บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 741 - บทที่ 750

“ปกป้องนายท่าน!”ยามห่าฝนลูกธนูจู่โจม ฉินเย่ว์เจียวพาเย่ว์หนูกับทหารอารักขาหญิงไม่กี่คนชูโล่ขึ้น ก่อเป็นกำแพงบังข้างหน้าเฉินฝานทหารจำนวนมากที่อยู่หอด้านบนประตูเมืองไม่สามารถปกป้องได้ง่ายเหมือนเฉินฝาน ก่อนหน้านี้ทหารลาดตระเวนต้องการหลบหนีจากการล้อมของทหารเตียนตู จึงทิ้งโล่กำบังไปจำนวนมาก ในอำเภอเหออันสถานที่เล็กๆ เช่นนี้ เติมลูกธนูได้สักหน่อยก็ถือว่าไม่เลวแล้ว แต่โล่กำบังนั้นเป็นไปไม่ได้เลย“อ๊าก!”“อ๊าก อ๊าก!”“หมอบลง หมอบลง!”ในหูของเฉินฝาน มีเสียงโอดร้องอย่างเจ็บปวดจากการถูกยิง กับเสียงออกคำสั่งอันเร่งรีบของเหล่าผู้นำทัพดังขึ้นเสียงแล้วเสียงเล่ากลุ่มพลยิงธนูหมอบลงทำให้หลีกเลี่ยงการบาดเจ็บได้ชั่วขณะ แต่ข้างใต้หอด้านบนประตูเมือง เสียงของทหารเตียนตูที่พุ่งเข้ามา กลับดังขึ้นกว่าเดิมทุกครั้งเฉินฝานถึงกระทั่งเห็นบันไดของทหารเตียนตูวางไว้ตรงหอด้านบนประตูเมืองเรียบร้อย“พลลูกไฟประจำการ!”ภายใต้คำสั่งการของเหอกัง ลูกไฟนับไม่ถ้วนกลิ้งจากหอด้านบนประตูเมืองลงไปทหารเตียนตูที่ปีนป่ายบันไดชุดแรกถูกตีกลับไปทั้งหมดลูกไฟล้วนเป็นก้อนหินที่ห่อด้วยหญ้าและทาน้ำมันเอาไว้ เพียงสัมผัสถูกคนไฟ

ของสีดำสิ่งนั้น ปลายหางยังมาพร้อมกับสิ่งสวยงาม…ดอกไม้ไฟ?ทหารเตียนตูสามหมื่นกว่าคน ต่างเงยหน้าขึ้นชื่นชมดอกไม้ไฟอันสวยงามนี้“ดอกไม้ไฟนี้สวยงามอย่างยิ่ง”“ทำไมถึงจุดดอกไม้ไฟในเวลานี้? ทหารลาดตระเวนคิดจะหลอกล่อพวกเราหรือ? ให้พวกเราเบนความสนใจ พวกเขาจะได้จู่โจมง่ายขึ้น?”“ทำตัวประหลาดหลอกล่อพวกเรา ให้เราเบนความสนใจ อย่าได้มองว่าเศษสวะพวกนั้นเก่งกาจนักเลย ข้ามองว่าเป็นสัญญาณของการยอมศิโรราบของพวกมันมากกว่ากระมัง?”“ข้าว่าความคิดของเจ้าน่าเชื่อถือ เห็นหรือไม่ หอด้านบนประตูเมืองบนนั้นไม่มีใครเดินออกมาสักคน”“ในเดิมทีพวกเขายังคิดจะหวังพึ่งพวกผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังพวกเรา ปรากฏว่าครั้นผู้หญิงเหล่านั้นออกมาก็ถูกพวกเรายิงตายทันที”“หวังพึ่งผู้หญิง เป็นคนไร้ประโยชน์ทั้งสิ้นอย่างแท้จริง!”ทหารเตียนตูจำนวนมากเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ แรกเริ่มมีเพียงความสงสัย ภายหลังกลายเป็นดูถูกเหยียดหยามขณะเดียวกัน สิ่งของสีดำ ใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อย ๆค่อย ๆ เห็นชัดว่าของสีดำสิ่งนั้นคือสิ่งของใด?โถสุรานับสิบขวดมัดไว้ด้วยกัน ดอกไม้ไฟที่พวกเขาเห็นเมื่อครู่นี้ คือผลลัพธ์ของเชือกเล็กตรงปลายโถสุราแต่ละอันที่ติด

เฉินฝานรู้สึกโล่งอกเช่นกันกลุ่มทหารผู้ดีกลุ่มนี้ได้กลายเป็นผู้กล้าอย่างแท้จริงแล้วเสียงตะโกนร้องของกองกำลังลาดตระเวน ดังต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน จวบจนชาวบ้านอำเภอบ้านเหออันยกอาหารมา จึงหยุดตะโกนเหอกังกำลังจะรายงานสถานการณ์สงครามให้กับเฉินฝาน“ท่านแม่ทัพ พวกเราไม่รีบร้อน ตอนนี้รับประทานอาหารก่อน รับประทานไปด้วยคุยไปด้วย”เฉินฝานลากเหอกังวิ่งไปโต๊ะอาหารที่ใกล้ที่สุดนับตั้งแต่เสี้ยววินาทีที่ออกจากเมืองหลวงครานั้น เฉินฝานก็ให้พ่อลูกตระกูลเหอและนายทหารอยู่กินร่วมกันตักข้าวเข้าปากหนึ่งคำ เหอกังทำเช่นไรก็อดกลั้นไว้ไม่อยู่ เขากล่าวอย่างฮึกเหิม “ใต้เท้า กองกำลังสามหมื่นคน ราบเป็นหน้ากองแล้ว กองกำลังข้าสูญเสียไปเพียงสามพันกว่าคนเท่านั้น”สามพันกว่าคน!เฉินฝานฟังแล้วรู้สึกโอดครวญอยู่ในใจตอนนี้ผู้ชายน้อยนิดเพียงนั้น ชั่วครู่เดียวก็หายวับไปสามพันคนทันที เป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่เชียวนะในยุคปัจจุบัน ในสถานการณ์การโจมตีกลับเช่นนี้ สูญเสียเกินห้าร้อยคน แม่ทัพผู้นั้นก็ต้องถูกกักขังแล้วทว่าเห็นเหอกังยินดีปรีดาเช่นนั้น เฉินฝานมิได้พูดอันใดกองกำลังลาดตระเวนสามารถต่อสู้ได้เช่นนี้ เกินควา

ร่างเงาที่สูงใหญ่ตรงตระหง่านนั้น ยืนปะทะกับแรงลมไม่รู้ด้วยเหตุใดกัน เฉินฝานรู้สึกว่าร่างเงานั้นรู้สึกหงอยเหงาเศร้าสร้อยอย่างมากเฉินฝานกำลังจะถามว่านั้นคือผู้ใด ได้ยินคนพูดว่า “ท่านแม่ทัพใหญ่ ลมหนาวแล้ว พวกเราลงไปกันเถอะ”คำพูดเฉินฝานหยุดชะงักเล็กน้อยที่แท้ก็เป็นเหอกังเหอกังยกมือขึ้นมาเล็กน้อย สื่อความหมายให้องครักษ์ข้างกายลงจากหอบนประตูเมืองไปก่อนตอนที่องครักษ์หันกายลงจากหอบนประตูเมือง เห็นเฉินฝาน กำลังจะปริปากพูด เฉินฝานทำท่าไม่ให้เขาพูดลมยามค่ำคืนของเหมันตฤดู แหลมคมราวกับใบมีดเฉินฝานกระชับเสื้อผ้บนร่างตนเองให้แน่นขึ้น ก็ยังคงรู้สึกความเหน็บหนาวรุกล้ำเข้ามาสู่เรือนร่างอยู่ดีเหอกังที่อยู่ด้านข้างหอบนประตูเมือง กลับถอดหมวกบนศีรษะออกผมของเขาเป็นสีดอกเลาแล้ว เวลาที่ลมพัด ผมสีเงินสองสามเส้นสะท้อนแสงสีขาวเงินจากสัญญาณไฟแจ้งเหตุเฉินฝานตกใจเล็กน้อยเมื่อวาน ผมของเหอกังยังไม่ได้ขาวเพียงนี้ไยผ่านไปเพียงวันเดียว ผมก็ขาวจนเป็นเช่นนี้แล้วล่ะ?สายตาของเฉินฝาน จับจ้องไปที่ทิศทางเมืองฝูตูเป็นเวลานานไม่เคลื่อนย้ายไปที่อื่นโอ้...นี่จึงทำให้เฉินฝานนึกขึ้นได้เหอจื่อนำทหารห

เฉินฝานพยักหน้า “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พึ่งพาบุคคลใด เจ้าฝ่าวงล้อมมาด้วยตนเอง”เสี่ยวซื่อเป็นทหารระดับล่างที่สุดนายหนึ่ง เวลาที่สู้รบ เขาไม่สามารถไปอยู่ข้างกายเหอจื่อหลินได้อยู่แล้ว“ใต้เท้า ข้าพึ่งพาสิ่งหนึ่งหนีออกมา”เสี่ยวซื่อหยิบสิ่งของสิ่งหนึ่งออกมากระเป๋าอกเสื้ออย่างมีพิรุธเมื่อเฉินฝานเห็นแล้วก็รู้สึกสนุกทันที สิ่งของในมือของเสี่ยวซื่อเขาคุ้นเคยเป็นอย่างมากนี่คือสิ่งที่เขาเล่นตั้งแต่เด็กจนโต—— หนังสติ๊กมิใช่หรือ?ทว่าหนังสติ๊กในมือเสี่ยวซื่อชิ้นนี้ ใหญ่กว่าที่เฉินฝานเล่นตอนเด็กเล็กน้อย“หนังสติ๊กเล็กหนึ่งอัน อย่างมากก็สามารถยิงก้อนหินสองสามลูกได้ ยิงหินไปไม่กี่ลูกก็สามารถฝ่าฝูงชนที่ปิดล้อมของกองกำลังเมืองเตียนตูออกมาได้ เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่งั้นหรือ?”เมื่อพูดถึงตรงนี้ เฉินฝานปรับสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้ารู้ใช่หรือไม่ปิดบังข้าจะพบกับจุดจบเยี่ยงไร?”ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเสี่ยวซื่อมีโอกาสที่จะทรยศไม่มากนัก ทว่ารอบคอบไว้เสียหน่อยคงจะดีกว่าสองกองกำลังปะทะกัน โดยเฉพาะสถานการณ์ที่จำนวนศัตรูแตกต่างจากฝั่งเรามากมายเพียงนั้น หากในกองกำลังมีผู้ทรยศ เช่นนั้นช่างเป็นการโจมตีที่ถึงแก่ชีวิต