลายคนในราชสำนักขุ่นเคืองใจไม่น้อย! แต่เนื่องจากสถานะของเขา องค์จักรพรรดิจึงให้ความสนใจเขาเป็นพิเศษ และไม่มีใครกล้าไม่พึงพอใจเขาหลินซวงเอ๋อร์คิดไม่ถึงว่า แม้แต่เชื้อพระวงศ์เขาก็กล้าทำให้ขุ่นเคืองใจ?ตอนนี้ตกต่ำผู้คนต่างก็พากันซ้ำเติม ตอนนี้ฉีหมิงกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เลยถูกคนแก้แค้น!ได้ยินมานานแล้วว่า คุกหลวงเป็นนรกที่กินคนโดยไม่ต้องคายกระดูกออกมา ฉีหมิงอยู่ในนั้นไม่รู้ว่าจะอดทนได้นานแค่ไหน...“อย่าแพร่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-04ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 442
แต่ว่า คำพูดที่พูดในภายหลัง หลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้ยินเลยหลินซวงเอ๋อร์กลับไปที่เรือนอวิ๋นซวน หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว นางก็ตัดสินใจเข้าไปในวังเพื่อพบกับฮุ่ยอี๋แต่้าไม่มีการเรียกพบ นางไม่สามารถเข้าไปในวังได้เลยบนโต๊ะอาหารหลินซวงเอ๋อร์กัดตะเกียบ มองไปที่เยี่ยเป่ยเฉิงอย่างระมัดระวัง และพูดเบาๆว่า: "สวามี ข้าอยากเข้าไปในวัง"เยี่ยเป่ยเฉิงหยุดเคลื่อนไหวเงยหน้าขึ้นมองนาง และถามอย่างสงบนิ่งว่า: " ซวงเอ๋อร์จะเข้าไปทำอะไรในวังหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ข้าอยากไปหาองค์หญิง"เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่า: "เพิ่งจะห่างกันเพียงไม่กี่วัน เหตุใดถึงอยากจะพบนาง ถ้าซวงเอ๋อร์รู้สึกเบื่อ สวามีจะเป็นเดินเที่ยวเล่นเป็นเพื่อนซวงเอ๋อร์เอง "หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "แต่ข้าอยากจะพบองค์หญิง สวามีส่งซวงเอ๋อร์เข้าวังได้หรือไม่?"สีหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงเคร่งขรึมลง น้ำเสียงไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อสักครู่นี้ และแฝงไปด้วยความเยือกเย็นเล็กน้อย: " ซวงเอ๋อร์ต้องเชื่อฟังนะ หากคุณคิดถึงองค์หญิง อีกสักสองสามวัน สวามีจะไปรับองค์หญิงมาที่จวนเอง"หลินซวงเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย และค่อยๆวางตะเกียบที่อยู่ในมือลงเยี่ยเป่ยเฉ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-04ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 443
ฟ้ายังไม่สว่าง ขอบท้องฟ้ามีแค่แสงสีขาวรำไรเท่านั้นหลินซวงเอ๋อร์เลิกผ้าห่มแล้วลุกขึ้นยืน นางเคลื่อนไหวเบาๆ ไม่กล้ารบกวนคนที่อยู่บนเตียงก่อนเข้านอน นางได้เติมยาที่ทำให้จิตใจสงบและยาที่ช่วยในการนอนหลับ ลงไปในยาต้มให้ต้มให้เยี่ยเป่ยเฉิงอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้ระวังอะไรนาง เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติ เขาดื่มยาต้มในชามจนหมด ตอนนี้กำลังนอนหลับสนิทตงเหมยกำลังรออยู่นอกประตู เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์เดินออกมา ก็ถามด้วยความสงสัยว่า: "ดึกป่านนี้ พระชายาจะไปที่ไหนหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์พูดไปตามความเป็นจริง: "พี่ฉีกำลังเดือดร้อน ข้าจะเข้าวังเพื่อไปเข้าเฝ้าองค์หญิง "ตงเหมยมองไปที่ข้างหลังหลินซวงเอ๋อร์ ก็เห็นว่าเยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้ออกมาด้วย จึงด้วยที่หน้าที่กระวนกระวายใจว่า " ท่านอ๋องจะเห็นด้วยกับการไปของท่านหรือไม่"?หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: " ท่านอ๋องไม่รู้เรื่องนี้"ตงเหมยตกใจมาก รีบห้ามหลินซวงเอ๋อร์เอาไว้ แล้วกล่าวว่า "ในเมื่อท่านอ๋องไม่รู้เรื่องนี้ ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้ท่านเข้าไปในพระราชวังเด็ดขาด "หลินซวงเอ๋อร์กลัวว่าจะทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงตื่น จึงรีบดึงนางออกไปทางด้านข้าง แล้วกล่าว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-05ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 444
ในเวลานั้น แสงบนท้องฟ้าทะลุผ่านความมืด ท้องฟ้าก็ค่อยๆสว่างขึ้น บรรดานางกำนัลและขันทีในวังก็เริ่มปฏิบัติหน้าที่ของตน แล้วก็เริ่มยุ่งวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆหลินซวงเอ๋อร์ลงมาจากม้า และเอาม้าผูกไว้ที่ประตูพระราชวังพระราชวังใหญ่มาก นางไม่รู้ว่าตำหนักของฮุ่ยอี๋อยู่ที่ไหน ข้างกายมีองครักษ์และนางกำนัลลาดตระเวนเดินผ่านอยู่เป็นระยะๆหลินซวงเอ๋อร์เรียกหยุดนางกำนัลคนหนึ่งเอาไว้แล้วถามว่า "พี่สาว ข้าอยากจะถามว่า ตำหนักขององค์หญิงอยู่ที่ไหน?"นางกำนัลกระทืบเท้า พินิจมองหลินซวงเอ๋อร์ เมื่อเห็นว่านางแต่งตัวเรียบหรู ไม่เหมือนคนในวัง ในคำพูดจึงแฝงไปด้วยท่าทีที่ต่อต้านมากขึ้น: "ท่านเป็นใคร? ถึงได้กล้าถามเรื่องขององค์หญิง! "หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ข้ามีเรื่องด่วนอยากจะเข้าเฝ้าองค์หญิง รบกวนพี่สาวช่วยไปรายงานด้วย บอกว่าหลินซวงเอ๋อร์ต้องการเข้าเฝ้านาง "นางกำนัลพูดด้วยความโกรธ: "ท่านจะเข้าเฝ้าองค์หญิงตามที่ท่านต้องการได้อย่างไร?ท่านเป็นบุตรีของขุนนางตระกูลไหนหรือ?อยากจะเข้าเฝ้าองค์หญิง ได้ถูกเรียกตัวมาหรือเปล่า?"หลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งนางไม่รู้ว่าเข้ามาในวังเพื่อพบฮุ่ยอี๋จะต้องถูกเรียกตัวก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-05ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 445
เนื่องจากเป็นห่วงฮุ่ยอี๋ หลินซวงเอ๋อร์จึงให้จื่อหลันพานางไปที่ตำหนักหลวนเฟิ่งมีองครักษ์สองคนคอยเฝ้าประตูอยู่ นอกจากจื่อหลันที่สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระแล้ว ก็ไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้จื่อหลันอยู่ในวังมาหลายปีแล้ว จึงคุ้นเคยกับการใช้กลอุบายหลอกลวง ต่อสู้กันทั้งทางแจ้งและทางลับ ในด้านติดต่อปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น ก็มีไหวพริบมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ จึงควักเอาแท่งเงินสองแท่งออกมาจากในแขนเสื้อแล้วยัดมันเข้าไปในมือขององครักษ์ทั้งสอง และพูดเบาๆว่า: "พี่ชายทั้งสองได้โปรดเมตตาด้วย แม่นางท่านนี้เป็นสหายเก่าขององค์หญิง ครั้งนี้มาเพื่ออยากจะพบองค์หญิงสักครั้ง"ทหารองครักษ์ชั่งน้ำหนักเงิน มองหน้าซึ่งกันและกัน จากนั้นก็มองไปที่หลินซวงเอ๋อร์ และกล่าวว่า: " องค์ชายใหญ่มีรับสั่ง ห้ามใครเขาใกล้ตำหนักหลวนเฟิ่ง แม้ว่าจะเป็นสหายเก่าขององค์หญิงก็ไม่ได้ "จื่อหลันกล่าวว่า: " พี่องครักษ์ ได้โปรดผ่อนปรนให้หน่อย องค์หญิงแค่ถูกลงโทษด้วยการคุมขังเท่านั้น พอองค์จักรพรรดิหายโกรธก็คงจะปล่อยตัวนางออกมา... พอถึงเวลานั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าองค์หญิงข้าจะพูดสิ่งดีๆของท่านทั้งสองให้องค์หญิงฟัง "คำพู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-05ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 446
หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้าอย่างต่อเนื่องเมื่อเห็นว่าฮุ่ยอี๋เหงื่อออกเต็มศีรษะ หลินซวงเอ๋อร์ก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในชามทองแดงออกมา แล้วบิดน้ำออก เช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผากให้ฮุ่ยอี๋ และกล่าวปลอบโยนว่า: " องค์หญิงอย่ากลัวไปเลย มันเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา อีกไม่กี่วันก็หายแล้ว "ฮุ่ยอี๋มองหลินซวงเอ๋อร์ด้วยสายตาที่ขุ่นมัว ราวกับว่าจู่ๆก็นึกอะไรบางอย่างได้ และพูดว่า: " ซวงเอ๋อร์ เจ้าได้โปรดไปขอร้องสวามีของเจ้า ให้เขาช่วยฉีหมิงด้วย... "หลินซวงเอ๋อร์ชะงักไปเล็กน้อย: "ดูเหมือนว่า องค์หญิงจะไม่วิธีเช่นกัน... "เดิมทีนางมาเข้ามาในวังเพื่อขอความช่วยเหลือจากองค์หญิงเพราะเยี่ยเป่ยเฉิงปฏิเสธที่จะช่วย สุดท้าย องค์หญิงกลับให้นางไปขอร้องเยี่ยเป่ยเฉิง...เป็นไปได้ไหมว่า จะไม่มีใครสามารถช่วยฉีหมิงได้จริงๆ?น้ำเสียงของฮุ่ยอี๋แฝงเสียงสะอื้นไห้่: "ครั้งที่แล้วที่ข้าเห็นเขาที่คุกหลวง เขาถูกเฆี่ยนจนเลือดอาบไปทั้งตัว..."“ ซวงเอ๋อร์ เขาทำให้เสด็จพี่ของข้าขุ่นเคืองใจ เสด็จพี่ของข้าเป็นคนที่โหดเหี้ยมที่สุด ถ้าเขาต้องการฆ่าฉีหมิง เขาจะต้องทรมานเขาอย่างแน่นอน”“ตอนนี้ข้าถูกเสด็จพ่อกักบริเวณ จึงไม่มีทางที่จะไปช
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-05ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 447
ฮุ่ยอี๋รู้จักนิสัยใจคอของเยี่ยเป่ยเฉิงเป็นอย่างดี จึงไม่กล้าให้นางอยู่นาน ดังนั้นจึงกำชับให้จื่อหลันพานางออกไปจื่อหลันส่งนางออกจากสวนจักรพรรดิ และกล่าวว่า: " พระชายาเดินไปตามถนนสายนี้ไปจนสุดทาง ก็จะถึงประตูพระราชวังแล้ว ข้างกายองค์หญิงยังต้องการคนดูแล ข้าจึงสะดวกส่งท่านได้แค่นี้ "หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "เจ้ากลับไปดูแลองค์หญิงเถิด ข้ารู้จักเส้นทางนี้"จื่อหลันหันหลังกลับแล้วจากไปอย่างไร้กังวลหลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้ารอช้า เดินไปข้างหน้าตามเส้นทางเล็กๆที่ปูด้วยหินไข่ห่าน“แม่นางได้โปรดรอก่อน” น้ำเสียงอันนุ่มนวลดังมาจากด้านหลังหลินซวงเอ๋อร์หยุดเดินชั่วคราว พอหันกลับมา ก็เห็นนางกำนัลที่พบตรงระเบียงทางเดินในตอนเช้านางกำนัลรีบเดินมาหาหลินซวงเอ๋อร์ และกล่าวว่า "แม่นางมาหาองค็์หญิงไม่ใช่หรือ?หาตำหนักหลวนเฟิ่งเจอแล้วหรือยัง?"หลินซวงเอ๋อร์ยังไม่ทันจะได้ตอบ นางกำนัลก็พูดอีกครั้งว่า: "แม่นางโปรดมากับข้าเถิด ข้ารู้ว่าตำหนักหลวนเฟิ่งอยู่ที่ไหน ข้าสามารถนำทางให้แม่นางได้"อารมณ์ประมาณว่า นางกำนัลคนนี้ยังไม่รู้ว่านาวได้พบกับองค์หญิงแล้ว?แต่ท่าทีของนางกำนัลคนนี้แตกต่างกันมาก จนหลินซวงเอ๋อร์
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-06ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 448
เยี่ยเป่ยเฉิงจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นชา แล้วกล่าวว่า " พระชายาเข้าวังตั้งแต่เมื่อไหร่?"ร่างกายตงเหมยอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อยว่า "เข้าไปตอนตีห้าเพคะ"เยี่ยเป่ยเฉิงถามอีกครั้งว่า: "นางเข้าวังเพื่อไปทำอะไร? เพื่อไปหาองค์หญิง?"ตงเหมยพยักหน้าอีกครั้ง แล้วกล่าวว่า "ไปหาองค์หญิง"เยี่ยเป่ยเฉิงหัวเราะเยาะขโมยตราสัญลักษณ์ของเขาแล้วเข้าวังไปหาองค์หญิงก่อนรุ่งสาง มันคงจะไม่ใช่การพบปะกันตามธรรมดาใช่ไหม?“ไปหาองค์หญิงทำไม?” เยี่ยเป่ยเฉิงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความโกรธตงเหมยก้มศีรษะให้ต่ำลง ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรชั่วขณะหนึ่งเยี่ยเป่ยเฉิงหมดความอดทน จึงพูดอย่างเย็นชาว่า: "ถ้าไม่พูดความจริง ข้าจะจับเจ้าไปถ่วงน้ำในทะเลสาบ!"ร่างกายตงเหมยสั่นเทาอย่างรุนแรง คนคนนี้ยอกจากจะอ่อนโยนต่อหลินซวงเอ๋อร์แล้ว ก็ไม่สงสารเห็นใจพวกนางเลยแม้แต่น้อย เอะอะก็จะเฆี่ยนจะฆ่า น่าหวาดกลัวยิ่งนักเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความโกรธอย่างล้นหลามของเยี่ยเป่ยเฉิง ตงเหมยก็ไม่กล้าปิดบัง จึงทำได้แค่บอกความจริงเท่านั้น: " พระชายา บอกว่าจะไปขอความช่วยเหลือจากองค์หญิงให้ช่วย... ให้ช่วยเหลือใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-06
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 655
วันที่เจียงหว่านกำลังจะถูกเนรเทศ ในที่สุดเจียงเช่อก็มาหาถึงหน้าประตูเขาคุกเข่าเบื้องหน้าเยี่ยเป่ยเฉิง เว้าวอนขอเยี่ยเป่ยเฉิงปล่อยเจียงหว่านไปขณะที่เดินทางมา เขารับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วเจียงหว่านลอบวางยาพระชายาเยี่ย ใช้ประชาชนที่ติดโรคทดลองยา เข่นฆ่าคนบริสุทธิ์ ผลาญชีวิตคนดุจผักดุจปลา นับเป็นอาชญากรรมอันชั่วร้ายที่สุด......แต่ไม่ว่าอย่างไร เจียงหว่านก็เป็นน้องสาวเขา เป็นคุณหนูหนึ่งเดียวของตระกูลเจียง เจียงเช่อมิอาจนั่งนิ่งดูดาย ปล่อยให้นางไปตายได้“ขอร้องท่านอ๋องไว้ชีวิตนางเถิด เป็นเพราะข้าตามใจนางจนเสียคน หากท่านอ๋องจะลงโทษ โปรดลงที่เจียงเช่อเถิดพะยะค่ะ”เมื่อเห็นเจียงเช่อ สายตาสิ้นหวังของเจียงหว่านพลันมีประกายความหวังขึ้น“พี่......ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากไปแดนเถื่อน ข้าอยากกลับบ้าน ท่านพี่ช่วยข้าด้วย......”เจียงเช่อขมวดคิ้วเขม็งจ้องเจียงหว่าน สายตาแฝงเร้นด้วยแววเกยีดชังเข้าไส้เขารู้ว่าเจียงหว่านต้องโทษตาย ยามนี้แค่เนรเทศ ถือว่าเมตตามากแล้ว แต่เขาเองก็รู้ว่า สถานที่อย่างแดนเถื่อนนั้น มิใช่สถานที่ที่สตรีตัวคนเดียวจะไปได้ การเนรเทศนางไปที่นั่น เท่ากับส่งนางไปขุมนร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 654
“เลือดของนาง...”เจียงหว่านสีหน้าตกตะลึงตอนนั้น ตอนที่ฮุ่ยอี๋มอบยาถอนพิษใส่ในมือนาง นางเคยเอาทิ้งไว้หลายขวด เดิมทีคิดศึกษาส่วนผสมในนั้น ทว่าด้านในกลับมีส่วนผสมยาเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือเลือดมนุษย์...แรกเริ่ม นางคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหล! กระทั่งยามนี้นางถึงได้เชื่อความจริง ส่วนประกอบของยานั้น มีเพียงเลือดมนุษย์จริงๆ! ทั้งยังเป็นเลือดของหลินซวงเอ๋อร์! เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ในที่สุดนางก็เข้าใจ!มิน่า...ตอนนั้น นางใช้ยาปริมาณมาก แต่กลับไม่อาจทำให้หลินซวงเอ๋อร์ถึงตาย! ไม่คิดว่าเลือดของนางจะขจัดพิษในร่างนางโดยมองไม่เห็น...ฮุ่ยอี๋เอ่ย “เจ้ายังมีหน้าพูดว่าไม่ได้ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาอีก! เจียงหว่าน เจ้าลืมแล้วหรือว่าเจ้าวางยาซวงเอ๋อร์อย่างไร? เสด็จอาให้อภัยเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ข้าไม่มีวันเกรงใจเจ้า!”คำพูดนี้สองแง่สองง่าม เห็นชัดว่ากำเย้ยหยันเยี่ยเป่ยเฉิงที่ดึงหมาป่าเจ้าเล่ห์เข้าบ้าน!เยี่ยเป่ยเฉิงตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ไร้ซึ่งแรงโต้กลับยามนี้ เขามิอาจชำระคืนได้ ซวงเอ๋อร์ของเขาไม่มีวันกลับมาอีกต่อไป!สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้ คือทำให้เจียงหว่านชดใช้อย่างสาสมที่สุด ส่วนตัวเขา ชีวิตที่
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 653
เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาที่มองเจียงหว่านเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดเขาอยากฆ่านางตั้งนานแล้ว ที่ปล่อยนางรอดมาจนถึงตอนนี้ ก็แค่อยากให้นางได้รับความทรมานจนตายบัดนี้เห็นนางตกยากเช่นนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงกลับรู้สึกว่าบทลงโทษแค่นี้ยังมิพอเจียงหว่านถูกทรมานจนเหมือนตายดีกว่าอยู่มานานแล้ว นางรู้ เยี่ยเป่ยเฉิงไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆ หลังจากคิดดูแล้ว หากตายด้วยน้ำมือของเยี่ยเป่ยเฉิงได้ ก็คงจะดีกว่าตอนนี้ ที่ดูดซับยาเข้าสู่ร่างกายทุกวัน ถูกฝันร้ายหลอกหลอนทุกคืนสุดท้ายก็ไม่สามารถหนีจากพิษและเสียชีวิตลงได้!อย่างไรก็ตาย มิสู้ให้เยี่ยเป่ยเฉิงจบชีวิตนางด้วยมือเขาเอง!เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็ยิ้มเยาะ จงใจกล่าวยั่วยุเขา “เยี่ยเป่ยเฉิง เจ้ามีฝีมือแค่นี้หรือ? แน่จริงก็ฆ่าข้าไปเลยสิ!”“ฆ่าข้าให้มันจบๆ ไปเสีย!”เยี่ยเป่ยเฉิงปรายตามองนาง พลางกล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนั้น เจ้าก็ทรมานซวงเอ๋อร์เช่นนี้!”เจียงหว่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วอย่างไร!”“ลูกในท้องนางข้าก็เป็นคนทำร้ายเอง! ร่างกายอ่อนแอแบบนั้นของนางต่อไปจะตั้งครรภ์ไม่ได้อีกแล้ว!”“ที่นางฝันร้ายทุกคืน ก็เป็นข้าที่ทำเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 652
หลายสิบปีมานี้ นางทำเรื่องชั่วมานับไม่ถ้วน ทุกเรื่อง นางจิตใจสงบ ไม่เคยรู้สึกผิดเลยมีเพียงเจียงหลิง…มีเพียงการตายของเจียงหลิง ทำให้นางยากจะข่มตานอนได้…ตลอดเวลาที่ผ่านมา ในฐานะคุณหนูรอง เจียงหว่านไม่เป็นที่ชื่นชอบของพ่อแม่มาตลอด พี่ชายก็ยิ่งไม่สนใจนาง ทว่าเจียงหลิงกลับได้รับความรักมากมาย…นางอิจฉาเจียงหลิง และแทบอยากทำให้อีกฝ่ายหายไปจากโลกใบนี้แต่เจียงหลิงกลับรักเอ็นดูนางมาตั้งแต่ต้นจนจบ ปกป้องนาง มอบของที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ให้แก่นาง…เจียงหลิงเป็นพี่สาวที่ดีต่อนางที่สุดบนโลกใบนี้…ทว่าที่นางต้องการหาใช่แค่พี่สาวอย่างเดียว นางต้องการความรักของทุกคน นางต้องการให้พ่อแม่ พี่ชายรกนางแค่คนเดียว นางอยากครอบครองของที่ดีที่สุดไว้กับตัวเอง ไม่ใช่รอให้คนอื่นมอบให้!ดังนั้น ในคืนวันหิมะตก นางผลักเจียงหลิงตกน้ำ มองนางจมตายทั้งเป็นอยู่ใต้น้ำ หลังจากนั้นนางก็ติดวันเกิดเวลาเกิดของเจียงหลิงบนตุ๊กตาคุณไสย แทงเธอทุกวัน สวดภาวนาทุกคืน นางต้องการให้เจียงหลิงไม่มีโอกาสได้ผุดได้เกิด ไม่หวนกลับมาตลอดกาล!เพราะมีเพียงแค่ทำแบบนี้ นางถึงจะไม่มีโอกาสแก้แค้นตัวเอง!แต่ทำไม…ทำไมตอนนี้นางถึงยังหาตัวเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 651
ยาซึมเข้าสู่ร่างกายติดกันหลายวันทำให้เจียงหว่านค่อยๆ เป็นบ้าในห้องที่ปิดสนิท เจียงหว่านหดตัวอยู่บนพื้นเหมือนดินโคลนตัวนางเหม็นมาก ชุดกระโปรงสีรากบัวเปลี่ยนเป็นสกปรกและเก่าองครักษ์ทำให้เส้นเอ็นมือของนางขาด ตรงบาดแผลถูกทาขี้ผึ้งปิดแผลชั้นแล้วชั้นเล่าแม้ขี้ผึ้งปิดแผลจะเป็นยาสำหรับปกปิด ทว่ากลับมีผลดีต่อการหยุดเลือดบาดแผลแข็งตัวจนกลายเป็นสะเก็ดไปแล้ว เพียงแต่ไม่ได้รับการรักษาที่ดีกว่านี้ แม้จะดีขึ้นก็ยังเหลือรอยแผลเป็นอัปลักษณ์เอาไว้ธูปในห้องไม่เคยลดลงเลยทั้งวัน ประกอบกับกระกระตุ้นของต้นคลีเวีย ความคิดต่ำช้าที่อยู่ในตัวนางแทบจะถูกกระตุ้นออกมาทั้งหมดสองตานางแดงก่ำ ดูฉุนเฉียวไม่น้อย กรีดร้องโวยวายอยู่ในห้อง ประหนึ่งคนบ้าคนหนึ่งองครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องไม่สนใจนางสักนิด ได้แต่ทรมานนางไม่ให้นางตายทุกวันความเคียดแค้นฉายออกมาจากในตาเจียงหว่าน เวลานี้ นางได้ปล่อยว่างความหลงใหลต่อเยี่ยเป่ยเฉิงแล้ว ไม่ว่าจะรักมากขนาดไหนก็แปรเปลี่ยนเป็นความชิงชังเข้ากระดูก“เยี่ยเป่ยเฉิง! ปล่อยข้ากลับไป! ปล่อยข้ากลับไปสิ!”“แน่จริงก็ฆ่าข้าเลยสิ!ฆ่าข้าให้มันจบๆ ! ท่านมีสิทธิ์อะไรมาขังข้าไว้เช่นนี
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 650
“ได้ยินว่าพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเจ้าเสียไปนานแล้ว แล้วเจ้ากับพี่ชายอยู่มาได้อย่างไร?”“แล้วเหตุใดเจ้าจึงขายตัวไปเป็นบ่าวไพร่? หลายปีมานี้ เจ้าคงผ่านความลำบากมิใช่น้อย เคยถูกใครรังแกหรือไม่?”หลินซวงเอ๋อร์พลันเกิดความขมขื่นในจิตใจเดิมที หากไม่เอ่ยถึงเรื่องเหล่านี้ นางยังพออดทนได้บ้าง แต่เมื่ออวี๋หว่านหนิงถามขึ้นมา นางก็อดรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเสียมิได้นางเม้มปากพลางจ้องมองนิ้วมือตนเอง น้ำตาเริ่มเอ่อล้น พร้อมหยดแหมะลงหลังมือทีละหยดนางอยู่สบายหรือไม่?นางเคยถามตนเองอยู่เช่นกันหลายปีมานี้ นางผ่านเรื่องราวมากมาย สูญเสียบิดามารดา สูญเสียพี่ชายไป กลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไร้ญาติขาดมิตรโดยแท้แต่หากคิดดีๆ ชีวิตนางก็เคยอยู่สุขสบายมาช่วงหนึ่งนั่นคือตอนอยู่กับเยี่ยเป่ยเฉิง นางมีความสุขจริงๆในตอนนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นกำลังใจให้นาง ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ หาของดีมาให้กิน สอนนางเรียนหนังสือ พาไปเดินเล่นท่องทะเลสาบ ให้ความรักต่อนางอย่างชนิดไร้ผู้เทียบเทียม...ในเวลานั้น นางมีความสุขเหลือล้น เป็นความสุขมากที่สุดในชีวิต แม้แต่ฝันก็ยังเป็นฝันหวาน...แต่ต่อมา ทุกอย่างกลับแปรเปลี่ยน ก่อนหน้านี้เคยสุ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 649
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลินซวงเอ๋อร์แทบชะงักงันไปที่บั้นเอวนางมีปานแดงรูปเสี้ยวจันทร์จริงๆ ท่านแม่บอกว่า มันมีติดตัวมาตั้งแต่นางเกิด เนื่องจากเป็นตำแหน่งที่บั้นเอว จึงมีน้อยคนที่จะรู้เรื่องนี้“ท่าน...คือแม่ของข้าจริงหรือ?” หลินซวงเอ๋อร์หัวใจเต้นแรง ขอบตาแดงเรื่อขึ้นอวี๋หว่านหนิงยื่นมือมาจับมือของนางไว้ พลางกล่าวเสียวเศร้า “ซวงเอ๋อร์ ข้าคือแม่เจ้าจริงๆ หลายปีนี้ทำให้เจ้าลำบากนัก...”แม่นมซุนอยู่ด้านข้างพลางกล่าวเสริม “องค์หญิง นางคือเสด็จแม่ของท่านจริงๆ หลายปีมานี้ ฮองเฮาไม่เคยเลิกราในการตามหาท่าน เพียงแต่ภาคกลางกว้างขวางนัก พวกท่านเองก็ข่าวคราวเงียบหาย หลายปีนี้ พวกท่านลำบากก็จริง ฮองเฮาก็ไม่ได้สุขสบายใจ...”หลินซวงเอ๋อร์นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ พลันหันไปมองอวี๋หว่านหนิงแล้วกล่าว “ที่จริง ข้าไม่เคยตำหนิท่านเลย เพียงแต่บางครั้งก็เคยคิด ว่าท่านแม่จะมีหน้าตาเป็นอย่างไร ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้หรือไม่”“ตอนยังเป็นเด็ก ข้าเคยคาดหวังให้นางมาหาบ้าง แต่พอโตขึ้นก็ไม่เห็นนางมาเสียที ข้าจึงภาวนาให้นางอยู่ดีมีสุขแทน แม้จะไม่ได้พบหน้า แต่ขอให้นางยังมีชีวิตอยู่ เป็นความคิดถึงในใจก็เพียงพอแล้ว...”
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 648
อวี๋หว่านหนิงรับเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา พลันเกิดความตื้นตันจนไม่รู้ตอบอย่างไรดีทันใดนั้น แม่นมซุนเดินขึ้นมาพร้อมกล่าว “องค์หญิง ที่นี่คือวังหลวงแห่งเป่ยหรง ฮองเฮาทรงตามหาท่านมานาน ทุ่มแทแรงกายแรงใจไม่น้อยกว่าจะหาพบ...”“องค์หญิง?” หลินซวงเอ๋อร์นึกว่าตนหูฝาดไป “ท่านเรียกข้าอยู่หรือ?”นางกล่าวตอบ “พวกท่านจำคนผิดหรือเปล่า ข้าไม่ใช่องค์หญิง ข้าคือหลินซวงเอ๋อร์ต่างหาก”นางเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้ง เติบโตมาจากชนบทแร้นแค้น เป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยผู้หนึ่งเท่านั้นองค์หญิงอะไรกัน ยังมีวังเป่ยหรงอีก แล้วใครคือฮองเฮา?พวกนางคงจำคนผิดเป็นแน่แม่นมซุนกล่าวตอบ “ไม่ผิดเจ้าค่ะ ไม่มีผิดแน่นอน ท่านก็คือองค์หญิงของเรา องค์หญิงที่พลัดพรากจากฮองเฮาไป...”หลินซวงเอ๋อร์คล้ายกับยังมึนงงอยู่ ความคิดนางเกิดความสับสน ปวดหัวเป็นอย่างมากแม่นมซุนอธิบายต่อ “สมัยที่อดีตฮ่องเต้สวรรคต ฮ่องเต้องค์ใหม่ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ ราชสำนักเป่ยหรงเกิดความวุ่นวาย ตอนนั้นฮองเฮายังมีฐานะเป็นเพียงพระชายาแห่งรัชทายาท นางเสี่ยงอันตรายให้กำเนิดแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง เพื่อปกป้องชีวิตของพวกท่านไว้ จึงให้คนสนิทส่งพวกท่านออก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 647
หลินซวงเอ๋อร์เปลือกตากระตุกเล็กน้อย นางก็อยากตื่น แต่ทำอย่างไรก็ไม่อาจตื่นขึ้นมาหน้าอกคล้ายถูกกรีดจนเป็นแผลเหวอะหวะ เหงื่อเย็นในตัวไหลพราก ลำคอคล้ายถูกงูพิษตัวหนึ่งรัดไว้ ยิ่งรัดก็ยิ่งแน่น จนนางใกล้จะหายใจไม่ออกข้างโสตนั้น ได้ยินเสียงคุ้นหูประเดี๋ยวไกลประเดี๋ยวใกล้ ถัดจากนั้น คล้ายมีมืออ่อนโยนลูบไล้ใบหน้านางเบาๆ“เด็กดี หมดเรื่องแล้ว เจ้าปลอดภัยดีแล้ว รีบตื่นมาเถิด ตื่นมาเร็วเข้า...”หลังจากได้ยินเสียงนั้นชัดเจนมากขึ้น ลำคอที่ถูกรัดแน่นก็ค่อยๆ คลายออก นางลืมตาช้าๆ ภาพเบื้องหน้าจากพร่ามัวจนกลายเป็นชัดเจน สิ่งแรกที่เข้าสู่ม่านตาก็คือม่านคลุมเตียงสีม่วงที่อยู่เหนือศีรษะขึ้นไป คล้ายเป็นภาพฝัน เสมือนเป็นแหยักษ์ที่ถูกเหวี่ยงลงมา เพื่อคลุมตัวนางให้อยู่ตรงกลางเตียงนี้เป็นเตียงที่สวยงาม จนแม้แต่เสาเตียงก็เป็นลวดลายที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน หัวเตียงนอกจากจะแกะสลักลายดอกไม้แล้วยังฝังด้วยหยกเจียระไนงดงามและพลอยล้ำค่าอีกชั่วขณะนั้น นางรู้สึกมึนงงยิ่งนี่มันเป็นที่ไหนกัน?“ซวงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกตัวแล้วรึ?” จนกระทั่งข้างหูได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง นางจำได้ว่าตอนอยู่ในความฝัน ได้ยินเสียงนี้จนคุ
