All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 821 - Chapter 830

“ไม่สมเหตุสมผลจริงๆ ให้คนตั้งมากมายสูญเงินไปเสียเปล่า สมควรถูกลงโทษ!”“ท่านผู้ว่าราชการประจำมณฑล!” ซื่อต้าเผิงหันไปทางผู้ว่าราชการจังหวัด “ออกคำสั่งประเดี๋ยวนี้ คืนเงินทั้งหมดให้กับผู้ชมที่ไม่อาจเข้าเรือนเซียนผาสุก”หางตาของซื่อต้าเผิง ชำเลืองมองไปที่เฉินฝานครู่หนึ่ง จากนั้นพูดเสียงดัง ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เรื่องนี้เฉียนหงละเลยในหน้าที่ขั้นรุนแรง เอาตัวเข้าคุกหลวง รอฟังคำสั่งต่อไป”“ใต้เท้า!”เฉินฝานมองซื่อต้าเผิงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“ข้าทำงานด้วยความเที่ยงตรงมาโดยตลอด ผู้ใดกระทำความผิด ไม่ว่าจะตำแหน่งสูงใหญ่เพียงใด ทำผิดล้วนถูกจับเข้าคุก” ซื่อต้าเผิงกล่าวโดยความทระนง เขาเห็นเฉินฝานยิ้มแก้มปริ คิดว่าเฉินฝานพอใจในการจัดการของเขาเฉินฝานยกนิ้วโป้งขึ้น “ใต้เท้ายอดเยี่ยมจริงๆ ปกปิดความผิดของขุนนางใหญ่ รังแกขุนนางชั้นผู้น้อย ยามเบื้องบนมา จับทุกคนเข้าคุก ยามเบื้องบนไป ก็ปล่อยคนที่อยู่ในคุกออกมา แล้วกระทำความผิดเฉกเช่นเดิม”“ชมเกินไปแล้วขอรับๆ ข้าเพียงทำตามหน้าที่ นำตัว...” ซื่อต้าผิงเห็นเฉินฝานยกนิ้วโป้งให้ ทั้งยังบอกว่าเขาเก่ง จึงแกล้งทำเป็นถ่อมตัวทันทีแค่ว่าพูดเพียงครึ่งหนึ่ง เข

“นับจากนี้...” นัยน์ตาลุ่มลึกของเฉินฝาน ฉายความหนักแน่น “จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก”ตามหลักมาก่อนได้ก่อนมาหลังได้ที่หลัง ชาวบ้านมากมายเริ่มทยอยกันเข้ามาเฉินฝานมองครู่หนึ่ง โถงดนตรีนี้สามารถบรรจุคนได้มากถึงสองพันกว่าคนในยุคสมัยที่ไม่มีการก่อสร้างด้วยคอนกรีต ใช้ไม้ในการสร้างโถงดนตรีขนาดใหญ่เช่นนี้ ถือเป็นเรื่องยากนักหากเศรษฐกิจของต้าชิ่งไม่ได้ย่ำแย่เหมือนตอนนี้ แคว้นไม่ได้อ่อนแอเช่นนี้ เฉินฝานย่อมไม่คัดค้านการสร้างโถงดนตรีเช่นนี้หลังจากนั่งลง ฉินเย่ว์เจียวมองไปรอบๆ ไม่หยุดสตรีทุกคนในงาน นางล้วนมองอย่างถี่ถ้วน โดยเฉพาะนักพิณที่กำลังบรรเลงอยู่บนเวทีมารดาของพวกนาง เชี่ยวชาญในการบรรเลงพิณผีพา พี่รองสืบทอดพรสวรรค์ข้อนี้ของท่านแม่ บรรเลงพิณผีพาได้ดีเช่นเดียวกันเพียงแต่ เมื่อก่อนชีวิตของพวกนางลำบากยิ่งนัก ก่อนออกเรือน ต้องทำงานหนักที่ทุ่งนาทุกวัน ไม่มีโอกาสได้สัมผัสพิณหลังออกเรือน ยิ่งไม่มีโอกาสได้สัมผัสพิณ เวลานั้นนายท่านยังไม่เปลี่ยนเป็นคนดี เห็นพี่รองกอดพิณ เขาโยนทิ้งทันทีตอนหลังพี่รองถูกไล่ออกไปทำงานหาเงิน ไม่มีอะไรติดตัวแม้แต่น้อย มีเพียงพิณที่ท่านแม่ทิ้งไว้ให้ข

ขณะพูดอยู่นั้น แม่เล้าหลี่ ให้คนเตรียมกระดาษกับหมึก วางไว้ตรงหน้าเฉินฝาน“ใต้เท้า หลังจากคุณชายท่านนี้เขียนเสร็จ แม่นางเมี่ยวอวี่หวังว่าท่านจะนำไปให้ที่กระท่อมหิมะด้วยตนเอง”กระท่อมหิมะของแม่นางเมี่ยวอวี่ อยู่ในเรือนเซียนผาสุกแสบยิ่งนัก แสบจริงๆเฉินฝานอดไม่ได้ที่จะปรบมือชื่นชมในใจได้ทั้งขึ้นทั้งล่องเมี่ยวอวี่ทำเช่นนี้ ทั้งช่วยซื่อต้าเผิงได้ แล้วยังช่วยเขาจากสถานการณ์ตึงเครียดได้ด้วยวิธีการของแม่นางคนนี้ เขาต้องคิดหาวิธีเจอหน้าสักครั้ง“เพลงดีควบคู่กับนักบรรเลงที่ดี ได้!” เฉินฝานนั่งลง จับพู่กัน“นายท่าน!” ฉินเย่ว์เจียวรีบย่อตัวลงนั่ง “ให้ข้าช่วยท่านเขียนเองเจ้าค่ะ”ตอนเด็กๆ ท่านแม่เคยสอนนางดีดพิณผีพา นางไม่อยากเรียน จึงดีดไม่เป็น ทว่านางความจำดี มีเพลงพิณผีพาง่ายๆ หลายเพลง ที่กระทั่งตอนนี้นางยังจำได้ นางอยากใช้บทเพลงพวกนั้นรับมือกับพวกเขาแทนเฉินฝานขณะที่ฉินเย่ว์เจียวพยายามหวนนึกถึงเพลงพิณผีพาเหล่านั้นอยู่นั้น เฉินฝานเริ่มตวัดปลายพู่กันแล้ว“หึ”“ฮ่าๆ!”ในโถงดนตรี เริ่มมีคนอดขำไม่ได้ซื่อต้าเผิงที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ก็กลั้นขำไม่ได้เช่นเดียวกัน แม้กระทั่งแม่เล้าหลี่ที่ร

เฉินฝานอดไม่ได้ที่จะหยุดเดิน เงี่ยหูฟังท่วงทำนองการดีดพิณนี้ ราวกับกล้วยไม้กลางหุบเขากว้างใหญ่ ดั่งหยดน้ำรินไหล เสมือนคลื่นน้ำใส ดังเข้าไปในหัวใจของผู้คนโดยไร้ซึ่งเสียง ฟังแล้ว ทำให้คนผ่อนคลายยิ่งนัก“นายท่าน พวกเรารีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ!”ฉินเย่ว์เจียวดึงตัวเฉินฝาน เฉินฝานจึงค่อยดึงสติกลับมาเดินหน้าสองสามก่อน เสียงพิณด้านหน้า ให้ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ท่วงทำนองพิณค่อยๆ อบอุ่นการก้าวเดินของเฉินฝาน ช้าลงโดยไม่อาจควบคุมตนเองได้เสียงพิณผีพาแผ่วเบา ท่วงทำนองไพเราะ ผ่านหูเข้าไปในร่างกายค่อยๆ แผ่ซ่านไปยังแขนขาความรู้สึกอบอุ่นนี้ เคลื่อนตัวในสายเลือด ราวกับลมในฤดูวสันต์ ทำให้ผู้คนลืมความเหน็บหนาวเสียงพิณดังเป็นครั้งครา แผ่วเบาครั้งคราว ช้าเป็นครั้งครา เร็วเป็นครั้งคราว รีบร้อนเป็นครั้งครา เชื่องช้าเป็นครั้งคราวท่ามกลางเสียงพิณที่เปลี่ยนไปมานี้ ทำให้เฉินฝานรู้สึกว่าตนใช้ชีวิตก้าวผ่านสี่ฤดูประเดี๋ยวอบอุ่น ประเดี๋ยวร้อน ประเดี๋ยวสดชื่น ประเดี๋ยวหนาวเย็นหลังจากเสียงพิณให้ความรู้สึกของสี่ฤดูแล้วนั้น ก็เข้าสู่ดินแดนแห่งความรู้สึกราวกับบทเพลงเสมือนการบอกกล่าวช่วงเวลาที่งดงามที่ส

ทันใดนั้นเอง เฉินฝานก็มีความรู้สึกบางอย่างกับร่างนี้เขาเกลียด ชิงชัง“ฉึบ!”ฉินเย่ว์เจียวชักดาบสั้นที่เอวออกมาดาบสั้นเล่มนี้ฉินเย่ว์เหมยให้เฉินฝาน เฉินฝานให้ฉินเย่ว์เจียวอีกทีหนึ่ง“เย่ว์เจียว!”เฉินฝานคิดว่าฉินเย่ว์เจียวหงุดหงิดที่เมี่ยวอวี่ดีดพิณไม่หยุด จะฟันเมี่ยวอวี่ ทว่าคิดไม่ถึงเขาเพิ่งหมุนตัวหันหลัง ฉินเย่ว์เจียวก็ชูดาบจะแทงเขา“เย่ว์เจียว เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”ราวกับฉินเย่ว์เจียวไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น นางร้องตะโกนเสียงดัง “ข้าจะสังหารเจ้า เจ้าตบตีพี่สาวและน้องสาวของข้า ข้าจะฆ่าเจ้า”“...!!!”เฉินฝานนึกถึงภาพเหตุการณ์เจ้าของร่างเดิมทำร้ายพี่น้องตระกูลฉินเมื่อครู่หรือว่า?ภาพเหตุการณ์นั้นก็ฉายในความคิดของฉินเย่ว์เจียวเช่นเดียวกันเสียงพิณ ต้องเป็นเพราะฤทธิ์ของเสียงพิณแน่นอนตอนเฉินฝานหันไปมองเมี่ยวอวี่ พบว่าดวงตางดงามครู่นั้น อบอวลไปด้วยไอสังหารนิ้วมือที่กำลังดีดพิณของเมี่ยวอวี่ เร็วขึ้นเรื่อยๆทางด้านฉินเย่ว์เจียวก็บ้าคลั่งไปพร้อมกับเสียงพิณที่เร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของนางแดงก่ำ ชี้ไปทางเฉินฝานแล้วตะโกนเสียงดัง “ข้าจะสังหารเจ้า เจ้าสัตว์เดรัจฉาน ข้าจะฆ่า