บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 831 - บทที่ 840

และไม่รู้ว่าเป็นเพราะยังมีเสียงบรรเลงของพิณหรือไม่ เมื่อเมี่ยวอวี่ซักถามฉินเย่ว์เจียว นัยน์ตาฉินเย่ว์เจียวก็เริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้งโชคดีที่เฉินฝานขัดขวางไว้ทันผู้หญิงคนนี้อาจจะเก่งเกินกว่าที่เขาคาดเดาไว้ฉินเย่ว์เจียวถือกระบี่ในมือ เลื่อนจากหน้าตรงของเมี่ยวอวี่ไปยังใบหู สุดท้ายหยุดลงตรงเชือกผูกผ้าคลุมหน้านางไม่ได้ฟันเชือกขาดทันทีอีกเช่นเคย กลัวว่าฟันกระบี่ลงไปแล้วจะเกิดความผิดหวังอีกครั้งในใจทั้งกลัวว่าเมี่ยวอวี่คือฉินเย่ว์ฉินและคาดหวังอยากให้เป็นนางด้วยถ้านางคือพี่รอง เช่นนั้นทั้งที่นางมีชีวิตดีเพียงนี้ เหตุใดถึงไม่ตามหาพวกนาง แต่กลับปล่อยพวกนางให้เป็นห่วงนางตลอดเวลายิ่งไปกว่านั้น เหตุใดถึงโหดเหี้ยมเพียงนั้น หลอกใช้นางไปฆ่านายท่านตอนนี้นายท่านเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนแล้วอย่างสิ้นเชิง นางใช้เวลาทำความเข้าใจสักหน่อยไม่ได้เชียวหรือ? เพียงได้พบหน้าก็จะฆ่ากันทันทีฉินเย่ว์เจียวหลับตา กระบี่ที่ถือไว้กระตุกบริเวณเชือกหนึ่งที…แสงกระบี่สาดแสงแวววับ มีร่างคนสองคนบินเข้ามาจากข้างนอกศาลา“เคร้ง!”กระบี่ในมือฉินเย่ว์เจียว ถูกใครบางคนปัดออก“แม่นางเมี่ยวอวี่ รีบหนีไป!”มีคนถือกร

ในแววตาถากถางสังคมของเซียนเจี้ยนหวง แสดงไว้ด้วยอาการไม่เป็นตัวของตัวเอง“ผู้หญิงคนนี้ พูดจ้อกแจ้กจอแจมากมายอะไรเช่นนี้ ข้ามาไม่ได้มาพูดคุยกับเจ้า”ขณะพูด เซียนเจี้ยนหวงพลางหันตัวพูดกับกระบี่คู่พิฆาตอวี้กุ่ย “จะสู้หรือไม่สู้ ถ้าจะสู้ก็เร็วเข้า!”กระบี่คู่พิฆาตอวี้กุ่ยมองมือขวาเซียนเจี้ยนหวงพร้อมกันพวกเขาได้ยินเมี่ยวอวี่กล่าวเมื่อครู่ว่าเขาตัดแขนขวาของตนเองเซียนเจี้ยนหวงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “มือขวาของข้า ใช้การไม่ได้จริง แต่ถ้าจัดคนไร้ประโยชน์อย่างเจ้าสองคน มือขวาก็เพียงพอแล้ว”ขณะพูด เซียนเจี้ยนหวงยื่นมือให้ฉินเย่ว์เจียว“มา!”ฉินเย่ว์เจียวรู้สึกเพียงด้านหน้าตัวนางมีกระแสลมอันแรงกล้าพัดผ่าน ก่อนนางจะรู้สึกตัว กระบี่ในมือได้บินไปอยู่ในมือเซียนเจี้ยนหวงเรียบร้อยเซียนเจี้ยนหวงหันหน้ามั่นใจไปทางกระบี่คู่พิฆาตอวี้กุ่ย “มาสู้เร็วเข้า สู้เสร็จข้าจะได้กลับ!”“กลับ?”เสียงหวานหยดย้อยของเมี่ยวอวี่พลันเปลี่ยนเป็นฉะฉานแหลมคม“ไม่เคยมีผู้ชายเดรัจฉานคนใด สามารถเดินออกจากกระท่อมหิมะของข้าอย่างปลอดภัย”ผู้ชายที่ถูกเมี่ยวอวี่เลือกทุกคน ล้วนเป็นพวกละทิ้งภรรยาและลูกเมี่ยวอวี่พลางยกมือขึ้น

“เจ้าดูนั่น” บุรุษชุดครามชี้ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ด้านล่างอาคาร“นั่นคือผู้พิทักษ์หญิงของเฉินฝานไม่ใช่หรือ?”“ใช่ เจ้าไปล่อนางมาที่โรงเตี๊ยม”อาคารไม้สามชั้นที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของผู้ชายสองคน เป็นโรงเตี๊ยมในเมืองเซียนตูซื่อต้าเผิงจงใจสร้างไว้ข้าง ๆ เรือนเซียนผาสุก เพื่ออำนวยความสะดวกในการผูกมัดข้าราชการขุนนางหลากหลายตำแหน่งของเมืองหลวงที่มาดำเนินเรื่องตรวจสอบเย่ว์หนูไม่อนุญาตให้เข้ากระท่อมหิมะ นางยืนรอข้างนอก รอเป็นเวลานานไม่เห็นเฉินฝานออกมา จึงหาทางเข้ารอบ ๆ กระท่อมหิมะจากเรือนเซียนผาสุกเข้ากระท่อมหิมะนั้นยากเป็นอย่างยิ่ง นางจึงมายังโรงเตี๊ยมเพื่อมองว่ามีโอกาสหรือไม่เย่ว์หนูเพิ่งแอบเข้าโรงเตี๊ยม บุรุษชุดครามก็ออกคำสั่งทันที “ให้ทุกคนถอยออกไปและเปิดประตูทุกบานที่นำไปสู่ลานหลังบ้าน ยกเว้นประตูเหล็กที่กั้นกระท่อมหิมะ”“ท่านพี่ ผู้พิทักษ์หญิงผู้นั้นมีโถสุราระเบิดติดไว้ที่ตัว ประตูเหล็กไม่สามารถขัดขวางนางได้ด้วยซ้ำ”“ข้าต้องการให้นางระเบิดประตูเหล็กนั่นแหละ ประตูเหล็กไม่สามารถระเบิดออกได้ง่าย” บุรุษชุดครามแสดงรอยยิ้มประหลาดไว้บนหน้า“ท่านพี่!” ชายหนุ่มชุดม่วงตะลึงตกใจ “ท่านพี่คิด

เซียนเจี้ยนหวงมิได้ใส่ใจคำพูดของเมี่ยวอวี่ เขารีบสาวเท้าแบกเฉินฝานเข้าไป ลากเมี่ยวอวี่โยนทิ้งออกไปจากที่นอน“แม่นาง ๆ!” แม่เล้าหลี่พาหมัวมัวสองคนวิ่งเข้ามากอดรัดเมี่ยวอวี่ที่ถูกเซียนเจี้ยนหวงถูกโยนไปที่ประตูทางเข้า“ไอ้หยา รนหาที่ตายเสียจริง!” แม่เล้าหลี่ชี้หน้าด่าเซียนเจี้ยนหวงอย่างรุนแรง “มาใช้เตียงของแม่นางบ้านข้า และยังโยนแม่นางบ้านข้าออกไปอีก เจ้ามิเกรงกลัวเทพเจ้าลงโทษหรือกระไร?”เซียนเจี้ยนหวงขมวดคิ้วเล็กน้อยหญิงชราผู้นี้ ช่างพูดมากเสียจริง“แม่หลี่ ข้ามิเป็นไร นายท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส เอาเตียงให้เขาใช้ก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”คำพูดของเมี่ยวอวี่ช่วยชีวิตแม่เล้าหลี่คนนั้นไว้เมี่ยวอวี่ที่นั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ อิริยาบถยังคงเหมือนเทพอัปสรที่สวยสง่าเหนือมนุษย์มองไปที่เซียนเจี้ยนหวงที่กำลังวุ่นวายกับการรักษาเฉินฝานที่ริมเตียง ดวงตากลมโตงดงามคู่นั้นแฝงการเยาะเย้ยอย่างรุนแรงทำไปเถอะทำไปก็เปล่าประโยชน์อยู่ดีมิมียาแล้วยังถูกกักขังออกไปไหนมิได้อีก ต่อให้เทพเจ้าต้าหลัวลงมาก็คงจะช่วยมิได้แล้ว“แม่สาวน้อย ยาผงที่เจ้าพกมาล่ะ?” เซียนเจี้ยนหวงกล่าวถามด้วยน้ำเสียงรีบร้อน“ไ

เฉินฝานเข้าใจความตื่นตกใจของพวกฉินเย่ว์เจียว ทว่าตอนนี้เขามิมีเรี่ยวแรงที่จะอธิบายแล้ว“หลังจากที่ก้อนน้ำแข็งละลายเป็นน้ำแล้ว ค่อยเปลี่ยนอันใหม่ มิต้องกลัวว่าข้าจะหนาว เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ จนกลัวปากแผลจะมิมีเลือดไหลออกมาแล้ว”กล่าวคำพูดต่อเนื่องมากมายเพียงนั้น เฉินฝานรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างยิ่ง อยากที่ปิดตาหลับไปอย่างมากทว่า...เฉินฝานกัดฟันฝืนทนเขายังหลับมิได้“ต่อให้ข้าหลับไปมิรู้สึกตัวแล้ว ก็ต้องนำน้ำต้มเดือดที่ละลายจากน้ำแข็งจากเย่ว์หนูให้ข้าดื่ม ทว่าทุกครั้งอย่าให้เกินสองช้อน และต้องป้อนทุกครึ่งก้านธูป”การที่เสียเลือดมากเกินไป ก็จะทำร่างกายช็อกได้ง่าย ต้องทดแทนของเหลวให้ทันท่วงทีทว่าก็มิสามารถดื่มน้ำจำนวนมาก เพราะการดื่มน้ำจำนวนมาก ปริมาณเลือดในร่างกายจะลดฮวบอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ร่างกายของกำลังในสภาวะอ่อนแออย่างสุดขีด ปริมาณน้ำจำนวนมากทำให้สมดุลน้ำและอิเล็กโทรไลต์เสียสมดุลได้ง่าย จากนั้นจะทำให้เลือดไหลพุ่งมากกว่าเดิมหลังจากที่มอบหน้าที่ให้สองสาวเรียบร้อยแล้ว เฉินฝานหันหน้าไปมองเซียนเจี้ยนหวง“พี่ชาย ชีวิตของข้าและเมียข้า ฝากเจ้าด้วยนะ...”หากเซียนเจี้ยนหวงมิได้ฝึกพล