บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 351 - บทที่ 360

สีหน้าของทุกคนแทบเหมือนกันหมด อ้าปากกว้างและมองอาจารย์ปู่ตาค้าง“ปัง!”ลวี่เหลียงเจ๋อวางแก้วสุราลงบนโต๊ะอย่างเสียงดัง “แม้ว่าวันนี้ข้ามีความสุขมาก แต่ไม่ได้แปลว่าพวกเจ้าสามารถหลอกข้าเช่นนี้ได้”“อาจารย์ปู่ ท่านก็ทำมากไป แม้ว่าเจ้าหนอนหนังสือนี่ดูไร้เดียงสา แต่เขาไม่ใช่คนโง่นะขอรับ!”กลุ่มพ่อค้ารายย่อยก็รู้สึกว่าอาจารย์ปู่ทำมากไปเหมือนกัน“ใต้เท้าขอรับ!” อาจารย์ปู่แสดงสีหน้าน้อยใจ “ข้าน้อยไม่ได้หลอกท่านขอรับ เฉินฝานผู้นั้นกำลังเล่นโคลนกับภรรยาของเขาจริง ๆ”ตอนที่ได้ยินนักการในศาลาว่าการมารายงาน ปฏิกิริยาของอาจารย์ปู่รุนแรงยิ่งกว่าลวี่เหลียงเจ๋อเสียอีก เขาถึงกระทั่งตบหน้าคนใช้ผู้นั้นอย่างแรงอีกด้วยนักการในศาลาว่าการยืนกรานว่าเฉินฝานเล่นโคลนจริง ๆ เขาที่ไม่ยอมเชื่อ ก็ลงไปตรวจสอบด้วยตัวเองและพบว่าเฉินฝานกำลังเล่นโคลนอยู่จริง ๆเขาหัวเราะอยู่กับภรรยาและยังแปะโคลนที่หน้าของพวกนาง เสียงหัวเราะคิกคักดังสะพัดไปทั่วลานเล็กนั่นหลังจากยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเฉินฝานกำลังเล่นโคลนอยู่จริง ลวี่เหลียงเจ๋อก็ลดเสียงลงและกล่าว “เจ้าหนุ่มนั่นคงไม่ได้วางแผนกลอุบายอะไรใช่หรือไม่?”“เหอะ!” ฟาง

“ขนมที่ข้าทำเมื่อคืนนี้อร่อยไหม?” เฉินฝานถามในสิ่งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว“อร่อยเจ้าค่ะ!”เสียงคมชัดดังมาจากด้านหลังเฉินฝาน ใบหน้าเล็กตุ้ยนุ้ยของฉินเย่ว์ฉู่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเฉินฝาน“หวาน ๆ หอม ๆ ข้าไม่เคยได้กินของที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย”เวลาฉินเย่ว์ฉู่ยิ้ม ดวงตาของนางจะเหมือนพระจันทร์เสี้ยวและมีลักยิ้มคู่หนึ่งบนใบหน้า ประกอบกับท่าทางละโมบดุจแมวตัวน้อยช่างน่ารักจนสามารถทำให้หัวใจละลายได้“อืม!” เฉินฝานหยิกหน้าตุ้ยนุ้ยของฉินเย่ว์ฉู่เบา ๆตอนที่เพิ่งพานางกลับมา นางซูบผอมราวกับลูกแมว ตอนนี้อ้วนตุ้ยนุ้ยมาก รู้สึกถึงการประสบความสำเร็จไม่น้อย“แล้วเพื่อนสาวเหล่านั้นของเจ้าชอบหรือไม่?” เฉินฝานหมายถึงกลุ่มเด็กผู้หญิงที่เคยถูกคุมขังอยู่กับฉินเย่ว์ฉู่และถูกส่งเข้าไปฝึกฝนในหอนางโลมอี๋ชุนย่วนหลังจากได้รับการช่วยเหลือ“พวกนางชอบเหมือนกันเจ้าค่ะ ไม่เพียงแต่พวกนางที่ชอบเท่านั้น ยังมีพี่สาวของพวกนางก็ชอบด้วยเจ้าค่ะ”เสียงชัดแจ๋วของฉินเย่ว์ฉู่ดังขึ้นอีกครั้ง พี่สาวที่นางพูดถึงคือหญิงโสเภณีที่อยู่ในหอนางโลมอี๋ชุนย่วนเหล่านั้น“อืม” หลังจากเฉินฝานพยักหน้าพึงพอใจ เขาก็หันไปหาฉินเย่ว์เจียว “เย่ว์

“เตาเผา!” นักการในศาลาว่าการเริ่มทำท่าอีกครั้ง “ขนมอบเหล่านั้นเอาออกมาจากเตาเผานั่นทีละชุดขอรับ”ลวี่เหลียงเจ๋อยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจคำพูดของนักการในศาลาว่าการมากขึ้นเรื่อย ๆเตาเผา?เตาเผาที่ทำขนมอบได้?“ใต้เท้า!” ถ้าอาจารย์ปู่ของลวี่เหลียงเจ๋อไม่ปรากฏตัวทันเวลา นักการในศาลาว่าการคงถูกสาดชาร้อนอีกครั้งหลังจากที่อาจารย์ปู่กระซิบบางอย่างกับลวี่เหลียงเจ๋อ สีหน้าของลวี่เหลียงเจ๋อก็เปลี่ยนไปเป็นถมึงทึงกะทันหัน“เพียงแค่ขนมอบขายดีขนาดนั้นเชียวรึ?” ฟางทิงที่นิ่งมานานเอ่ยถามอย่างสงสัยแต่ทว่า น้ำเสียงที่สงสัยของเขาค่อนข้างเอื่อยเฉื่อยเตาเผาอะไรทำออกมาในปริมาณมากอะไรฟางทิงผู้อยู่ในฐานะคนที่จะได้รับเลือกเป็นพ่อครัวหลวง ไม่สนใจแต่อย่างใด เขาสนใจแค่ว่าอาหารอร่อยหรือไม่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังไม่เชื่อว่าเฉินฝานจะสามารถเอาชนะเขาได้ด้วยขนมอบ“เสี่ยวทิง พวกเราออกไปดูกันหน่อยเถอะ”เพิ่งเดินออกจากเรือนแขกสำราญสุข ลวี่เหลียงเจ๋อก็มองเห็นจากระยะไกลว่าหน้าร้านของเฉินฝาน มีรถม้าเต็มไปหมดคนที่อยู่บนรถม้า ส่วนมากล้วนเป็นใบหน้าที่ลวี่เหลียงเจ๋อคุ้นเคยพวกเขาเป็นพ่อค้าในอำเภอตูอัน“เหออาซื่อ

“ใต้เท้าจาง!” เฉินฝานยิ้ม เป็นใบหน้าไร้เดียงสาเหมือนเดิม “ตอนนี้ยังไม่รู้ผลสุดท้าย เร็วเกินไปที่จะกล่าวว่าฟางทิงพ่ายแพ้นะขอรับ”“พอได้แล้ว คนหนุ่มอย่างเจ้า มักทำสายตาไร้เดียงสาเช่นนี้หลอกผู้คนอยู่เรื่อย!”เสียงที่ดังลั่นของหลูเฉิงกวงดังขึ้น เรือนร่างอันอึกทึกของเขาคั่นกลางระหว่างเฉินฝานกับจางเจิ้งห้าว“ใต้เท้า ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ตอนนี้ผลสุดท้ายยังไม่มีการตัดสินจริงนี่ขอรับ!” เฉินฝานแสดงสีหน้าไม่ได้รับความยุติธรรม“ตัดสินแล้ว!”หลูเฉิงกวงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะเขาตัวสูง ท่าทางกระโดดโลดเต้นของเขาจึงดูตลกเขากล่าวต่อ “เมื่อข้าหยิบฐานเค้กกับเสี่ยวฉู่เสร็จแล้ว ข้าจะออกไปดูเสียหน่อย มีรถม้ามารับของมากขึ้นกว่าเดิม”เดิมทีหลูเฉิงกวงได้ขอให้ภรรยาและลูกสาวนักการในศาลาว่าการทุกคน รวมถึงภรรยาและลูกสาวของเขาให้มาช่วย แต่ตอนนี้ดูเหมือนทำไม่ทัน“จะว่าไปแล้ว……” หลูเฉิงกวงเหลือบมองแถวด้านนอกร้านที่ไม่เห็นปลายทาง “เสี่ยวฝาน พ่อค้าจากอำเภออื่นรู้ได้อย่างไรว่าเจ้ามีเค้ก?”“อ่อ เรื่องนี้!” เฉินฝานที่กำลังบรรจุพูดอย่างใจเย็น “ช่วงบ่ายของเมื่อวาน ข้าเอาเค้กไปยังอำเภอที่อยู่รอบ ๆ มาขอรับ”

ตอนเห็นป้ายประกาศว่าฟางทิงคือพ่อครัวหลักของเรือนแขกสำราญสุขและลดครึ่งราคา หลูเฉิงกวงยังรู้สึกกังวลปรากฏว่าเวลาผ่านไปไม่นาน คนของลวี่เหลียงเจ๋อก็มาหาและกล่าวว่าเขาวางหมาก ไม่ให้แขกเข้าเรือนแขกสำราญสุขและให้เขาไปอธิบายกับลวี่เหลียงเจ๋อเดิมทีหลูเฉิงกวงรู้สึกโกรธอาจารย์ปู่ผู้ไม่มียศอย่างเป็นทางการใดแต่กล้าพูดกับเขาแบบนี้ แต่เมื่อได้ยินว่าเรือนแขกสำราญสุขไม่มีแขกเลย อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นทันใดเขาตอบอาจารย์ปู่ของลวี่เหลียงเจ๋อทันทีว่าจะไปอธิบายกับลวี่เหลียงเจ๋อเดี๋ยวนี้ลวี่เหลียงเจ๋อจ้องหลูเฉิงกวงอย่างเดือดพล่าน “เรือนแขกสำราญสุขทำไมถึงไม่มีแขก? ท่านในฐานะผู้เป็นนายอำเภอของอำเภอผิงอันรู้อย่างแจ่มแจ้งไม่ใช่รึ?”หลูเฉิงกวงส่ายศีรษะราวกับเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง “นั่นสิขอรับ เรือนแขกสำราญสุขที่มีใต้เท้าลวี่กับผู้จะได้เลือกเป็นพ่อครัวหลวงดูแลด้วยตนเองกลับไม่มีคน ข้าในฐานะปลัดอำเภอถือว่าปฏิบัติหน้าที่บกพร่อง”“ท่านรู้ตัวย่อมดี ยังไม่รีบนำหมากที่วางไว้กลับไปโดยเร็วอีก!” ลวี่เหลียงเจ๋อยกคางขึ้นสูงมาก“ขอรับ!” หลูเฉิงกวงกล่าวตอบต่อทันทีหลังจากได้ยินคำตอบของหลูเฉิงกวง ลวี่เหลียงเจ๋อก็ก