All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 851 - Chapter 860

“หา?” เหลยหย่งอันชะงัก ทว่ากลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว “แม่นางเมี่ยวอวี่ แม้เจ้าไม่ได้หนีออกมาจากเรือนเซียนผาสุกเหมือนพวกเรา แต่เจ้าแตกต่างกับพวกเขา เจ้าเป็นชาวเซียนตูเหมือนพวกเรา เจ้าติดตามพวกเราได้”เหลยหย่งอันนึกว่า เมี่ยวอวี่เข้าผิด ดังนั้นจึงรีบอธิบาย ตอนอธิบาย เขาเอนตัวไปด้านหน้า ขยับเข้าใกล้เมี่ยวอวี่ สูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่“อื้ม~” เหลยหย่งอันพูดร่ายยาว “แม่นางเมี่ยวอวี่คือนางฟ้ามาจุติจริงๆ ตัวของแม่นางหอมกลิ่นเทพเซียน ยามสูดดม ทำให้คนรู้สึกใจเต้นแรง จิตใจผ่อนคลาย หัวใจเต้นตึกตัก ยากที่จะควบคุมจิตใจของตนเองได้!”เหลยหย่งอันพูดสุภาษิตติดต่อกันสี่คำ สร้างวาทกรรมที่ไพเราะ เพราะอยากแสดงให้เมี่ยวอวี่เห็นความสามารถที่โดดเด่นเหนือผู้อื่นของเขาทว่าเขาใจร้อนเกินไป เพียงครู่หนึ่งก็เปิดเผยความคิดสกปรกที่ซ่อนเร้นอยู่ส่วนลึกในใจออกมายากที่จะควบคุมจิตใจของตนเองได้ตอนนี้เขาไม่อาจควบคุมจิตใจของเขาได้จริงๆ ไม่อาจรีรออยากจะดึงผ้าคลุมหน้าของเมี่ยวอวี่ออก กดนางบนเตียง“แม้ไม่เคยพานพบใบหน้าที่แท้จริงของแม่นาง ทว่าเวลานี้ข้าลุ่มหลวงในดวงตาสีน้ำตาลของแม่นางไปแล้วเหลยหย่งอันยิ่งคิดยิ่งลุ่มห

“ท่านแม่ ท่านรอข้าที่นี่ ข้าไปหาฟืน”สีหน้าของจางเซิงเปลี่ยนจากเชื่อฟังในตอนแรก เป็นเคร่งขรึมเดิมทีนางจางยังอยากจะพูด ทว่าตกใจกับสีหน้าของลูกชาย อดีตนายท่านของนาง ยามจริงจังก็มีสีหน้าเช่นนี้“เซิงเอ๋อร์...” นางจางน้ำตาคลอ“เฮ้อ!” เซียนเจี้ยนหวงที่เงียบมาโดยตลอดพูด “ช่างเรื่องมากจริงๆ ถึงอย่างไรเพิ่มพวกเจ้าสองคนขึ้นมาก็ไม่มากเท่าใด ติดตามพวกข้าก็แล้วกัน”“เจ้าดูเขาเล่า สภาพอ่อนแอเช่นนี้ ออกไปหาฟืน ไม่รู้ว่ากลับมาได้หรือไม่ ถึงเวลาไม่อาจกลับมา ก็จะมีคนร้องไห้อีก ข้ารำคาญเวลามีคนร้องไห้ที่สุด”อาจจะเป็นเพราะกลัวเฉินฝานไม่เห็นด้วย เซียนเจี้วนหวงจึงพูดเสริมด้วยประโยคร่ายยาว“ในเมื่อเป็นข้อเสนอของเซียนเจี้ยนหวง นั่นย่อมเป็นเรื่องที่ดี!” เฉินฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดความเป็นจริง ตั้งแต่เขาให้ฉินเย่ว์เจียวไปหามนางจางกลับมา เฉินฝานก็มีเจตนาเช่นนี้อากาศหนาวเย็น อยู่ข้างนอกไม่มีสิ่งใดปกคลุม สองแม่ลูกคู่นี้มีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสามวันขณะที่จางเซิงกำลังตกตะลึงอยู่นั้น แม่นางดึงตัวเขาคุกเข่าตรงหน้าเฉินฝาน“ขอบคุณ ขอบคุณคุณชาย คุณชาย ท่านคือผู้มีพระคุณของพวกเราแม่ลูก!”ลางสังหรณ์ของสตรีบอกกับน

“ข้าเดาว่าหนึ่งวัน!”“หนึ่งวัน เยอะเกินไปแล้วกระมัง ข้าว่ามากสุดก็ครึ่งวัน”“ครึ่งวันก็มากไป ข้าว่าไม่เกินสองชั่วยาม”ฉินเย่ว์เจียวและเย่ว์หนูโมโหจนแทบอยากฉีกปากคนพวกนั้นเมื่อโมโห ฉินเย่ว์เจียวก็ยิ่งรู้สึกหิวเสียงท้องร้องของนางดังไปถึงหูของเฉินฝาน“นายท่าน ข้าเพียงท้องไส้ปั่นป่วน ไม่ได้หิวเจ้าค่ะ!” กลัวเฉินฝานกังวล ฉินเย่ว์เจียวรีบอธิบาย“ข้าไม่ได้โง่เขลา เจ้าหิวหรือว่าท้องไส้ปั่นป่วน? ข้าแยกได้อย่างชัดเจน” เฉินฝานวางมือของตนทับมือของฉินเย่ว์เจียว “พยุงข้าลุกขึ้น!”“เจ้าค่ะ!”ฉินเย่ว์เจียวที่เพิ่งย่อตัวลง ชะงักทันที “นายท่าน พยุงท่านขึ้น ท่านจะไปที่ใดเจ้าคะ?”“แน่นอนว่าแก้ปัญหาเรื่องอาหารการกิน พวกเราไม่ใช่เทพเซียน หากไม่กินข้าวจะหิวตาย”“เฮ้อ! พยุงข้าลุกขึ้นสิ ทำไมนึกเสียใจทีหลังเช่นนั้นหรือ?”ยิ่งเฉินฝานพูดเช่นนี้ ฉินเย่ว์เจียวยิ่งถอยหลังไปเร็วขึ้น “นายท่าน ข้าไม่ต้องการให้ท่านไปขอร้องเหลยหย่งอันอะไรนั่น”หากเฉินฝานไปขอร้องเหลยหย่งอัน นางจึงจะมีข้าวกิน เช่นนั้นนางยอมหิวตายสามีของตาย ไม่มีทางคุกเข่าขอร้องใครพี่สาวคนโตผู้ส่งศักดิ์ของนาง เวลานี้เป็นถึงฮ่องเต้ต้าชิ่ง ย

“ดวงตากลมโตเหนือผ้าคลุมหน้า ฉายความตกตะลึง ทว่ากลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว หลังจากขนตางอนยาวสั่นเล็กน้อย เมี่ยวอวี่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ“ข้าเคยให้ท่าน ท่านไม่รับไว้ เช่นนั้นเราก็ไม่มีสิ่งใดติดค้างกัน”พูดจบ เมี่ยวอวี่หันหลังเดินจากไป โดยไร้ซึ่งความลังเลท่ามกลางหิมะ เมี่ยวอวี่ในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์สีแดง งามสะพรั่ง ช่างงดงามจริงๆเฉินฝานอดไม่ได้ที่จะอุทานความงามของเมี่ยวอวี่ เป็นความงามเอกลักษณ์มีเพียงหนึ่งเดียวในใต้หล้าแม้ต้องทิ้งชีวิต ก็จะสังหารเขา เสิ่นหมิงหยวนคือคนที่อยู่เบื้องหลังนางหรือไม่หากว่า...สีหน้าของเฉินฝานหม่นหมอง ดวงตาลุ่มลึกเปี่ยมไปด้วยไอสังหารหากเสิ่นหมิงหยวนคือคนที่อยู่เบื้องหลังเมี่ยวอวี่ เช่นนั้นจี้หยกในมือเมี่ยวอวี่ เสิ่นหมิงหยวนต้องเป็นคนให้มาแน่นอนไม่ว่าจะเป็นผู้ใด จับตัวภรรยาของเขาจุดจบคือความตายเท่านั้นอีกทั้งตายไม่ครบสามสิบสองประการ“นายท่าน นายท่าน”ฉินเย่ว์เจียวร้องเรียกเฉินฝานสองครั้งติดต่อกัน กว่าเฉินฝานจะดึงสติกลับมา“นายท่าน ท่านกำลังคิดอะไรอยู่เจ้าคะ?”“ไม่มีอะไร พวกเราไปกันเถอะ” เฉินฝานดึงตัวฉินเย่ว์เจียว แต่กลับพบว่านางยืนนิ่ง

“ตอนนี้ใครพูดก็คือคนนั้นแหละ” เฉินฝานพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ“ช่างเถอะๆ!”สหายของสุนัขบ้าปรามเขา “เหตุใดต้องถือสาคนโง่ด้วย? พวกเราคอยดูมันขายหน้าไม่ดีหรือ?”สุนัขบ้าคนนั้นมองเซียนเจี้ยนหวงที่นั่งพักผ่อนสายตาใต้หลังคาซึ่งห่างจากพวกเขาประมาณหนึ่ง สุดท้ายไม่กล้าไปหาเรื่องเฉินฝาน“อย่าให้ข้าเจอเจ้าตามลำพัง มิเช่นนั้นข้าจะตบให้ฟันร่วงหมดปาก!”“หึ!”ฉินเย่ว์เจียวส่ายหน้า คนโง่ที่น่าสงสารอีกคนหนึ่งแล้วเพราะภาพลักษณ์ของเฉินฝานดูเรียบร้อย ดังนั้นเรื่องประมาณนี้ จึงไม่เคยเกิดขึ้นลอบไปหาเฉินฝานตามลำพังสุดท้ายล้วนพิการ พิการก็ไม่กล้าพูด เพราะถูกปัญญาชนอ่อนแอคนหนึ่ง ทำร้ายจนพิการ นั่นเป็นเรื่องที่ขายหน้ายิ่งนัก“ได้ ข้ารอเจ้า”ไม่ได้ขยับเขยื้อนมือและเท้ามานานแล้ว รอให้แผลที่คอหายดี ต้องขยับเขยื้อนบ้างแล้ว“ว้าว! เขาท้าทายเจ้า”สหายของสุนัขบ้าร้องตะโกน ต่างกระชุ่มกระชวยขึ้นมา“ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ ถึงเวลาอย่าฉี่รดกางเกงล่ะ!” สุนัขบ้าพูดเสียงเหี้ยมเฉินฝานไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะเวลานี้เย่ว์หนูเริ่มยกก้อนหินเข้ามาในกระท่อมหิมะแล้วกำลังหิว ไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องมาเสียเวลากับ