All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 331 - Chapter 340

พอนึกถึงเรื่องนี้ สีหน้าของโม่หลินก็เปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึมทันที“ฉันคิดว่าชาวบ้านคงจะเข้าใจผิดแล้ว พวกเรามาครั้งนี้เพราะจางกุ้ยเฉวียนกับลูกชายสมรู้ร่วมคิดกับเจ้าหน้าที่สายตรวจของเมือง กลั่นแกล้งประชาชน”“ครั้งนี้พวกเขามาที่คลินิกของหลินเฟยเพื่อก่อความวุ่นวาย นี่เป็นสิ่งที่พวกเรายอมรับไม่ได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม!”หลังจากที่โม่หลินพูดจบก็ทำให้ประชาชนที่อยู่บริเวณโดยรอบตกตะลึงอีกครั้ง บางคนที่ตอบสนองไวก็มีความหวาดกลัวปรากฏขึ้นในแววตาพวกเขาคิดไม่ถึงว่าหลินเฟยจะมีภูมิหลังที่ลึกซึ้งเช่นนี้!รู้ไหมว่า สำหรับชาวบ้านเหล่านี้แล้ว นายกเทศมนตรีถือเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง แต่ตอนนี้หลินเฟยได้รับการสนับสนุนจากสำนักงานสายตรวจเทศมณฑล!หลินเฟยยังคงเป็นหลินเฟยคนนั้นที่พวกเขารู้จักก่อนหน้านี้หรือเปล่า?ในขณะที่ชาวบ้านตกตะลึงอยู่นั้น ใบหน้าของเหลิ่งชิงซงเผยรอยยิ้มออกมาแม้ว่าตอนนี้เหลิ่งชิงซงจะดำรงตำแหน่งระดับสูง แต่เขาก็ค่อยๆไต่ระดับขึ้นมาจากระดับรากหญ้าอย่างช้าๆ จึงเข้าใจเป็นธรรมดาว่าโม่หลินกำลังคิดอะไรอยู่ในเมื่อตอนนี้หลินเฟยต้องการความช่วยเหลือ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะช่วยเหลืออีกแรง!เนื่องจากม

“ฉันเคยไปกับเพื่อนร่วมชั้นมาก่อนครั้งหนึ่ง มันน่าน่าสนใจมากจริงๆ”“ว่าไปแล้วฉันก็อยากจะไปเล่นอีกสักครั้งมาโดยตลอด”“ในเมื่อตอนนี้หลินเฟยมีเงินรางวัลตั้งมากมาย ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็รีบไปกันเถอะ!”เมื่อเห็นใบหน้าที่ตื่นเต้นของหญิงสาวทั้งหลาย หลินเฟยก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มภายในหนึ่งชั่วโมง หลินเฟยขับรถพาหญิงสาวทั้งหลายคนไปที่ร้านอาหารที่หรูหราที่สุดในเมืองภัตตาคารซื่อฟาง“ในเมื่อพวกเราจะออกมากินข้าวนอกบ้าน ก็จะต้องกินอาหารที่ดีที่สุด!”“วันนี้ทุกคนไม่ต้องเกรงใจ พวกเราจะต้องสุขสำราญกันให้เต็มที่”หลังจากที่ได้ยินหลินเฟยพูดแบบนี้แล้ว หญิงสาวทั้งหลายก็ยิ้มพร้อมพยักหน้า จากนั้นก็เข้าไปในภัตตาคารซื่อฟางพร้อมกับหลินเฟยแต่ว่า แม้ว่าพวกเขาจะเตรียมใจไว้แล้ว และรู้ว่าภัตตาคารซื่อฟางเป็นภัตตาคารที่ดีที่สุดในเมือง จึงมีราคาที่แพง พอเห็นราคาบนเมนูอาหารตอนที่สั่งอาหารแล้ว มันยังคงทำให้พวกเธอประหลาดใจเล็กน้อยราคาอาหารบนโต๊ะนี้เท่ากับค่าครองชีพหลายเดือนตอนที่พวกเธออยู่ในหมู่บ้านเลย!แต่หลินเฟยยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า ราวกับว่าไม่ได้ใช้เงินของตนเองเลย ตอนสั่งอาหารก็ได้สั่งอาหารขึ้นชื่อมาทั้งหมด

ซูเสี่ยวโหรวและพานเสี่ยวเหลียนมองไปทางนายอ้วนที่กำลังแสดงท่าทีอวดรวยด้วยท่าทางรังเกียจซูเสี่ยวโหรวจึงตอบไปในทันที“ก็ไม่ยังไงนี่ ฉันไม่สนใจของธรรมดาพวกนี้หรอกนะ อีกอย่างของพวกนี้หลินเฟยพาฉันไปกินออกจะบ่อย ไม่เห็นจะน่าสนใจอะไรเลย”เห็นท่าทีไม่แยแสของซูเสี่ยวโหรว มุมปากของจ้าวกังก็กระตุกขึ้นตอนนี้เขารู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก!เขาไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าไม้ตายที่เขาใช้ได้อยู่เสมอในทุกครั้งทำไมในวันนี้มันถึงไม่ได้ผลกันนะ?หลินเฟยเห็นคนอย่างจ้าวกังเข้ามาตอแยสาวๆและยังทำท่าทีอวดรวยก็อดจะนึกสมเพชไม่ได้อยากจะใช้เงินมาขโมยคนของคนอย่างฉันงั้นเหรอ? หึหึ!ปัง...หลินเฟยวางสิ่งของที่ไม่เตะตาคนนักลงบนโต๊ะของสิ่งนั้นคือกุญแจรถ มันไม่ได้ใหญ่มากนักออกจะดูเล็กกว่าปกติด้วยซ้ำแต่บนรูปสามเหลี่ยมยังมีสัญลักษณ์ตัวอักษร ‘M’ อยู่บนนั้นด้วย นี่ก็อดจะทำให้จ้าวกังและคนอื่นๆตากระตุกไม่ได้ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็เป็นคนที่คลุกคลีอยู่ในวงการนี้ มองแค่นิดเดียวก็รู้แล้วว่ากุญแจนี้เป็นของรถรุ่นไมบัคราคาของรถก็อยู่ที่ห้าถึงสิบล้านแล้วพวกเขามันก็แค่นักธุรกิจที่มีทรัพย์สินแค่ไม่กี่ล้านก็เท่านั้นเอง ปกติถ้าจะหล

และถ้าหากว่าที่บริเวณมุมปากเปื้อนเขาก็จะรีบส่งกระดาษทิชชูให้จากการดูแลของผู้จัดการเถียนในวันนี้ทำให้มื้ออาหารมื้อนี้ ทั้งหลินเฟยและคนอื่นๆเต็มไปด้วยความสุขและสะดวกสบายราวๆครึ่งชั่วโมงต่อมาทุกคนก็ทานอาหารกันจนอิ่มแล้วเรียบร้อยจ้าวลู่ลู่เรอออกมาก่อนจะบิดเอวไปอีกหลายที“ฮือ...อิ่มมากเลย สมแล้วที่เป็นอาหารแนะนำของที่ร้าน รสชาติหาที่ติไม่ได้เลยจริงๆ”“ทานมื้อนี้เสร็จฉันต้องเริ่มลดน้ำหนักแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นก็คงอ้วนตุ๊บแน่ๆ”จ้าวลู่ลู่ลูบไปที่หน้าท้องที่ไม่ได้โตขึ้นสักนิดก่อนจะพูด“หึหึ เธอไม่อ้วนสักหน่อย”หลินเฟยใช้ทิชชูเช็ดปากก่อนจะหัวเราะออกมา“ทานข้าวเสร็จแล้ว งั้นเราไปร้องเพลงเป็นการย่อยหน่อยดีไหม”นอกจากถังรั่วเสวี่ยและซูเสี่ยวโหรวที่เป็นคนจริงจังแล้ว จ้าวลู่ลู่และพานเสี่ยวเหลียนที่เป็นคนนอกอารมณ์ดีมากๆก็ชูมือขึ้นอย่างสนุกสนาน“ได้สิ หลินเฟยฉันจะบอกอะไรให้นะฉันร้องเพลงเพราะมากๆ เคยได้รางวัลที่โรงเรียนด้วยล่ะ!”ทั้งหมดลุกขึ้นก่อนจะเดินจากไปที่ด้านหน้าร้านอาหารผู้จัดการเถียนพาพนักงานออกมาโค้งคำนับเพื่อบอกลา“ขอบคุณลูกค้าที่ไว้ใจร้านของเรา พวกเราจะพยายามพัฒนากันต่อไป ข

เสียงของพวกเธอฟังดูรื่นหูเป็นอย่างมาก แต่ถ้าเทียบกับซูเสี่ยวโหรวที่ร้องได้เหมือนนักร้องในคอนเสิร์ตแล้วก็ดูเหมือนจะแย่กว่าเพียงเล็กน้อยจ้าวลู่ลู่ร้องไปได้สักพักก็เริ่มที่จะเล่นอะไรพิเรนทร์เธอตั้งใจที่จะร้องเพี้ยนในตอนที่ร้องคู่กับพานเสี่ยวเหลียน และเธอก็ยังทำมันสำเร็จด้วยเพราะพานเสี่ยวเหลียนเองก็ร้องเพี้ยนจนกู่ไม่กลับพานเสี่ยวเหลียนพูดออกมาอยากหงุดหงิด“เธออย่าทำแบบนี้สิ เดิมทีฉันก็ไม่ได้ร้องเพราะอะไร แบบนี้น่าอายแย่”แต่ใบหน้าของจ้าวลู่ลู่กับเต็มไปด้วยความสนุกที่ได้แกล้งทุกคนร้องเพลงเล่นกันอยู่ในนั้นราวๆสองชั่วโมงพานเสี่ยวเหลียนที่ดื่มไปเยอะก็พูดกับทุกคน“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ พวกเธอร้องกันไปก่อน เดี๋ยวฉันกลับมา”พานเสี่ยวเหลียนเปิดประตูออกมาและได้พนักงานนำทางเธอไปห้องน้ำหญิงที่อยู่ไม่ไกลกันหลังจากจัดการธุระเสร็จพานเสี่ยวเหลียนก็ออกมายืนล้างมือและจัดการกับทรงผมของเธอเล็กน้อยในตอนที่เธอกำลังจะเดินออกไปจากห้องน้ำกลับเดินไปเหยียบรองเท้าส้นสูงของใครคนหนึ่ง เธอคนนั้นใส่ชุดกระโปรงสีดำแบบรัดรูปมีเครื่องประดับบนตัวมากมาย ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดคนนั้นชนเข้ามาที่เธอหนึ่งที