All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 341 - Chapter 350

คำพูดของฉินฟาง ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะสามารถอดทนได้!เพราะมันช่างดูแคลนเสียจริงๆ!พานเสี่ยวเหลียนกำหมัดเอาไว้แน่น กัดฟันกรอดๆ พร้อมกับจ้องมองไปที่ฉินฟาง"ประโยคนี้มันเหมาะกับเธอเสียมากกว่า ฉันไม่เอาตัวไปเกลือกกลั้วกับสิ่งสกปรกโสมมพวกนั้นหรอก เพราะแบบนั้นมันน่าขยะแขยงจะตายไป""เธอว่ายังไงนะ?"ฉินฟางดื่มไวน์ไปนิดหน่อย และไม่สามารถควบคุมตัวเองเอาไว้ได้ในระยะเวลาอันสั้น พร้อมกับเงื้อมือขึ้นมาเตรียมที่จะโจมตีกับเสี่ยวเหลียนและในเวลานี้ผู้ชายสวมเสื้อยืดสีดำที่มีรอยสักเต็มแขน และรอยแผลเป็นที่บิดเบี้ยวบนใบหน้าก็ได้เดินเข้ามา"เสี่ยวฟาง คุณไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ?""ไปนานขนาดนี้ยังไม่กลับมา ฉันรอจนร้อนใจแล้ว เธอจะเล่นตุกติกอะไรอีก"หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามา เขาก็ได้วางมือไว้ที่บั้นท้ายของฉินฟางอย่างสบายๆเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นผู้ชายของตัวเอง จู่ๆ ฉินฟางก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากนั้นท่าทางที่ดูระรานคนอื่นก็เปลี่ยนเป็นความอ่อนแอและเสแสร้งขึ้นมาทันที"พี่เฉวียนคะ ทำไมพี่เพิ่งมานะคะ ฉันถูกคนรังแกแล้วรู้หรือเปล่า""คุณต้องช่วยฉันนะคะ เธอเดินชนฉัน ไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษ

เมื่อครู่นี้ที่จางซื่อเฉวียนออกหน้ารับแทนฉินฟางนั้น เขาไม่ได้มองรูปลักษณ์ของพานเสี่ยวเหลียนอย่างละเอียดแม้ว่าใบหน้าของพานเสี่ยวเหลียนจะบวมอยู่เล็กน้อย แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่สามารถหยุดยั้งความมีเสน่ห์ของผู้หญิงในตัวของพานเสี่ยวเหลียนได้แต่อย่างใดหุบเหวลึกบนเนินอกสูงตรงหน้า ราวกับผลลูกพีชที่กำลังสุกได้ที่ กระทั่งจางซื่อเฉวียนยังรู้สึกได้ว่า ลูกพีชที่สุกใสของพานเสี่ยวเหลียนนั้นยังมีน้ำค้างรสหวานอยู่อีกด้วยและเมื่อเปรียบเทียบกับความอ่อนเยาว์ของเด็กสาวผมสีทองพวกนั้นแล้ว ผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่อย่างพานเสี่ยวเหลียนสามารถรวบรวมแรงดึงดูดของเพศหญิงที่หนักหน่วงได้มากกว่าแม้ว่าพานเสี่ยวเหลียนจะไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าที่เปิดเผยและเซ็กซี่เหมือนเช่นฉินฟาง แต่เรื่องเล็กๆ แบบนี้มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องใส่ใจแต่อย่างใดเพราะยังไงเสีย สำหรับผู้หญิงแล้ว ถอดเปลือยออกหมดมันก็เหมือนๆ กันสิ่งสำคัญคือร่างกายเป็นหลัก ส่วนด้านอื่นๆ นั้นสามารถเรียนรู้ได้ในภายหลังดวงตาเจ้าเล่ห์ของจางซื่อเฉวียนได้ฉายแววแห่งความชั่วร้ายออกมา สแกนไปบนร่างกายของพานเสี่ยวเหลียนอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับว่าต้องการจะกลืนกินพานเสี่ยวเ

แต่ทว่าคำพูดของหลินเฟยกลับทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงวีไอพีถึงกับชะงักไปเลยทีเดียวจากนั้นเสียงหัวเราะก็ได้ระเบิดออกมาในทันที"ฮ่าฮ่าฮ่า..."คนกลุ่มนั้นหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งบอสเฉียนจับโต๊ะน้ำชาที่อยู่ข้างๆ เอาไว้ หัวเราะแทบจะหายใจไม่ทัน"ฮ่าฮ่า...ฮ่าฮ่า...ฉันไม่ไหวแล้ว ไอ้เด็กนี้มันประสาทหรือเปล่า นี่กล้าข่มขู่พวกเรางั้นเหรอ?""ฮ่าฮ่าฮ่า...แกไม่ชะโงกมองเงาตัวเองบ้างหรือไง ยังกล้ามาข่มขู่พวกเราอีก?""ฉันไปได้ยินอะไรมาเนี่ย? มันเป็นเรื่องตลกระดับโลกเลยนะ ไอ้โง่นี่ทำให้ฉันจะหัวเราะตายอยู่แล้ว?"ดูเหมือนว่าในสายตาของพวกเขา การข่มขู่ของหลินเฟยจะไม่มีผลแต่อย่างใด และกลายเป็นเรื่องที่ตลกที่สุดไปเสียนี่ชายร่างสูงผม ดวงตาลึก สีหน้าซีดเซียว ราวกับคนที่ติดสุรานารีมานานก็ได้หัวเราะหลินเฟย พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า"ไอ้เด็กบ้า แกนี่ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริงๆ!""คนที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นใคร แกไม่รู้อย่างนั้นใช่ไหม ฉันขอเตือนแกด้วยความหวังดีนะ คนหนุ่มเลือดมันร้อน มุทะลุไปบ้างก็เข้าใจ แต่ในโลกนี้ มีคนบางคนที่แกไม่สามารถรุกรานได้""ไม่อย่างนั้น ผลลัพธ์ที่ได้ไม่ใช่สิ่งที่แกรับผิดชอบได้

"เหอะๆ คุณก็ช่วยเขาเหมือนกันใช่ไหม?"หลินเฟยเงยหน้าขึ้น และมองเจ้าของร้านที่อยู่ข้างๆ อย่างเย็นชาโดยที่แววตานั้นเต็มไปด้วยความอาฆาตและความเกลียดชังอย่างท่วมท้น ราวกับถูกสัตว์ร้ายจับจ้องอย่างไงอย่างงั้น"อ๊ะ!"แม้ว่าเจ้าของร้านจะพบเจอโลกภายนอกมาไม่น้อยตั้งแต่ยังสาว แต่การถูกจับจ้องจากหลินเฟยนั้น มันก็ทำให้เธอขนพองสยองเกล้าขึ้นมาได้เลยทีเดียวร่างกายของเธอสั่นโคลงเคลง ถอยหลังไปสองสามก้าว จู่ๆ ขาก็อ่อนแรง และทรุดตัวลงไปบนพื้นในทันทีต่อให้ขาคู่นั้นของเธอจะกางออกและเปลือยเปล่า เธอก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใดเพื่อเอาผลงาน บอสเฉียนก็ได้คว้าขวดไวน์แล้วพุ่งจู่โจมเข้าไปหาหลินเฟยอย่างว่องไวด้วยเช่นกัน"ไอ้เด็กเมื่อวานซืน กล้ารุกรานคนที่ไม่ควรไปรุกราน ชาติหน้าระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน"เพล้ง…มีเสียงขวดไวน์แตกละเอียดระเบิดขึ้นมาแต่คนที่ล้มลงไปบนพื้นกลับไม่ใช่หลินเฟยแต่บอสเฉียนเสียต่างหากหยดเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วทุกสารทิศ พร้อมกับเศษแก้วที่ปลิวกระจายไปทั่วราวกับกลีบกุหลาบบอบบางที่บานสะพรั่งอยู่ในอากาศบอสเฉียนล้มลงกับพื้น เลือดสดๆ ไหลเจิ่งนองทั้งใบหน้าและเนื้อตัวของเขาต่างก็เต็มไปด้วย

ภายใต้การแก้แค้นที่บ้าคลั่งของหลินเฟย ในที่สุด ทั้งสองคนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปโดยที่จางซื่อเฉวียนแทบจะไม่เหลือฟันอยู่แล้วส่วนฉินฟางก็ร้องขอความเมตตาอย่างคลุ้มคลั่ง"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ อย่าตีฉันอีกเลย ฉันแทบจะถูกนายตีตายอยู่แล้วนะ"และความเจ็บปวดที่รุนแรงทั่วตัวนี้ มันทำให้ฉินฟางแทบจะหมดสติไปเสียให้ได้"งั้นแกก็คุกเข่าลงและขอโทษซะ"ภายใต้สถานการณ์ที่เหลือไม่ได้ จางซื่อเฉวียนและฉินฟางก็ยอมรับเงื่อนไขด้วยความอับอายอย่างเสียไม่ได้จากนั้นก็คุกเข่าลง พร้อมกับพูดขอโทษพานเสี่ยวเหลียน"ขอโทษ มันเป็นความผิดของพวกเราเอง เราไม่ควรที่จะลงมือกับเธอเลย""ยกโทษให้เราด้วยนะ"พานเสี่ยวเหลียนขมวดคิ้ว แล้วมองดูฉากนองเลือดที่อยู่ตรงหน้าอย่างไรก็ตาม ความอับอายขายหน้าในครั้งนี้ของเธอถือว่าผ่านไปแล้วพานเสี่ยวเหลียนโบกมือพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า"พอแล้วล่ะหลินเฟย ในเมื่อพวกเขาขอโทษแล้ว เรื่องนี้ก็ถือว่าแล้วต่อกันเถอะนะ""ถ้าถึงแก่ชีวิตก็คงจะยุ่งยากนะ"หลินเฟยพยักหน้าจากนั้นเขาก็ฉีกเสื้อบนตัวของฉินฟางออกมา ทำให้เธอตกใจกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น"ว้าย…"ยังคงเสแสร้งทำเป็นว่าบริสุทธิ์ผุดผ่อง"อย่าท