Lahat ng Kabanata ng ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Kabanata 281 - Kabanata 290

เมื่อฉวนคูนได้ยินคำพูดของคุณหนู เขาก็ทราบคุณหนูทำเรื่องนี้สำเร็จแล้วแน่ ๆจั๋วซือหรานจิบชาดอกไม้ด้วยความสบายใจ นางหันกลับไปคิดเรื่องของวันนี้ นางรู้สึกตัวเองทำได้เยี่ยมนางถามฉวนคูน “เมื่อครู่มีเด็กมาหาหรือไม่”“คุณหนูกำลังพูดถึงน้องที่ผอม ๆ คนนั่นหรือขอรับ”“ใช่ ฉลาดมาก ข้าเห็นจวนเรายังต้องการคนรับใช้ จะให้เจ้ากับฝูซูไปทำทุกเรื่อง คงไม่ได้สิ”จั๋วซือหรานจำได้ผู้คนในลานด้านนอกและพูดต่อว่า "ข้าขี้เกียจทดลองใช้คนของจวนจั๋วแล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่าใครสั่งพวกเขามา มันน่ารำคาญมาก คราวนี้ส่งพวกเขากลับด้วยกันเถิด"ฉวนคูนตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของคุณหนู เขารู้สึกตัวเองโชคดีมาก เขาได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูอย่างมาก“ข้าทำตามคำสั้งของคุณหนูขอรับ แต่น้องคนผอม ๆ นั้น เขาพูดติดอ่างเล็กน้อย ข้ากังวลว่าเขาโกหก แต่ข้าก็กังวัลนั่นเป็นคำสั่งของคุณหนูจริง ๆ ข้าจึงให้อาหารเขาก่อน แล้วให้เขาพรุ่งนี้มาใหม่ขอรับ”แล้วพอถึงพรุ่งนี้ คุณหนูน่าจะกลับมาแล้ว ข้าก็จะได้รู้ว่านั่นเป็นคำพูดของคุณหนูจริง ๆ หรือไม่ ฉวนคูนคิดอย่างนั้นหลังจากได้ยินคำพูดของฉวนคูน จั๋วซือหรานก็เลิกคิ้วแล้วพูดว่า "เจ้าทำงานรอบคอบดี เช่

ผู้อาวุโสสามตกใจ "เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร"“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เรื่องที่เกี่ยวกับตระกูลเหยียน ข้าช่วยพวกเจ้า เพราะข้ายังนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา แต่ถึงแม้ข้าไม่ช่วยพวก้เจ้า ข้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะข้าแค่ทำตามหลักการณ์ของข้า”จั๋วซือหรานมองเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ "เพราะท้ายที่สุดแล้ว ตอนที่ตระกูลเหยียนหาเรื่องข้าอย่างหนัก พวกเจ้าก็ไม่ได้ช่วยข้าในเรื่องใด ๆ ไม่ใช่หรือ พวกเจ้ารีบถีบข้าออกจากตระกูลแล้ว ผู้อาวุโสสามคงไม่ได้ลืมหรอกใช่ไหม แม้ว่าเจ้าลืมแล้วจริง ๆ ข้าก็จะไม่ได้ลืม ตอนนั้นเจ้ายังยืนอยู่หน้าประตูของหน่วยสืบสวนพิเศษไม่ใช่หรือ”ผู้อาวุโสสามมีสีหน้าที่แย่มาก นั่นไม่ใช่เพราะจั๋วซือหรานพูดเท็จ แต่เป็นเพราะทุกคำพูดที่จั๋วซือหรานพูดนั้นเป็นความจริง ซึ่งยิ่งทำให้เขาอับอายเพราะบางครั้งความจริงก็จะยิ่งทำให้คนเจ็บปวดจั๋วซือหรานกล่าวต่อ "เพราะฉะนั้น พวกเจ้าแก้ปัยหาเองก็ได้ ข้าจะไม่ยุ่งแล้ว พวกเจ้าคิดว่าจั๋วหรูซินเก่งไม่ใช่หรือ เช่นนั้นให้นางไปหาทางแก้ปัญหาละกัน "ผู้อาวุโสสามยังอยากพูดอะไรต่อ แต่เขารู้สึกว่าไม่ว่าเขาจะช่วยตระกูลหรือจั๋วหรูซินอธิบายคำใด ๆ ในขณะนี้ อาจจะทำให้จั๋วซือห

ฉวนคูนมองกล่องบนโต๊ะและตกตะลึง "คุณหนู ข้าไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อนเลย และข้าก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ"กล่องบนโต๊ะเปิดอยู่ และข้างในนั้นเต็มไปด้วยสมบัติ ทงเป่าเป็นตั๋วเงินของโลกนี้และสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเหรียญทองได้ในขณะนี้ กล่องเต็มไปด้วยทงเป่า ไม่น่าแปลกใจเลย ฉวนคูนจะตกตะลึงขนาดนี้จั๋วซือหรานยิ้มและถาม "จริงหรือ ถ้าอย่างนั้นเจ้านับให้หน่อย"ดวงตาของจั๋วซือหรานมีแววเยาะเย้ย "อย่านับผิดนะ ตั้งใจหน่อย ข้าจะไปนอนก่อน"“อ้าว...อ๊ะ” ฉวนคูนตะลึง “ข้า...ข้านับหรือ”จั๋วซือหรานพยักหน้าอย่างไม่ลังเล "มิเช่นนั้น กล่องใหญ่ขนาดนี้ เจ้าอยากให้ข้านับหรือ ข้าต้องนอนต่อ"ฉวนคูนยังคงตกตะลึงอย่างมากอยู่ เขาอาจไม่เคยได้ยินมาก่อนหรือทราบว่า จะมีคนอยากไปนอนก่อน แต่ไม่อยากนับเงิน มีคนเช่นนี้ด้วยหรือ นี่คือเงินนะ เงินฉวนคูนพยักหน้าอย่างระมัดระวัง "คุณหนูไม่ต้องกังวลขอรับ ข้าจะนับเงินดี ๆ และนับหลายครั้งด้วย ข้าจะไม่นับผิดแน่ ๆ ขอรับ"“จ้ะ ถ้านับเสร็จแล้ว แบ่งออกครึ่งหนึ่ง แล้วรอคนของตระกูลเหยียนมารับอีกครึ่งหนึ่ง”เช้าวันรุ่ง จั๋วซือหรานตื่น นางเห็นฝูซูยืนอยู่นอกประตูห้องนอนของนาง ดู

จั๋วซือหรานมองฝูซู "เอาล่ะ ข้าเห็นแล้วรักษาลุง ทำไมหรือ"นางรักษาลุงที่ขายโรตีก็จริง แต่นางทำไม่ได้หวังผลประโชคน์ใด ๆ แค่เป็นเพราะลุงทำโรตีอร่อย นางชอบมากนางจึงชมลุงคนนี้ แล้วลุงบอกนางว่าเขาสุขภาพไม่ดี และไม่รู้ว่าเขาจะทำได้นานแค่ไหนจั๋วซือหรานสังเกต ความจริงลุงคนนี้ยังแข็งแรงอยู่ เขาบอกว่าตัวเองสุขภาพไม่ดี แต่จริง ๆ แล้วเป็นเพียงเพราะเขาทำงานหนักเป็นเวลานาน และเขาทำท่าหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่านางเลยรักษาลุงคนนี้ตามสะดวก เห็นได้ผลอยู่ฝูซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามจั๋วซือหราน "คุณหนูช่วยรักษาชิ่งหมิง หน่อยได้ไหมขอรับ"จั๋วซือหรานอดไม่ได้ที่ต้องหยุดฝีเท้า นางมองฝูซู ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อชิ่งหมิงมาถึงในวันนั้น เขาเพิ่งเปิดเผยตัวตนของเขา ฝูซูก็ตัวสั่นราวกับแกลบ จั๋วซือหรานรู้สึกเหมือนฝูซูตกใจจนร้องไห้ นอกจากนี้ เขายังเลื่อนลงจากเก้าอี้แล้วคุกเข่าลงบนพื้นโดยตรงต่อมา เป็นเพราะชิ่งหมิงไม่ได้ทำตัวหยิ่งใด ๆ ฝูซูและจั๋วหวายจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายได้ตอนนี้เขากลายเป็นห่วงชิ่งหมิงได้แล้วจั๋วซือหรานยิ้มเล็กน้อยและถามกลับ "เจ้ารู้ได้อย่างไร ข้าจะไม่รักษาชิ่งหมิงล่ะ "ก่

เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณหนูของตัวเอง ฝูซูค่อนข้างผ่อนคลายแต่เขาสามารถปรับตัวเองเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าคนภายนอก ดังนั้นเมื่อเขาเห็นร่างที่ยืนอยู่หน้าประตูจวนเหยียน เขาทักทายชายผู้นั้นอย่างสุภาพ " อรุณสวัสดิ์ยามเช้า คุณชายเหยียน "ผู้ที่รออยู่ที่ประตูไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเหยียนฉีเหยียนฉีแสดงรอยยิ้มอันอบอุ่นและมองไปที่จั๋วซือหรานเมื่อเทียบกับทัศนคติที่สุภาพของฝูซูแล้ว จั๋วซือหรานทำตัวผ่อนคลายกว่ามาก " ทำไมเจ้าถึงรออยู่ที่นี่ "“ข้ากังวลยามเฝ้าประตูต้อนรับไม่ดี” เหยียนฉีกล่าวว่า “ตอนนี้เจ้าเป็นแขกผู้มีเกียรติในบ้านของข้า เชิญเข้าบ้านขอรับ”“สุภาพมาก” จั๋วซือหรานยิ้มและเดินตามเหยียนฉีเข้าไปเนื่องจากนางเจรจากับเหยียนฉีมาโดยตลอด และแทบไม่มีการติดต่อกับสมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลเหยียน เมื่อเห็นนางเดินเข้ามา ผู้อาวุโสหลายคนในห้องโถงด้านหน้าจึงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยหากจะบอกว่าพวกเขาอึดอัด พวกเขาตื่นตระหนกมากกว่าในทางตรงกันข้าม จั๋วซือหรานกลับดูอารมณ์ดี หลังจากนางเดินเข้าไป นางเหลือบมองพวกเขา นางมีท่าทางอย่างผ่อนคลาย และมีน้ำเสียงอย่างสงบ"อรุณสวัสดิ์ทุกคน"ในความเป็นจริง เมื่อผู้อาวุโสของตระก