All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 471 - Chapter 480

และเฟิงเหยียนเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากของตระกูลเฟิงในรอบศตวรรษเมื่อเฟิงเหยียนถึงอายุครบตามเกณฑ์ เขาไปที่สวนดาบ เพื่อเข้าร่วมกระบวนการขั้นสุดท้ายของการหลอมดาบประจำตระกูล เช่นเดียวกับสมาชิกในตระกูลของเขา แต่หลังจากเฟิงเหยียนไปที่นั่น เขาจึงตระหนักว่าการให้ดาบประจำตระกูลจำเจ้าของของมันได้ เป็นเพียงส่วนหนึ่งของกระบวนการเท่านั้นอีกส่วนหนึ่งคือต้องมาวัดดูว่า พลังศักดิ์สิทธิ์ของหงส์แดง สามารถบูรณาการเข้ากับเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบหรือไม่เดิมทีเขาคือผู้ที่ได้รับความคาดหวังและเป็นความหวังทั้งหมดจากตระกูลของเขาสุดท้ายเขาก็ไม่สามารถเข้ากับพลังศักดิ์สิทธิ์ของหงส์แดงอย่างสมบูรณ์แบบพลังศักดิ์สิทธิ์ของหงส์แดงอันรุนแรงนั้นเริ่มทำร้ายเขาทันทีเขาเป็นเพียง...ภาชนะที่ไม่ สมบูรณ์แบบในเวลานี้ เฟิงเหยียนจึงทราบ เพื่อรักษาพลังวิเศษที่อยู่ในสายเลือดของตระกูลเฟิง ตระกูลเฟิงทำอะไรบ้างและมีการตัดสินใจเช่นใดเขายังรู้ด้วยว่าทำไมท่านแม่ของเขาถึงต้องเสียชีวิต ตั้งแต่เด็ก เขาได้ยินเรื่องซุบซิบมากมาย นั่นเป็นคำพูดเสียดสีที่เกิดจากความอิจฉาพรสวรรค์ของเขาเช่น เจ้าภูมิใจในสิ่งใด พรสวรรค์ของเจ้าได้มาเพราะตอนที

คนผู้นั้นไปทางไหนก็ตาม ล้วนมีแต่ความทุกข์บุคคลนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉีฮ่าว แม่ทัพแห่งหน่วยป้องกันเมืองเขามักจะเป็นแม่ทัพที่มีศักดิ์ศรี น่าเชื่อถือ และน่าชื่นชมอย่างมากแต่ในขณะนี้ ทหารทั้งหมดหนีไปแล้ว แต่พวกพ้อง ผู้ใกล้ชิตของเขา และร้อยโทที่อยู่รอบตัวเขาไม่อยากละทิ้งเขา ดังนั้นพวกเขาจึงตามเขาที่รอบ ๆ และพยายามจับกุมเขาพวกเขาอยากปราบแม่ทัพ เพื่อไม่ให้เขาทำร้ายผู้คนอีก ผู้ใกล้ชิดและร้อยโทถูกฉีฮ่าวทำร้ายร่างกายแล้วร้อยโทลฺหวี่เหลียงปิดแขนของเขา มีรูเลือดที่แขนของเขา และมีชิ้นเนื้อถูกกัดออกตอนนี้กำลังมีเลือดไหลออกจากแผล ยิ่งกว่านั้น ลฺหวี่เหลียงสวมชุดเกราะหนังน้ำหนักเบาอยู่แล้ว หากผู้คนนั้นไม่ได้เป็นคนบ้าคลั่งจริง ๆ เขาจะกัดแรงขนาดนี้จนฉีกชุดเกราะหนังจนเป็นรู จนกระทั่งเนื้อและเลือดถูกดัดออกพร้อมกับชุดเกราะได้อย่างไร“ทุกคน ตามมา อย่าให้แม่ทัพทำร้ายใครอีก” ลฺหวี่เหลียงตะโกน“ขอรับ” ฝูงองครักษ์ยอมรับคำสั่งด้วยเสียงทุ้มลึก พวกเขาต่างได้รับบาดแผลเช่นกันพวกเขารู้อยู่แล้วว่าอีกไม่นาน พวกเขาอาจจะกลายเป็นคนตีโพยตีพายเหมือนแม่ทัพเช่นกัน...แต่ตราบใดที่พวกเขามีสติอยู่หนึ่งวินาที พวกเ

ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ พวกเขารู้สึกร่างอันสูงที่ผิดปกติและเอาชนะยากเหมือนจะ... เล็กลงกว่าเดิมด้วยซ้ำในขณะที่มือของจั๋วซือหรานยังเหลือเข็มยาวอยู่หนึ่งเข็มลฺหวี่เหลียงและผู้คุมส่วนตัวต่างเห็นร่างที่น่ากลัวและวูบวาบของผู้หญิงคนนั้นหยุดเคลื่อนไหวที่เฉียบแหลมและอันแหลมคมของนางอย่างกะทันหันทันใดนั้นนางก็หันมามองพวกเขาซึ่งทำให้พวกเขารู้สึก...ไปทั้งตัวพวกเขารู้สึกเหมือนเป็นเพียงการมองเบา ๆ แต่ทำให้พวกเขารู้สึก... ราวกับว่ามันน่าหวาดกลัวกว่าการถูกจ้องมองปกติของแม่ทัพ"ท่าน..." ลฺหวี่เหลียงพูดอย่างระมัดระวัง "มีคำสั่งอันใดหรือ"“พวกเจ้ามารับไว้หน่อย” ทุกคนได้ยินเสียงที่ชัดเจน เสียงนั้นสงบและไม่มีความรู้สึกใด ๆ อยู่ในเสียงนั้น“อ้าว ขอรับ” ลฺหวี่เหลียงรีบพาฝูงผู้รับใช้ใกล้ชิดเดินเข้าไปในความเป็นจริง ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้แม่ทัพ พวกเขาคิดแค่ว่าจะใช้เชือกและโซ่จากระยะไกลมากที่สุด เพื่อหยุดยั้งไม่ให้แม่ทัพสร้างความหายนะต่อเพราะตอนแรก ๆ เมื่อพวกเขาพยายามเข้าไปใกล้ ต่างถูกแม่ทัพทำร้ายตัว และพวกเขาต่างได้รับบาดเจ็บ จนกระทั่งพวกเขากลัวแต่ตอนนี้พวกเขาอ

ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไร เขาก็รู้สึกว่าแย่แล้ว เขารอดไม่ได้แล้วฉีฮ่าวเห็นเขาทำร้ายลูกน้องที่เคารพและรักเขาด้วยวิธีใด เขารู้สึกสิ้นหวัง เขาไม่ได้คิดอะไรมาก เขาแค่ขอให้ใครสักคนมาหยุดเขาสิ่งที่เขาต้องการก็แค่มีคนมาฆ่าเขาเขาแค่อยากให้ตายเร็ว ๆแต่ไม่เลย เนื่องจากเขาเป็นแม่ทัพ จึงไม่มีใครมีปัญญาฆ่าเขา และไม่มีใครกล้าฆ่าเขา ตราบใดที่ลฺหวี่เหลียงและคนอื่น ๆ ยังคงหายใจอยู่ พวกเขาจะไม่ยอมให้ใครทำเช่นนี้โชคดีที่คุณหนูจั๋วจิ่ว ผู้ซึ่งไม่เคยทำตามสามัญสำนึกมาก่อนปรากฏตัวขึ้นจั๋วซือหรานพูดเบา ๆ “ ระบบเส้นลมปราณของท่านเต็มไปด้วยไหมกู่ หากไม่มีใครรักษาเจ้า ท่านต้องตายแน่ ๆ อาคมหนอนพิษกู่นี้ร้ายแรงเหลือเกิน ไม่นานมานี้ ตระกูลเฟิงมีสี่คนเสียชีวิต”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลฺหวี่เหลียงและผู้คุมก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย "แล้ว...นั่น..."พวกเขามองไปที่จั๋วซือหรานด้วยความคาดหวังจากนั้นพวกเขาเห็นนางค่อย ๆ เม้มริมฝีปากของนางขึ้น นางยิ้มและเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "ท่านโชคดี ในที่สุดข้าก็พบวิธีรักษาจากศพทั้งสี่คนนั้นแล้ว""จริง...จริงหรือ" ลฺหวี่เหลียงและผู้คุมรู้สึกสะเทือนใจมากจนแทบจะน้ำตาไหล "ตราบใดที่แม่นางจิ

"ท่านแม่ทัพ..."ลฺหวี่เหลียงถาม "ท่าน... สบายดีไหม"ฉีฮ่าวมองไปที่พวกเขา จากนั้นเขามองไปที่ขวดในมือของเขา "นี่...นี่คือยาเม็ดชั้นสี่"ดวงตาของหลาย ๆ คนแทบจะหลุดออกจากขอบตาอะไรนะ ยาเม็ดชั้นสี่หรือ“ไม่น่าแปลกใจ...ไม่น่าแปลกใจเลยเมื่อครู่นี้ แม่นางจั๋วจิ่วบอกว่าให้จินจ้าวมีชีวิตไว้ก่อน แม่นางพูดง่ายมาก”“ข้ายังคิดว่านางไม่รู้จินจ้าวได้รับบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน ดังนั้นนางจึงพูดเช่นนั้น…”เสียงของลฺหวี่เหลียงยังสั่นเล็กน้อย "แม่นางพูดแบบขอไปทีได้อย่างไร… ดูเหมือนแม่นางแค่รู้สึกว่า จินจ้าวมีชีวิตถึงตอนนี้ กินยาเม็ดนี้ไปหนึ่งเม็ด เขาคงไม่ตายง่าย ๆ หรอก"ฉีฮ่าวรีบพูดว่า "รีบพาจินจ้าวมาที่นี่ คนอื่น ๆ รีบส่งคำสั่งของข้า ตามที่แม่นางจิ่วเพิ่งสั่งในเมื่อครู่นี้ คนที่ถูกข้าทำร้ายในเมื่อครู่นี้ และผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเพราะข้าและกลายเป็นอาการเหมือนข้า แล้วทำร้ายคนอื่นด้วย”“สรุปก็คือ ควบคุมผู้บาดเจ็บก่อนและไม่ให้ก่อความวุ่นวาย แม่นางจั๋วจิ่วสามารถรักษาข้าได้ ดังนั้นนางต้องรักษาพวกเขาเช่นกัน”จั๋วซือหรานออกจากหน่วยป้องกันเมืองแล้วหน่วยป้องกันเมืองตั้งอยู่ชานเมืองหลวง หน่วยนี้ล้อมรอบด้วยป่าเธ