บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 771 - บทที่ 780

ใช้เส้นทางลับใต้ดินขนย้ายกำลังทหารและระเบิดมือออกไป ค่อยกลับลำมาล้อมโจมตีนี่เป็นวิธีการต่อสู้ที่เฉินฝานคำนวณไว้ก่อนแล้วการขุดเส้นทางลับใหม่ ต้องใช้เวลาค่อนข้างมาก ดังนั้นเขาจึงไปหาหลี่หงโห่ว อยากจะถามเส้นทางลับในเมืองที่มุ่งสู่นอกเมืองจากเขาขุนนางที่สูงศักดิ์ในยุคโบราณ ล้วนต้องผ่านการรบราฆ่าฟันอย่างโหดเหี้ยมจึงสามารถเป็นขุนนางที่สูงศักดิ์ได้ พวกเขาส่วนใหญ่มักจะคิดหาทางหนีทีไล่ไว้เสมอ ขุดเส้นทางลับไว้ในบ้าน ป้องกันเมื่อสถานการณ์คับแค้น สามารถหลบหนีได้ทันท่วงทีมิคิดว่าหลี่หงโห่วจะหลบหนีเขาจึงใช้หลี่หงโห่วทำให้อ๋องเจิ้งหนานสับสนเสียเลยระหว่างทางก่อนที่จะมาที่แห่งนี้ เขาก็สอบถามจากเหอกังว่าอ๋องเจิ้งหนานเป็นคนเยี่ยงไรอ๋องเจิ้งหนานเป็นคนฉลาด ละเอียดรอบคอบ มิหลงเชื่อผู้อื่นง่ายๆจากการวิเคราะห์ของเฉินฝาน หากหลี่หงโห่วไปหาอ๋องเจิ้งหนานเอาแผนที่ให้เขาโดยตรง อ๋องเจิ้งหนานก็ต้องสงสัยว่าแผนที่นั้นเป็นของจริงหรือไม่อย่างแน่นอนเฉินฝานพูดจาขู่ขวัญกับหลี่หงโห่ว เพื่อมิให้หลี่หงโห่วไปพึ่งพาอ๋องเจิ้งหนานหลี่หงโห่วถูกจับตัวไป มิใช่ฝ่ายไปขอพึ่งพิงก่อน เช่นนี้หากค้นเจอแผนที่บนตัวของหลี่

“มิกลัว ๆ!”ดาบใหญ่หนึ่งหมื่นกว่าเล่มยกขึ้นพร้อมกัน ท่ามกลางแสงรุ่งอรุณอันเรืองรอง ส่องประกายแวววับอย่างเห็นได้ชัด“ดีมาก!” หลูเฉิงกวงส่งเสียงคำรามทันที “สาบานว่าจักปกป้องหรงตูยิ่งชีพ!”“สาบานว่าจักปกป้องหรงตูยิ่งชีพ!” ดาบใหญ่หนึ่งหมื่นกว่าเล่มยกขึ้นอีกครั้ง“ทำตามที่ฝึกซ้อมมา ทุกกลุ่มทุกแถวทุกตำแหน่งประจำที่!”“รับทราบ!”กองกำลังรักษาเมืองหนึ่งหมื่นกว่าคน ทุกคนว่องไวราวกับเป็นเสือดาว เข้าตำแหน่งด้วยความรวดเร็ว เริ่มทำการโจมตีกลับเหอกังมองแล้ว รู้สึกตื่นตกใจเป็นอย่างมากในคืนที่เข้าเมืองนั้น เหอกังก็คิดว่าวิธีฝึกทหารของหลูเฉิงกวงแตกต่างมิซ้ำใครจึงกล่าวถามเขาเขาตอบกลับมาว่าเฉินฝานเป็นคนแนะนำมองดูแล้วจำนวนคนน้อยนิด ทว่าทุกคนล้วนหาญกล้ามิเกรงกลัวสิ่งใด เป็นกองกำลังรักษาเมืองวีรบุรุษผู้กล้าที่พุ่งไปประจันหน้ากับกองกำลังเมืองเตียนตูกลุ่มแรกเหอกังตื่นตกใจอีกครั้งเฉินฝาน!การเป็นคู่ปรับกับเขาช่างเป็นเรื่องโชคร้าย!ด้านนอกเมือง“ฆ่ามัน ๆ ๆ!”กองกำลังเมืองเตียนตูทางทิศตะวันตกเฉียงใต้อยู่ห่างจากกำแพงเมืองไม่ถึงหนึ่งลี้แล้ว ด้านหลังกลับมีเสียงตะโกนเข่นฆ่ามหาศาลดังขึ้นอย

“ท่านผลัดวันมิยอมมาหา คุณหนูตระกูลลู่ร้องไห้น้ำตาอาบหน้าทั้งวัน ถามข้าน้อยหลายคราว่าท่านมิต้องการนางแล้วหรือกระไร นางยังคงเป็นหญิงที่ขึ้นคาน...”“เย่ว์เจียว ๆ” เฉินฝานรีบปิดปากฉินเย่ว์เจียวอย่างลนลาน “เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องในครอบครัว มิต้องเอามาพูด”“เป็นเพราะข้าน้อยถูกอบรมสั่งสอนมิเข้มงวด ทำให้ทุกท่านหัวเราะเยาะเสียแล้ว”“ข้าน้อยพูดสิ่งที่ทุกคนต่างก็รู้กันอยู่แล้ว!” ฉินเย่ว์เจียวนิสัยใจร้อน ผนวกกับการที่นางกลัวจริง ๆ ว่าเฉินฝานจะยอมรับเงื่อนไขของอ๋องเจิ้งหนาน ดังนั้นจึงร้อนใจเล็กน้อย“ท่านมักจะไม่กลับที่พำนัก ตอนนี้ก็ยังจะรับสาวงามจากท่านอ๋องจำนวนมากมายเพียงนั้นอีก จากที่ข้าน้อยดู หลังจากนี้เหล่าพี่น้องที่ร่ำไห้ทุกค่ำคืนคงจะมีมากขึ้นกว่าเดิมแล้วล่ะ”“นายท่าน ท่านมิกลัวว่า น้ำตาของพวกนาง จะท่วมจวนตระกูลเฉินหรือกระไร?”ฉินเย่ว์เจียวที่ยิ่งพูดยิ่งกลัว ถึงขั้นที่ว่าเริ่มใช้ปากกัดเฉินฝานหากเฉินฝานทำตามอ๋องเจิ้งหนานจริง ๆ เช่นนั้นพี่สาวที่นั่งอยู่บัลลังก์มังกรนั้นจะทำเยี่ยงไร “นี่ ๆ เย่ว์เจียว เจ้ารีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! เงื่อนไขที่อ๋องเจิ้งหนานเสนอเหล่านั้น ล้วนเป็นเรื่องสมมติหา

เฉินฝานนั่งไขว่ห้าง น้ำเสียงยังคงเรียบนิ่ง แหงนหน้ารับแสงตะวัน“แสงตะวันของวันนี้ช่างผ่อนคลายเสียจริง สหายกองกำลังลาดตระเวนคงจะไม่ต้องกังวลว่าเลือดที่อาบมีดดาบจะแข็งตัวแล้ว”“คิดจริงๆหรือว่าเจ้ารู้วิธีประดิษฐ์โถระเบิดสุราแล้ว ข้าจะมิสังหารเจ้า”อ๋องเจิ้งหนานกัดฟันกรอด สีหน้าดุร้ายโหดเหี้ยม“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว จากจับเป็นเจ้าได้รับหนึ่งแสนตำลึงทอง เปลี่ยนเป็นรอให้เหล่าทหารของข้าเหล่านั้นกลับมา ข้าจะให้พวกเขาบรรจงขูดเลือดเนื้อเจ้าออกมา ผู้ใดขูดออกมาได้มาก ข้าก็จะให้ตำลึงมากเช่นกัน นำเงินหนึ่งแสนตำลึงทองนั้นแบ่งให้หมด”“ท่านอ๋อง แม่ทัพกองกำลังที่สองกลับมาแล้วขอรับ!”ด้านนอกค่ายทหารมีคนตะโกนเสียงดังความดีใจมหาศาลทำให้ใบหน้าของอ๋องเจิ้งหนานบิดเบี้ยวจนน่าสะพรึงกลัว เขามองไปที่เฉินฝานอย่างดีอกดีใจ“ดูสิ คนของข้ากลับมาแล้ว เจ้าต้องชดใช้ให้กับความอวดดีของเจ้า”อ๋องเจิ้งหนานเพิ่งจะพูดจบ มีบุคคลที่สวมชุดสีแดงปรากฏตัวต่อสายตาสาธารณชน“ท่าน...แค่ก!”คนผู้นั้นเพิ่งจะเริ่มพูด ก็กระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง ล้มลงกับพื้นมิสามารถลุกขึ้นมาได้อีกตอนนี้ ฝูงชนจึงได้สติกลับมา เสื้อผ้าที่เขาใส่มิใช่

เมื่อพูดถึงคำสุดท้ายเฉินฝานหายใจมิทั่วท้องแล้วลอบก่นด่าอยู่ในใจบัดซบ!คิดมิถึงว่าจะใช้พิษ? ช่างไร้จรรยาบรรณในการต่อสู้เสียจริงและเป็นความสะเพร่าของเขาเช่นกันมิได้คำนึงถึงการป้องกันพิษ“มิได้ขอรับ ร่างกายของใต้เท้ารับมิไหว ต้องพักผ่อน!” หมอเยี่ยนสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที มิมีท่าทีจะยอมโอนอ่อนให้แม้แต่น้อย “การสู้รบเป็นเรื่องของท่าน ท่านติดพิษได้รับบาดเจ็บ ก็เป็นคนป่วยแล้ว ต้องเชื่อฟังข้า“หมอเยี่ยน เฉินฝานยิ้มอย่างอ่อนแรง “ข้ามิได้บอกว่าข้าจะมิพักผ่อน จัดแจงในรถม้าให้ดีเสียหน่อย บนรถม้าปูผ้าที่หนาขึ้น หลังจากนั้น ท่าน...ก็คอยดูแลตลอดทาง ก็ใช้ได้แล้วมิใช่หรือ?”“เช่นนั้นก็มิได้ขอรับ!” หมอเยี่ยนยังคงมีท่าทียืนหยัดในความพูดของตนเองโดยมิสนใจสิ่งใดทั้งสิ้น“เช่นนั้นหลังจากที่กลับเมืองหลวงแล้ว ข้าจะบอกหมอหลวงสวีว่า วิชาการแพทย์ของเจ้าใช้มิได้ พิษเพียงเล็กน้อย ข้านั่งอยู่บนรถม้า เจ้าก็ยังรักษามิได้”คำพูดของเฉินฝานนี้ ครึ่งหนึ่งคือการล้อเล่น อีกครึ่งหนึ่งคือจริงจังต้องใช้โอกาสนี้เพื่อไล่ล่าเอาชนะ มิสามารถให้อ๋องเจิ้งหนานมีโอกาสให้พักหายใจได้เฉินฝานมิอยากสู้รบในเขตต้าชิ่งจริง