เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 479
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 480
"ท่านแม่ทัพ..."ลฺหวี่เหลียงถาม "ท่าน... สบายดีไหม"ฉีฮ่าวมองไปที่พวกเขา จากนั้นเขามองไปที่ขวดในมือของเขา "นี่...นี่คือยาเม็ดชั้นสี่"ดวงตาของหลาย ๆ คนแทบจะหลุดออกจากขอบตาอะไรนะ ยาเม็ดชั้นสี่หรือ“ไม่น่าแปลกใจ...ไม่น่าแปลกใจเลยเมื่อครู่นี้ แม่นางจั๋วจิ่วบอกว่าให้จินจ้าวมีชีวิตไว้ก่อน แม่นางพูดง่ายมาก”“ข้ายังคิดว่านางไม่รู้จินจ้าวได้รับบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน ดังนั้นนางจึงพูดเช่นนั้น…”เสียงของลฺหวี่เหลียงยังสั่นเล็กน้อย "แม่นางพูดแบบขอไปทีได้อย่างไร… ดูเหมือนแม่นางแค่รู้สึกว่า จินจ้าวมีชีวิตถึงตอนนี้ กินยาเม็ดนี้ไปหนึ่งเม็ด เขาคงไม่ตายง่าย ๆ หรอก"ฉีฮ่าวรีบพูดว่า "รีบพาจินจ้าวมาที่นี่ คนอื่น ๆ รีบส่งคำสั่งของข้า ตามที่แม่นางจิ่วเพิ่งสั่งในเมื่อครู่นี้ คนที่ถูกข้าทำร้ายในเมื่อครู่นี้ และผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเพราะข้าและกลายเป็นอาการเหมือนข้า แล้วทำร้ายคนอื่นด้วย”“สรุปก็คือ ควบคุมผู้บาดเจ็บก่อนและไม่ให้ก่อความวุ่นวาย แม่นางจั๋วจิ่วสามารถรักษาข้าได้ ดังนั้นนางต้องรักษาพวกเขาเช่นกัน”จั๋วซือหรานออกจากหน่วยป้องกันเมืองแล้วหน่วยป้องกันเมืองตั้งอยู่ชานเมืองหลวง หน่วยนี้ล้อมรอบด้วยป่าเธ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 481
“ไร้สาระ” เฟิงเหยียนขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม“เชอะ” จั๋วซือหรานเบะลิ้นแล้วกระซิบ “ไม่ให้คนอื่นพูดความจริงเลย…”เฟิงเหยียนหันไปมองนางและขมวดคิ้ว ก่อนที่เฟิงเหยียน จะพูด จั๋วซือหรานกล่าวว่า "เอาล่ะ ท่านอ๋องไม่อ่อนแอเลย เขาแข็งแรงมากเลย"เห็นได้ชัดว่านางปฏิเสธคำพูดที่นางพูดว่าเขาอ่อนแอในก่อนหน้านี้ แต่เฟิงเหยียนรู้สึกอธิบายไม่ถูกว่า... คำพูดของนางฟังดูไม่เหมือนการปฏิเสธเลย แต่เหมือนกับว่านางกำลังยืนยันคำพูดในก่อนหน้านี้ของนางมากกว่าใช่ ๆ เจ้าเป็นคนอ่อนแอ ดังนั้นเจ้ามีสิทธิ์พูดเฟิงเหยียนเป็นคนเงียบ ๆ มาโดยตลอดและไม่ถนัดเถียงคน ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดของนาง เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจริง ๆเขาทำได้แค่ขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงการกระทำในก่อนหน้านี้ของนาง "ไร้สาระ เจ้าบุกเข้าเข้าไปในหน่วยป้องกันเมืองโดยลำพัง หากพวกเขาคิดว่าเจ้าเป็นศัตรูที่บุกเข้าไปในค่ายทหารโดยไม่ได้รับอนุญาต พวกเขาจับเจ้าไว้ เจ้าจะทำอย่างไรดี"เฟิงเหยียนพูดเช่นนี้ เพราะเขาอยากให้นางเข้าใจถึงความประมาทเลินเล่อในก่อนหน้านี้ของนางแต่หลังจากจั๋วซือหรานได้ยินคำพูดของชายผู้นี้ นางเงยหน้าขึ้นและหันศีรษะกลับไปมองเขา นางพูด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 482
“เมื่อของที่เจ้าไม่ได้ขาดอาจเป็นของที่คนอื่นขอ เจ้าอาจไม่ได้เห็นความกตัญญูของอีกฝ่าย แต่เห็นความโลภ” เฟิงเหยียนกล่าวสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง และธรรมชาติของมนุษย์ก็เป็นเช่นนั้นจั๋วซือหรานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร เพราะข้ามีเยอะ เขาแค่ขโมยยาเม็ดนั้น แล้วฆ่าลูกน้องที่ภักดีของเขา ในความคิดของข้า เขาเสียเปรียบมากกว่า"นางพูดเช่นนี้อย่างสงบ ดูเหมือนนางไม่สนใจอะไรเลยจากนั้น ความเยือกเย็นก็แวบเข้ามาในดวงตาของจั๋วซือหราน“แต่หากเขากล้าโจมตีข้าด้วยความโลภ ข้าจะยัดหนอนที่ข้าดึงออกมาจากร่างกายของเขากลับเข้าไปในตัวเขาเหมือนเดิม”เฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่มองเขาอย่างลึกซึ้งนี่คือเหตุผลที่เขาไม่ปรากฏตัวในก่อนหน้านี้ เป็นเพราะเขามองออกได้ว่า แม้ว่าดูเหมือนจั๋วซือหรานทำตัวตัวอย่างอิสระและไม่สนใจอะไรแต่ในความเป็นจริง ก่อนที่เธอจะทำอะไร เธอมีกฎเกณฑ์ของตัวเองอยู่ในใจนางเดินหนึ่งก้าว แต่วางแผนไปถึงก้าวที่สิบแล้วเฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาถามด้วยเสียงต่ำว่า "จะไปที่ไหนต่อ"จั๋วซือหรานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบ "ข้าไปไหนก็ได้ ท่านอ๋องมีข้อเสนอแนะอะไรบ้าง"เฟิงเหยี
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 483
ที่บอกว่าเป็นเสียงฝีเท้า แต่ไม่ใช่เสียงกีบม้า...เพราะนั่นไม่ใช่เสียงกีบม้าจริง ๆแม้แต่เสียงฝีเท้าก็ยังไม่ชัดเจนนัก พอฟังเสียงนั้น ทราบเลยว่าเท้านั้นมีเนื้อหนา จึงลดเสียงฝีเท้าได้ดีขนาดนั้นไม่นานหลังจากนั้น เงาสีเทาขาวก็ปรากฏขึ้นในสายตาของ จั๋วซือหรานดวงตาของจั๋วซือหรานสว่างขึ้น "นี่คือ... " นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฟิงเหยียน "สัตว์ขี่ของท่านอ๋องหรือ"“ใช่” เฟิงเหยียนตอบนางเงาที่เป็นสีเทาขาวได้มาถึงตรงหน้าพวกเขาอย่างว่องไวแล้ว และพวกเขาเห็นได้ชัดว่านั่นเป็นหมาป่าที่ดูหล่อเหลามากนั่นไม่ใช่สัตว์ป่าธรรมดา แต่เป็นสัตว์ประหลาด - หมาป่าน้ำแข็งในฤดูหนาว ขนของหมาป่าน้ำแข็งจะกลายเป็นสีขาวเหมือนหิมะ ซึ่งงามมาก แต่ตอนนี้เนื่องจากอากาศยังร้อนอยู่ ขนบนตัวจึงกลายเป็นสีเทาขาวหมาป่าน้ำแข็งมีขนาดใหญ่กว่าหมาป่าธรรมดามาก และดูทรงพลังอย่างมากเช่นกันจั๋วซือหรานยื่นมือออกไป นางอยากแตะมัน แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสัตว์ป่าธรรมดาก็ตาม สัตว์ป่ายังคงมีการระมัดระวังอย่างมาก ยิ่งไม่ต้องพูดสัตว์ประหลาดเลยทันทีที่จั๋วซือหรานยื่นมือออก หมาป่าน้ำแข็งก็แยกเขี้ยวของมัน เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมของมัน และส
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 484
เพียงแต่เนื่องจากมีการกดขี่จากเฟิงเหยียน และความหลงใหลในพลังวิเศษของจั๋วซือหราน จึงทำให้ หมาป่าน้ำแข็งยังคงเชื่อฟังมาก และยอมเป็นพาหนะของพวกเขาและเนื่องจากมันเป็นราชาหมาป่า มันจึงมีความแตกต่างเชิงคุณภาพจากหมาป่าน้ำแข็งทั่วไป มันมีจิตวิญญาณมากกว่าจั๋วซือหรานแค่บอกมันว่านางรีบไปหน่อย และให้มันวิ่งเร็วขึ้นหน่อย โอ้โห สัตว์ตัวนี้ช่างเก่งเหลือเกิน มันวิ่งอย่างบ้าคลั่งผลที่ได้คือนางรู้สึกตัวสั่นตลอดทาง การกระแทกนั้นรุนแรงมากจนนางเกือบจะตาย การมองเห็นที่อยู่ตรงหน้านางสั่นขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่ตลอดเวลา และนางรู้สึกสมองของนางเหมือนกำลังถูกเขย่าจนจางลงนี่ไม่ใช่สิ่งที่จั๋วซือหรานทนไม่ได้ที่สุดสิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดคือเพราะเฟิงเหยียนเรียกหมาป่าน้ำแข็งออกมาเพียงตัวเดียว นั่นหมายความว่านางกับเขาต้องขี่ม้าตัวเดียวกันไม่ว่าหมาป่าน้ำแข็งจะใหญ่ขนาดไหน มันก็เป็นแค่หมาป่าน้ำแข็ง มันจะค่อนข้างดีหากมันมีขนาดพอ ๆ กับม้า เราจะหวังว่ามันตัวใหญ่เท่าช้างหรือ มันเป็นไปไม่ได้นี่ก็หมายความว่านางต้องนั่งใกล้ชิดกับเฟิงเหยียนอย่างมาก แถมนางนั่งด้านหน้าของเฟิงเหยียนอีกด้วยตอนนี้ร่างกายของพวกสั่นและชนกันเช่นนี้
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 485
“ฮะ” จั๋วซือหรานเห็นต่งคังกำลังจะทำความเคารพอันยิ่งใหญ่แก่นางนางรีบหลบตัวไปที่ดานข้าง แล้วถามต่งคัง " ใต้เท้าต่ง เจ้าสบายดีไหม"เสียงของต่งคังแผ่วเบา “ แม่นางจิ่ว ช่วยพวกเราด้วย...ช่วยพวกเราด้วย…”แม้ว่าในก่อนหน้านี้ นางอยู่ในหน่วยป้องกันเมือง จั๋วซือหรานไม่เคยเห็นร้อยโทลฺหวี่เหลียงและผู้ใกล้ชิดตัวมีสภาพแย่ขาดนี้“มีคนกล้าขัดขวางความปลอดภัยและความมั่นคงของเมืองหลวง พวกเขาอยากสร้างปัญหาใก้แก่ราชสำนัก…” ต่งคังพูดอย่างอ่อนแอ “เดิมทีข้ามาที่หน่วยลาดตระเวนเป็นประจำ.. ”เขาไอสองครั้งและมีคราบเลือดติดปากค่ายลาดตระเวนรักษาความปลอดภัยมีส่วนหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกรมทหาร และอีกส่วนหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกรมสอบสวนคดีอาญาแต่หลัก ๆ แล้ว หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยเป็นหน่วยเดียวกันดังนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยแตกแยกเป็นฝ่ายทหารและฝ่ายกรมสอบสวนคดีอาญา ตั้งแต่เริ่มแรกจึงมีการสลับกะในกรมสอบสวนคดีอาญา และเหล่าทหารต้องไปเปลี่ยนกะประจำ พวกเขาไปรับหน้าที่ที่กรมสอบสวนคดีอาญา จากนั้นกลับมารับหน้าที่ที่หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยในฐานะหัวหน้าของกรมสอบสวนคดีอาญา ต่ง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 486
“เชิญแม่นางจิ่วมากับข้า” ต่งคังรีบลุกขึ้นและนำจั๋วซือหรานไปที่ค่ายทหารบางแห่งและเขาก็จงใจรักษาระยะห่างกับจั๋วซือหรานเพียงไม่กี่ก้าว “ข้าอาจจะติดเชื้อโรคเช่นกัน เพื่อความปลอดภัย แม่นางจิ่วอยู่ห่าง ๆ กับข้าดีกว่า”จั๋วซือหรานสังเกตเห็นว่าดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ในค่ายลาดตระเวนแห่งนี้ดูเหมือนต่งคังทราบความคิดในใจของจั๋วซือหราน ต่งคัง จึงกล่าวว่า "ข้ากังวลว่ามันจะกลายเป็นความวุ่นวายใหญ่ ดังนั้นข้าจึงสั่งทุกคนห้ามขยับตัวไปที่อื่น หากไม่ได้รับอนุญาต ห้ามมีคนฝ่าฝืนคำสั่งของข้า จะลงโทษตามกฎหมายทหาร"จั๋วซือหรานเหลือบมองต่งคังด้วยการชื่นชม "ด้วยการตัดสินใจของใต้เท้าต่ง โรคระบาดจะต้องได้รับการควบคุมอย่างดี"เมื่อมาถึงที่พักของยิงส้าว จั๋วซือหรานก็เดินเข้าไป เฟิงเหยียนไม่ได้ติดตาม แต่เขายืนอยู่นอกประตูเพราะเขาสวมหน้ากากและแต่งกายด้วยชุดสีดำที่เรียบง่าย ไม่มีใครคิดมากว่าเขาเป็นใคร พวกเขาแค่คิดว่าเขาเป็นผู้พิทักษ์ที่ติดตามจั๋วซือหรานไม่มีใครสนใจเขา แต่ภายใต้หน้ากากของเขา ดวงตาที่แหลมคมของเขาราวกับเหยี่ยวกำลังสังเกตสถานการณ์รอบ ๆ ที่พักของยิงส้าวหลังจากจั๋วซือหรานเดินเข้าไปในค่ายทหาร เนื่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 487
ทันทีที่เฟิงเหยียนพูดคำเหล่านี้ สีหน้าของต่งคังและยิงส้าวก็ดูเคร่งขรึมเช่นกัน และพวกเขาก็มองคนที่เฟิงเหยียน จับอยู่ในมือของเขาอย่างเข้มงวดพวกเขามองจากเสื้อผ้าบนตัวของทหารคนนั้น พวกเขาทราบเลยว่า นั่นเป็นทหารธรรมดา“เจ้าเป็นทหารของใคร”“ไม่ได้รับคำสั่งจากผู้ใหญ่ ทำไมเดินเล่นในค่ายทหาร”เฟิงเหยียนโยนชายคนนั้นลงบนพื้นและไม่รั้งเขาไว้อีกต่อไป ดังนั้นทหารคนนี้สามารถพูดได้จริง ๆแต่เขากัดฟันและไม่พูดอะไร ทำตัวเหมือนไม่มีใครสามารถเอาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ออกจากปากของเขาได้“ดูเหมือนต้องลงโทษ” ต่งคังพูดและเหลือบมองยิงส้าวยิงส้าวพยักหน้าแม้ว่าพวกเขาสองคนมีคนหนึ่งมาจากหน่วยลาดตระเวนและอีกคนมาจากกรมสอบสวนคดีอาญา แต่พวกเขาต่างเป็นผู้นำทั้งคู่ พวกเขาไม่ต้องลงโทษด้วยตัวเอง ดังนั้นพวกเขาไม่ทราบวิธีการลงโทษใด ๆดูเหมือนว่าเฟิงเหยียนและจั๋วซือหรานจะมองออกว่า สองคนนี้ไม่ถนัดกับการใช้วิธีการทรมานเฟิงเหยียนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวต่งคังและยิงส้าวมองออกเขาจะทำอะไร พวกเขาถึงหลบตัวไปด้านข้างแต่เฟิงเหยียนยังไม่ทันลงมือเลยพวกเขาเห็นแม่นางจั๋วจิ่วยืนอยู่ด้านข้าง ใบหน้าของนางมืดมนเล็กน้อย และดวงตา
บทล่าสุด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 934
คนเหล่านั้นไม่กล้าอิดออดอีก ทยอยกันคุกเข่าลงหลังจากตอนที่ได้ยินเสียงหัวเข่ากระแทกหนักๆ ตึงๆๆตอนที่ผู้อาวุโสใหญ่จั๋วหลานรีบพุ่งไปเข้าไปขวางตรงหน้าจั๋วซือหราน นางก็ไม่ได้ตบเขาออกไปผู้อาวุโสใหญ่มองจั๋วซือหราน เอ่ยขึ้นว่า "ข้าลงโทษพวกเขาแล้ว ถ้าเจ้ายังไม่พอใจ เจ้าไปลงโทษพวกเขาด้วยตนเองได้เลย ด้วยฝีมือของเจ้า คิดจะลงโทษพวกเขาไม่ใช่เรื่องยากอยู่แล้ว"จั๋วซือหรานพอได้ยิน มุมปากก็ยกขึ้น "ก็ไม่ยากจริงๆ"จั๋วอวิ๋นฉีถอนหายใจเงียบๆ ถอนหายใจกับการตัดสินใจของนางคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเหล่านั้น ตอนนี้ก็เพิ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมาจริงด้วย ด้วยฝีมือของนาง เธอแค่คนเดียวก็จัดการรับมือกับคนเถื่อนได้นับสิบ แล้วทำไมตอนที่พวกเขาพูดอะไรไม่น่าฟัง นางถึงไม่ตบพวกเขาจนคว่ำไปล่ะ?นางมีฝีมือจะตบพวกเขาจนคว่ำอยู่แล้วแท้ๆพวกเขาตอนนี้เข้าใจแล้ว นางจงใจทำ จงใจจะให้ตระกูลจั๋วมารับมือพวกเขา ให้พวกเขาตบหน้าพวกเขากันเองนางจะให้พวกเขาได้รู้:พวกเจ้าคิดจะทำให้ข้ารู้สึกสะอิดสะเอียนแค่ไหน ข้าก็จะให้พวกเจ้ากินขี้ของพวกเจ้ากลับไป ลองดูสิว่าใครจะสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าถ้าหากพวกเขาไม่ญาติดีกับท่าทีของนาง เช่นนั้นนางก็จะไม่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 933
ผู้อาวุโสเจ็ดจั๋วอี้แทบจะพุ่งเข้ามาอย่างอดไม่อยู่ในสายตาเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น มองจั๋วอวิ๋นฉีอยู่เป็นระยะ"อวิ๋นฉี! อวิ๋นฉี! นั่นเจ้าจริงหรือ!" เสียงของผู้อาวุโสเจ็ดสั่นพร่าขึ้นมาจั๋วอวิ๋นฉีมองไปทางผู้อาวุโสเจ็ด เผยให้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนน้ำตาของจั๋วอี้แทบจะร่วงลงมาแล้ว ตอนที่เขามองไปทางจั๋วซือหราน ในดวงตาก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งเดิมทีเขายังคิดว่า ดันจั๋วซือหรานขึ้นไปนั่งตำแหน่งอาวุโสที่นางต้องการ จากนั้นก็จะขอให้นางช่วยอวิ๋นฉีกลับมาในตระกูลนางวันนี้เพิ่งจะมาถึง ก็ทำได้เสียแล้ว！ตอนนี้เอง ข้างๆ ก็เกิดเสียงที่ต่างกันขึ้นมา มีคนที่แม้จะไม่ชอบผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสห้า แต่ก็ไม่คิดว่าจั๋วอวิ๋นฉีที่ปรากฏตัวขึ้นอย่งกะทันหัน แล้วก็หญิงสาวที่ขนยังไม่ทันขึ้นอย่างจั๋วซือหราน จะสามารถมานั่งตำแหน่งนี้ได้ดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า "แต่เขาไม่ได้อยู่ในตระกูลมานานแล้วนะ จะมารับผิดชอบได้ที่ไหน...นี่เป็นตำแหน่งของผู้อาวุโสตระกูลเชียว ดูจะรีบร้อนเกินไปหน่อย"จั๋วซือหรานไม่สนใจกับเสียงต่างนางยักไหล่ เอ่ยขึ้นว่า "ข้ายังไงก้ได้ แต่ว่าพวกท่านต้องเข้าใจจุดนี้นะ ตอนนี้พวกท่านต้องการให้ข้ากลับมา อย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 932
จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นด้านใน "ในเมื่อข้ากล้าพูดเช่นนี้ ข้าก็ต้องรู้อยู่แล้ว่าเขาอยู่ทึ่ไหน"จั๋วซือหรานพูดพลางมองไปทางประตูจากนั้นนางจึงดึงไหมกู่ไร้รูปร่างในมือของตนเอง ไม่กู่ค่อยๆ เปลี่ยนจากโปร่งใสจนมีสีกึ่งโปร่งใส เชื่อมออกไปยังนอกประตูจั๋วซือหรานมองไปทางประตู เอ่ยขึ้นเสียงเรียบว่า "เชลยคนอื่นถ้าหลบหนีไปไกลแบบเจ้าเนี่ย คงจะเอาชีวิตไปทิ้งกันหมดแล้ว"ทุกคนตกตะลึงขึ้นมาจากเนื้อหาในคำพูดของนาง...เชลยหรือ?นี่มันสถานการณ์อะไรกัน?จากนั้นจึงเห็นว่า พอจั๋วซือหรานดึงมือ ไหมกู่กึ่งโปร่งใสเส้นนั้นก็ดึงชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในประตูดูจากเสื้อผ้าของเขาแล้ว ทุกคนล้วนตกตะลึงกันหมด"นี่มัน...นี่ไม่ใช่เชลยจากแดนใต้ที่อยู่ข้างๆ เจ้าก่อนหน้านี้คนนั้นหรือ?""นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"จั๋วซือหรานลุกขึ้นมาจากที่นั่ง เดินตรงไปยัง 'ฮาร์วีย์'ยืนอยู่ตรงหน้าเขาชายหนุ่มก้มหน้ามองนาง เส้นผมไม่ยาวนักของเขาถักเป็นเปีย ปลายผมยังห้อยลูกปัดไว้ ผิวหนังสีคล้ำ แม้จะไม่ถึงกับดำ แต่ก็ไม่ใช่ผิวขาวนวลเบ้าตาลึก โหนกแก้มสูงเล็กน้อย จะดูอย่างไร...ก็ล้วนเป็นเอกลักษณ์หน้าตาคนแดนใต้แต่จั๋วซือหรานยืนอยู่ตรงหน้าเขา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 931
"อะไรนะ!" ผู้อาวุโสสามกับผู้อาวุโสห้าพอได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสใหญ่ ก็ยิ่งตกตะลึงขึ้นไปอีกแต่จั๋วซือหรานก็เหมือนจะมองไม่เห็นพวกเขาเสียอย่างนั้นนางมองผู้อาวุโสใหญ่จั๋วหลาน หลังจากนั้นก็เหลือบมองไปทางจั๋วอี้ผู้อาวุโสเจ็ดตอนนี้จึงเอ่ยต่อว่า "เรื่องนี้พวกท่านไม่ต้องกังวล ข้าหาตัวเลือกผู้อาวุโสที่เหมาะสมไว้แล้ว"ผู้อาวุโสสามกับผู้อาวุโสห้าทนไม่ไหวขึ้นอีกครั้ง แต่ต่อให้รู้ว่านางตอนนี้จะสำคัญมากกับตระกูลก็ทนต่อไม่ไหวแล้วจึงก่นด่าจั๋วซือหรานขึ้นมา"เจ้ากล้าดียังไง!" ผู้อาวุโสห้าเดิมทีก็มีนิสัยขี้โมโห ด่ากราดขึ้นมา "เจ้าอย่าคิดว่าตอนนี้เจ้ามีชื่อเสียงขึ้นมาในเมืองหลวง แล้วจะหลงตัวเองจนไม่มีขอบเขตนะ!"ผู้อาวุโสสามไม่ได้ฉุนเฉียวขนาดนั้น แต่ก็มองออกได้ไม่ยากถึงอารมณ์โกรธแค้น พูดจาให้ขุ่นเคืองขึ้นมา "เจ้าคิดว่าหมูหมากาไก่ที่ไหนก็จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสตระกูลได้หรือ?! ตระกูลเราไม่เคยมีผู้อาวุโสหญิงมาก่อนด้วยซ้ำ! ไม่ต้องพูดถึงเด็กสาวที่ขนยังไม่งอกแบบเจ้าเลย!"พอเทียบกับความเดือดดาลของพวกเขาสองคนจั๋วซือหรานกลับนิ่งกว่ามาก "พอเห็นคนแบบพวกท่านมาเป็นผู้อาวุโสตระกูลนี่ล่ะ ดังนั้นถูกต้อง ข้าคิดจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 930
ทุกคนล้วนมองออก ถ้าพูดจากด้านพลัง จั๋วซือหรานได้เปรียบอย่างสมบูรณ์ต่อให้นางไม่ต้องพูดซ้ำเกรงว่าหลังจากวันนี้ ชื่อของจั๋วซือหรานคงกลายเป็นตำนานมีชีวิตในเมืองหลวงแน่ๆถ้าจะให้พูดจริงๆ นางสู้กับตระกูลใหญ่ห้าตระกูลตามลำพัง แต่ก็ยัง...ไม่พ่ายแพ้แค่คิด ก็รู้สึกว่าเป็นแรงบันดาลใจได้แล้วรถม้าแล่นมาถึงบ้านตระกูลจั๋วรู้สึกเหมือนจากไปเสียนาน แต่พอย้อนนึกดู ก็เหมือนจะไม่ได้นานเท่าไรทว่าตอนนี้ จั๋วซือหรานไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนางเดินเข้าไปในโถงประชุม ไม่แม้แต่จะมองพวกเขา เดินตรงไปที่นั่งบนสุด แล้วนั่งลงทุกคนล้วนตะลึงงันไปชั่วขณะหนึ่ง ทั้งห้องนิ่งเงียบเป็นเป่าสากเหมือนมีคนรู้สึกว่าสมควรจะตำหนินาง นางขึ้นไปนั่งบนที่นั่งสูงสุดได้อย่างไรกัน?! ที่นั่งสูงสุดบนโถงประชุม มีไว้ให้เหล่าผู้อาวุโสนั่งแต่นางก็นั่งลงแล้ว กระทั่งมองออกไม่ยากด้วยว่านางจงใจยิ่งไปกว่านั้นตำแหน่งที่นางนั่ง ก็เป็นตำแหน่งของผู้อาวุโสสามพอดีแต่เห็นได้ชัด ว่าประสบการณ์ในอดีต ทำให้นางมีความรู้สึกไม่ดีกับผู้อาวุโสสามมากและเพราะการแสดงออกในเมืองหลวงของจั๋วซือหรานยิ่งยอดเยี่ยม ยิ่งโดดเด่นผู้อาวุโสสามกับผู้อาวุโ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 929
สายตาจั๋วซือหรานมองพวกเขาอย่างจืดจางอันที่จริง คนไม่น้อยที่รอจะดูมหรสพ เพราะตอนที่เห็นคนของตระกูลจั๋วมากมายมาที่ประตู รู้สึกว่าน่าจะมีมหรสพให้ดูจึงหยุดลงมาคนไม่น้อยยังรู้สึกว่า ตระกูลจั๋วน่าจะมาหาเรื่องจั๋วซือหราน หรืออาจจะทำอะไร...สรุปคือ สิ่งที่พวกเขารอ คือฉากที่ตระกูลจั๋วกับจั๋วซือหรานไปกันไม่ได้ไม่มีคนคิดถึงภาพระหว่างจั๋วซือหรานกับตระกูลจั๋วอยู่กันด้วยดีอะไรแบบนั้นบางทีคงเพราะ...ไม่เคยมีใครคิด คนที่ทะเลาะกับครอบครัวจนแตกหักไปแล้วแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็คงรู้สึกแย่เอามากๆ นั่นล่ะจะไปมีชีวิตที่ดี แล้วกลับมาถูกตระกูลให้ความสำคัญอีกได้อย่างไรกัน?เพราะล้วนคิดเช่นนี้ ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดว่าระหว่างจั๋วซือหรานกับตระกูลจั๋วจะอยู่กันได้ด้วยดีเพียงแต่ตอนนี้ ทุกคนกลับไม่ได้เห็นฉากที่ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันอย่างรุนแรงจั๋วซือหรานเอ่ยเสียงเรียบให้พวกเขาหลีกทาง จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาเฉยเมยในความเป็นจริง คนของตระกูลจั๋ว ในสายตานางไม่เห็นถึงความทะนงตนใดๆ เลยพวกเขาเดิมทีคิดว่า ตอนที่เห็นพวกเขาเข้ามาอ่อนข้อให้แล้วเชิญนางกลับไป ท่าทีของนางควรจะดูเย่อหยิ่งมากถึงจะถูกแต่กลับไม่มีเล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 928
"โอ้ เห็นว่าคนอื่นเขามากัน ข้าก็อยากจะมาหนุนหน้าให้เจ้าเหมือนกันสิ" ฮั่วจือโจวเอ่ยขึ้น รอยยิ้มในดวงตาเปล่งประกาย "พอดีเลย เจ้านี่อยากจะมาขอบคุณเจ้าด้วยเหมือนกัน"ฮั่วจือโจวชี้ไปที่ฮั่วชิงหยวน"ขอบคุณหรือ?" จั๋วซือหรานไม่ค่อยเข้าใจ "ขอบคุณเรื่องอะไร?""เยอะเลย" ฮั่วจือโจวเอียงตาเหลือบไปทางฮั่วชิงหยวน บอกกับนางว่า "ให้เขาบอกเองดีกว่า"จั๋วซือหรานมองไปทางฮั่วชิงหยวนฮั่วชิงหยวนเกาหัวอย่างเขินๆ แต่ดวงตาก็เปล่งประกายวิบวับอยู่ตลอด คอยจ้องมาทางจั๋วซือหรานเป็นระยะ เอ่ยขึ้นตรงๆ ว่า "แม่นางจิ่ว ถ้าไม่มีท่าน ข้าคงถูกชินอ๋องอวี้หลอกใช้ไปนานแล้ว ถึงแม้ข้าจะไม่ค่อยฉลาดนัก แต่ก็ไม่ชอบถูกคนใช้ประโยชน์เท่าไร""ยิ่งไปกว่านั้น..." ฮั่วชิงหยวนหัวเราะเหอะๆ "ด้วยความช่วยเหลือของท่าน แม้ว่าทรัพยากรข้าจะไม่ได้ดีเด่อะไร แต่ก็ถือว่าเป็นทรัพยากรที่ไม่เลว"จั๋วซือหรานฟังคำพูดนี้ก็นึกๆ ก็เข้าใจว่าเขาน่าจะพูดถึงการร่วมมือของนางกับตระกูลฮั่ว ยาลูกกลอนที่มอบให้เหล่านั้นกระมัง"ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ต้องมาขอบคุณท่านด้วยตัวเองสักครั้ง ขอบคุณมาก" ฮั่วชิงหยวนเก็บรอยยิ้มบนหน้าลง เอ่ยขึ้นด้วยสายตาจริงจังจั๋ว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 927
จั๋วซือหรานต้องการอะไร ก็จะขอออกมาตรงๆจุดนี้ ไม่ได้ทำให้องค์จักรพรรดิเฒ่ารำคาญน่าจะเพราะถูกซือคงอวี้วางแผนใส่มานาน พอโดนไปมากๆ เข้า จักรพรรดิเฒ่าตอนนี้จึงรู้สึกต่อต้านพวกคนคดเคี้ยวกับเรื่องราวที่ซับซ้อนขึ้นมาโดยสัญชาตญาณดังนั้นจั๋วซือหรานที่นิสัยตรงไปตรงมาแบบนี้ กลับยิ่งสอดคล้องกับเจตนาของเขามากขึ้นองค์จักรพรรดิเฒ่าฟังคำนี้แล้วก็นึกๆ จากนั้นก็เข้าใจขึ้นมา "ข้าจำได้แล้ว ก่อนหน้านี้เจ้าเคยไปหาไทเฮาเรื่องขอพระราชทานอภิเษกไว้ใช่ไหม?""ใช่แล้ว" จั๋วซือหรานยิ้มตาโค้งเอ่ยขึ้น "ฝ่าบาททรงจำได้ด้วย จั๋วจิ่วรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก""ทำไมหรือ? เจ้าต้องตาใครเข้าแล้วล่ะ?" ซือคงเหมี่ยนรู้สึกสนใจขึ้นมาจั๋วจิ่วคนนี้ กระทั่งน้องเจ็ดก็ยังไม่ชายตามอง...แล้วไปต้องตาใครเข้ากันนะ? คงจะไม่ใช่ซื่อจื่อเฟิงกระมัง? นี่จะซื่อตรงเกินไปแล้วซือคงเหมี่ยนครุ่นคิด ตอบว่า "ยัยหนูจั๋วจิ่ว ถ้าหากอีกฝ่ายหมั้นหมายไปแล้ว ข้าเองก็ไปทำลายงานแต่งงานคนอื่นไม่ได้หรอกนะ"พอได้ยินคำนี้ อ๋องเซี่ยนที่ขี่ม้าอยู่ข้างๆ รถองค์จักรพรรดิเฒ่ามาตลอดก็ถอนใจโล่ง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ก็ตามว่าถอนใจโล่งทำไมและจั๋วซือหรานพอได้ยินคำน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 926
แม้จะบอกว่า จั๋วซือหรานตอนที่ประลองกับซางถิงในตลาดมืด จะเคยใช้สัตว์เลี้ยงไปแล้วตามหลักการน่าจะมีคนไม่น้อยที่รู้จักสัตว์อสูรของนางแต่เพราะตอนนั้น ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะมองเห็นนี่ไม่ได้เหมือนในชาติที่แล้วของนาง ที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปโพสไปบนเน็ตได้นี่ล้วนเป็นการลือกันแบบปากต่อปาก คนส่วนใหญ่เคยชินกับข่าวแบบนี้ที่มักจะพูดกันเกินจริง ดังนั้นบางคนก็ไม่ค่อย หรือเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้างก็ตามทีแต่ตอนนี้ ทุกคนได้เห็นกับตาแล้ว"หรือว่า...กระทั่งตระกูลซาง...ก็ยังแพ้นางมาแล้ว"อิงเซ่าขี่ม้าเข้ามารับ เขาดูตื่นเต้น ใบหน้าแดงก่ำไปหมดพอมาอยู่ตรงหน้าจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานจึงเก็บแมงมุมลงมา ยืนอยู่บนพื้นอิงเซ่าพลิกตัวลงจากม้า "แม่นางจิ่ว! ข้ารู้อยู่แล้ว ว่าถ้าท่านออกโรงต้องสำเร็จ"จั๋วซือหรานเอียงหัวไปทางด้านหลัง "คนของท่าน พากลับมาไม่ขาดแม้แต่คนเดียว บาดเจ็บไปหลายคน แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร""ดี!" อิงเซ่าพยักหน้า พูดต่อกันว่า "ดีดีดีมาก!"ตอนนี้ อันที่จริงอย่าว่าแต่เหล่าขุนนางชนชั้นสูงกับพวกราชวงศ์ที่ออกันเต็มประตูเมืองเลยกระทั่งเหล่าประชาชนที่มามุงดูก็ยังเข้าใจ ว่าแม่
