All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 351 - Chapter 360

"ทำไมล่ะพี่ลู่ลู่ คุณไม่สบายหรือเปล่า?"หลินเฟยมองไปยังจ้าวลู่ลู่ที่ดูแปลกๆ ด้วยความสงสัยเล็กน้อยใบหน้าของจ้าวลู่ลู่แดงระเรื่อ ดวงตาที่แสนมีเสน่ห์คู่นั้นฉายประกายความเสน่หาออกมา ราวกับสายน้ำที่ไหลริน เผยให้เห็นความยั่วยวนที่ยากจะพรรณนาออกมาได้"ให้ผมลองตรวจดูมั้ย"ในตอนแรกหลินเฟยยังคงไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นเพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาเพิ่งจะต่อสู้เสร็จ และอารมณ์ยังไม่สงบสักเท่าไหร่โดยสาวๆ คนอื่นไม่ได้สังเกตเห็นว่าจ้าวลู่ลู่และหลินเฟยไม่ได้ออกมาหรือบางทีพวกเธออาจจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว และก็ไม่พอใจอยู่อีกด้วยใบหน้าของจ้าวลู่ลู่ร้อนผ่าว เธอดึงมือทั้งสองข้างของหลินเฟยมาทาบไว้ที่หน้าอกของตัวเองและสัมผัสที่นุ่มนวลและเรียบเนียนก็ส่งผ่านมือของเขาตอนนี้อากาศค่อนข้างจะร้อน และเสื้อยืดที่จ้าวลู่ลู่สวมใส่มันก็บางเบาระบายอากาศเป็นอย่างมากหลินเฟยวางมือทั้งสองข้างไว้บนนั้น จู่ๆ กลิ่นหอมจางๆ ก็โชยมาและมันน่าทึ่งเป็นอย่างมาก"เอ่อ...ฉันรู้สึกไม่สบายจริงๆ นั่นแหละ แต่มันเป็นตรงนี้ต่างหาก..."ขาเรียวยาวสีขาวราวกับหยกของจ้าวลู่ลู่บิดเข้าหากันอย่างไม่สบายตัวจากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย กระตุ

"อืม…"และหากฉนวนกันเสียงของรถคนนี้ไม่ค่อยจะดีนัก น่ากลัวว่าด้วยเสียงกรีดร้องที่ดังสนั่นของจ้าวลู่ลู่ คงจะทำให้ใครต่อใครคิดว่าเกิดอะไรขึ้นเป็นแน่ความถี่ของรถยนต์ยังคงสั่นอยู่ตลอดเวลา บางครั้งก็เร็วบางครั้งก็ช้าหลังจากผ่านไปสักพัก จ้าวลู่ลู่ก็ไม่อาจต้านทานการจู่โจมของหลินเฟยได้อีกต่อไปเนื้อตัวของเธออ่อนปวกเปียกไปหมด พร้อมกับทรุดตัวลงบนเบาะนั่งราวกับโคลนเละๆภายในรถยนต์ก็ระเกะระกะไปหมดร่างกายของจ้าวลู่ลู่ยังคงสั่นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว พร้อมกับหรี่ตาลงมาหลังจากสูญเสียพลังกายและความแข็งแกร่งไปมาก จ้าวลู่ลู่ก็ไม่สามารถทนไหวอีกต่อไปและเธอก็ค่อยๆ ผล็อยหลับลงไปหลินเฟยคว้าตัวจ้าวลู่ลู่ที่แทบจะหมดสติไปเอาไว้"ผมใช้พลังไปไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์เองนะ คุณก็จะล้มลงไปแล้วงั้นเหรอ?"หลินเฟยนึกถึงความรู้สึกอิ่มเอมในเมื่อครู่นี้ ซึ่งมันทำให้หมกมุ่นเอาเสียมากๆในครั้งนี้ จ้าวลู่ลู่ร่วมมือและว่าง่ายอย่างแปลกๆ คงเป็นเพราะเด็กสาวคนนี้อดกลั้นความคิดนี้มาตลอดทางอย่างแน่นอนเพียงแต่ว่า หลินเฟยยังคงไม่ถึงขั้นจุดสุดยอดก็เท่านั้นเองเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้จ้าวลู่ลู่ และปล่อยให้เธอพักผ่อนให้เต็มที

"แหะๆ อาเล็กไม่เป็นไรหรอก ไม่มีใครเขาเข้ามาหรอก คุณวางใจได้เลยนะ!"เมื่อเห็นถังรั่วเสวี่ยเดินเข้ามา หลินเฟยก็เผยรอยยิ้มที่แสนจะเจ้าเล่ห์ออกมา"พอดีเลยครับ พี่สะใภ้ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้ว อาเล็ก เดี๋ยวต้องรบกวนคุณด้วยนะครับ!"ถังรั่วเสวี่ยรู้ดีว่า สิ่งที่หลินเฟยเรียกว่าการรบกวนนั้นมันคืออะไรจากนั้นเธอก็ถ่มน้ำลายด้วยความเขินอายขึ้นมาทันที"ถุย ฝันไปเถอะ"แม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่ผู้หญิงสองคนนั้นกลับถูกหลินเฟยพาเข้าไปในคลินิกอย่างนุ่มนวลในที่สุดจากนั้นก็ปิดประตูเอาไว้อย่างแน่นหนาหลินเฟยปิดกั้นพานเสี่ยวเหลียนและถังรั่วเสวี่ยเอาไว้ด้านในและถังรั่วเสวี่ยก็ไม่รู้สึกละอายอีกต่อไป ตั้งแต่ได้ต่อสู้พร้อมกับพานเสี่ยวเหลียนและหลินเฟยในครั้งก่อนมาแล้วในทางตรงกันข้าม เธอก็กลับรู้สึกเพลิดเพลินเป็นอย่างมาก"แหะๆ ไม่ว่าจะยังไงวันนี้พวกคุณสองคนก็ออกไปไม่ได้อยู่แล้ว"หลินเฟยนำชุดชั้นในเซ็กซี่ออกมาอย่างรวดเร็ว"อาเล็ก คุณก็เปลี่ยนด้วยสิ"ถังรั่วเสวี่ยฮึมฮัมออกมา ดูเหมือนจะไม่เต็มใจแต่ก็กลับยอมจำนนในชะตากรรม ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคำขอของเพื่อนสนิทของเธอ เธอกับหลินเฟยก็คงไม่มีอะไรเกี่ยว

การที่นักธุรกิจระดับซูไห่เทาจะสุภาพกับหลินเฟยได้ขนาดนี้ มันก็เป็นเรื่องยากด้วยเช่นกันเกรงว่าคงไม่ใช่เพียงเพราะกู้เหวินปี้รู้วิธีการและความแข็งแกร่งของหลินเฟยเท่านั้น แต่เบื้องหลังนั้น น่ากลัวว่าคงเป็นผลมาจากคำยกยอปอปั้นเขาของซูเฉี่ยนเสวี่ยที่มีต่อพ่อของเธออย่างแน่นอนไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ซูเฉี่ยนเสวี่ยก็ถือได้ว่าเคยนอนกับหลินเฟยมาแล้วสำหรับมารยาทที่ซูไห่เทามีให้ เขาก็ต้องตอบสนองกลับไปด้วยเช่นกันใบหน้าของหลินเฟยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับพูดอย่างถ่อมตัวขึ้นมาว่า"ฮ่าฮ่า พี่ซูกับคุณกู้ก็พูดเกินไปครับ ท่านประธานซูอย่าได้ใส่ใจเลยนะครับ"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ซูไห่เทาก็ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้สึกตัวและดูเหมือนว่า เขาจะเชื่อใจคำพูดของหลินเฟยจริงๆซึ่งซูเฉี่ยนเสวี่ยที่อยู่ข้างๆ ก็ลุกขึ้นมาทันที พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า"ไม่ได้พูดเกินไปเลยนะ เห็นได้ชัดว่าคุณมีพลังมาก!"ซูเฉี่ยนเสวี่ยยังคงเชื่อใจหลินเฟยเป็นอย่างมาก และดวงตาของเธอก็มีความอบอุ่นเล็กน้อยเมื่อมองมาที่เขา"หลินเฟย หากเราทำกำไรได้มากในครั้งนี้ คุณวางใจได้ เราจะตอบแทนคุณงามๆ อย่างแน่นอน ไม่ให้คุณกลับบ้านไปมือเปล่าหรอกนะ"หลินเฟย

คนกลุ่มนี้อยู่ในสภาพที่น่าอนาถเป็นอย่างมาก หากไม่ได้สวมเสื้อผ้าสีสันสดใส ไม่อย่างนั้นแล้ว ใครเขาคงคิดว่าพวกนั้นบาดเจ็บสาหัสและเพิ่งออกมาจากสนามรบอย่างแน่นอนโดยมีเพียงชายวัยกลางคนที่ใบหน้าเย็นชาที่หลินเฟยไม่เคยพบเจอมาก่อน ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยความสงบซึ่งจมูกจะงอยนกอินทรีและดวงตาที่แหลมคมนั้น ราวกับดวงตาสามเหลี่ยมที่สามารถมองทะลุทุกสิ่งได้ พร้อมกับฉายแววออกมาเป็นครั้งเป็นคราวและเขาก็กวาดสายตามาที่หลินเฟยอย่างไม่รู้ตัวโดยสายตานั้นได้แสดงความเมินเฉยออกมาอย่างเห็นได้ชัดและเขาก็คือหลี่เฉวียนเฟิงผู้ประเมินราคาหินหยกที่มากประสบการณ์ ซึ่งได้รับการเชื้อเชิญมาจากจางเฉวียนเซิ่งนั่นเองซึ่งนั่นก็คือไพ่เด็ดและที่พึ่งที่ยิ่งใหญ่ของเขาไปโดยปริยายหลังจากที่หลี่เฉวียนเฟิงได้ชำเลืองไปเห็นหลินเฟยแล้วนั้น เขาก็หันกลับและไม่มองอีกต่อไป เพียงแต่ส่งเสียงเหยียดหยาม เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่าเด็กหนุ่มอย่างหลินเฟยจะเทียบความสามารถกับเขาได้ฉินฟางใส่อุปกรณ์ดามคอเอาไว้ และทำได้เพียงหันไปข้างๆ เล็กน้อยเท่านั้นแต่เธอก็สามารถจำหลินเฟยได้ในทันทีและเธอก็พูดอย่างตื่นตระหนกขึ้นมาว่า "ให้ตายเถอะ นั่นเด็ก