All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 321 - Chapter 330

“วันนี้ไม่ว่าพ่อนายจะเป็นใคร ฉันก็จะสั่งสอนนายแทนพ่อนายเอง！”หลังจากที่คำพูดของหลินเฟยจบลง เขาก็พุ่งตรงไปที่พวกนักเลงนั่นอีกครั้งตอนนี้ในใจของหลินเฟยเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขาจึงไม่ออมมือแต่อย่างใดในเวลาไม่ถึงห้านาทีพวกนักเลงก็ร้องโอดครวญไม่หยุด เลือดและน้ำตานองอยู่เต็มหน้าไปหมด“ลูกพี่ถูกชก！”เมื่อพวกนักเลงสองสามคนที่อยู่ข้างๆ เห็นแบบนั้นแล้วต่างก็ตะลึงงัน นึกไม่ถึงว่าลูกพี่ของตัวเองจะมีจุดจบแบบนี้ได้ยังไงตอนนี้พวกนักเลงก็ไม่มีอารมณ์จะมาสนใจชายตรงหน้าว่าทำไมถึงได้กล้าดีขนาดนี้ แต่กลับรีบเอาโทรศัพท์ออกมาโทรแทนไม่อย่างนั้น ถ้าหากจางเฮ่าเกิดโดนชกจนเป็นอะไรไปขึ้นมา พวกเขาก็คงจะไม่ได้มีจุดจบดีเช่นกัน！ในขณะที่หลินเฟยชกอย่างเมามันอยู่นั้น ผู้คนก็กำลังมุงดูอยู่รอบๆ อย่างเมามันไม่แพ้กัน แต่เมื่อเห็นพวกนักเลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร พวกเขาก็ตกใจทันที จึงรีบเข้าไปห้ามหลินเฟยเอาไว้ “พ่อหนุ่ม เลิกชกได้แล้ว ตอนนี้ก็ได้ระบายอารมณ์แล้ว ยังไงก็รีบไปเถอะ！”“ใช่ๆ！คนคนนี้นายต่อกรไม่ไหวหรอก พ่อเขาเป็นถึงนายกเทศมนตรีเชียวนะ！ ”หลังจากที่ได้ยินคำพูดของคนรอบข้าง ในใจของซูเสี่ยวโหรวก็ยิ่งเป็นกั

จางกุ้ยเฉวียนจ้องมองไปยังหลินเฟย สีหน้าและแววตานั้นเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม“นายกล้าดียังไงมากล่าวหาฉัน? นายห่วงตัวเองก่อนเถอะ...”จางกุ้ยเฉวียนไม่ทันได้พูดจบ เขาก็อ้าปากกว้างด้วยความตกใจขณะนี้ หลินเฟยก็พุ่งเข้ามาในกลุ่มถึงแม้ว่าในมือของพวกอันธพาลจะกำท่อเหล็กอยู่ แต่ว่าต่อหน้าหลินเฟยพวกเขาก็ไม่กล้าปะทะแต่อย่างใดตอนนี้หลินเฟยได้พุ่งเข้ามาอยู่ในกลุ่มราวกับว่าหมาป่าเข้ามาอยู่ในฝูงแกะ และเขาก็ได้ต่อยพวกนั้นให้ล้มลงอย่างรวดเร็วผู้คนโดยรอบเหมือนเห็นเหตุการณ์นี้ต่างพากันปรบมือกันเกลียว แต่ทว่าหลินเฟยกลับเดินไปที่จางกุ้ยเฉวียนด้วยสีหน้าเยาะเย้ยในตอนนี้จางกุ้ยเฉวียนก็ไม่ได้มีท่าทีอวดดีเหมือนกับเมื่อก่อน แววตาของเขากลับมีแต่ความกลัว บนหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น“นาย....”“นายจะทำอะไร?”พอได้ยินเช่นนั้นหลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น“ฉันต้องทำอะไรล่ะ?”“แน่นอนว่าก็ต้องสั่งสอนนายอีกสักหน่อยยังไงล่ะ!”เมื่อเห็นหมัดของหลินเฟยต่อยเขาจนร่วง จางกุ้ยเฉวียนแทบจะไม่สนใจศักดิ์ศรี ตัวของเขากลิ้งลงไปเหมือนกับลูกบอล ไม่สามารถหลบหนีไปได้เลยหมัดนี้แทบจะทำให้อุจจาร

หลังจากที่โจวไห่ชวนรับโทรศัพท์ คิ้วของเขาก็ขมวดทันทีเรื่องของจางกุ้ยเฉวียนไม่สามารถหลบหนีสายตรวจเช่นเขาได้เขาไม่คิดเลยว่าคนอายุน้อยอย่างหลินเฟยจะมีวิธีการที่น่ากลัวเช่นนี้ได้!รู้หรือไม่ว่าเด็กคนนั้นสามารถฆ่าคนที่มีพละกำลังมากมายหลายสิบคนในกระบวนท่าเดียว!เขายังปฏิบัติต่อจางกุ้ยเฉวียนและลูกชายของเขาอย่างน่าสมเพชอีกต่างหาก!แม้ว่าภายในใจของโจวไห่ชวนไม่ยินยอมที่จะไปที่นั่น แต่ทว่าเขาก็ไม่กล้าที่จะไปเจอหน้าจางกุ้ยเฉวียนเพราะถ้าเขาได้สูญเสียที่พึ่งอย่างจางกุ้ยเฉวียนไปจริงๆ ต่อไปเขาก็จะไม่สามารถใช้ชีวิตในแต่ละวันได้!“ได้ นายรอฉันพาคนมารวมตัวกัน หลังจากนั้นพวกเราทั้งหมดไปที่นั่นด้วยกัน”……ขณะนี้ หลินเฟยไม่รู้เกี่ยวกับปัญหาที่เขาอาจจะต้องเผชิญเลยสักอย่างเขานำเมล็ดพันธุ์พืชและอุปกรณ์การเกษตรที่เขาซื้อมา หลังจากนั้นเขาก็สั่งให้พานเสี่ยวเหลียนและจ้าวลู่ลู่ไปปลูกผักด้วยกันเพราะว่าถังรั่วเสวี่ยสายตาไม่ดี หลินเฟยจึงขอให้เธอพักผ่อน……อีกฝั่งหนึ่งณ หน่วยงานตำรวจสายตรวจระดับอำเภอ ลู่หลีมองไปที่อธิบดีโม่หลินด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ท่านอธิบดี ครั้งนี้เราสามารถจับคนใส่ถุงมือสีดำได้น

แต่ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงพวกนี้ร้อง ก็คงจะไม่รู้ว่าผู้หญิงพวกนี้หน้าตาสะสวยขนาดนี้ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่เกรงใจอีกต่อไป และรีบพาตัวผู้หญิงเหล่านี้กลับไปจะดีกว่ารอให้หลินเฟยรักษาโรคของจางกุ้ยเฉวียนหายแล้ว พอถึงเวลานั้นพวกเขาพ่อลูกก็จะได้แชร์สาวงามชั้นยอดเหล่านี้!“จับผู้หญิงพวกนี้แล้วพาไปด้วย พวกเธอก็เป็นคนผิดกฎหมายเหมือนกัน!”จางกุ้ยเฉวียนตะโกนเสียงดังทันใดนั้น เจ้าหน้าที่สายตรวจหลายคนก็รีบเข้ามา!“ออกไปจากที่นี่ซะ!”หลินเฟยก็สังเกตเห็นสถานการณ์ทางด้านนี้เช่นกัน ในใจจึงรู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้นหลินเฟยบีบบังคับเจ้าหน้าที่สายตรวจหลายคนถอยกลับทันที แล้วรีบไปหาถังรั่วเสวี่ยและสาวๆทางด้านนี้ทันทีแต่ว่า ต่อให้การเคลื่อนไหวของหลินเฟยจะเร็วแค่ไหน ก็ยังคงช้าไปหนึ่งก้าวอยู่ดีหลินเฟยยังไม่ทันจะได้ไปถึง จางเฮ่าก็ได้คุมตัวพานเสี่ยวเหลียนเอาไว้แล้ว แล้วบีบคอที่ขาวราวหิมะของเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่น่ากลัวบนใบหน้า“หลินเฟย แกรีบปล่อยพ่อฉันเดี๋ยวนี้ คุกเข่าลงแล้วขอโทษเสียแต่โดยดี ไม่เช่นนั้น ก็อย่าหาว่าฉันใจดำกับผู้หญิงคนนี้!”“พอถึงตอนนั้นฉันเกิดมือลั่นแล้วทำให้ผู้หญิงคนนี้ตาย แบบนี้

โม่หลินเป็นหัวหน้าของโจวไห่ชวน เมื่อเผชิญกับคำถามดังกล่าว โจวไห่ชวนก็รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ในเวลานี้สีหน้าของเขาซีดเล็กน้อย เหงื่อไหลพราก“หัวหน้า พวกเรามาที่นี่หลังจากที่ได้รับแจ้งเตือนแล้วจริงๆ”“แต่เรื่องเร่งด่วนมาก ชีวิตของนายกเทศมนตรีตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นพวกเราจึงไม่มีเวลารายงาน จึงต้องมาที่นี่ก่อน”เสียงของโจวไห่ชวนสั่นเทา กัดฟันพูดจากจำใจหลังจากได้ยินคำพูดนี้แล้ว เหลิ่งชิงซงและโม่หลินก็มองหน้ากัน และรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างยิ่งเหลิ่งชิงซงไม่อยากฟังคนเหล่านี้เถียงข้างๆคูๆอีกต่อไปแล้ว จึงส่งสัญญาณมือให้โม่หลิน“จับพวกมันให้หมด!”“อย่าทิ้งพวกมันไว้ข้างหลัง!”โม่หลินก็พยักหน้าด้วยสีหน้าที่เกรี้ยวโกรธพอส่งสัญญาณมือเจ้าหน้าที่สายตรวจระดับเขตที่อยู่ด้านหลังก็ไม่ลังเล เข้ายึดอาวุธของเจ้าหน้าที่สายตรวจระดับเมืองทันที!จางเฮ่า จางกุ้ยเฉวียน และโจวไห่ชวนก็ถูกควบคุมเช่นเดียวกัน!“เสี่ยวเฟย!”พานเสี่ยวเหลียนที่ตอนนี้เป็นอิสระอีกครั้ง ด้วยความหวาดกลัวจึงร่ำไห้ แล้วรีบมาหลบอยู่ที่ด้านหลังหลินเฟยทันที “ไม่เป็นไรพี่สะใภ้ มันผ่านไปแล้ว ไม่ต้องกลัว”หลินเฟยตบหลังพานเสี่ยวเหลียนแล