All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 451 - Chapter 460

“โห--!” คนคนหนึ่งส่งเสียงการหายใจไม่คล่องจากลำคอ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เหมือนเขาไม่คาดคิดว่าจั๋วซือหรานจะทำเช่นนี้ส่วนอีกคนหนึ่งถูกบีบจนหายใจไม่คล่อง บัดนี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำและคอเริ่มหนาการกระทำของคนทั้งสองคือการเอื้อมมือไปแงะมือของ จั๋วซือหรานออกจากคอของพวกเขา เพื่อให้นางไม่บีบคอพวกเขาเช่นนี้ต่อแต่พวกเขาไม่สามารถหลุดพ้นจากความแข็งแกร่งของ จั๋วซือหรานเลยและพวกเขารู้สึกว่าเมื่อเล็บของพวกเขากำลังเจาะเข้าไปในมือของจั๋วซือหราน มันเหมือนกับว่าพวกเขากำลังขุดเข้าไปในหยกหรือเครื่องลายครามบางชนิด เรียบและแข็งพวกเขาไม่สามารถทำให้มือของนางรับบาดเจ็บใด ๆจั๋วซือหรานกดคนสองคนเข้ากับกำแพง จากนั้นนางเอียงหัวและมองดูคนสองคนที่อยู่ข้างหน้านางแม้ว่าพวกเขาสวมเสื้อผ้าของแคว้นชาง แต่รูปร่างหน้าตาของพวกเขาก็มีลักษระต่างแดนอย่างเห็นได้ชัดจั๋วซือหรานเลิกคิ้ว "พวกเจ้าเอง"พวกเขาทั้งสองตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนพวกเขากำลังสับสนอย่างสิ้นเชิง พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่า จั๋วซือหราน จะพูดเช่นนี้ ฟังดูเหมือน...นางรู้จักพวกเขาเช่นนั้นหรือ“เจ้า... รู้จักเราหรือ” หนึ่งในนั้นอาจจะสับสนเล็กน้อย

การแสดงความกลัวที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนเมื่อเผชิญหน้ากับจั๋วซือหราน ตอนนี้มองเห็นได้ชัดเจนบนใบหน้าของพวกเขาจั๋วซือหรานรู้สึก... ดูเหมือนพวกเขาจะกลัวจนฉี่ราดนางเลิกคิ้วและยื่น 'ขนมชาม' ไปที่ข้างหน้าพวกเขา “พวกเจ้ากลัวมันขนาดนี้หรือ”หนอนตัวเล็กที่น่าสมเพชนี้อยู่ในมือของนาง ซึ่งไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ นางชอบบีบมันมาก ในสายตาของพวกเขา ดูเหมือนมันเป็นนักฆ่าที่โหดเหี้ยม“เอาไป...เอาไปให้ไกล...เอาไปไกล ๆ ...ไปไกล ๆ ” หนึ่งในนั้นถึงกับหวาดกลัวอย่างมาก เขาทำเสียงแหลมเหมือนไก่กาส่วนอีกคนหนึ่งพูดไม่ได้และดูซีดเซียวเมื่อเห็นสภาพของพวกเขา จั๋วซือหรานก็อดไม่ได้ที่ต้องเลิกคิ้ว "ในเมื่อพวกเจ้ากลัวมาก..."แล้วเรื่องต่าง ๆ จะจัดการได้ง่ายจั๋วซือหรานถาม "บอกฉันได้ไหมว่าหนอนตัวนี้คืออะไร มันชื่ออะไร องค์หญิงของพวกเจ้าเอาหนอนตัวนี้มา นางอยากทำอะไรกันแน่ นางแค่สมรู้ร่วมคิดกับซือคงยวี่ เพื่อทำให้สถานการณ์ในเมืองหลวงวุ่นวา.....หรือมีแผนใหญ่กว่านี้"แม้ว่าหนึ่งในนั้นจะมีสีหน้าซีดเซียว แต่ดูเหมือนว่าเขายังไม่หวาดกลัวถึงขั้นที่พังสลาย ดังนั้นเขายังสามารถอดกลั้นและไม่พูดอะไรได้เขาแค่กัดฟันแล้วพู

“ไม่ ไม่ได้แล้ว” ชายคนนั้นตอบจั๋วซือหรานรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “เยี่ยมมาก ข้าเหนื่อยมากกับวิธีที่ข้าถามพวกเจ้าและเจ้าค่อยตอบคำถามข้าแล้ว หากเจ้าอยากบอก เจ้าพูดมาเอง หากไม่อยากบอก ข้าจะยัดแม่กู่ตัวนี้เข้าในปากของเจ้าเลย เจ้ามีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”ทันใดนั้นดวงตาของชายคนนั้นก็เบิกกว้าง และในที่สุดเขาก็พูดอย่างคล่อง ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่เขาพูดติดอ่าง "เมื่อถูกติดเชื้อจากแม่กู่ของพิษกู่ร้อยไหม จะรักษาให้หายขาดไม่ได้แล้ว และว่ากันว่าคนที่ติดเชื้อจากแม่กู่นั้นต้องตายแน่นอน เพียงแต่ เพียงแต่... การที่ถูกวางอาคมหนอนพิษกู่ตัวนี้จะไม่ตายทันที แต่จะถูกอาคมหนอนพิษกู่ ทรมานต่อไปจนนาทีสุดท้าย”“เพราะ เพราะว่าพิษกู่ร้อยไหมนี้เป็นพิษที่ถูกกลั่นไม่สำเร็จ เมื่อกลั่นพิษกู่ร้อยไหมชนิดนี้ได้ ท่านไม่มีความตั้งใจที่จะกลั่นมันให้กลายเป็นอาคมหนอนพิษกู่ที่รักษาไม่หาย แต่ไม่ว่าท่านจะพยายามแค่ไหน ท่านก็ไม่สามารถกลั่นมันให้สมบูรณ์ ดังนั้นท่านเลยนำเอามาใช้ในสภาพนี้”“แต่เดิม คาดว่าพิษกู่ร้อยไหมที่กลั่นสำเร็จจะสามารถควบคุมความคิดของผู้คนได้โดยไม่ทำให้คนเสียชีวิต มันจะเป็นเหมือนหุ่นเชิด”"แต่เมื่อเทีย

ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าพูดด้วยเสียงต่ำจากใต้หน้ากาก "ทำไมจะไม่ได้"“ก็ไม่ใช่เจ้าไม่ได้ ข้าแค่รู้สึกปลื้มใจนิดหน่อย” จั๋วซือหรานก้มตาและยิ้มแม้ว่าชายคนนั้นมองผ่านรูตาของหน้ากาก แต่ก็ยังทำให้คนรู้สึกสายตาของเขาลึกซึ้งและเฉียบคมอย่างมาก เขามองจั๋วซือหราน "หากข้าไม่มาดูหน่อย เจ้าคงเอาที่พักของชิ่งหมิงมาเป็นที่หลบภัยแล้วกระมัง"เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ จั๋วซือหรานรู้แน่นอนว่าชายคนนี้ต้องรู้เรื่องที่นางส่งท่านแม่ของนางและท่านอ๋องเซี่ยนมาพักที่นี่แล้วจั๋วซือหรานยิ้มอย่างเขินอายชายคนนั้นกล่าวต่อ “ท่านแม่และน้องชายของเจ้ามาพักที่นี่ ไม่เป็นไรหรอก แต่ลูกหลานของราชวงศ์เป็นเรื่องอะไร”จั๋วซือหราน บอกได้เพียงแค่ฟังน้ำเสียงของชายคนนั้นว่าคิ้วของเขาภายใต้หน้ากากจะต้องขมวดคิ้วแน่นมากจั๋วซือหรานกล่าวว่า "ก็...ข้าทำผิดเอง"นางยอมรับความผิดของนางอย่างไม่ลังเลนางยอมรับความผิดของนางรวดเร็วเช่นนี้ ซึ่งทำให้ชายผู้นี้รู้สึกตอบสนองไม่ทันเขาเงียบไปสองสามวินาโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจั๋วซือหรานกล่าวต่อ "เพราะข้าซื่อสัตย์ ใจดี และมีจิตใจอ่อนโยน"มุมปากของจั๋วซือหรานยังคงโค้งเล็กน้อยชายคนนั้นยืนอยู่

เวินป๋อยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาเหลือบมองจั๋วซือหราน จากนั้นเขามองชิ่งหมิง “หากข้าอยากห้ามนางจริง ๆ นางจะเข้ามาได้หรือ แล้วตอนนี้นางจะอยู่ที่นี่ได้หรือ”เดิมทีชิ่งหมิงรู้สึกป๋อยวนพูดถูก แต่แต่เขาคิดในอีกแง่หนึ่ง...จากนั้นเขาก็พูดว่า "มันก็ไม่ใช่...เป็นไปไม่ได้ ซือหราน...เก่งมาก..."ชิ่งหมิงพูดอย่างไม่ลังเล ขณะที่เขาพูด เขายังหันไปมองจั๋วซือหราน“ ฮูหยินจั๋วและเสี่ยวหวายพักผ่อนกันหมดแล้ว อาการบาดเจ็บของอีกคนหนึ่ง… ดูเหมือนเจ็บปวดสาหัส ข้าไป... ขอขอยาหนึ่งเม็ด...จากป๋อยวนให้เขาแล้ว ตอนนี้.......เขาคงดีขึ้นมากนัก”จั๋วซือหรานคิด ไม่น่าแปลกใจเลยที่เวินป๋อยวนรู้เรื่องนี้จากนั้นชิ่งหมิงมองไปที่จั๋วซือหราน เขาเห็นคราวนี้ นางพาคนมาที่นี่อีกสองคน เขาไม่ได้คิดอะไรมากมาย ดังนั้นเขาจึงถาม "สองคนนี้จะพักที่นี่เช่นกันหรือ"จั๋วซือหรานตอบ "โอ้ เปล่า หาคุกหรือห้องเก็งฟืนอะไรให้พวกเขาพอ"ชิ่งหมิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "ฮะ ไม่ใช่... เพื่อนของเจ้าหรือ"“จ้ะ” จั๋วซือหรานกล่าว “ศัตรู และรอหาโอกาสฆ่าข้าด้วย”ในความเป็นจริง พวกเขาทั้งสองฟังจากคำพูดที่จั๋วซือหรานพูดกับชิ่งหมิงและเวินป๋อยวน พวกเขาพอฟัง