All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 501 - Chapter 510

ผู้พิทักษ์เงาคิดอยู่ครู่หนึ่งและกระซิบปลอบใจเจ้านาย "ท่านขอรับ ท่านไม่ต้องกังวลมากเกินไป เมื่อครู่นี้แม่นางจิ่วบอกว่า แม้ว่ายกเลิกการหมั้นหมายแล้ว แต่แม่นางก็ยังคงรักษาท่าน"ผู้พิทักษ์เงาเป็นคนไร้เตียงสามาก เขาคิดแค่ว่าเจ้านายของเขาอาจกังวลว่าหากเจ้านายถอนการหมั้นกับแม่นางจิ่ว หรือหากตระกูลเฟิงทำให้แม่นางจิ่วขุ่นเคือง แม่นางจิ่ว จะไม่รักษาอาการบาดเจ็บของเขาอีกหรือเพราะพวกเขาล้วนเป็นผู้พิทักษ์เงาที่ภักดีต่อเฟิงเหยียน และพวกเขารู้ดีว่าเจ้านายของพวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงใดจากอาการบาดเจ็บที่ทำร้ายตัวเองดังนั้นเขาจึงคิดอยู่ครู่หนึ่งและปลอบใจเฟิงเหยียน ว่า "ข้าน้้อยรู้สึกว่าแม่นางจิ่วเป็นคนที่ทำตามคำพูดของตัวเอง ในเมื่อแม่นางบอกว่าแม่นางฃยังคงรักษาท่านต่อ ข้าน้อยเชื่อว่าแม่นางจะรักษาท่านต่ออย่างแน่นอน"เฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไรเมื่อได้ยินคำพูดของผู้พิทักษ์เงา เขาเพียงมองผู้พิทักษ์เงาอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาคมราวกับมีดผู้พิทักษ์เงาหดคอของเขา โดยไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรผิดไปชั่วขณะหนึ่งเราพูดอะไรผิดนะผู้พิทักษ์เงาคิดในใจว่าอย่าบอกนะ เจ้านายอยากแต่งงานกับแม่นางจิ่วจริง ๆ นะ......จั

ส่วนอีกด้านหนึ่ง เจาหมิ่นกลับมาที่วังแล้ว“องค์หญิง...” สาวใช้ส่วนตัวคิดว่าเรื่องนั้นสำเร็จแล้ว เมื่อเห็นเจาหมิ่นกลับมา นางก็รีบเข้ามาต้อนรับทันทีแต่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเจาหมิ่น นางทราบเลยว่าสถานการณ์อาจไม่ดีอย่างที่นางคาดไว้"องค์หญิงเป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ"“ไม่เป็นไร” เสียงของเจาหมิ่นทุ้มลึก “หย่าซู่ ข้าอเข้าไปในห้องลับของห้องใต้ดิน เจ้าเก็บสัมภาระที่จำเป็นให้ข้า”สาวใช้ส่วนตัวที่ชื่อหย่าซู่ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มอย่างรวดเร็ว “รับทราบพ่ะย่ะค่ะ”เจาหมิ่นเดินไปที่เตียงกล่องในห้องส่วนตัวของนาง และเปิดประตูลับที่นำไปสู่ห้องลับของห้องใต้ดินห้องลับนั้นมีกลิ่นเหม็นอับสีเข้มเจาหมิ่นเดินลงบันไดจากทางเข้าประตูลับ และแสงเทียนสลัว ๆ ส่องสว่างในห้องใต้ดินแสงสลัว ๆ ส่องสว่างในห้องลับของห้องใต้ดินมีชั้นวางของบนผนังโดยมีกล่องกู่ต่าง ๆ อยู่บนนั้นแต่บนพื้นดินมีหลุมขนาดใหญ่ที่มีฝาปิดไว้ ใต้ฝามีหลุมฆ่า(หลุมฆ่าเป็นวิธีการลงโทษคนในสมัยราชวงศ์ซางของโบราณจีน โดยให้ผู้ที่กระทำผิดแก้ผ้า และลงในหลุมที่เต็มไปด้วยงู แมงป่องและสัตว์ต่าง ๆ ที่มีพิษ ปล่อนให้พวกเขาค่อย ๆ ตายไป)บนพื้นดินอีกด้านหนึ่ง

เจ้าสำนักของหอฟ้าดาวกล่าวและหันไปมองจั๋วซือหราน "เพราะฉะนั้น เจ้ามีปัญญาจัดการเขาจริง ๆ หรือ"จั๋วซือหรานพยักหน้า “แน่นอน”“ เช่นนั้นดีเลย แม้ว่าข้ายังไม่มีโอกาสสั่งคนไปสืบว่าเมืองหลวงกำลังวุ่นวายเพียงใด” เจ้าสำนักของหอฟ้าดาวกล่าว "แต่ข้าคงไม่จำเป็นต้องไปสืบข้อมูลหรอก สถานการณ์ของเมืองหลวงกำลังมีการเปลี่ยนแปลงแน่นอน"จั๋วซือหรานฟังคำพูดของเขา นางไม่ปฏิเสธคำพูดของเจ้าสำนัก นางได้แต่ยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของนาง“หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เจ้าควรรีบแก้ปัญหาโดยเร็ว หลังจากเจ้าแก้ปัญหาเสร็จแล้ว ธุรกิจของสนามทดลองจึงไปต่อได้” เจ้าสำนักของหอฟ้าดาวส่งเสียง'เชอะ'ทีหนึ่ง เขาพูดต่อ "เจ้าไม่รู้หรอก เพื่อกำจัดเขา ข้าต้องสูญเสียไปกี่คนแล้ว”ในขณะที่เจ้าสำนักของหอฟ้าดาวพูด เขาชี้ไปที่กรงที่ทำจากเหล็กเนื้อดีที่อยู่ข้าง ๆ และพูดว่า "ทั้งหมดนี้กลายเป็นคนเช่นนี้หลังจากถูกเขาโจมตีและได้รับบาดเจ็บ"เจ้าสำนักของหอฟ้าดาวขมวดคิ้ว และดูเหมือนจะหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เขาพูด "เมื่อเจ้าจัดการเขาเสร็จ ข้าจะต้องสั่งเขาลงสนมมแข่งจนกระทั่งเขาตาย เช่นนี้ถึงจะชดเชยความสูญเสียของข้าได้"จั๋วซือหรานได้ยินคำพูดของเ

จั๋วซือหรานเลิกคิ้วเมื่อนางได้ยินสิ่งที่เจ้าสำนักของหอฟ้าดาวพูด นางพูดว่า "หืม เคยบอกข้าเรื่องอะไร"เจ้าสำนักของหอฟ้าดาวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า "แม้ว่าการกระทำของเจ้าจะดูโหดเหี้ยมมาก แต่จริง ๆ แล้ว เจ้าก็ดูเป็นคนจิตใจอ่อนโยนมาก เจ้าไม่เคยริเริ่มที่จะยั่วยุผู้อื่น แม้ว่าจะเป็นการแก้แค้น แต่ก็มักจะไม่ร้ายแรงนัก”ก่อนหน้านี้คุณท่านจั๋วลิ่วเคยจ้างนักฆ่าของเจ้าสำนักของหอฟ้าดาว เพื่อลอบสังหารจั๋วจิ่วแต่ทั้ง ๆ แม่นางจั๋วจิ่วผู้นี้มีความสามารถในการฆ่านักฆ่าเหล่านั้น แต่นางกลับไม่ได้ฆ่าพวกเขาในทางตรงกันข้าม นางปล่อยชีวิตของพวกเขาและปล่อยพวกเขากลับมา และด้วยเหตุนี้เขาและจั๋วจิ่วจึงมีโอกาสเจอกันและร่วมมือในเรื่องต่าง ๆถึงแม้จะแยกไม่ออกว่าเป็นกรรมดีหรือกรรมชั่วในขณะนี้ก็ตามแต่เจ้าสำนักของหอฟ้าดาวมักรู้สึกว่า จั๋วซือหรานไม่เหมือนผู้คนที่อยู่ในตลาดมืด และนางไม่เหมือนผู้คนของตระกูลชนชั้นสูงที่ไม่เห็นแก่คุณค่าของผู้คนนางมักมีความเป็นมิตรต่อผู้อื่น ซึ่งคนเหล่านั้นไม่มีนางเป็นคนใจดี แต่ความมีน้ำใจของนางนั้นเฉียบแหลม“ เจ้าสำนักรู้สึกข้าใจอ่อนเหลือเกินหรือ” จั๋วซือหราน ได้ยินคำพูดของเจ

ภายใต้สายตาของผู้ชมทุกคนไม่ได้ปรากฏฉากที่จั๋วซือหรานถูกฉีกเป็นชิ้น ๆทุกคนเห็นเพียงชายหนุ่มตัวน้อยคนนี้เคลื่อนไหวไป ๆ มา ๆ บนบริเวณแข่ง หนุ่มผู้นี้กระโดดขึ้น ๆ ลง ๆ ร่างกายของเขาว่องไวราวกับนกที่กำลังบินบนท้องไฟ้าหรือปลาที่กำลังว่ายในน้ำฝูงชนเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ และพวกเขาเริ่มตะโกน“ฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ ฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ เลย”“ไอ้สารเลว เจ้าเป็นหนูหรือ มีแต่หลบแล้วหลบหรือ”"หากเจ้าเก่ง อย่าหนีสิ ไปสู้กับเฮยหลิงตัวต่อตัวสิ”......จั๋วซือหรานเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะที่นางได้ยินเสียงที่มาจากรอบตัวนาง แต่นางไม่สนใจเสียงเหล่านั้น“ศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดในใต้หล้านี้แขงแกร่งอย่างมาก มีเพียงความเร็วเท่านั้นที่สามารถรับมือได้ พวกเจ้าไม่รู้อะไรเลย…” จั๋วซือหรานพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงเกียจคร้านนางชำเลืองมองไปรอบ ๆ ตัวนาง นางชะลอความเร็วลงเล็กน้อยเป็นครั้งคราว หรือก้าวเดินโซเซราวกับว่านางกำลังจะถูกจับมีแม้กระทั่งช่วงเวลาหนึ่ง จั๋วซือหรานทำตัวทรงตัวไม่อยู่และล้มลงกับพื้น เฮยหลิงรีบกระโจนเข้าหานางโดยห่างจากนางเพียงครึ่งก้าวจั๋วซือหรานเตะเท้าของนางบนพื้นเพื่อให้ตัวเองห่างกับเฮยหลิงหน่อย จ