บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 731 - บทที่ 740

“ฮี่!”ม้าที่ได้รับความตกใจ ยกเท้าหน้าทั้งสองข้างขึ้นสูงรองแม่ทัพที่อยู่ด้านหน้า หลังจากได้ยินเสียง รีบขี่ม้ากลับมา “ท่านแม่ทัพ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือขอรับ?”หลีเทียนไม่ได้ตอบคำถามรองแม่ทัพ เขาจับเชือกม้าแน่น หันหัวม้ากลับไปยังสะพานที่ลอยขึ้นมาครั้งนี้ สายตาของเขาไม่ได้อยู่ริมแม่น้ำ แต่เป็นป่าละเมาะข้างทาง“ท่านแม่ทัพ ให้ข้าส่งคนไปตรวจสอบในป่าดีไหมขอรับ?”ถ้อยคำนี้ของรองแม่ทัพ ทำให้ทหารลาดตระเวนทั้งหมดที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าละเมาะตึงเครียด แทบจะไม่กล้าหายใจกลัวว่าหากตนหายใจดังไปหน่อย กิ่งไม้บนหมวกสั่นไหว ก็จะถูกพวกหลีเทียนจับได้เหอกังใช้สัญญาณมือบอกกล่าว ให้ทหารลาดตระเวนทุกนายเตรียมพร้อมต่อสู้เมื่อได้รับสัญญาณจากเหอกัง ทหารลาดตระเวนทุกนายจับอาวุธในมือแน่น เตรียมต่อสู้กับทหารเตียนตูเฉินฝานลอบสังเกตทหารลาดตระเวนปราดหนึ่ง พบว่าไม่มีทหารคนใดแสดงสีหน้าอยากจะหลบหนีจิตใจของเขาคล้ายได้รับการปลอบประโลมทหารคุณชายพวกนี้ เติบโตขึ้นแล้วเวลานี้เผชิญหน้ากับทหารเตียนตู แม้อาจจะไม่ชนะ ทว่าก็ไม่ได้แพ้จนน่าเกลียดนัก“ไม่ต้อง!”คำว่าไม่ต้องของหลีเทียน ทำให้ทหารลาดตระเวนทั้งหลายโล่งอก

เหอจื่อหลินเพิ่งขี่ม้าถึงตรงหน้ารถม้าของเฉินฝาน เฉินฝานเปิดม่านรถม้า “พี่จื่อหลิน เหยียนเชียงและหลีเทียนกำลังกลับมาปิดล้อมพวกเราแล้วใช่หรือไม่?”แท้จริงแล้ว เรื่องนี้ เฉินฝานถามเป็นครั้งที่สามแล้วสีหน้าของเหอจื่อหลินฉายความฉงน “น้องฝาน เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเจ้าอยากให้เหยียนเชียงและหลีเทียนปิดล้อมพวกเรา หากพวกเขาย้อนกลับมาปิดล้อมพวกเราเช่นนั้นจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากแล้ว”“ไม่ย้อนกลับมาปิดล้อมเรายิ่งยุ่งยาก พี่จื่อหลิน ท่านรีบบอกข้ามาเดี๋ยวนี้ นักส่งสารส่งจดหมายมาหรือยัง? เหยียนเชียงและหลีเทียนย้อนกลับมาหรือไม่”เหอจื่อหลินมองเฉินฝานด้วยแววตาจำยอม “พวกเราเล่นใหญ่เช่นนี้ เดินทางมุ่งหน้าเข้าเมืองฝูตูอย่างดุดัน เหยียนเชียงและหลีเทียนจะกล้าไม่กลับมาหรือ?”“ทหารหนึ่งแสนนายของเหยียนเชียง ทหารสามหมื่นนายของหลีเทียนย้อนกลับมาแล้ว พวกเขารวดเร็วยิ่งนัก นักส่งสารรายงานว่า พวกเขากำลังข้ามแม่น้ำลวี่สุ่ยแล้ว ห่างจากพวกเราไม่ถึงเจ็ดแปดสิบลี้”“ดีมาก!”เฉินฝานไม่แม้จะฟังเหอจื่อหลินพูดจบ เพียงได้ยินว่าคนของเหยียนเชียงและหลีเทียนเริ่มข้ามแม่น้ำแล้ว เขาก็ปรบมือบอกว่าดีมากไม่หยุด“ดี? ดีอย่างไร?” เ

“ได้ขอรับ!”คนแรกที่ตอบเฉินฝาน คือเสี่ยวซื่อเสี่ยวซื่อชักนำทหารคนอื่นๆ“ได้ขอรับ!”“ได้ขอรับ!”เสียงร้องตะโกนทหารกองกำลังห้า ราวกับฟ้าคำรามเดิมทีพวกเขาคือกองกำลังทหารที่อ่อนแอที่สุด ตอนนี้กลับร้องตะโกนส่งเสียงมีพลังที่สุดทหารกองกำลังอื่นๆ สายตาที่มองกองกำลังทหารของตน ด้วยความรู้สึกเจ็บใจไม่มากก็น้อย เจ็บใจที่พวกเขาไม่อาจได้รับโอกาสนี้“ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!”เฉินฝานตีกลองสงครามด้วยตนเอง“ฆ่ามัน!”ทหารห้าพันกว่านายของทหารกองกำลังห้า ร้องฆ่าพร้อมกัน“จับเป็นกบฏอ๋องเจิ้นหนาน!”เหอจื่อหลินตวัดดาบใหญ่ ขี่ม้านำออกไปเป็นคนแรกมองทหารกองกำลังห้าที่ไปไกลเรื่อยๆ เหอกังแอบเช็ดหางตาเหอจื่อหลินเป็นลูกชายคนเดียวของเขาเขาไปครั้งนี้ มีโอกาสตายสูง!ภาพเหอกังแอบเช็ดน้ำตา เฉินฝานมองเห็นทุกอย่างถึงขั้นนี้แล้ว เขาไม่อาจทำอะไรได้ ทำได้เพียงขอให้สวรรค์มีตา เหอจื่อหลินรอดพ้นอันตรายหลังจากพวกเหอจื่อหลินไปประมาณหนึ่งชั่วยาม ทหารหนึ่งแสนสามหมื่นนายของเหยียนเชียงและหลีเทียนก็ไล่ตามมาทหารเตียนตูหนึ่งแสนสามหมื่นนายจากไปประมาณครึ่งก้านธูป เฉินฝานก็ออกคำสั่งให้ข้ามแม่น้ำทหารลาดตระเวนสองหมื่นกว

ขณะหลีเทียนพูดอยู่นั้น หญิงชราถือไม้กวาดในมือ เดินสั่นงันงกไปถึงประตูเมือง “พวกเจ้าเป็นลูกหลานตระกูลไหน? ขืนยังไม่เข้ามา ข้าจะปิดประตูเมืองแล้ว”หญิงชราพูดไม่นาน มือของหลีเทียน ยกขึ้นสูงอีกครั้ง...“ถอยหลัง!”ทหารเตียนตูสามหมื่นนายถอยหลังไปไกลกว่าสิบเมตร“เฮ้อ!”หญิงชราส่ายหน้า “ช่างเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเองจริงๆ ช่างเถอะ ข้าจะบอกทหารเฝ้าเมือง วันนี้ไม่ลงกลอนประตูเมืองแล้ว เมื่อเล่นจนหนำใจ พวกเจ้าก็เข้ามานะ”พูดจบ หญิงชราถือไม้กวาดในมือ เดินสั่นงันงกเข้าไปในอำเภอเหออัน สุดท้ายเดินลับหายไปที่มุมหนึ่งของทางเดินเก่าๆ นี้ค่ำคืนมาเยือนลมก่อตัวพื้นดินก็หนาวเย็นแล้วยามลมพัดผ่านไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด หลีเทียนจึงรู้สึกหนาว“ทางเหนือมียอดหญิงงาม ทั่วแผ่นดินมีเพียงหนึ่งเดียว ชม้ายคราแรกล่มเมือง ชายตาอีกคราล่มชาติ”ประตูเมือง จู่ๆ ก็มีเสียงเพลงไพเราะดังขึ้น“ท่านแม่ทัพ ดูนั่นสิขอรับ!”มีคนชี้ไปที่กำแพงเมืองหลีเทียนจับเชือกนั่น เมื่อม้าถูกดึง จึงถอยหลังหลายก้าวบนกำแพงเมืองอำเภอเหออันเฉินฝานนั่งพิงเก้าอี้ เขาดื่มเหล้า พร้อมกับฟังหญิงงามตรงหน้าขับร้องเพลง สีหน้าของเขาดูมีความสุขย

“หากว่า...” มุมปากของเฉินฝานฉีกยิ้มทะเล้น “หลีเทียนชาญฉลาดช่างกังวล ที่กล่าวว่าช่างกังวลนั้นฟังดูไพเราะ แต่แท้จริงแล้วเขาขลาดเขลา”“ทว่า ก็ไม่ได้ขี้ขลาดมากพอ หากขี้ขลาดมากกว่านี้เล็กน้อย ไปตั้งแต่เมื่อคืน ทหารสามหมื่นนายของเขายังถอยทัพได้ ตอนนี้...”“เขาไม่อาจถอยทัพได้แล้ว!”“ใต้เท้า ความหมายของท่านคือให้พวกเราโจมตีพวกเขาหรือ?” เหอกังถาม“ใต้เท้า โปรดมีคำสั่ง ทหารกองกำลังหนึ่งของเราเตรียมความพร้อมแล้ว โจมตีได้ทุกเมื่อ!”“ทหารกองกำลังสองของพวกข้าก็เช่นเดียวกันขอรับ”“ทหารกองกำลังสามก็เช่นเดียวกัน!”“ทหารกองกำลังสี่ก็เช่นเดียวกัน!”ทุกกองกำลังแย่งกันจะออกไปทหารลาดตระเวนในตอนนี้ ห้าวหาญมากขึ้นถูกทหารเตียนตูไล่ตามมาหลายวันหลายคืน อยู่อย่างหลบๆ ซ่อนมาหลายวัน ทหารลาดตระเวนทุกนายต่างรู้สึกอัดอั้นยิ่งนัก อยากต่อสู้กับทหารเตียนตูสักคราให้สาแก่ใจเฉินฝานส่ายมือ ยิ้มบางๆ แล้วพูด “ไม่รีบร้อน พวกเจ้าได้สู้รบแน่นอน แต่อย่าเพิ่งใจร้อน รอพวกหลีเทียนมาก่อนค่อยว่ากัน”เหอกังชะงัก “หลีเทียนจะถอยทัพแล้วไม่ใช่หรือ? แล้วจะมาได้อย่างไร?”“ตู้ม!”“ปั้ง ปั้ง!”สิ้นเสียงของเหอกังไม่นาน ด้านนอกก