เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 285
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 286
"ข้านับเสร็จแล้วขอรับ" ฉวนคูนบอกตัวเลข "ตัวเลขนี้ขอรับ ตรงกับตัวเลขที่ผู้อาวุโสสามบอกคุณหนูขอรับ"จั๋วซือหรานพยักหน้าเล็กน้อย "ดีแล้ว ตระกูลจั๋วมีธุรกิจใหญ่โตขนาดนี้ คงไม่เล่นงานในเรื่องนี้หรอก"และจั๋วซือหรานรู้สึกว่าหลังจากเกิดเรื่องมากมาย ตระกูลจั๋วคงไม่กล้าปฏิบัติต่อนางเหมือนนางเป็นคนโง่แล้ว“ข้าแบ่งพวกมันทั้งหมดเป็นสองส่วนพอดี” ฉวนคูนกล่าว“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนัก วันนี้เจ้าไม่ต้องทำอะไรเลย ไปพักผ่อนให้เต็มที่” จั๋วซือหรานพูด จากนั้นนางหันไปมองฝูซู แล้วบอกเขาว่า “ไปถือกล่องนั้น”ฝูซูยังคงสับสนเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่ต้องถาม "คุณหนู นับอะไรอยู่หรือ อะไรอยู่ในกล่องขอรับ"จั๋วซือหรานยิ้มและมองฉวนคูน ฉวนคูนอ่านออกแววตาของคุณหนูในตอนแรกใบหน้าของเขาซีดเหมือนผัก แต่ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น " ฝูซู เจ้าเปิดกล่องและดูเอง" ฉวนคูนยั่วยุฝูซูฝูซูเป็นคนประหม่า เขาก็ไม่ได้คิดมาก เขาเปิดกล่องแล้วพึมพำ "ลึกลับ... แม่เจ้า"เขาเพิ่งเปิดกล่องออกมานิดหน่อย และเขายังไม่ได้เปิอฝาให้เต็มที่ แต่เปิดแค่นิดเดียว ก็พอเห็นทงเป่าที่อัดแน่นอยู่ข้างในกล่องแล้วเขารีบปิดฝากล่องอย่างรวดเร็วและอย่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 287
จั๋วซือหรานมองฝูซู "เอาล่ะ ข้าเห็นแล้วรักษาลุง ทำไมหรือ"นางรักษาลุงที่ขายโรตีก็จริง แต่นางทำไม่ได้หวังผลประโชคน์ใด ๆ แค่เป็นเพราะลุงทำโรตีอร่อย นางชอบมากนางจึงชมลุงคนนี้ แล้วลุงบอกนางว่าเขาสุขภาพไม่ดี และไม่รู้ว่าเขาจะทำได้นานแค่ไหนจั๋วซือหรานสังเกต ความจริงลุงคนนี้ยังแข็งแรงอยู่ เขาบอกว่าตัวเองสุขภาพไม่ดี แต่จริง ๆ แล้วเป็นเพียงเพราะเขาทำงานหนักเป็นเวลานาน และเขาทำท่าหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่านางเลยรักษาลุงคนนี้ตามสะดวก เห็นได้ผลอยู่ฝูซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามจั๋วซือหราน "คุณหนูช่วยรักษาชิ่งหมิง หน่อยได้ไหมขอรับ"จั๋วซือหรานอดไม่ได้ที่ต้องหยุดฝีเท้า นางมองฝูซู ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อชิ่งหมิงมาถึงในวันนั้น เขาเพิ่งเปิดเผยตัวตนของเขา ฝูซูก็ตัวสั่นราวกับแกลบ จั๋วซือหรานรู้สึกเหมือนฝูซูตกใจจนร้องไห้ นอกจากนี้ เขายังเลื่อนลงจากเก้าอี้แล้วคุกเข่าลงบนพื้นโดยตรงต่อมา เป็นเพราะชิ่งหมิงไม่ได้ทำตัวหยิ่งใด ๆ ฝูซูและจั๋วหวายจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายได้ตอนนี้เขากลายเป็นห่วงชิ่งหมิงได้แล้วจั๋วซือหรานยิ้มเล็กน้อยและถามกลับ "เจ้ารู้ได้อย่างไร ข้าจะไม่รักษาชิ่งหมิงล่ะ "ก่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 288
หลังจากเดินมาถึงเขตขุนนางทางตอนเหนือของเมือง ถนนก็กว้างขึ้นและวุ่นวายน้อยลง ฝูซูก็กังวลน้อยลงเขาถามจั๋วซือหราน "คุณหนูขอรับ เราจะไปจวนเหยียนใช่ไหใขอรับ"แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่ละเอียด แต่เขาก็ไม่ได้โง่จริง ๆ เดินมาถึงเขตนี้แล้ว ไม่มีทางหรอกว่าเขาไม่ทราบที่นี่คือที่ไหนแต่เขาไม่ได้รับคำตอบจากคุณหนู ฝูซู สึหันไปมองนาง และเขาก็เห็นคุณหนูของเขาดูฟุ้งซ่านเล็กน้อย"คุณหนูขอรับ"“ฮะ” จั๋วซือหรานกลับมามีสติอีกครั้ง“เราจะไปจวนเหยียนด้วยกันใช่ไหมขอรับ”“จ้ะ เจ้ารู้ตัวแล้วหรือ แสดงว่าฉลาดขึ้นล่ะสิ” จั๋วซือหรานยิ้มฝูซูรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เขารู้สึกตัวเองถูกคุณหนูปฏิบัติเหมือนเด็ก ๆ อยู่เสมอเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม “คุณหนูกังวลเพราะเหตุนี้หรือเปล่า ข้าเห็นคุณใจไม่อยู่กับตัวเลย”เนื่องจากฝูซูไม่เหมือนฉวนคูน เขาไม่ทราบแผนการที่จั๋วซือหรานวางไว้ในก่อนหน้านี้ ดังนั้นในขณะนี้ เขาจึงคิดว่าจั๋วซือหราน กังวลเพราะนางต้องเป็นตัวแทนของตระกูลจั๋วและต้องเจรจากับตระกูลเหยียนจั๋วซือหรานเลิกคิ้ว "เรื่องนี้หรือ เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่ต้องกังวล ข้าแค่คิดเรื่องอื่น... "“เรื่องอื่นหรือขอรับ” ฝูซูรู้
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 289
เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณหนูของตัวเอง ฝูซูค่อนข้างผ่อนคลายแต่เขาสามารถปรับตัวเองเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าคนภายนอก ดังนั้นเมื่อเขาเห็นร่างที่ยืนอยู่หน้าประตูจวนเหยียน เขาทักทายชายผู้นั้นอย่างสุภาพ " อรุณสวัสดิ์ยามเช้า คุณชายเหยียน "ผู้ที่รออยู่ที่ประตูไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเหยียนฉีเหยียนฉีแสดงรอยยิ้มอันอบอุ่นและมองไปที่จั๋วซือหรานเมื่อเทียบกับทัศนคติที่สุภาพของฝูซูแล้ว จั๋วซือหรานทำตัวผ่อนคลายกว่ามาก " ทำไมเจ้าถึงรออยู่ที่นี่ "“ข้ากังวลยามเฝ้าประตูต้อนรับไม่ดี” เหยียนฉีกล่าวว่า “ตอนนี้เจ้าเป็นแขกผู้มีเกียรติในบ้านของข้า เชิญเข้าบ้านขอรับ”“สุภาพมาก” จั๋วซือหรานยิ้มและเดินตามเหยียนฉีเข้าไปเนื่องจากนางเจรจากับเหยียนฉีมาโดยตลอด และแทบไม่มีการติดต่อกับสมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลเหยียน เมื่อเห็นนางเดินเข้ามา ผู้อาวุโสหลายคนในห้องโถงด้านหน้าจึงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยหากจะบอกว่าพวกเขาอึดอัด พวกเขาตื่นตระหนกมากกว่าในทางตรงกันข้าม จั๋วซือหรานกลับดูอารมณ์ดี หลังจากนางเดินเข้าไป นางเหลือบมองพวกเขา นางมีท่าทางอย่างผ่อนคลาย และมีน้ำเสียงอย่างสงบ"อรุณสวัสดิ์ทุกคน"ในความเป็นจริง เมื่อผู้อาวุโสของตระก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 290
สีหน้าของผู้อาวุโสที่เคยพูดแหน็บแนมกับจั๋วซือหรานในก่อนหน้านี้ดูแข็งทื่อเล็กน้อย เดิมทีเขากำลังรอจั๋วจิ่วดุคนรับใช้ที่เสียมารยาทใครจะรู้ว่าจั๋วจิ่วไม่ดุคนรับใช้เลย นางแค่ยกคางขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ข้านับเรียบร้อยแล้ว จำนวนทั้งหมดมีเท่านี้ ข้ายังได้เตรียมใบรายการวัสดุยาที่ตระกูลจั๋วต้องการให้ปแล้ว ความหมายของตระกูลจั๋วคือส่งมอบยาภายในวันนี้จะดีที่สุด หากไม่สามารถขนส่งทั้งหมดได้ ถยอยส่งก็ได้”ผู้อาวุโสที่พูดอย่างเหน็บแนมในก่อนหน้านี้พูดอีกครั้งว่า "จะส่งเร็วอย่างนี้ได้อย่างไร เราต้องนับเงินด้วยไม่ใช่หรือ หากเจ้านับผิดล่ะ ทำอย่างไรดี เพราะเจ้ายังกล้าเล่นงานกับตระกูลเจ้าเลย มีอะไรหรือที่เจ้าไม่กล้าทำ”เหยียนฉีขมวดคิ้วขึ้น " ผู้อาวุโสห้า "เขาทราบดี ผู้อาวุโสห้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อาวุโสสี่ และผู้อาวุโสสี่ของตระกูลเหยียนตัดสินใจผิดในระหว่างการแข่งขันกับ จั๋วซือหราน และทำข้อตกลงเขาไม่ควรตกลงเอาไว้ ซึ่งทำให้ตระกูลเหยียนต้องประสบความสูญเสียแม้ตอนนี้ผู้อาวุโสห้ายังสำนึกผิดในห้องอยู่เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาการของเหยียนชาง...แต่เหยียนฉีทราบดี จั๋วซือหรานไม่ใช่ผู้ที่ยอมให้คนอื่นมาบ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 291
อันที่จริง ก่อนหน้านี้ฝูซูยังไม่เข้าใจฉวนคูนนับเงินเสร็จแล้ว ทำไมต้องแบ่งเงินเป็นเช่นนี้ เงินในกล่องถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน และถูกแนบไว้ด้านล่างของกล่องและด้านในของฝาของกล่องแต่ในขณะนี้ เมื่อฝูซูชักดาบออก และตัดฝากล่องออก ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจทำไมฉวนคูนถึงจัดเรียงเงินเป็นเช่นนี้ เพราะแบ่งเงินได้สะดวกฝูซูนำเงินครึ่งหนึ่งและฝากล่องกลับมา และยืนเงียบ ๆ อยู่ด้านหลังของจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ นางเพียงแต่เงยหน้าขึ้นและมองเหยียนฉี แล้วพูดว่า " ตระกูลจั๋วให้ส่งวัสดุยาไปที่จวนจั๋วภายในวันนี้ ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าได้เตรียมไว้แล้ว"เหยียนฉีดูกังวล จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้กังวลจั๋วซือหรานเอาวัสดุยาโดยไม่จ่ายเงิน เดิมทีตระกูลของพวกเขาพ่ายแพ้จั๋วซือหรานอยู่แล้ว และพวกเขาสัญญาไว้ว่าพวกเขาจะจัดหายาให้นางโดยนางมิต้องจ่ายเงินใด ๆสิ่งที่เขากังวลคือในที่สุดเขาก็ได้คลายความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนี้แล้ว และตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนางก็เป็นเช่นนี้อีกครั้งเมื่อเห็นจั๋วซือหรานกำลังจะออกไป เหยียนฉีก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วพูดว่า " แม่นางจิ่ว... "จั๋วซือหรานมองเขาแล้วพูดว่า "ส่วนย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 292
อารมณ์ของเขาเย็นลงกว่าเดิม และเขาไม่มีความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเลยด้วยซ้ำแม้ว่าในอดีต เฟิงเหยียนจะมีนิสัยเย็นชา แต่เขายังคงมีความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลและให้ความสำคัญกับเกียรติยศของตระกูลเป็นอย่างมาก แต่ตั้งแต่นั้นมา ดูเหมือนทุกอย่างเปลี่ยนไปเหยียนฉีไม่ทราบในช่วงเวลาที่เฟิงเหยียนอยู่ในสวนดาบ เขาต้องประสบกับเรื่องใด ๆ จึงต้องให้ชายหนุ่มผู้ดีเช่นนี้กลายเป็นคนปัจจุบันนี้ แต่คงเป็นเรื่องที่ทำให้เขาเจ็บปวดมากยิ่งไปกว่านั้น ความแข็งแกร่งของเฟิงเหยียนยังได้รับการปรับปรุงในอัตราที่น่าประหลาดใจจริง ๆ แต่เดิมเขาเป็นคนที่มีความสามารถอย่างมากอยู่แล้ว ตอนที่เขากลับมา เขามีความสามารถที่มโดดเด่นมากยิ่งขึ้นตั้งแต่นั้นมา ทัศนคติที่เฟิงเหยียนมีต่อตระกูลของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก และทัศนคติของตระกูลที่มีต่อเฟิงเหยียนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ราวกับว่า... พวกเขากลัวเขามากดังนั้นเหยียนฉีไม่กล้าถามตลอด มีอยู่ครั้งหนึ่ง ในวันเกิดของ เฟิงเหยียน เหยียนฉีถามในยามที่เขาเมาเหล้า "ทำไมตอนนี้เจ้าไม่ค่อยให้ความสนใจกับตระกูลเหมือนเมื่อก่อน"แม้ว่าเขาจะถามคำถามนี้ในยามที่เขาเมา แต่เหยียนฉียังจำคำตอบของเฟ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 293
ไม่มีใครกล้ามารบกวนจั๋วหยุนชินจนกระทั่ง... ผู้อาวุโสห้า จั๋วฉี่ กลับมาที่จวนจั๋วด้วยความโกรธ และข่าวก็แพร่กระจายไปทั่วจวนจั๋วจั๋วหรูซินรู้สึกตกใจและมีความสุข นางยังคิดอยู่ว่า จั๋วซือหรานจะโชคดีขนาดนี้ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะเข้าข้างนางจั๋วหรูซินอดไม่ได้อีกต่อไป นางรีบวิ่งกลับไปที่บ้านของนางอย่างมีความสุข นางเปิดประตูห้องของท่านพี่ของนางทันทีที่ประตูถูกเปิดออก กลิ่นยาก็ฟุ้งกระจายออกมาโผล่มาใส่หน้าจั๋วหรูซิน นางไม่รู้ว่ากลิ่นนั้นคืออะไร น่าจะมีกลิ่นยาอยู่บ้าง แต่ก็มีกลิ่นไหม้ที่อธิบายไม่ได้ปนอยู่ด้วยทำให้กลิ่นนี้สับสนและซับซ้อนมากแต่จั๋วหรูซินไม่สนใจเรื่องนี้ นางตะโกนอย่างมีความสุข " ท่านพี่"จั๋วหยุนชินไม่ได้ดูร่าเริงและหล่อเหลาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป เขาดูซีดเซียวมาก นี่อาจเป็นเพราะเขากลั่นยาเหนื่อยเหลือเกินยิ่งกว่านั้น เขาดูหงุดหงิดมากและเต็มไปด้วยความไม่อดทนสีหน้าของจั๋วหรูซินเริ่มระมัดระวังทันทีที่นางเห็นหน้าท่านพี่ของนาง“เกิดอะไรขึ้น” จั๋วหยุนชินถามอย่างเย็นชาจั๋วหรูซินอ่อนแอลงมากเมื่อนางพูดว่า " ผู้อาวุโสห้า ได้นำข่าวกลับมา หนูคิดว่าท่านพี่คงจะสนใจ... "ในเวล
บทล่าสุด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 720
เพราะบนเวทีประลอง ไม่ค่อยจะมีความยอดเยี่ยมที่พิเศษนัก หรือก็คือ การต่อสู้ที่งดงามยอดเยี่ยม คนที่เก่งกาจจริงๆ ใครก็ไม่อยากจะมาเสียเวลาบนเวทีประลองระดับต่ำๆ เช่นนี้ปกติจึงมีแต่การต่อสู้ที่ไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไรนัก และเพราะเหตุนี้ ทุกคนจึงอยากจะลองเดิมพันกัน อยากจะเห็นการต่อสู้ที่เลือดสาดยิ่งขึ้น เพราะมันต้องมีอะไรสักอย่างที่ดึงดูดสายตาแต่ตอนนี้ การต่อสู้บนเวที ไม่จำเป็นต้องเลือดสาด แค่นี้ก็ยอดเยี่ยมเพียงพอแล้วยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็มองออก!สถานการณ์ตอนนี้เหมือนเคยเจอมาก่อนเพียงไม่นาน ก็มีคนมีปฏิกิริยาขึ้นมา“ไม่ใช่เหมือนกับตอนยกแรกหรือ? แค่พลิกกลับมาเท่านั้น”“จริงด้วย! ตอนยกแรก เป็นหญิงสาวถูกอีกฝ่ายใช้แส้ไล่ฟาดบีบจนเข้าไปในระยะโจมตีของสัตว์ประหลาด!”“แต่ว่าตอนนี้เหมือนนางมาไล่บี้ชายคนนี้ไปในระยะของสัตว์ประหลาด...?”“ไม่ ไม่ใช่ นางบีบชายคนนี้ ตรงไปยังจุดโจมตีถัดไปของนาง!”“พอพูดเช่นนี้ ตอนยกแรกคงไม่ใช่ว่านางยอมให้คนอื่นชนะหรอกใช่ไหม...?”จั๋วซือหรานได้ยินเสียงเหล่านี้ หางตายกโค้งนางคิดจะให้ทุกคนรู้สึกเช่นนี้ พอเป็นแบบนี้ก็คงไม่มีใครรู้สึกว่านางไม่มีฝีมือ เอาชนะมาได้เพราะอีกฝ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 719
พอได้ยินคำพูดของซางถิง จั๋วซือหรานก็รู้สึกไม่อยากเชื่อเพราะนางมีความรู้สึกอย่างชัดเจน ว่าชายคนนี้ยังมีไพ่ตายอยู่อีกเขายังมีฝีมืออื่นอีกแน่นอน แต่เขากลับยอมแพ้เสียแล้วไม่มีทางเป็นเพราะชื่นชมนางแน่ๆ เช่นนั้น...จั๋วซือหรานครุ่นคิด ขมวดคิ้ว เหมือนเข้าใจขึ้นหน่อยๆไม่ใช่เพราะชื่นชมนาง เช่นนั้น จะต้องเป็นเพราะคนของตระกูลซางตอนนี้ชมอยู่ในห้องหรูกระมัง ไพ่ตายของเขาน่าจะไม่อยากให้ตระกูลซางได้เห็นถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเหมือนจั๋วซือหราน ไม่มีการปิดบังซ่อนเร้นฝีมือของตนเอง ไม่กลัวความยุ่งยากอันที่จริงนางเองก็ไม่ใช่ว่าไม่กลัวความยุ่งยากหรอก เพียงแต่เพราะ ต่อให้ตนเองจะพยายามปิดบังซ่อนเร้น แต่ก็เหมือนความยุ่งยากก็แวะเวียนเข้ามาหาอยู่เรื่อยเช่นนั้นทำไมจะต้องไปปิดบังซ่อนเร้นแล้วคอยอดทนกล้ำกลืน แต่ว่าทุกคนก็มีท่าทีและวิธีแก้ไขที่แตกต่างกันไปในสถานการณ์คล้ายๆ กันนี้จั๋วซือหรานเองก็เคารพการตัดสินใจ“โอ้...” นางลากเสียงยาวออกมา แสดงท่าทีว่าเข้าใจแล้ว นางมองไปทางซางถิง “เช่นนั้นก็ขอบคุณ”แต่ว่าชัดเจนมาก วิธีการแก้ไขที่สงบสุขแบบนี้มันไม่ได้ ไม่มีทางทำให้นักพนันบ้าคลั่งที่แพ้บนที่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 718
ซางเชวี่ยเอ่ยขึ้นเสียงขรึม “หวังว่าข้าคงจะแค่คิดมากไป หญิงสาวคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ มิน่านางจึงเหิมเกริมได้ขนาดนี้”การเหิมเกริมของคนล้วนต้องมีต้นทุนทั้งนั้นและตอนนี้ บนอัฒจันทร์ยิ่งครึกโครมเข้าไปอีก พวกเขาก่อนหน้านี้ล้วนคิดว่าซางถิงเป็นคนอัญเชิญราชาแมงมุมหน้าผีออกมายังเหยียดหยามจั๋วซือหราน หัวเหราะเยาะนาง รู้สึกว่านางต้องแพ้อยู่เลย ยังรู้สึกว่าคนเขาเก็บของใหญ่มาปล่อยเอาตอนท้ายเพื่อจัดการนางใครก็คิดไม่ถึง ว่าเจ้าของใหญ่นี่ที่แท้จั๋วซือหรานเป็นคนอัญเชิญออกมา!บนเวทีคึกคักขึ้นมาทันทีคนที่มาจากค่ายทหารเหล่านั้น เหล่าทหารของค่ายทหารที่มาเพื่อสนับสนุนจั๋วซือหรานโดยเฉพาะ ล้วนส่งเสียงโห่ร้องยินดีออกมาก่อนหน้านี้เนื่องจากชัยชนะของคุณหนูจิ่วยังไม่ค่อยชัดเจน พวกเขาจึงค่อนข้างตึงเครียดหน่อยๆ กลัวว่าแม่นางจิ่วจะแพ้ดังนั้นจึงไม่กล้าส่งเสียงกันตอนนี้ในที่สุดก็ระเบิดเสียงโห่ร้องออกมาได้แล้ว!ยังมีคนส่วนหนึ่งที่รู้สึกว่าจั๋วซือหรานคนนี้ชั่วร้ายเหลือเกิน ดังนั้นจึงไม่สนการวิเคราะห์ความสมเหตุสมผล รู้สึกแค่ว่าอยากจะลองแทงหุ้นที่ไม่มีใครสนใจ ถ้าเกิดมันพุ่งแรงขึ้นมาล่ะ?คนพวกนี้ ตอนนี้ก็โห่ร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 717
อดพูดไม่ได้เลย ว่าคำสบถคำนี้ของจั๋วซือหรานแม่นยำมาก ผู้คนที่บาดเจ็บเหล่านี้ ดูแล้วเหมือนถูกทัณฑ์เชือดเฉือนอย่างไรอย่างนั้นแต่ละคนกลายเป็นมนุษย์โชกเลือดไปหมด!และเพราะฉากที่ค่อนข้างน่าตกตะลึงนี้เลือดสดจึงกระตุ้นเอาความเร่าร้อนของคนทั้งหมด“ฆ่าๆๆ!”“ฆ่าเขาเสีย!”“ฆ่านางเสีย!”ตอนนี้เหมือนจะไม่เกี่ยวกับแพ้ชนะแล้ว แต่กลับเกี่ยวข้องกับความตื่นเต้นเร้าใจที่ได้มาจากเลือดเหล่านี้“จั๋วซือหรานคนนี้เก่งกาจเกินไปแล้ว สัตว์ประหลาดที่นางนำมาร้ายกาจขนาดนี้เชียว!”“นางคิดจะทำให้คนตกตะลึงไปถึงเมื่อ...”มีคนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกความโกลาหลที่ปรากฎขึ้นกะทันหันตัดบทไปเสียแล้ว“ทำ ทำไมหรือ? เกิดอะไรขึ้น?”“ให้...ให้ตายเถอะ รีบดูสิ นั่นมัน...”“นั่น...มันอะไร สถานการณ์อะไรกัน...?”ทุกคนล้วนตกตะลึงไปแล้วเพราะว่าตอนนี้ ทุกคนล้วนเห็นแล้ว ว่าราชาแมงมุมหน้าพิษ....ที่พวกเขาเห็นว่าเป็นสัตว์ประหลาดที่ซางถิงอัญเชิญออกมากลับมาขวางไว้ด้านหน้าจั๋วซือหรานพูดให้ถูกคือ อันที่จริงก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่า พอการโจมตีของผีเสื้อปีกระยับไม่มีผลกับราชาแมงมุมหน้าผี ราชาแมงมุมหน้าผีจึงจะต้องไปโจมตีจั๋วซือหรานแล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 716
ไม่มีคนสังเกตเห็น ว่าที่ข้างเวที เจ้าสำนักหอจันทร์เงินที่หน้าตาอ่อนโยนหล่อเหลา เวลานี้มีสีหน้าปั้นยากมากตราประทับจันทร์เสี้ยวที่หน้าผากนั่น ขมวดเป็นก้อนจากการขมวดคิ้วแน่นของเขาแล้ว!คนอื่นอาจไม่รู้ แต่อินเจ๋ออันชัดเจนอย่างที่สุด!ผีเสื้อปีกระยับตัวเดียวของนางเผชิญหน้ากับราชาแมงมุมหน้าผีแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไรกัน? ผีเสื้อปีกระยับตัวหนึ่งถ้าเผชิญหน้ากับแมงมุมหน้าผีมันไม่มีประโยชน์อยู่แล้ว!แต่ผีเสื้อปีกระยับนั่นไม่ใช่ของจั๋วซือหราน!อินเจ๋ออันเข้าใจเป็นอย่างดี ตั้งแต่ตอนแรกเขาก็รู้ถึงอันดับการออกสัตว์ประหลาดของซางถิงแล้ว ยกที่สามคือ...ผีเสื้อปีกระยับผีเสื้อปีกระยับที่ไม่มีประโยชน์! เป็นของซางถิง!ส่วนราชาแมงมุมหน้าผีที่พลังกับขนาดร่างกายสะกดไปทั้งเวทีนั่น เป็นของจั๋วซือหรานต่างหาก!อินเจ๋ออันดูถูกนางไปจริงๆ ตอนนี้คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็เสียใจอย่างมาก เสียใจอย่างมากจริงๆ แค่คิดขึ้นมาใจก็รวดร้าวแล้วตอนนี้เอง ในห้องหรูบนหอในห้องหรูของตระกูลซาง เสียงแหลมหนึ่งดังขึ้น “นี่เลย นี่เลย คุณหนูสี่ ราชาแมงมุมหน้าผีตัวนี้ เดิมทีเป็นสิ่งที่ข้ากับคนเหล่านั้นจะมอบให้เป็นของขวัญวันเก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 715
พอสิ่งมหึมานี้ปรากฏขึ้น ทั่วทั้งลานก็เงียบกริบไปทันที!ทุกคนหวาดกลัวกันจนกระทั่งกลั้นหายใจ!หนึ่งคือเพราะมนุษย์นั้นจะเกิดความกลัวได้ง่ายต่อสิ่งของที่ใหญ่โตมหึมานี่น่าจะเป็นสัญชาตญาณที่ฝังอยู่ในยีนเพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับอันตรายยิ่งไปกว่านั้น ตัวมนุษย์เองก็หวาดกลัวกับแมลงประเภทแมงมุมอยู่แล้วโดยเฉพาะแมงมุมที่ดูฉูดฉาดและร่างหายมหึมาขนาดนี้ตอนนี้เอง เจ้าตัวโตที่ปรากฏขึ้นมากะทันหันบนลานประลองก็คุมสถานการณ์ไปทั้งหมดแล้ว!ใหญ่แล้วหรือ? นี่มันยังย่อไว้หน่อยแล้วด้วยนะ ไม่อย่างนั้นบนเวทีนี้ มันเดินไม่กี่ก้าวก็คงจะสุดทางแล้วแมงมุมหรือ? ขาขนปุกปุยทั้งแปดกับแขนเคียวนั่น แล้วยังมีปากที่แหลมคมอีก มองอย่างไรก็เป็นแมงมุม ไม่ใช่ปูอย่างแน่นอนฉูดฉาดหรือ? ลายดอกไม้บนหลังกับท้องของมัน เหมือนกับใบหน้าผีที่กำลังร้องไห้กำลังหัวเราะอยู่อย่างไรอย่างนั้นนี่คือที่มาของชื่อมัน“แมงมุมหน้าผี!”“นี่มันแมงมุมหน้าผี! น่ากลัวเหลือเกิน!”“ข้ากลัวแมงมุม ขนข้าลุกไปหมดแล้ว!”“ข้าก็ด้วย!”“แมงมุมหน้าผีที่ใหญ่โตขนาดนี้ ต้องเป็นระดับราชาแล้วกระมัง? ครั้งนี้จั๋วซือหรานแพ้แน่แล้ว!”เสียงดังขึ้นไม่ขาดสาย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 714
ถึงอย่างไร ความจริงก็จะสอนให้เขาเป็นคนเอง ถึงอย่างไร คนเหล่านั้นที่ปากแข็งกับนางก่อนหน้า เจ้าพวกที่ควรตบฉาดก็ตบไปแล้วไม่มีเขาก็ไม่ได้น้อยลง หรือมีเขามาสักคนก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นเท่าไรตอนที่จั๋วซือหรานกลับมาถึงห้องพักผ่อน ก็เห็นเจี่ยงเทียนซิงรออยู่ที่นั่นแล้ว“ทำไมยังมาด้วยตัวเองอีกล่ะ?” จั๋วซือหรานรู้สึกประหลาดใจเจี่ยงเทียนซิงยิ้มๆ “ในเมื่อชนะแล้วนี่ ก็ต้องมาฉลองชัยชนะของเจ้าสักหน่อยไหม”จั๋วซือหรานหัวเราะเบาๆ “เพิ่งจะยกเดียวเอง ยกต่อไปต่างหากที่สำคัญ”เจี่ยงเทียนซิงคิดๆ ตอบมาว่า “ข้ารู้สึกว่าฉลองล่วงหน้าได้ เจ้าเป็นคนที่มีความคิดดีดีอยู่เสมอ ถ้ารู้สึกไม่มั่นใจพอต่อเรื่องนี้ เจ้าไม่มีทางบุ่มบามเห็นด้วยหรอก”จั๋วซือหรานยิ้มๆ ไม่พูดจา“แต่ก็คิดไม่ถึงว่ายกนี้เจ้าจะสู้ได้ยอดเยี่ยมจริงๆ” เจี่ยงเทียนซิงเดิมทีคิดว่าความหมายของจั๋วซือหรานคือรอยกต่อไปแล้วค่อยเริ่มต่อสู้ ยกนี้แค่สู้ให้ชนะอย่างหวุดหวิด แต่การแสดงออกเมื่อครู่ของจั๋วซือหราน แม้จะไม่สามารถพูดได้ว่าข่มกดดันไว้จนหมด แต่ก็ไม่ใช่ชนะอย่างหวุดหวิดแน่นอน ตอนท้ายยังดูค่อนข้างอหังการอีกด้วย จั๋วซือหรานคิดๆ เอ่ยขึ้นว่า “หลักๆ คือคิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 713
“ให้ตายเถอะ...”ทุกคนเห็นแค่ จั๋วซือหรานที่เดิมทีเต้นรำอยู่ท่ามกลางพายุห่าฝนแส้ที่หนาแน่นเวลานี้นั่งลงมาแล้ว...อยู่บนตัวซางถิง?พูดให้ถูกต้องคือ นางกดเขาอยู่บนเวทีหินต้องห้ามไปแล้วหัวเข่าข้างหนึ่งของนางยันไว้ที่หน้าอกเขา แต่การเคลื่อนไหวนี้ ไม่ใช่จุดสำคัญที่ควบคุมเขาไว้ หรือเป็นการเคลื่อนไหวสำคัญที่ทำให้คนอื่นต้องทึ่งการเคลื่อนไหวสำคัญ คือสองดาบที่พาดไขว้อยู่บนคอซางถิง ดาบสองเล่มสลับไขว้อยู่บนคอเขา คมดาบหันเข้าด้านใน ขังคอของเขาเอาไว้ที่ร่องตัดสลับของคมดาบราวกับว่าขอแค่เขาขยับตัว นางแค่ออกแรงเบาๆ ก็เด็ดหัวเขาออกมาได้แล้ว!เพียงแค่มอง ก็อยู่ในระดับที่ทำให้คนที่เห็นอดกลั้นหายใจขึ้นไม่ได้ขณะที่บนเวทีมีเสียงตกตะลึงดังขึ้น ในห้องหรู เฟิงหร่านก็ส่งเสียงตกตะลึงออกมา“เขา...คนนั้นตายหรือยัง?” เฟิงหร่านถามขึ้น เสียงดูตะกุกตะกักเล็กน้อย เพราะจากมุมมองของนาง มองเห็นแค่แผ่นหลังของจั๋วซือหราน คุกเข่ากดหน้าอกอีกฝ่ายเอาไว้สองมือกุมดาบไขว้กดลงไปมองแล้วเป็นการเคลื่อนไหวที่จะเอาชีวิต เป็นการเคลื่อนไหวแบบประหัตประหารแต่เพราะถูกแผ่นหลังของจั๋วซือหรานบังไว้ ดังนั้นอันที่จริงจึงไม่รู้ว่า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 712
ถามขึ้นว่า “ตาข้าแล้วหรือยัง?”สายตาของซางถิงจ้องนางเขม็ง เขากุมมือในแส้แน่น สะบัดข้อมือแส้ยาวในมือดีดตึง ปลายแหลมสะบัดไปทางจั๋วซือหราน“วูม...!” เสียงผ่าอากาศดังขึ้นจากนั้นแส้ก็ส่งเสียงเผียะขึ้นกลางอากาศ ราวกับตัดอากาศจนขาดเป็นท่อนอย่างไรอย่างนั้นและร่างของจั๋วซือหรานก็ไหววูบ ดูแล้วไม่มีอาการซมซานหรือโซซัดโซเซตอนที่หลบหลีกก่อนหน้านี้เลยความเร็วการเคลื่อนไหวของนางสูงมาก แต่ในสายตาของทุกคน กลับดูเชื่องช้าความรู้สึกแตกต่างระหว่างความเร็วและช้าที่สลับไปมานี้ ทำให้คนรู้สึกเริ่มปวดตาขึ้นมาทุกคนเห็นเห็นว่านางอยู่ต่อหน้าต่อตาชัดๆ นางเพียงแค่ก้าวอย่างสงบไม่กี่ก้าวราวกับเดินเล่นในสวนหลังบ้านเท่านั้นกระทั่งความตึงเครียดสักนิดก็ไม่มีแต่การโจมตีของแส้ที่น่าตกตะลึงนั่น ก็ถูกนางเบี่ยงหลบไปได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ถูกกระทั่งชายเสื้อของนางด้วยซ้ำ!ส่วนการโจมตีจากแส้ของซางถิงก็ยังไม่หยุด กระหน่ำเข้ามาราวกับห่าฝน เหมือนไม่ต้องการให้มีเวลาหยุดพักทั้งที่ซัดแส้ออกไปแท้ๆ มันควรจะมีช่วงจังหวะที่ค้างกลางอากาศกับจังหวะดึงแส้กลับมารวมพลังตวัดออกไปอีกจึงจะถูกแต่นั่นแทบจะไม่มีเลยการโจมตีแส้ของซ
