All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 751 - Chapter 760

“ขอรับ ใต้เท้า!” เสี่ยวซื่อเหลือบมองเสาธงที่ห่างออกไป รับระเบิดมือจากมือเฉินฝานด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจผ่านไปครู่เดียว...“ตู้ม!”หลังจากเสียงระเบิดดังขึ้นอย่างฉับพลัน ธงด้านนอกหอประตูเมืองก็มลายสิ้นไป“เจ้าหนุ่ม!” เฉินฝานตบไหล่เสี่ยวซื่อเบาๆ “เจ้าใช้ได้เลยนี่!”เจ้าหนุ่มนี่ฝีมือดีจริงๆ หากอยู่ในยุคปัจจุบัน ก็จะเป็นมือปืนซุ่มยิงที่มีความสามารถผู้หนึ่ง“ขอบคุณคำชื่นชมของใต้เท้า!”อย่างไรเสียเขาก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ดี เฉินฝานพูดชื่นชมเช่นนั้น เสี่ยวซื่อยิ้มจนไม่เห็นฟันแล้ววันนี้สำหรับเฉินฝานแล้ว ช่างวันเป็นวันที่มีความสุขเรื่องดีๆเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องเรื่องแรกคือกำจัดกองกำลังหลีเทียนสามหมื่นคนให้ราบคาบ ต่อด้วยเรื่องที่เหอจื่อหลินกลับมาได้อย่าปลอดภัย ตอนนี้ก็บังเอิญเจอเด็กตัวแสบที่มีความสามารถมาอีกหนึ่งคน-รุ่งสางยังมิมาถึง เฉินฝานก็ตื่นนอนแล้ว กองกำลังลาดตระเวนต้องเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองหรงตูไม่สามารถหยุดพักอยู่ที่เมืองเหออันได้นาน อ๋องเจิ้งหนานจะต้องออกคำสั่งให้เหยียนเชียงย้อนกลับมาเป็นแน่ไม่แน่ว่าตอนนี้กองกำลังหนึ่งแสนคนของเหยียนเชียง กำลังอยู่ในเส้นทางที

เฉินฝานเดินอย่างรีบร้อน ไปชนเข้ากับโต๊ะทำงานของหลูเฉิงกวง“โคร้ม!”โต๊ะพังทลายลงมาทันที“......”เฉินฝานสาบานว่า เขาเพียงชนเท่านั้น มิใช่เตะ ชนเช่นนี้โต๊ะก็สามารถพังทลายได้เชียวหรือ!!ก้มศีรษะดู ความเดือดดาลในใจเฉินฝาน ก็พรวดพุ่งออกมาอีกครั้งมุมทั้งสี่ของโต๊ะเริ่มที่จะเน่าเปื่อยแล้ว มิแปลกที่เมื่อชนแล้วก็พังทลายทันทีตอนที่เฉินฝานเดินมาจากค่ายของหลูเฉิงกวง เป็นช่วงเวลาที่เหล่านายทหารกำลังรับประทานอาหารกลางวันพอดีเขามิได้รีบร้อนไปสำนักบัณฑิตของเริ่นรุ่ยฟ่าน ทว่าเดินเข้าไปในโรงอาหารออกมาจากโรงอาหารแล้ว เฉินฝานก็กลับไปที่ค่ายของเหล่านายทหารอีกครั้งเดินออกมาจากค่ายทหาร เฉินฝานหันหน้าไปออกคำสั่งกับกองกำลังองครักษ์ประจำตัวข้างกาย ให้พวกเขาห่ออาหารที่เหล่าทหารกินหนึ่งชุด และเครื่องนอนที่เหล่านายทหารใช้เฉินฝานมิได้อธิบายว่าเขาต้องสิ่งของเหล่านี้ไปทำอันใด เขาเก็บความโมโหไว้ในส่วนลึก โจวอวี่และหลูเฉิงกวงทำได้เดินตามหลังอย่างเงียบ ๆ มิกล้ากล่าวถาม“พวกบัณฑิตปัญญาชนหน้าโง่!”ระหว่างทางมีเพียงฉินเย่ว์เจียวที่กล้าส่งเสียงตั้งแต่ค่ายทหารรักษาเมืองทิศตะวันออกของเมืองจวบจนถึงสำนักบั

กล่าวถามผู้คนใต้หล้า ความรักคือสิ่งใด? เฉินฝานตกตะลึงในใจเล็กน้อย ตอนที่เขาอยู่เมืองหลวง มีครั้งหนึ่งที่ถูกตวนซินอ๋องลากไปร่ำสุราที่หอสุรา เมื่อร่ำสุราจนเคลิบเคลิ้ม เขาท่องบทกลอนโบราณนี้ออกมาในความทรงจำของเขายังขาดไปอีกสองวรรคที่ยังมิจบ เพราะตอนนั้นเขามึนเมาแล้ว ตอนที่ตวนซินอ๋องดึงเขาออกมาหอสุรา มีผู้เฒ่าผู้นี้ที่ดูเป็นผู้ดีสง่างาม วิ่งมาถามเขาว่า บทกลอนยังมิจบใช่หรือไม่ วรรคต่อไปคืออันใด?เฉินฝานในตอนนั้นกำลังเคลิบเคลิ้มอย่างมาก คิดที่บอกวรรคที่เหลือให้ผู้เฒ่าคนนั้น ปรากฏว่าตวนซินอ๋องที่อารมณ์ร้อนไล่ผู้เฒ่าคนนั้นไป“แม้ว่าจะบินอย่างมีสุขไปด้วย ทว่าการจากลาทุกข์ระทม จึงตระหนักได้ว่าห่านป่าคู่นั้นลุ่มหลงกว่าปุถุชนเสียอีก การเดินทางหมื่นลี้เพียงลำพัง เหมันตฤดูหรือคิมหันต์ฤดูภูเขานับพัน การมีชีวิตอยู่จะมีประโยชน์อันใด?”เมื่ออ่านมาถึงวรรคที่ซาบซึ้งใจ ปัญญาชนผู้นั้นถึงขั้นยืนขึ้นบนโต๊ะยาว“แถบแม่น้ำเฟิ่นนี้ เดิมทีเป็นที่จักรพรรดิแสวงหาความรื่นรมย์ เสียงดนตรีดังขับขาน ครื้นเครงเหลือคณา บัดนี้เหลือเพียงที่รกร้าง จักรพรรดิหวูสวรรคต เรียกวิญญาณเขากลับมามิมีประโยชน์อันใด เทพยดาแห่งขุน

“เจ้ารีบนำขาเขากางออก บนพื้นนี้หนาวเย็นอย่างแปลกประหลาด” บุคคลเจ้าเนื้อที่คิดเพ้อฝันทำราวกับว่าตนเองเป็นขุนนางที่ราชสำนักแต่งตั้ง มิต้องพูดแสดงความเคารพกับเฉินฝานแล้วเฉินฝานยิ้มอย่างเยือกเย็นอีกครั้ง “ลงโทษเล็กน้อย ทว่ามิใช่มิลงโทษ!”เขาเพิ่งพูดจบ เท้าที่เหยียบหลังบุคคลเจ้าเนื้อของโจวอวี่นั้น เค้นแรงกดลงไปในทีเดียว“อ้าก!”เสียงโอดครวญดังขึ้นตามคาดการเหยียบย่ำของโจวอวี่นี้ ปัญญาชนเจ้าเนื้อมิตายก็พิการเฉินฝานยังมิมีท่าทีจะจากไป หลี่ชางกล่าวถามเสียงเบา “ใต้เท้า ท่านยังจะสั่งสอนสิ่งใดอีกหรือไม่?”“ทำไมล่ะ?” เฉินฝานผินสายตาไปมองหลี่ชาง “เจ้าจะไล่ข้างั้นหรือ?”หลี่ชางกล่าวอย่างลนลาน “ข้าน้อยมิบังอาจ เพียงแต่ว่าเหล่าปัญญาชนต้องเข้าเรียนแล้ว”“อืม!”เฉินฝานพยักหน้า เดินไปนั่งที่นั่งเดิมที่เป็นของปัญญาชนเจ้าเนื้อ “นึกย้อนถึงครานั้น ข้าก็เคยร่ำเรียนมาสองสามเดือนแล้ว ไม่ได้ฟังการบรรยายบทเรียนมานาน ข้าก็อยากจะเรียนด้วย”สองสามเดือน?ถึงแม้เหล่าปัญญาชนเหล่านั้นจะก้มหน้าตลอดเวลา ทว่าได้ยินเฉินฝานกล่าวว่าตนเองเคยร่ำเรียนมาสองสามเดือน แววตาพลันปรากฏความดูถูกเล็กน้อยสองสามเดือน เช่นน

บัณฑิตมั่วรีบสาวเท้าเดินมาหน้าเฉินฝาน มองอย่างพินิจพิเคราะห์ตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งครั้ง ยิ่งมองสีหน้าปีติยินดี “ใต้เท้า เป็นท่านจริงๆด้วย วันนั้นคนที่ไปร่ำสุรากับตวนซินอ๋องคือท่านนี้เอง!”ทั้งๆที่ผมเส้นดอกเลาแล้ว ทว่าบัณฑิตมั่วยังกระโดดโลดเต้นดีใจราวกับเด็กน้อยเริ่นรุ่ยฟ่าน หลี่ชางและเหล่าปัญญาชนด้านหลังพวกเขาล้วนมองบัณฑิตมั่วด้วยความฉงนสงสัยนี่เกิดอันใดขึ้น? ไยบัณฑิตมั่วกลายเป็นเช่นนี้อย่างกะทันหัน“แก้ไขมั่วซั่ว ๆ บทกลอนล้ำเลิศ เติมแต่งตัวอักษรอันใดกัน!”บัณฑิตมั่วที่เดิมก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข ตบหน้าตัวเองเสียงดังอย่างรุนแรงทันทีตอนนี้เฉินฝานจำได้แล้วบัณฑิตมั่วผู้นี้ ก็คือผู้เฒ่าที่เขาเจอตอนที่อยู่หอสุราในวันนั้น“นี่ ผู้เฒ่า!” เฉินฝานกล่าวอย่างรีบร้อน “เจ้าอย่าทำเช่นนี้เลย ถ้าตบตีตนเองจนบาดเจ็บ ลูกหลานของเจ้าเหล่านั้นมาขู่กรรโชกค่ารักษาตัว เช่นนั้นข้าก็งานเข้ากันพอดี”ในยุคโบราณมีคนสูงอายุที่แกล้งบาดเจ็บเพื่อขู่รีดเงินหรือไม่ เฉินฝานก็ไม่แน่ใจ แล้วถ้าฉุกละหุกมีสิ่งนี้เกิดขึ้นจริงๆล่ะบัณฑิตมั่วรีบร้อนเก็บมือ เคารพนบนอบทำหน้าเหยเกให้เฉินฝานพลางกล่าว “ทำให้ใต้เท