บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 871 - บทที่ 880

“ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว!”เสียงเดือดดาลดังขึ้น เหลยหย่งอันลูบท้องตนเอง ออกคำสั่งกับคนด้านหน้าเขาอย่างถือดี “พวกเจ้าสองสามคน รีบเข้าไปเอาอาหารที่เรือนข้าในกระท่อมหิมะออกมา !”“......” มิมีใครขานรับคำพูดของเหลยหย่งอัน ผู้เหลือรอดทุกคนล้วนยืนนิ่งมองไปที่เขา“พวกเจ้าหูหนวกหรือกระไร?” เหลยหย่งอันใส่อารมณ์รุนแรงกว่าเดิม และยังให้ลูกน้องตนเองสองคนลงไปทุบตีคนเหล่านั้นอีก“ย้าก!”จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนลั่น คนผู้นั้นพุ่งตัวไปด้านหน้าเหลยหย่งอันต่อยเขาอย่างรุนแรงทันที“ช่างกล้ายิ่งนัก! เจ้ากล้าต่อยข้างั้นหรือ?” เหลยหย่งอันตะโกนลั่น“ข้าต่อยเจ้าแล้วเจ้าจะทำไม ทนกับเจ้ามานานแล้ว ข้าจะต่อยเจ้าให้ตายให้จงได้!”คนผู้นั้นยิ่งต่อยยิ่งออกแรงมากขึ้นลูกน้องชายสองคนนั้นของเหลยหย่งอันคิดที่จะกลับมาช่วย กลับถูกคนกักตัวไว้อย่างแน่นหนา“ใช่ ๆ ต่อยเขาให้ตาย!”ผู้ที่ถูกเหลยหย่งอันรังแกมานานหลายวันเหล่านี้ กักเก็บความเดือดดาลไว้ในใจมาโดยตลอด อย่างไรเสียก็หมดความหวังที่จะมีชีวิตรอดแล้ว ไฉนต้องเชื่อฟังเหลยหย่งอัน ไยต้องเกรงกลัวเขาอีก“ข้าจะแจ้งเรื่องพวกเจ้า หลังจากออกไปได้แล้ว ข้าจะจัดการพวกเจ้าให้สาสม!”“มิต้

กระโจมสี่หลัง ใหญ่สามหลังเล็กหนึ่งหลัง สองหลังใหญ่ให้เหล่าชายชาตรี อีกหนึ่งหลังใหญ่ให้สตรีและเด็กเล็ก หนึ่งหลังเล็กเอาไว้ให้คนชราตอนที่เย็บม่านสร้างกระโจม นางจางแอบทำหลังกระโจมเล็กๆไว้ให้เฉินฝานและฉินเย่ว์เจียว นางคิดว่าในฐานะที่เฉินฝานเป็นผู้นำ ไม่ควรจะอยู่เบียดเสียดกับคนอื่นตอนที่เหล่าหญิงสาวอยู่ในกระโจม เฉินฝานยังวาดม่านท้องนภา ม่านท้องนภาจะใช้ผ้าม่านที่ค่อนข้างบางในการทำเฉินฝานให้คนขายเนื้อผู้นั้นพาเหล่าชายหนุ่มไปหาก้อนหินที่อยู่โดยรอบมาจุดประสงค์หลักของก้อนหินคือใช้ก่อเตาไฟและทำให้กระโจมมั่นคงตอนที่เหล่าหญิงสาวทำกระโจมเหล่าชายหนุ่มก็ขนก้อนหิน ก่อเตาไฟ สร้างกระโจมทุกคนล้วนตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างขะมักเขม้น คนจำนวนมากหลงลืมไปเลยว่าตนเองกำลังประสบภัยพิบัติอยู่คนที่สามารถมาฟังบทบรรเลงที่เรือนเซียนผาสุกได้ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคุณชายคุณหนูที่ฐานะทางบ้านค่อนข้างดีการขนหิน ก่อเตาไฟ สร้างกระโจมสำหรับพวกเขาแล้วถือเป็นสิ่งที่แปลกใหม่อย่างมากดังนั้นเมื่อทำแล้วจึงทำด้วยความสนุกสนานแม้กระทั่งเมี่ยวอวี่ที่มิเคยทำงานหนักก็ยังเข้าร่วมด้วย ทว่านางเย็บกระโจมอยู่ด้านข้างเงียบ ๆ

ผ่านไปครู่เดียว เซียนเจี้ยนหวงก็สามารถเจาะรูที่กว้างประมาณห้าสิบเซนติเมตรบนพื้นน้ำแข็งได้“เจ้าหนุ่ม ใหญ่ขนาดนี้ใช้ได้หรือไม่?” เซียนเจี้ยนหวงหันหน้าไปถาม“ใช้ได้แล้ว รอให้ปลาว่ายมาแล้วกัน!”ระหว่างที่กล่าว เฉินฝานก็นั่งยองลงไปคนรอบข้างพากันชะเง้อคอดู แค่เจาะรูปลาก็จะว่ายมาเองงั้นหรือ?การจับปลาจะง่ายดายเช่นนั้นจริงหรือ?“มาแล้ว!”ตอนที่ฝูงชนกำลังสงสัย เฉินฝานก็ตะโกนลั่นทันทีเฉินฝานยื่นมือลงในน้ำ จับปลาแล้วก็โยนขึ้นไปบนฝั่งทีละตัว“แปะ!” ปลาหลีฮื้อหนักหกชั่งหนึ่งถูกโยนขึ้นมาบนพื้นน้ำแข็งเสียง “แปะ!” ดังขึ้นอีกครั้ง ปลาที่หนักห้าหกชั่งถูกเฉินฝานโยนขึ้นฝั่งอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นปลาที่ตัวใหญ่เนื้อแน่น “ว้าว!”ทุกคนล้วนตื่นตกใจ ที่แท้การจับปลาง่ายเพียงนี้เชียวหรือ?“พวกเจ้าอย่ามัวแต่ยืนงงอยู่สิ เร็ว รีบไปจับปลาสิ!”“ข้าเอง!”เซียนเจี้ยนหวงนั่งย่อตัวลงไปคนแรกผู้เฒ่าชื่นชอบในการเล่นสนุกอย่างมาก เขามิได้ใช้กำลังภายใน บรรจงใช้มือจับปลาทีละตัว ช่างสนุกยิ่งนัก“ข้าก็จับได้หนึ่งตัวแล้วเช่นกัน!” จางเซิงถือปลาหลีฮื้อด้วยมือสองข้าง ยิ้มราวกับเด็กน้อย“นี่ ๆ ข้าก็จับได้เหมือนกัน

“เมื่อซดแกงปลาเรียบร้อยแล้ว ปลาย่างก็จวนจะได้ที่พอดีถึงแม้เครื่องเทศจะมิเยอะ ทว่าเฉินฝานก็โรยบนปลาทุกตัวอย่างละเล็กละน้อยเมื่อเครื่องเทศถูกโปรยลงไป กลิ่นหอมก็กระจายฟุ้งทั่วทุกสารทิศทันทีทุกคนล้วนทำจมูกฟุดฟิดสูดลมหายใจเข้าอย่างต่อเนื่องเพื่อจะดูดซับกลิ่นหอมเข้าไปให้ได้มากที่สุด“ข้าขอเอาไปก่อนแล้วกัน พวกเจ้าก็ค่อยๆแบ่งกันเองนะ!”เป็นเซียนเจี้ยนหวงอีกแล้ว เขาแบกปลาหลีฮื้อที่ตัวที่สุดออกไปทันทีเฉินฝานมอบหน้าที่ในการแบ่งปลาให้ฉินเย่ว์เจียว“มิต้องรีบ ได้ทุกคน”ฉินเย่ว์เจียวชำนาญในการกินปลาอยู่ก่อนแล้วนางมิได้นำท้องปลาที่มีก้างเยอะแบ่งให้เด็กเล็กและคนแก่ตอนที่กินปลายังเน้นย้ำให้ระวังก้างปลาซ้ำแล้วซ้ำเล่าฉินเย่ว์เจียวที่มิแยแสต่อสิ่งใดกลับละเอียดรอบคอบเช่นนี้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเมื่อก่อนตอนที่อยู่หมู่บ้านซานเหอก้างปลาเคยติดคอของนางจึงทำให้หวาดกลัวหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทุกคนก็ล้วนอิ่มจนท้องป่อง สีหน้าอิ่มอกอิ่มใจพูดคุยสัพเพเหระในกระโจมอย่างสนุกสนานหากมิใช่ว่าด้านหลังมีกระท่อมหิมะและเรือนเซียนผาสุกที่ถล่มลงมา ยังคิดว่าคนเหล่านี้มาเที่ยวพักผ่อนเสียอีกเฉินฝานที่กินอิ่

ทางด้านหน้า มีเงินกระดาษหยวนเป่าสีขาวมากมาย“มีคนทำพิธีกรรมอันใดงั้นรึ?”“ดูเหมือนว่าจะใช่”นับตั้งแต่ทางเข้าหุบเขามาจนถึงประตูทิศตะวันออกของเมืองเซียนตู ตลอดเส้นทางนี้ล้วนมีเงินกระดาษหยวนเป่าสีขาวตอนที่ฝูงชนเดินมาถึงประตูเมือง ก็พบว่าหอประตูเมืองถูกประดับไปด้วยผ้าสีขาวจำนวนมากหอประตูเมืองที่เดิมทีประดับด้วยโคมไฟสีแดงเป็นทิวแถว ตอนนี้โคมไฟเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว แม้กระทั่งตรงช่วงเอวของพลทหารรักษาก็ยังแขวนผ้าสีขาว“นี่เป็นพิธีศพ และยังยิ่งใหญ่อีกด้วย แม้กระทั่งตรงช่วงเอวของพลทหารยังแขวนผ้าสีขาวอีกด้วย คงจะมีคนใหญ่คนโตของเมืองเซียนตูเสียชีวิตกระมัง จึงทำให้ทั้งเมืองร่วมไว้อาลัยได้เช่นนี้”ฝูงชนพากันถกเถียงอภิปราย“หรือว่าจะเป็นเจ้าเมืองซื่อต้าเผิง?” ฉินเย่ว์เจียวก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน“สาวน้อย คำพูดนี้มิสามารถพูดมั่วซั่วได้ ท่านเจ้าเมืองยังอยู่ดี เจ้าสาปแช่งใต้เท้าเช่นนี้ ระวังใต้เท้าจับเจ้าเข้าคุก”มีหญิงชราคนหนึ่งเดินออกมาจากในเมืองมากล่าวเตือนฉินเย่ว์เจียว “ อีกอย่าง เจ้าเมืองจะมีงานใหญ่โตเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?”“โอ้?” เฉินฝานรุดหน้าขึ้นมาหนึ่งก้าว ทำมือเคารพให้หญิงชรา “เช่นนั