All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 881 - Chapter 890

“ตอนนี้พวกเราไม่อาจเข้าเมืองได้!”“เพราะเหตุใด?” สีหน้าของฉินเย่ว์เจียวฉายความฉงน “พวกเราไม่เข้าเมือง แล้วจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทได้อย่างไร ตอนนี้ฝ่าบาทต้องเสียพระทัยมากแน่นอน”“เมือง!” ดวงตาสีดำดั่งน้ำหมึกของเฉินฝานมองไปที่ประตูเมือง ‘เมืองเซียนตู’ อักษรสามตัวขนาดใหญ่ “พวกเราต้องเข้าไปแน่นอน อีกทั้งต้องเข้าไปให้ได้”โรงเตี๊ยมและเรือนเซียนผาสุกปิดตัวลงกะทันหัน ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน“แต่ว่า พวกเราไม่อาจเข้าไปเช่นนี้”เฉินฝานหันหลังเดินออกไป“เจ้าอย่าคิดหนี ตามพวกข้ามา!”ตอนออกไป ฉินเย่ว์เจียวคว้าตัวเมี่ยวอวี่ “เจ้าเคยรับปากข้า หลังจากออกมาได้สำเร็จ เจ้าจะบอกให้ข้ารับรู้ว่าผู้ใดเป็นคนให้จี้หยกแก่เจ้า”คิ้วของเมี่ยวอวี่เลิกต่ำเล็กน้อย “ข้าไม่คิดจะไปจากพวกเจ้า!”เมี่ยวอวี่มาเพื่อลอบสังหารเขา ตอนนี้ไม่อาจให้ใครคนนั้นในเมืองเซียนตูรู้ว่าเขายังมีชีวิตเฉินฝานใช้ใบไม้ทองซื้อชุดไว้อาลัยสี่ตัวที่นอกเมือง ปลอมตัวเป็นชาวบ้านธรรมดาเข้าเมือง“สวรรค์ริษยาความปรีชา ให้ชีวิตมอดม้วย ฮือๆๆ!”เพิ่งเข้าเมือง พวกเฉินฝานก็ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นถนนสองข้างทาง คนมากมายกำลังคุกเข่าร่ำไห้“

“ท่านทั้งหลาย พักชั่วคราวหรือค้างแรมขอรับ?”พวกเฉินฝานเพิ่งเดินเข้าไปในเรือนจินสี่ มีพนักงานคนหนึ่งในโรงเตี๊ยมมาต้อนรับเพราะเป็นช่วงไว้อาลัยของแคว้น พนักงานในร้านจึงพูดค่อนข้างเบา“ค้างแรม!”“นายท่านทั้งหลายโปรดตามข้าน้อยมาขอรับ!”พนักงานโรงเตี๊ยมเดินนำพวกเฉินฝานไปยังโต๊ะจ่ายเงิน“นายท่านทั้งหลาย โปรดแสดงแผ่นไม้ประจำตัว!”คำถามแรกของเถ้าแก่ไม่ได้ถามว่าต้องการกี่ห้อง ห้องประเภทใด แต่ให้พวกเฉินฝานแสดงแผ่นไม้ประจำตัวโรงเตี๊ยมทั่วไปไม่จำต้องแสดงแผ่นไม้ประจำตัวแผ่นไม้ประจำตัว ‘คือแผ่นไม้ขนาดเล็กที่สลักข้อมูลประจำตัว คล้ายคลึงกับบัตรประชาชนในยุคปัจจุบัน’“นายท่านทั้งหลาย เวลานี้เป็นช่วงไว้อาลัยของแคว้น ฝ่าบาทเสด็จมาเมืองเซียนตู เกรงว่าจะมีไส้ศึกแคว้นอื่นแฝงตัวเข้ามา ทางการจึงออกกฎ แขกทุกคนในโรงเตี๊ยม ต้องแสดงแผ่นไม้ประจำตัวขอรับ”น่าจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้ถูกลูกค้าหลายคนถาม เถ้าแก่จึงรับมือได้เป็นอย่างดี ไม่รอพวกเฉินฝานถาม เขาก็อธิบายเหตุผลให้ฟัง“นายท่าน!”ฉินเย่ว์เจียวหันไปมองเฉินฝานหากพวกเขาแสดงแผ่นไม้ประจำตัว เช่นนั้นก็เท่ากับเอาตัวไปรับดาบของเสิ่นหมิงหยวน“นายท่านทั้งห

“คุณหนู คุณหนู!”บุรุษสวมชุดสีน้ำเงิน กระโดดลงมาจากชั้นบนเมื่อเห็นชายคนนั้น เถ้าแก่และพนักงานรีบเดินไปต้อนรับทันที เขาคือเจ้าของเรือนจินสี่บุรุษวิ่งมาตรงหน้าฉินเย่ว์เจียว “โรงเตี๊ยมของเรามีตาแต่หามีแววไม่ หวังว่าคุณหนูจะให้อภัย”ขณะพูด ก็ยกเท้าเตะพนักงานที่ของตนที่ยืนอยู่ข้างๆ “เร็วเข้า รีบพาคุณหนูและคุณชายไปพักที่ห้องชั้นสาม”“ขอรับๆ!” พนักงานโรงเตี๊ยมรีบหันไปพูดกับฉินเย่ว์เจียว “คุณหนู เชิญมาจ่ายเงินทางนี้ขอรับ เดี๋ยวข้าน้อย...”“โง่เขลาสิ้นดี!” บุรุษเตะพนักงานโรงเตี๊ยมอย่างแรงอีกครั้ง “คุณหนูท่านนี้เป็นถึงแขกคนสำคัญจากแคว้นเหมี่ยน พวกเราจะเก็บเงินคุณหนูได้อย่างไร?”ตอนนี้เป็นช่วงไว้อาลัยแคว้น ไม่อาจโฆษณาอย่างเปิดเผยหลังจบช่วงไว้อาลัยแคว้น ทำการป่าวประกาศทูตแคว้นเหมี่ยนไม่เข้าพักที่เรือนทูต แต่เลือกมาพักที่เรือนจินสี่ชื่อเสียงของเรือนจินสี่ย่อมเลื่องลือกว่าเดิมได้ประโยชน์เสียยิ่งกว่าเก็บค่าห้องจากฉินเย่ว์เจียวเฉินฝานเตือนฉินเย่ว์เจียวให้ทำแต่พอดีเจ้าของโรงเตี๊ยมจัดเตรียมทุกอย่างให้ด้วยตนเอง ระยะเวลาไม่ถึงสิบนาที พวกเฉินฝานก็ได้เข้าพักที่ห้องชั้นสามของเรือนจินสี่

”ที่ว่าแย่มากนั้นแย่เพียงใด”“นับตั้งแต่ข่าวการเสียชีวิตไปถึงเมืองหลวง ฮูหยินเย่ว์โหรวก็กินไม่ได้เลยเพคะ”ฉินเย่ว์เหมยขมวดคิ้วเป็นปม “หงอิง สั่งพวกหมัวมัว ให้พวกนางอุ้มจิน เหยียน ไช เป่าไปที่ห้องของเย่ว์โหรว ให้พวกเด็กๆ ในกับเย่ว์โหรว ห้ามไปไหนแม้แต่วินาทีหนึ่ง”สตรีคนหนึ่งสูญเสียสามีอันเป็นที่รัก สิ่งเดียวที่ทำให้นางมีชีวิตต่อไปได้ คือลูก...ในฐานะอัครเสนาบดีเบื้องขวา เสิ่นหมิงหยวนก็พักที่จวนเจ้าเมืองเช่นเดียวกันเขาพักอยู่ในเรือนทางทิศเหนือของจวน เรือนนี้ค่อนข้างไกลจากเรือนหลักเสิ่นหมิงหยวนยังเดินไปไม่ถึงเรือนเหนือ ก็เห็นหลี่ชิ่งยืนรอเขาจากที่ไกลๆ แล้ว“ใต้เท้า!”ทันทีที่เจอเสิ่นหมิงหยวน หลี่ชิ่งรีบเดินมาหาทันทีเสิ่นหมิงหยวนยกมือขึ้นบอกหลี่ชิ่งว่ายังไม่ต้องพูด ตามเขาเข้าไปในเรือนก่อน“ใต้เท้า อาการของฝ่าบาทตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างขอรับ? ฟื้นหรือยัง?”เสิ่นหมิงหยวนที่กำลังดื่มน้ำชาอยู่นั้นชะงักเล็กน้อย แววตาของเขาฉายความไม่สบอารมณ์ “แค่หุ่นเชิดตัวหนึ่งเท่านั้น เจ้าเป็นห่วงมันทำไม?”“ขอรับ ใต้เท้า!” หลี่ชิ่งรีบก้มหน้าลงทันที“ยังไม่เจอตัวอีกหรือ?” เสิ่นหมิงหยวนถามหลี่ชิ

“สวรรค์ แคว้นต้าชิ่งของเราเพิ่งสูญเสียท่านใต้เท้าอัครเสนาบดีเบื้องซ้าย ตอนนี้ไฟไหม้เรือนที่พักของท่านอัครเสนาบดีเบื้องขวาอีก สวรรค์กำลังลงโทษหรือ”“ก็ใช่น่ะสิ ท่านอัครเสนาบดีเบื้องซ้ายสิ้นใจแล้ว ภรรยาและลูกของท่านยังอยู่ท่ามกลางเปลวไฟลุกโชนอีก”“นายท่าน!”ฉินเย่ว์เจียวทราบดีว่าเฉินฝานฝีมือไม่ธรรมดา แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะวิ่งเร็วเช่นนี้ นางไล่อย่างไรก็ไล่ตามไม่ทันวันนี้ลมแรงยิ่งนักเรือนเหนือและเรือนข้างเคียงภายในจวนเจ้าเมืองเซียนตู ไฟลุกโชนเปลวไฟลุกโชน ภายใต้ลมพัดกระหน่ำที่ช่วยโหมให้เปลวไฟรุนแรงมากขึ้น เสียงลมกลืนกินสรรพสิ่ง ควันโขมงปกคลุมทั่วทั้งจวน เปลวไฟที่แผดเผาทำให้คนหายใจไม่ออก เสียงเพลิงไฟ กรีดร้องและคำรามดังก้อง ราวกับเปลวไฟกำลังจะกลืนกินทุกชีวิตพื้นที่ไฟไหม้ชุลมุนวุ่นวาย ภายใต้เปลวไฟ คนมากมายกำลังร่ำไห้ กำลังวิ่ง แววตากังวลและหวาดกลัว รวมถึงเสียงร้องที่กรีดหัวใจเปลวไฟยังคงลุกโชนรุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง คล้ายกำลังหัวเราะเยาะความพยายามอันไร้ค่าของมนุษย์ตัวเล็กๆ“เร็ว เร็วเข้า ช่วยคนเร็วเข้า!”ฉินเย่ว์เหมยที่ร่างกายอ่อนแอ กระโดดลงจากเกี้ยว ผลักขันทีและนางกำนัลข้างกาย