Mag-log inShare
บทที่ 480
Kaugnay na kabanata
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 481
“ไร้สาระ” เฟิงเหยียนขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม“เชอะ” จั๋วซือหรานเบะลิ้นแล้วกระซิบ “ไม่ให้คนอื่นพูดความจริงเลย…”เฟิงเหยียนหันไปมองนางและขมวดคิ้ว ก่อนที่เฟิงเหยียน จะพูด จั๋วซือหรานกล่าวว่า "เอาล่ะ ท่านอ๋องไม่อ่อนแอเลย เขาแข็งแรงมากเลย"เห็นได้ชัดว่านางปฏิเสธคำพูดที่นางพูดว่าเขาอ่อนแอในก่อนหน้านี้ แต่เฟิงเหยียนรู้สึกอธิบายไม่ถูกว่า... คำพูดของนางฟังดูไม่เหมือนการปฏิเสธเลย แต่เหมือนกับว่านางกำลังยืนยันคำพูดในก่อนหน้านี้ของนางมากกว่าใช่ ๆ เจ้าเป็นคนอ่อนแอ ดังนั้นเจ้ามีสิทธิ์พูดเฟิงเหยียนเป็นคนเงียบ ๆ มาโดยตลอดและไม่ถนัดเถียงคน ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดของนาง เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจริง ๆเขาทำได้แค่ขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงการกระทำในก่อนหน้านี้ของนาง "ไร้สาระ เจ้าบุกเข้าเข้าไปในหน่วยป้องกันเมืองโดยลำพัง หากพวกเขาคิดว่าเจ้าเป็นศัตรูที่บุกเข้าไปในค่ายทหารโดยไม่ได้รับอนุญาต พวกเขาจับเจ้าไว้ เจ้าจะทำอย่างไรดี"เฟิงเหยียนพูดเช่นนี้ เพราะเขาอยากให้นางเข้าใจถึงความประมาทเลินเล่อในก่อนหน้านี้ของนางแต่หลังจากจั๋วซือหรานได้ยินคำพูดของชายผู้นี้ นางเงยหน้าขึ้นและหันศีรษะกลับไปมองเขา นางพูด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 482
“เมื่อของที่เจ้าไม่ได้ขาดอาจเป็นของที่คนอื่นขอ เจ้าอาจไม่ได้เห็นความกตัญญูของอีกฝ่าย แต่เห็นความโลภ” เฟิงเหยียนกล่าวสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง และธรรมชาติของมนุษย์ก็เป็นเช่นนั้นจั๋วซือหรานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร เพราะข้ามีเยอะ เขาแค่ขโมยยาเม็ดนั้น แล้วฆ่าลูกน้องที่ภักดีของเขา ในความคิดของข้า เขาเสียเปรียบมากกว่า"นางพูดเช่นนี้อย่างสงบ ดูเหมือนนางไม่สนใจอะไรเลยจากนั้น ความเยือกเย็นก็แวบเข้ามาในดวงตาของจั๋วซือหราน“แต่หากเขากล้าโจมตีข้าด้วยความโลภ ข้าจะยัดหนอนที่ข้าดึงออกมาจากร่างกายของเขากลับเข้าไปในตัวเขาเหมือนเดิม”เฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่มองเขาอย่างลึกซึ้งนี่คือเหตุผลที่เขาไม่ปรากฏตัวในก่อนหน้านี้ เป็นเพราะเขามองออกได้ว่า แม้ว่าดูเหมือนจั๋วซือหรานทำตัวตัวอย่างอิสระและไม่สนใจอะไรแต่ในความเป็นจริง ก่อนที่เธอจะทำอะไร เธอมีกฎเกณฑ์ของตัวเองอยู่ในใจนางเดินหนึ่งก้าว แต่วางแผนไปถึงก้าวที่สิบแล้วเฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาถามด้วยเสียงต่ำว่า "จะไปที่ไหนต่อ"จั๋วซือหรานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบ "ข้าไปไหนก็ได้ ท่านอ๋องมีข้อเสนอแนะอะไรบ้าง"เฟิงเหยี
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 483
ที่บอกว่าเป็นเสียงฝีเท้า แต่ไม่ใช่เสียงกีบม้า...เพราะนั่นไม่ใช่เสียงกีบม้าจริง ๆแม้แต่เสียงฝีเท้าก็ยังไม่ชัดเจนนัก พอฟังเสียงนั้น ทราบเลยว่าเท้านั้นมีเนื้อหนา จึงลดเสียงฝีเท้าได้ดีขนาดนั้นไม่นานหลังจากนั้น เงาสีเทาขาวก็ปรากฏขึ้นในสายตาของ จั๋วซือหรานดวงตาของจั๋วซือหรานสว่างขึ้น "นี่คือ... " นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฟิงเหยียน "สัตว์ขี่ของท่านอ๋องหรือ"“ใช่” เฟิงเหยียนตอบนางเงาที่เป็นสีเทาขาวได้มาถึงตรงหน้าพวกเขาอย่างว่องไวแล้ว และพวกเขาเห็นได้ชัดว่านั่นเป็นหมาป่าที่ดูหล่อเหลามากนั่นไม่ใช่สัตว์ป่าธรรมดา แต่เป็นสัตว์ประหลาด - หมาป่าน้ำแข็งในฤดูหนาว ขนของหมาป่าน้ำแข็งจะกลายเป็นสีขาวเหมือนหิมะ ซึ่งงามมาก แต่ตอนนี้เนื่องจากอากาศยังร้อนอยู่ ขนบนตัวจึงกลายเป็นสีเทาขาวหมาป่าน้ำแข็งมีขนาดใหญ่กว่าหมาป่าธรรมดามาก และดูทรงพลังอย่างมากเช่นกันจั๋วซือหรานยื่นมือออกไป นางอยากแตะมัน แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสัตว์ป่าธรรมดาก็ตาม สัตว์ป่ายังคงมีการระมัดระวังอย่างมาก ยิ่งไม่ต้องพูดสัตว์ประหลาดเลยทันทีที่จั๋วซือหรานยื่นมือออก หมาป่าน้ำแข็งก็แยกเขี้ยวของมัน เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมของมัน และส
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 484
เพียงแต่เนื่องจากมีการกดขี่จากเฟิงเหยียน และความหลงใหลในพลังวิเศษของจั๋วซือหราน จึงทำให้ หมาป่าน้ำแข็งยังคงเชื่อฟังมาก และยอมเป็นพาหนะของพวกเขาและเนื่องจากมันเป็นราชาหมาป่า มันจึงมีความแตกต่างเชิงคุณภาพจากหมาป่าน้ำแข็งทั่วไป มันมีจิตวิญญาณมากกว่าจั๋วซือหรานแค่บอกมันว่านางรีบไปหน่อย และให้มันวิ่งเร็วขึ้นหน่อย โอ้โห สัตว์ตัวนี้ช่างเก่งเหลือเกิน มันวิ่งอย่างบ้าคลั่งผลที่ได้คือนางรู้สึกตัวสั่นตลอดทาง การกระแทกนั้นรุนแรงมากจนนางเกือบจะตาย การมองเห็นที่อยู่ตรงหน้านางสั่นขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่ตลอดเวลา และนางรู้สึกสมองของนางเหมือนกำลังถูกเขย่าจนจางลงนี่ไม่ใช่สิ่งที่จั๋วซือหรานทนไม่ได้ที่สุดสิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดคือเพราะเฟิงเหยียนเรียกหมาป่าน้ำแข็งออกมาเพียงตัวเดียว นั่นหมายความว่านางกับเขาต้องขี่ม้าตัวเดียวกันไม่ว่าหมาป่าน้ำแข็งจะใหญ่ขนาดไหน มันก็เป็นแค่หมาป่าน้ำแข็ง มันจะค่อนข้างดีหากมันมีขนาดพอ ๆ กับม้า เราจะหวังว่ามันตัวใหญ่เท่าช้างหรือ มันเป็นไปไม่ได้นี่ก็หมายความว่านางต้องนั่งใกล้ชิดกับเฟิงเหยียนอย่างมาก แถมนางนั่งด้านหน้าของเฟิงเหยียนอีกด้วยตอนนี้ร่างกายของพวกสั่นและชนกันเช่นนี้
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 485
“ฮะ” จั๋วซือหรานเห็นต่งคังกำลังจะทำความเคารพอันยิ่งใหญ่แก่นางนางรีบหลบตัวไปที่ดานข้าง แล้วถามต่งคัง " ใต้เท้าต่ง เจ้าสบายดีไหม"เสียงของต่งคังแผ่วเบา “ แม่นางจิ่ว ช่วยพวกเราด้วย...ช่วยพวกเราด้วย…”แม้ว่าในก่อนหน้านี้ นางอยู่ในหน่วยป้องกันเมือง จั๋วซือหรานไม่เคยเห็นร้อยโทลฺหวี่เหลียงและผู้ใกล้ชิดตัวมีสภาพแย่ขาดนี้“มีคนกล้าขัดขวางความปลอดภัยและความมั่นคงของเมืองหลวง พวกเขาอยากสร้างปัญหาใก้แก่ราชสำนัก…” ต่งคังพูดอย่างอ่อนแอ “เดิมทีข้ามาที่หน่วยลาดตระเวนเป็นประจำ.. ”เขาไอสองครั้งและมีคราบเลือดติดปากค่ายลาดตระเวนรักษาความปลอดภัยมีส่วนหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกรมทหาร และอีกส่วนหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกรมสอบสวนคดีอาญาแต่หลัก ๆ แล้ว หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยเป็นหน่วยเดียวกันดังนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยแตกแยกเป็นฝ่ายทหารและฝ่ายกรมสอบสวนคดีอาญา ตั้งแต่เริ่มแรกจึงมีการสลับกะในกรมสอบสวนคดีอาญา และเหล่าทหารต้องไปเปลี่ยนกะประจำ พวกเขาไปรับหน้าที่ที่กรมสอบสวนคดีอาญา จากนั้นกลับมารับหน้าที่ที่หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยในฐานะหัวหน้าของกรมสอบสวนคดีอาญา ต่ง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 486
“เชิญแม่นางจิ่วมากับข้า” ต่งคังรีบลุกขึ้นและนำจั๋วซือหรานไปที่ค่ายทหารบางแห่งและเขาก็จงใจรักษาระยะห่างกับจั๋วซือหรานเพียงไม่กี่ก้าว “ข้าอาจจะติดเชื้อโรคเช่นกัน เพื่อความปลอดภัย แม่นางจิ่วอยู่ห่าง ๆ กับข้าดีกว่า”จั๋วซือหรานสังเกตเห็นว่าดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ในค่ายลาดตระเวนแห่งนี้ดูเหมือนต่งคังทราบความคิดในใจของจั๋วซือหราน ต่งคัง จึงกล่าวว่า "ข้ากังวลว่ามันจะกลายเป็นความวุ่นวายใหญ่ ดังนั้นข้าจึงสั่งทุกคนห้ามขยับตัวไปที่อื่น หากไม่ได้รับอนุญาต ห้ามมีคนฝ่าฝืนคำสั่งของข้า จะลงโทษตามกฎหมายทหาร"จั๋วซือหรานเหลือบมองต่งคังด้วยการชื่นชม "ด้วยการตัดสินใจของใต้เท้าต่ง โรคระบาดจะต้องได้รับการควบคุมอย่างดี"เมื่อมาถึงที่พักของยิงส้าว จั๋วซือหรานก็เดินเข้าไป เฟิงเหยียนไม่ได้ติดตาม แต่เขายืนอยู่นอกประตูเพราะเขาสวมหน้ากากและแต่งกายด้วยชุดสีดำที่เรียบง่าย ไม่มีใครคิดมากว่าเขาเป็นใคร พวกเขาแค่คิดว่าเขาเป็นผู้พิทักษ์ที่ติดตามจั๋วซือหรานไม่มีใครสนใจเขา แต่ภายใต้หน้ากากของเขา ดวงตาที่แหลมคมของเขาราวกับเหยี่ยวกำลังสังเกตสถานการณ์รอบ ๆ ที่พักของยิงส้าวหลังจากจั๋วซือหรานเดินเข้าไปในค่ายทหาร เนื่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 487
ทันทีที่เฟิงเหยียนพูดคำเหล่านี้ สีหน้าของต่งคังและยิงส้าวก็ดูเคร่งขรึมเช่นกัน และพวกเขาก็มองคนที่เฟิงเหยียน จับอยู่ในมือของเขาอย่างเข้มงวดพวกเขามองจากเสื้อผ้าบนตัวของทหารคนนั้น พวกเขาทราบเลยว่า นั่นเป็นทหารธรรมดา“เจ้าเป็นทหารของใคร”“ไม่ได้รับคำสั่งจากผู้ใหญ่ ทำไมเดินเล่นในค่ายทหาร”เฟิงเหยียนโยนชายคนนั้นลงบนพื้นและไม่รั้งเขาไว้อีกต่อไป ดังนั้นทหารคนนี้สามารถพูดได้จริง ๆแต่เขากัดฟันและไม่พูดอะไร ทำตัวเหมือนไม่มีใครสามารถเอาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ออกจากปากของเขาได้“ดูเหมือนต้องลงโทษ” ต่งคังพูดและเหลือบมองยิงส้าวยิงส้าวพยักหน้าแม้ว่าพวกเขาสองคนมีคนหนึ่งมาจากหน่วยลาดตระเวนและอีกคนมาจากกรมสอบสวนคดีอาญา แต่พวกเขาต่างเป็นผู้นำทั้งคู่ พวกเขาไม่ต้องลงโทษด้วยตัวเอง ดังนั้นพวกเขาไม่ทราบวิธีการลงโทษใด ๆดูเหมือนว่าเฟิงเหยียนและจั๋วซือหรานจะมองออกว่า สองคนนี้ไม่ถนัดกับการใช้วิธีการทรมานเฟิงเหยียนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวต่งคังและยิงส้าวมองออกเขาจะทำอะไร พวกเขาถึงหลบตัวไปด้านข้างแต่เฟิงเหยียนยังไม่ทันลงมือเลยพวกเขาเห็นแม่นางจั๋วจิ่วยืนอยู่ด้านข้าง ใบหน้าของนางมืดมนเล็กน้อย และดวงตา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 488
เขามองออกทันทีเลยว่า หนอนในมือนางคือตัวอะไรมีเสียงหอบรุนแรงในลำคอของเขา เพราะเสียงนั้นรุนแรงและรวดเร็วจนฟังดูเหมือนเสียงหอนเขาสามารถมองเห็นเส้นเล็ก ๆ ในตัวหนอนพิษกู่ร้อยไหม อย่างชัดเจน และเขาสามารถเห็นได้ว่าหนวดบนตัวของมันเริ่มคมและแหลมคม ราวกับว่ามันเพียงแค่ต้องเข้าไปใกล้อีกนิดหนึ่ง จะเจาะเข้าไปในลูกตาของเขา“ข้าจะบอก ข้าจะบอก ข้าจะบอกทุกเรื่อง ไว้ชีวิตข้า ขอเจ้าไว้ชีวิตข้า”ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เขาพูดอย่างเร่งรีบ "ข้าจะบอกทุกเรื่อง บอกทุกเรื่องเลยขอรับ เอามันออกไป เอามันออกไปเร็ว ๆ นี้"เขาเห็นว่าสีหน้าเย็นชาบนใบหน้าของหญิงสาวไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ หลังจากเขาพูดเช่นนี้ เหมือนนางไม่สนใจกับการประนีประนอมของเขา“ข้าไม่อยากรู้อะไรเลย” จั๋วซือหรานบีบคางของเขาให้แน่นขึ้น และดึงหนอนพิษกู่ร้อยไหมเข้ามาใกล้ลูกตาของเขาอีกเล็กน้อยไหมกู่นั้นเกือบจะแตะลูกตาของเขา เขาพยายามกระพริบตาอย่างสิ้นหวัง และเปลือกตาของเขาถูกไหมกู่ที่แหลมคมนั้นขีดข่วน และมีเส้นเลือดของน้ำตาไหลบนแก้มของเขาต่งคังและยิงส้าวมองไปที่หญิงสาวสวยที่ไร้อารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา นางดูเหมือนนักฆ
Pinakabagong kabanata
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1273
แม้จะบอกว่าเป็นความฝัน แต่อันที่จริงจั๋วซือหรานก็ค่อยๆ เข้าใจแล้ว ว่าเพราะอะไรหลังจากฝันถึงเขาครั้งที่แล้วจนมาถึงครั้งนี้ นานมากแล้วที่ไม่ได้ฝันถึงเขาอีกพอมาคิดอย่างละเอียด เหมือนว่าตอนฝันถึงเขาครั้งที่แล้ว จะเป็นหลังจากที่นางมีสัมพันธ์ทางกายกับเขาดังนั้นจั๋วซือหรานจึงค่อยๆ เข้าใจ บางทีน่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้การดูดหยางบำรุงหยินของนางก็ดูดซับมาจนพอเข้าใจแล้ว เหมือนว่าพอดูดซับมาถึงระดับหนึ่ง ก็จะเกิด...ถ้าจะพูดว่าเป็นความฝัน สู้บอกว่าเป็นการสื่อสารทางจิตใต้สำนึกกับความทรงจำของเฟิงเหยียนส่วนที่ถูกผนึกไปจะดีกว่า?และไม่ว่าจะ 'ความฝัน' ครั้งที่แล้ว หรือว่าครั้งนี้ก็มองออกได้ไม่ยากเฟิงเหยียนน่าจะเข้าใจต่อสถานการณ์อยู่ ดังนั้นบางทีจิตใต้สำนึกเขายังคงอยู่มาตลอด เพียงแต่ถูกสมองทื่อๆ นี่กดเอาไว้ หรือบางทีคงถูกสภาผู้อาวุโสลงมือสะกดเอาไว้ไม่แน่ว่า อาจจะต้องมีชนวนเหตุบางอย่าง ถึงจะสามารถปลุกขึ้นมาได้จั๋วซือหรานอยากจะรู้ชนวนเหตุนั้นว่าคืออะไรกันแน่"ต้องทำยังไงเจ้าถึงจะดีขึ้นมา?" จั๋วซือหรานถามแต่เฟิงเหยียนกลับเหมือนจะจำจุดสำคัญนั้นไม่ได้แล้ว ขมวดคิ้ว สีหน้าดูเหมือนขมขื่น เหมือนว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1272
ในห้วงฝันนางมองมือตัวเอง สับสนไปหมดทั้งตัว เหมือนยังตั้งตัวกลับมาไม่ได้เพราะนางถ้าไม่หลับลึก ก็จะเอาจิตใต้สำนึกส่งเข้าไปในมิติ จึงฝันน้อยครั้งมากดังนั้นตอนที่ดำดิ่งสู่ห้วงฝัน นางยังรู้สึกไม่คุ้นอยู่หน่อยๆ มองมือตนเอง รู้สึกไม่คอ่ยเป็นจริงสักเท่าไรวินาทีต่อมา มือข้างหนึ่งก็ทาบมาบนมือของนางมือข้างนั้น ข้อต่อกระดูกชัดเจน นิ้วเรียวยาว เล็บตัดมาดูสะอาดสะอ้าน ผิวหนังขาวซีดเย็นเหมือนไม่โดนแดดมานานสายตาของจั๋วซือหรานจ้องนิ่งอยู่บนมือข้างนี้ จากนั้นจึงค่อยๆ ยกขึ้นมามองไปยังเจ้าของมือนี้ ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีที่ตินั่นทั้งที่เป็นใบหน้าที่เพิ่งเห็นไปก่อนหลับตาลงเมื่อครู่แท้ๆ แต่ตอนนี้พอมอง กลับยังคงทำให้นางรู้สึกเหมือนไม่เจอกันเสียนานสายตาของชายหนุ่มอบอุ่น ด้านในมีความรู้สึกอารมณ์เหมือนความเจ็บปวดแฝงอยู่"จั๋วเสียวจิ่ว..." เขาก้มหน้าลงเรียกนางจั๋วซือหรานมองเขา จากนั้นจึงออกแรงบีบมือเขา และน่าจะเพราะออกแรงมากเกินไปปลายเล็บจึงเหมือนจิกลงไปในเนื้อเขาฝันถึงเขาอีกแล้วจั๋วซือหรานมีปฏิกิริยาขึ้นมา ครั้งนี้เหมือนกับครั้งนั้นเลย ฝันถึงเฟิงเหยียนยิ่งไปกว่านั้นยังดูเหมือนจริงเป็นพิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1271
กลางดึก จั๋วซือหรานกัดริมฝีปาก กอดหมอน เดินเท้าเปล่าจากห้องด้านนอกเข้าไปยังห้องด้านใน!คิ้วงามของนางขมวดแน่น สีหน้าที่มีสีเลือดฟื้นมาบ้างแล้ว ตอนนี้กลับขาวซีดขึ้นมาในใจนางเองก็พูดไม่ออก เดิมทีตอนที่หลับก็ยังดีอยู่ พอกลางดึกจู่ๆ ก็ไม่ไหวขึ้นมาเสียแล้วหน้าอกปั่นป่วนอย่างรุนแรง เป็นความรู้สึกทรมานแบบที่นางผ่านมาก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยนถ้าบอกว่าคนคนนี้ไม่เข้ามาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ก็เข้ามาแล้วว่ากันว่าพอเคยสบายแล้ว จะยากที่จะกลับไปลำบากตอนนี้จะให้นางปล่อยชายหนุ่มที่เหมือนกับ 'ยาบำรุงครรภ์' นี้ไว้ข้างในเฉยๆ โดยไม่ใช้ แล้วต้องมานั่งทนกระอักเลือดต่อล่ะก็...ขอโทษด้วย สกุลจั๋วอย่างนางไม่ใช่คนประเภทนั้นนางเข้าใจแล้ว ก่อนที่จะหลับไปเมื่อคืนนี้ ตอนที่เฟิงเหยียนบอกว่าจะนอนด้านนอก ริมฝีปากที่เม้มแน่นนั้นกำลังอดกลั้นเรื่องอะไรน่าจะคิดไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้สารเลว!จั๋วซือหรานครั่นเนื้อครั่นตัวตื่นมากลางดึก ต่อให้เป็นคนที่มีสติเยือกเย็นแค่ไหน ก็ยังมีอาการหงุดหงิดงัวเงียหลังตื่นนอนนางเดินเท้าเปล่าเข้าไปห้องด้านใน อากาศในหุบเขาตอนกลางคืนเย็นมากนางสวมแค่เสื้อบางๆ ชุดหนึ่ง ทั้งตัวเย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1270
แต่กลับรู้ตัวตนฐานะผู้ชายทรยศของเฟิงเหยียนได้ ไม่ต้องคิดเลยว่าคงเป็นจั๋วหวายพล่ามออกมาแน่"จั๋วหวายมาบอกเจ้าหรือ?" ปันอวิ๋นถามขึ้นคำหนึ่งจวงอี๋ไห่ พยักหน้าอย่างระมัดระวัง "คุณชายเสี่ยวหวายไม่หลอกข้าหรอก คุณชายเสี่ยวหวายบอกว่าเป็นผู้ชายทรยศ เช่นนั้นกว่าครึ่งก็ต้องเป็นผู้ชายทรยศแล้ว"ปันอวิ๋นถอนหายใจแผ่วเบาในห้อง จั๋วซือหรานนั่งลงข้างโต๊ะเฟิงเหยียนไม่พูดอะไร รินน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่งจั๋วซือหรานกำถ้วยไว้ ใช้นิ้วมือลูบไล้ขอบถ้วยเบาๆ"อีกเดี๋ยวพออาหารส่งเข้ามา ก็กินสักหน่อยแล้วค่อยนอนพัก" เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นแต่ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความหนักแน่นที่ห้ามปฏิเสธจั๋วซือหรานแหงนตามองเขา กำลังจะบอกว่ายังไม่หิวก็เห็นริมฝีปากบางของชายคนนี้เม้มเบาๆ เอ่ยเสียงต่ำว่า "ข้าไม่มีสิทธิ์จะมาหารือกับเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ..." สายตาเขาทอดลงไปที่ท้องน้อยนาง แววตาลึกซึ้งจากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า "แต่การจะเตือนให้เจ้ากินอะไรดีดีก็ยังพอมีสิทธิ์อยู่" สายตาเขายกขึ้นมาจากท้องน้อยจั๋วซือหรานเลื่อนมาที่ดวงตานาง จ้องมองดวงตานาง เอ่ยต่อว่า "ถึงอย่างไรเมื่อครู่ก็เพิ่งช่วยเจ้ากลับมา ยิ่งไปกว่นั้นเรื่องถูกพลังศักดิ์สิท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1269
เขาไม่เพียงแต่ไม่ใช่สามีของนาง เขายังเป็นคู่หมั้นในนามของหญิงสาวคนอื่นอีกด้วยสีหน้าของเฟิงเหยียนแข็งทื่อไปแล้ว แต่ท้ายสุดก็ยังพูดอะไรไม่ออกเพราะในคำพูดจั๋วซือหราน ไม่มีส่วนที่ผิดเลยแม้แต่น้อยแม้จะบอกว่าเด็กคนนี้ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาก็ตามแต่ครั้งก่อนหน้านั้น เป็นเพราะจั๋วซือหรานถูกวางแผนร้ายใส่ ถึงทำให้นางสับสนหลงใหลจนมีสัมพันธ์กับเขาถ้าจะบอกว่า เขาเอาเปรียบหญิงสาวไป ก็ไมไ่ด้พูดเกินเลยนักเอาเปรียบหญิงสาว จนทำนางตั้งท้อง ไม่เคยจะมารับผิดชอบอะไรตอนนี้กลับจะมาชี้มือชี้ไม้เรื่องของนางพอสรุปมาแบบนี้ มันก็ช่าง...แย่มากจริงๆเฟิงเหยียนเองก็รู้ว่าตนเองนั้นแย่มาก พูดอะไรออกมาไม่ได้ไปชั่วขณะปันอวิ๋นรู้สึกกระอักกระอ่วนแทนสหายเก่า เขากระแอมออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง ไกล่เกลี่ยขึ้นว่า "เอาล่ะเอาล่ะ..."เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ถึงอย่างไร ทั้งสองคนตอนนี้จะไม่ได้เป็นคู่รัก แต่ความสัมพันธ์แบบนี้...มันก็ดูคลุมเครือ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ นี่มันช่าง...ดังนั้นปันอวิ๋นเลยเปิดประเด็นขึ้น อึกอักในปากอยู่พักหนึ่ง กว่าจะพูดออกมาได้ "...พวกเจ้าหิวหรือยัง? ให้เหล่าจวนทำอะไรให้กินหน่อยดีไหม?"
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1268
นางยืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้น แหงนตาขึ้นมองพวกเขาสายตาของเฟิงเหยียนอึ้งไปเล็กน้อย เห็นนางยืนอยู่ในประตูด้วยสีหน้านิ่งขรึมเขารู้สึกลำคอแห้งผากอย่างประหลาด ความรู้สึกนั้น บางทีควรจะเรียกว่า...ตึงเครียดไหม?"เจ้า...ตื่นขึ้นมาตอนไหนน่ะ?" เฟิงเหยียนถามจั๋วซือหรานมองเขา "ไม่นานเท่าไร"เหมือจะมองออกถึงความกระอักกระอ่วนของเขา หรืออาจจะไม่สรุปคือ มุมปากจั๋วซือหรานยกขึ้นบางๆ พูดมาคำหนึ่ง "ท่านอ๋องน้อย ไม่เจอกันเสียนาน"นางทำแบบนี้โดยไม่เอ่ยถึงคำพูดก่อนหน้านั้นแม้แต่น้อยเฟิงเหยียนอ้าปากพะงาบ ต่อให้คิดจะพูดอะไร แต่ชั่วขณะหนึ่งก็เหมือนจะพูดออกมาไม่ได้จึงแค่ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง "ดีขึ้นบ้างหรือยัง?"จั๋วซือหรานพยักหน้า "ดีขึ้นมากแล้ว"กระทั่งปันอวิ๋นก็ยังมองออกถึงเรื่องระหว่างพวกเขา ไม่รู้เพราะเจ้าสมองกลับนี่ไปแตะเนื้อต้องตัวทำอะไรนาง หรือเป็นเพราะคำพูดเมื่อครู่นางได้ยินคำพูดของเฟิงเหยียน...สรุปคือ ปันอวิ๋นมองพวกเขาทั้งสองคน แล้วก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแทนพวกเขาทั้งสองคนปันอวิ๋นคิดๆ ดู ตอนที่ตนเองอยู่กับจั๋วซือหรานก็ยังไม่ได้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกขนาดนี้รู้สึกร้อนใจแทนเจ้าบ้านี่จร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1267
เพราะเป็นเพื่อนสนิท ปันอวิ๋นจึงเข้าใจความหมายที่เขาคิดจะแสดงออกมาหรือก็คือ ปันอวิ๋นเดาได้นานแล้วบางทีตอนนั้นเพื่อจะให้จั๋วซือหรานหลีกเลี่ยงโชคชะตาเช่นนี้ ตนเองจึงเลือกที่จะลืมเลือนแต่สุดท้ายพอวกไปวนมา ก็กลับมาเดินอยู่บนเส้นทางเดิมเจ้าสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตานี่ ลึกลับเอามากๆบางครั้งเหมือนจะมีเมตตา แต่บางครั้งก็เหมือนไม่เคยปราณีใครผู้ใด"แล้วเจ้าตอนนี้...คิดจะทำอย่างไร?" ปันอวิ๋นถามเขาจ้องเฟิงเหยียนตาไม่กระพริบเอาจริงๆ ปันอวิ๋นใช้มองจากมุมมองคนนอกอย่างมีเหตุมีผล ยังหวังว่าจั๋วซือหรานจะสามารถปล่อยวางได้แต่พอคิดถึงว่าถ้าหากจั๋วซือหรานปล่อยวางแล้วล่ะก็ ด้วยโชคชะตาภาชนะพลังศักดิ์สิทธิ์หงส์แดงของเฟิงเหยียน ผลสรุปสุดท้าย ก็คือตายก่อนวัยอันควรอยู่ดีและเพราะรู้เรื่องนี้ ดังนั้นปันอวิ๋นจึงหยุดไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสริมมาคำนึง "ถังฉือเคยบอกข้าไว้ ในโถงวิญญาณอสูร พวกสัตว์เทพที่ถูกเก็บกลับมาเหล่านั้น..."ปันอวิ๋นขมวดคิ้ว คิดถึงคำพูดของถังฉือถังฉือมีบาปหนาจากการฆ่าฟันคนมากมาย กลายเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจไปแล้ว ถ้าหากไม่เย็นชาไร้หัวใจ ป่านนี้คงเป็นบ้าไปแล้วดังนั้นตอนที่เขาพูดถึงเรื่องเห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1266
ปันอวิ๋นส่งให้เขาชามหนึ่ง ตนเองก็ด้วยทั้งสองคนไม่พูดพล่ามทำเพลง กระดกรวดเดียวจนหมดราวกับว่า สุราที่มาช้าไปหลายปีนี้ ในที่สุดก็ได้ดื่มเสียทีราวกับว่าภาพเด็กน้อยที่แอบขโมยสุราพวกนั้นมาดื่ม ซ้อนทับเข้ามากับพวกเขาในเวลานี้"ช่วงนี้เจ้า ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขาเลยหรือ?"หลังจากร่ำสุราลงท้องไปสองชาม จิตใจก็เหมือนจะผ่อนคลายลงมาไม่น้อย ปันอวิ๋นถามขึ้นอย่างสบายๆ เป็นกันเองเฟิงเหยียนฟังออก ว่าเขาถามถึงเหล่าพี่น้องพวกนั้นเขาตอบอืมไปคำหนึ่ง "ไม่ได้ติดต่อกันเลย""เช่นนั้นก็คงไม่รู้สถานการณ์ของพวกเขาเลยสินะ" ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นเฟิงเหยียนไม่ยอมรับหรือปฏิเสธกับสิ่งนี้ ถือว่ายอมรับไปกลายๆปันอวิ๋นยิ้มๆ เหมือนจะเย้ยหยันตนเอง "แต่ก็ไม่โทษพวกเขาที่ไม่ติดต่อเจ้า ด้วยสถานการณ์ของพวกเขาตอนนี้ ก็ไม่มีหน้ามาติดต่อเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ"ได้ยินคำนี้ของปันอวิ๋น เฟิงเหยียนก็ไม่พูดอะไรอีกปันอวิ๋นเอ่ยต่อว่า "ซงซีตอนนี้ทุกวันเหมือนขลุกอยู่แต่ในห้องหลอมสกัด หลอมสกัดอยู่ทุกวันไม่ได้พักเลย"เฟิงเหยียนพอได้ยินคำนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้นบางๆ"เยี่ยนเหวย...ก็สูบเลือดออกมาทุกวัน อยู่แบบไม่เหมือนผู้เหมือนคน ผู้อาวุโสหวงจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1265
บางทีคงเป็นเพราะการคุยแบบเปิดอกก่อนหน้านี้ ทำให้ระยะทางขอเพื่อนสนิทสองคนที่เคยห่างไปตามกาลเวลา ย่อหดลงไปไม่น้อยเลยกระมังดังนั้นพอได้ยินปันอวิ๋นบอกว่าไม่ต้องขอบคุณ เฟิงเหยียนจึงเหลือบมองเขา น้ำเสียงเปลี่ยนไป "ก็ได้ เช่นนั้นก็ไม่ขอบคุณแล้วกัน"เฟิงเหยียนสั่งขึ้นมา "ไป ไปเอาสุรามาให้ข้าหน่อย"แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ในเสียงกลับไม่ได้ออกคำสั่งอะไร ฟังแล้วเหมือนการใช้งานระหว่างเพื่อนกันมากกว่าปันอวิ๋นชะงักไปเล้กน้อย เพราะตอนพวกเขายังเด็ก ก็เคยใช้งานกันและกันแบบนี้ไป ไปเอาสุรามาหน่อยได้ งั้นเจ้าก็เอาปลาไปย่างซะข้าเห็นว่าเจ้าหน้าตาเหมือนปลาถ้าเจ้ายังพูดอีกรอบ จะโดนข้ากดจนจมถังสุราตายไปเลยเพราะคำพูดนี้ของเฟิงเหยียน ทั้งสองคนก็เหมือนกลับไปสมัยยังเด็กในชั่วพริบตาปันอวิ๋นยกมุมปากขึ้นบางๆ ลุกขึ้นไปให้คนรับใช้ส่งสุราเข้ามาคือสุราห้าพิษที่เขาจะหมักอยู่ทุกปี และใช้แมลงพิษมาหลอมจริงๆ แต่ตัวสุรากลับไม่มีพิษใดๆ กระทั่งยังหอมอบอวลเข้มข้นเป็นพิเศษ เป็นสุราที่หาได้ยากยิ่งและเป็นความลับที่ไม่เผยแพร่สู่ภายนอกของหุบเขาหมื่นพิษ ปกติมีแค่เจ้าหุบเขาที่รู้แต่ปันอวิ๋น หลังจากออกสำนักมา ก็ไม่ได้ด
