All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 481 - Chapter 490

“ไร้สาระ” เฟิงเหยียนขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม“เชอะ” จั๋วซือหรานเบะลิ้นแล้วกระซิบ “ไม่ให้คนอื่นพูดความจริงเลย…”เฟิงเหยียนหันไปมองนางและขมวดคิ้ว ก่อนที่เฟิงเหยียน จะพูด จั๋วซือหรานกล่าวว่า "เอาล่ะ ท่านอ๋องไม่อ่อนแอเลย เขาแข็งแรงมากเลย"เห็นได้ชัดว่านางปฏิเสธคำพูดที่นางพูดว่าเขาอ่อนแอในก่อนหน้านี้ แต่เฟิงเหยียนรู้สึกอธิบายไม่ถูกว่า... คำพูดของนางฟังดูไม่เหมือนการปฏิเสธเลย แต่เหมือนกับว่านางกำลังยืนยันคำพูดในก่อนหน้านี้ของนางมากกว่าใช่ ๆ เจ้าเป็นคนอ่อนแอ ดังนั้นเจ้ามีสิทธิ์พูดเฟิงเหยียนเป็นคนเงียบ ๆ มาโดยตลอดและไม่ถนัดเถียงคน ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดของนาง เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจริง ๆเขาทำได้แค่ขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงการกระทำในก่อนหน้านี้ของนาง "ไร้สาระ เจ้าบุกเข้าเข้าไปในหน่วยป้องกันเมืองโดยลำพัง หากพวกเขาคิดว่าเจ้าเป็นศัตรูที่บุกเข้าไปในค่ายทหารโดยไม่ได้รับอนุญาต พวกเขาจับเจ้าไว้ เจ้าจะทำอย่างไรดี"เฟิงเหยียนพูดเช่นนี้ เพราะเขาอยากให้นางเข้าใจถึงความประมาทเลินเล่อในก่อนหน้านี้ของนางแต่หลังจากจั๋วซือหรานได้ยินคำพูดของชายผู้นี้ นางเงยหน้าขึ้นและหันศีรษะกลับไปมองเขา นางพูด

ที่บอกว่าเป็นเสียงฝีเท้า แต่ไม่ใช่เสียงกีบม้า...เพราะนั่นไม่ใช่เสียงกีบม้าจริง ๆแม้แต่เสียงฝีเท้าก็ยังไม่ชัดเจนนัก พอฟังเสียงนั้น ทราบเลยว่าเท้านั้นมีเนื้อหนา จึงลดเสียงฝีเท้าได้ดีขนาดนั้นไม่นานหลังจากนั้น เงาสีเทาขาวก็ปรากฏขึ้นในสายตาของ จั๋วซือหรานดวงตาของจั๋วซือหรานสว่างขึ้น "นี่คือ... " นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฟิงเหยียน "สัตว์ขี่ของท่านอ๋องหรือ"“ใช่” เฟิงเหยียนตอบนางเงาที่เป็นสีเทาขาวได้มาถึงตรงหน้าพวกเขาอย่างว่องไวแล้ว และพวกเขาเห็นได้ชัดว่านั่นเป็นหมาป่าที่ดูหล่อเหลามากนั่นไม่ใช่สัตว์ป่าธรรมดา แต่เป็นสัตว์ประหลาด - หมาป่าน้ำแข็งในฤดูหนาว ขนของหมาป่าน้ำแข็งจะกลายเป็นสีขาวเหมือนหิมะ ซึ่งงามมาก แต่ตอนนี้เนื่องจากอากาศยังร้อนอยู่ ขนบนตัวจึงกลายเป็นสีเทาขาวหมาป่าน้ำแข็งมีขนาดใหญ่กว่าหมาป่าธรรมดามาก และดูทรงพลังอย่างมากเช่นกันจั๋วซือหรานยื่นมือออกไป นางอยากแตะมัน แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสัตว์ป่าธรรมดาก็ตาม สัตว์ป่ายังคงมีการระมัดระวังอย่างมาก ยิ่งไม่ต้องพูดสัตว์ประหลาดเลยทันทีที่จั๋วซือหรานยื่นมือออก หมาป่าน้ำแข็งก็แยกเขี้ยวของมัน เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมของมัน และส

“ฮะ” จั๋วซือหรานเห็นต่งคังกำลังจะทำความเคารพอันยิ่งใหญ่แก่นางนางรีบหลบตัวไปที่ดานข้าง แล้วถามต่งคัง " ใต้เท้าต่ง เจ้าสบายดีไหม"เสียงของต่งคังแผ่วเบา “ แม่นางจิ่ว ช่วยพวกเราด้วย...ช่วยพวกเราด้วย…”แม้ว่าในก่อนหน้านี้ นางอยู่ในหน่วยป้องกันเมือง จั๋วซือหรานไม่เคยเห็นร้อยโทลฺหวี่เหลียงและผู้ใกล้ชิดตัวมีสภาพแย่ขาดนี้“มีคนกล้าขัดขวางความปลอดภัยและความมั่นคงของเมืองหลวง พวกเขาอยากสร้างปัญหาใก้แก่ราชสำนัก…” ต่งคังพูดอย่างอ่อนแอ “เดิมทีข้ามาที่หน่วยลาดตระเวนเป็นประจำ.. ”เขาไอสองครั้งและมีคราบเลือดติดปากค่ายลาดตระเวนรักษาความปลอดภัยมีส่วนหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกรมทหาร และอีกส่วนหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกรมสอบสวนคดีอาญาแต่หลัก ๆ แล้ว หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยเป็นหน่วยเดียวกันดังนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยแตกแยกเป็นฝ่ายทหารและฝ่ายกรมสอบสวนคดีอาญา ตั้งแต่เริ่มแรกจึงมีการสลับกะในกรมสอบสวนคดีอาญา และเหล่าทหารต้องไปเปลี่ยนกะประจำ พวกเขาไปรับหน้าที่ที่กรมสอบสวนคดีอาญา จากนั้นกลับมารับหน้าที่ที่หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยในฐานะหัวหน้าของกรมสอบสวนคดีอาญา ต่ง

ทันทีที่เฟิงเหยียนพูดคำเหล่านี้ สีหน้าของต่งคังและยิงส้าวก็ดูเคร่งขรึมเช่นกัน และพวกเขาก็มองคนที่เฟิงเหยียน จับอยู่ในมือของเขาอย่างเข้มงวดพวกเขามองจากเสื้อผ้าบนตัวของทหารคนนั้น พวกเขาทราบเลยว่า นั่นเป็นทหารธรรมดา“เจ้าเป็นทหารของใคร”“ไม่ได้รับคำสั่งจากผู้ใหญ่ ทำไมเดินเล่นในค่ายทหาร”เฟิงเหยียนโยนชายคนนั้นลงบนพื้นและไม่รั้งเขาไว้อีกต่อไป ดังนั้นทหารคนนี้สามารถพูดได้จริง ๆแต่เขากัดฟันและไม่พูดอะไร ทำตัวเหมือนไม่มีใครสามารถเอาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ออกจากปากของเขาได้“ดูเหมือนต้องลงโทษ” ต่งคังพูดและเหลือบมองยิงส้าวยิงส้าวพยักหน้าแม้ว่าพวกเขาสองคนมีคนหนึ่งมาจากหน่วยลาดตระเวนและอีกคนมาจากกรมสอบสวนคดีอาญา แต่พวกเขาต่างเป็นผู้นำทั้งคู่ พวกเขาไม่ต้องลงโทษด้วยตัวเอง ดังนั้นพวกเขาไม่ทราบวิธีการลงโทษใด ๆดูเหมือนว่าเฟิงเหยียนและจั๋วซือหรานจะมองออกว่า สองคนนี้ไม่ถนัดกับการใช้วิธีการทรมานเฟิงเหยียนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวต่งคังและยิงส้าวมองออกเขาจะทำอะไร พวกเขาถึงหลบตัวไปด้านข้างแต่เฟิงเหยียนยังไม่ทันลงมือเลยพวกเขาเห็นแม่นางจั๋วจิ่วยืนอยู่ด้านข้าง ใบหน้าของนางมืดมนเล็กน้อย และดวงตา

“ ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลเฟิง ท่านอ๋องไม่ควรออกมาตามหาข้า”จั๋วซือหรานกล่าวดวงตาของนางสว่างและชัดเจน สีหน้าและน้ำเสียงของนางก็แสดงถึงความคิดเห็นของนางได้ชัดเจนมาก "แต่ ท่านอ๋องยังมาหาข้า แม้ว่าข้าไม่ได้พูดหรือถาม แต่ข้าก็ทราบดี สุดท้ายตระกูลเฟิงต้องรู้ตัว... "นางเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาของเฟิงเหยียน "ข้ากำลังขโมยพลังของพวกเขา"เฟิงเหยียนก็มองเข้าไปในดวงตาของนางโดยไม่พูดอไร เขาไม่ปฏิเสธกับคำพูดของนาง เขาแค่มองอย่างเงียบ ๆจั๋วซือหรานกล่าวต่อ "ดูเหมือนว่าเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลและฐานะของตระกูล พวกเขาสามารถเพิกเฉยต่อชีวิตของเด็ก ๆ ในตระกูลได้ คราวนี้ข้าช่วยตระกูลเฟิงพ้นจากวิกฤติ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับผลประโยชน์ของตระกูลเฟิง การกรำทำของข้าไร้คุณค่าอย่างมาก”“ดังนั้นแม้ว่าข้าช่วยชีวิตของพวกเขาก็จริง ช่วยพวกเขาพ้นจากอาคมหนอนพิษกู่ และช่วยตระกูลเฟิงไม่ถูกพิษกู่ทำลาย แต่สำหรับพวกเขา เมื่อเทียบกับเรื่องที่ข้าขโมยพลังของตระกูลแล้ว การกระทำของข้าไร้คุณค่าจริง ๆ ”เฟิงเหยียนไม่พูดอะไร เขายังคงมองนางอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ยกมือขึ้นและแตะศีรษะของนางเบา ๆเขาเงียบไปสองสามว