บทที่ 356

"อะไรนะ?"

หลินเฟยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถึงได้ตอบสนองกลับมาได้

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ซูเสี่ยวโหรวจะถามคำถามแบบนี้กับเขาขึ้นมา

รอยยิ้มได้ผุดขึ้นมาจากมุมปากของหลินเฟย พร้อมกับพูดอย่างภาคภูมิใจขึ้นมาว่า

"ไม่เหนื่อยหรอก เรื่องนี้จะเหนื่อยได้ยังไง ต่อให้ต้องต่อสู้สิบวันสิบคืน ผมก็ไม่รู้สึกเหนื่อยหรอกนะ"

ซูเสี่ยวโหรวปิดปากเล็กๆ ของเธอด้วยความตื่นตระหนก

"มัน…มันเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง"

สำหรับเรื่องนี้แล้ว ผู้ชายมักจะคุยโวโอ้อวดอยู่เสมอๆ

และในเรื่องนี้ ซูเสี่ยวโหรวก็เข้าใจดี เพียงแต่ว่าเธอได้ยินความเคลื่อนไหวมากับหูของตัวเองเท่านั้น

หลินเฟยยังคงดูกระตือรือร้น และกระปรี้กระเปร่าเป็นอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าหลินเฟยยังคงมีพละกำลังในการต่อสู้มาก เขาน่าจะไม่ได้คุยโวโอ้อวดอย่างที่คิดเอาไว้

แต่นั่นมันน่ากลัวเกินไป และดูโอเว่อร์เกินไปด้วย

เมื่อมองเห็นรอยคล้ำใต้ตาที่หนักหน่วงของซูเสี่ยวโหรว หลินเฟยก็ได้พูดเตือนขึ้นมาว่า

"จริงดูสิพี่เสี่ยวโหรว ตอนนี้จ้าวลู่ลู่ยังไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับอาเล็กและพี่สะใภ้"

"ดังนั้น รบกวนคุณอย่าได้พูดออกไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งอย่าพูดหลุดปาก ให้ลู่ลู่รู้ได้ล่ะ"