Semua Bab เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Bab 861 - Bab 870

“อันที่จริงนำข้าวแช่ในน้ำสักครึ่งชั่วยาม จากนั้นวางบนหินก็ทำให้สุกได้เช่นกัน ใส่เข้าไปในกระบอกไม้ไผ่ ถ้าปิ้งจนไหม้คงเสียดายแย่”มองกระบอกไม้ไผ่ที่ไหม้เกรียม นางจางแสดงสีหน้าเสียดายอีกคนเฉินฝานไม่พูดอะไร เพียงยื่นมีดให้นางจางเล่มหนึ่ง“นายท่าน ท่านอย่าโกรธเลย ท่านแม่ข้าเพียงแค่เสียดายอาหาร” นึกว่าเฉินฝานโกรธ จางเซิงจึงรีบขยับตัวมารดาไปไว้ข้างหลัง“ข้าไม่ได้โกรธ ไม่ว่าเมื่อใดก็ตามการกินทิ้งกินขว้างเป็นเรื่องน่าละอายเสมอ!” เฉินฝานขยับมีดสั้นในมือ “เอามีดให้แม่ของเจ้า ให้นางตัดกระบอกไม้ไผ่ออก แล้วจะรู้เองว่าเป็นอย่างไร”นางจางสับกระบอกไม้ไผ่ขณะที่ยังสงสัยครั้นกระบอกไม้ไผ่เปิดออก…“หอมจัง เหมือนกลิ่นหอมของข้าว”“เหมือนจริงด้วย ข้าไม่เคยสัมผัสกลิ่นหอมของข้าวเช่นนี้มาก่อน ในกลิ่นหอมกรุ่น ยังมีกลิ่นหวานสดชื่นแฝงอยู่ ใครกำลังทำอาหารหรือ? ใช่พวกแม่นางเมี่ยวอวี่หรือไม่?”“แม่นางเมี่ยวอวี่อะไรกัน กลิ่นหอมข้าวนี่ลอยมาจากฝั่งเฉินฝานต่างหาก”หลายคนเช็ดตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วถึงเชื่อว่าข้าวในกระบอกไม้ไผ่ ไม่เพียงแต่ไม่มีรอยไหม้เกรียม แต่ยังเป็นสีขาวเต็มเม็ดและส่งกลิ่นหอมฟุ้ง“ผีหลอกแล้ว กระ

“โอ๊ย เจ็บ โอ๊ย!”หญิงสาวเจ็บจนร้องเสียงดัง ภายใต้ถูกกระชากลากถูอย่างบุ่มบ่าม บุตรสาวในอ้อมอกของนางถูกผู้ชายกลุ่มนั้นกระชากและโยนลงพื้นอีกคนเด็กเล็กคนนั้นท่าทางสองสามขวบ ยังอยู่ในวัยหัดพูด ครั้นถูกสะบัดลงถึงพื้น นางพลางร้องไห้ลั่น มือและเท้าเล็กๆ เงอะงะพยายามคลานไปหามารดา ในปากยังเปล่งเสียงอ้ำอึ้งที่ฟังไม่ชัด“แม่ แม่ แม่…”“ลูกถวน ลูกถวน!”หญิงสาวผู้ถูกกระชากผมด้วยความรุนแรง ต่อต้านสุดกำลังโดยไม่สนใจความเจ็บปวด อยากกลับไปอุ้มบุตรสาวตนเองกลับมาแต่ได้ผลลัพธ์ในทางตรงกันข้าม ยิ่งนางออกแรงมากเท่าไหร่ หมารับใช้ของเหลยหย่งอันพวกนั้น ก็ยิ่งกระชากผมนางแรงมากขึ้น หญิงสาวรู้สึกเจ็บและร้องอย่างทรมาน“แม่ แม่…”เด็กผู้หญิงคลานมาหาจนถึงข้างกายมารดา มือน้อย ๆ ทุบตีผู้ชายพวกนั้นอย่างสุดชีวิต“ชั่ว ชั่ว!”เมื่อเห็นว่าการตีไม่เกิดผลใด เด็กผู้หญิงจึงอ้าปากน้อย ๆ แล้วกัดผู้ชายที่อยู่ใกล้ตนมากที่สุด“อ๊าก!”คนนั้นรับรู้ถึงความเจ็บจึงร้องออกมาลั่น “เด็กผีไม่รู้จักความเป็นความตาย!”ขณะที่พูด เขายกเด็กผู้หญิงขึ้นสูงและโยนออกไปข้างนอกอย่างโหดเหี้ยม“ลูกถวน!”เสียงร้องแหลมของหญิงสาวดังสนั่นกลา

ทุกคนถูกทำให้ติดกับอยู่ในนี้ ไม่มีอาหารติดตัว นั่นคือภาระที่ฆ่าคนตายได้“นี่ พี่สาวท่านนี้ ถ้าพี่ปฏิเสธอีก นั่นคือพี่เรียกร้องความสนใจ ช่วยพี่แล้วไม่พาพี่กลับไป นั่นมีอะไรแตกต่างจากไม่ช่วยพี่?”ฉินเย่ว์เจียวมีนิสัยตรงไปตรงมา เวลาพูดก็พูดจาโผงผาง“ฮูหยินข้าพูดถูก!” เฉินฝานพยักหน้าเห็นด้วยนางอวิ๋นคุกเข่าอีกครั้งนางไม่รู้จะใช้คำศัพท์อะไรมาขอบคุณพวกเฉินฝานกลับเป็นบุตรสาวในอ้อมกอดที่สงบนิ่งมากกว่านางระหว่างทางกลับไปเด็กน้อยเอาแต่กางมือน้อย ๆ อ้วนท้วนคู่นั้นออกมาจะให้เฉินฝานอุ้มจากเสื้อผ้าที่สวมใส่ ดูออกว่าฐานะทางครอบครัวของนางอวิ๋นไม่ย่ำแย่เด็กน้อยถูกเลี้ยงจนตุ้ยนุ้ยอมชมพู ดวงตาคู่นั้นตาดำแป๋ว เมื่อมองแล้วใจแทบละลาย“อุ้ม อา อุ้มอุ้ม!”เด็กน้อยไม่ยอมแพ้ มือน้อยอ้วน ๆ ชูสูงขึ้นเรื่อย ๆ“ถวนถวน ไม่ได้!” นางอวิ๋นรีบกดมือน้อย ๆ ของบุตรสาวลงมาพร้อมกับกล่าวขอโทษเฉินฝานในเวลาเดียวกัน “นายท่าน ขออภัยด้วย เด็กไม่รู้จักกาลเทศะ”“ไม่เป็นไร!”เฉินฝานยื่นมือออกไปอุ้มเด็กน้อยมาไว้เองเด็กน้อยอ้วนท้วน ประกอบกับชื่อของนาง นับว่าคล้ายกันทีเดียวเฉินฝานถาม “นางชื่อถวนถวน?”“เจ้าค่ะ ถ

เป็นอย่างที่ฉินเย่ว์เจียวกล่าวดังคาด วันแรกมีสิบกว่าคนที่มิได้กลับมาตอนที่พวกเขาขุดทางออก ซากปรักหักพังถล่มลงมาทับร่างทันทีเหลยหย่งอันมิได้มีความคิดที่จะช่วยเหลือแม้แต่น้อย หลังจากที่เศษซากถล่มลงมาแล้ว ก็สั่งให้คนกลับมาทันทีวันถัดไปก็ให้คนเหล่านั้นไปขุดอีกมีคนมิอยากไป เขาก็จะมิให้อาหาร ผู้คนจึงต้องยอมจำนนผลลัพธ์มิต้องคิดก็ทราบได้ว่ามีอีกสิบคนก็มิได้กลับมาเช่นกันวันที่สาม วันที่สี่...ต่อเนื่องกันห้าวันล้วนเป็นเช่นนี้ผู้คนเริ่มสงสัยว่าเหลยหย่งอันจงใจทำเช่นนี้เหลยหย่งอันฉวยโอกาสนี้สังหารพวกเขาไปทีละคนสามารถประหยัดเสบียงอาหารและยังสามารถขุดทางออกได้อีกด้วยในวันที่หก ผู้เหลือรอดเหล่านั้นมิยอมถูกส่งไปตายอีกแล้ว ไปดักรออยู่หน้าประตูของเหลยหย่งอันกล่าวถามเจตนาของเขาเหลยหย่งอันเกิดในตระกูลพ่อค้า ได้เห็นวิธีการโกหกหลอกลวงมาตั้งแต่เล็กจนชินตาเผชิญหน้ากับการตั้งคำถามของฝูงชนผู้เหลือรอด เหลยหย่งอันมิชักสีหน้า มิระเบิดอารมณ์“ทุกท่าน...” เขาผายมือสองข้างออกทันที ทำท่าทางฮึกเหิมเช่นนั้นอีกครั้ง“กะต๊าก ๆ ๆ ๆ!”“ก้าบ ๆ ๆ ๆ!”ไก่และเป็ดที่เดิมอยู่เรือนด้านหลังกระท่อมหิมะ ว

“มิมีข่าวคราว ที่จริงก็ถือว่าเป็นข่าวดีเช่นกัน!”เฉินฝานลูบหลังฉินเย่ว์เจียวเบา ๆ“ติง!”ตอนที่ลูบหลังฉินเย่ว์เจียว มือของเฉินฝานสัมผัสโดนเครื่องสายผีผาเครื่องหนึ่งหล่นอยู่ข้างเฉินฝานผีผาเครื่องนี้ทำมาจากไม้จันทน์แดง เป็นผีผาที่สูงค่าที่สุดประเภทหนึ่งสายของผีผาเปล่งประกายแวววับแสดงถึงความชื่นชอบของเจ้าของที่มีต่อเครื่องดนตรีชิ้นนี้เฉินฝานหยิบผีผาไม้จันทน์เครื่องนี้ขึ้นมาใช้นิ้วดีดสายที่เปล่งประกายที่สุดของผีผาอย่างแผ่วเบาเล็กน้อย“ติง ๆ~”เสียงดนตรีช่างงดงามดังเจ้าเสียจริงเสียงพิณอ่อนช้อยไพเราะ ราวกับน้ำเสียงและหน้าตาของเมี่ยวอวี่มิมีผิดหากตัดความแค้นระหว่างพวกเขาออกไป เมี่ยวอวี่ก็เป็นสตรีที่ยอดเยี่ยมที่หายากในใต้หล้านี้จริง ๆเฉินฝานปัดหิมะบนผีผาออก เขาคิดที่จะนำผีผาเครื่องนี้ออกไปด้วย หลังจากนี้เมืองเซียนตูจักต้องซ่อมแซมเรือนเซียนผาสุกขึ้นมาใหม่ เมื่อถึงตอนนั้นก็สามารถนำผีผาเครื่องนี้วางไว้ในเรือนเซียนผาสุก จัดวางให้ผู้ชมได้ดู เพื่อระลึกถึงนักบรรเลงผีผาที่ฝีมือเยี่ยมยอดท่านนี้“อ้าก!”ฉินเย่ว์เจียวที่กำลังซบอกของเฉินฝานเด้งตัวชูคอขึ้นมาทันที “นายท่าน ท่านได้ย