บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 331 - บทที่ 340

ถึงอกถึงใจนะ แต่ก็ไม่ได้ถึงอกถึงใจขนาดนั้นเฉินฝานใจร้ายมาก เขาผลักคนที่อยู่ในอ้อมกอดจะไม่ผลักออกก็ไม่ได้ เพราะเสียงของนายอำเภอหลูเฉิงกวงดังขึ้นนอกบ้านทันทีที่เฉินฝานเดินออกมาจากในห้อง หลูเฉิงกวงก็วิ่งปรี่เข้ามาหาเขา โดยมีนักการในศาลาว่าการและขุนนางจากอำเภอผิงอันหลุ่มหนึ่งตามหลังเขามาติด ๆ “เสี่ยวฝาน เจ้าตื่นแล้วหรือ?” บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยของหลูเฉิงกวงกำลังฉีกยิ้มกว้างเรื่องที่เฉินฝานพลิกล็อกเอาชนะเริ่นรุ่ยฟ่านผู้โด่งดังในวงการวรรณกรรมได้อย่างสันติด้วยวัยสิบเก้าปี ไม่เพียงแต่จะแพร่กระจายไปทั่วอำเภอผิงอันเท่านั้น ทั้งยังแพร่กระจายไปทั่วหรงตูอีกด้วยท่านเจ้าเมืองจึงส่งคนมาตรวจสอบ หลังจากตรวจสอบจนแน่ใจแล้วเขาก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข และยังรู้สึกอนิจจังที่เมืองของตัวเองมีอัจฉริยะเกิดขึ้นอีกแล้ว หลังจากมอบรางวัลให้กับเฉินฝานแล้ว หลูเฉิงกวงก็ยังได้อาศัยบารมีของอีกฝ่ายจนทำให้เขาได้รับคำชื่นชมจากเจ้าเมืองมากมายทันทีที่คนของท่านเจ้าเมืองจากไป นายอำเภอจากอำเภออื่นก็ทยอยกันส่งข้อความมาแสดงความยินดีในขณะที่ผู้คนกำลังแสดงความยินดีนั้น หลูเฉิงกวงก็ยังดูปกติ ทันท

“วันนี้ท่านผู้พิพากษาได้ออกประกาศเกณฑ์ทหารฉบับหนึ่งออกมา โดยในประกาศฉบับนั้นมีชื่อพ่อของข้าด้วย ตอนนี้พ่อของข้าอายุสี่สิบปีแล้ว ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนัก หากจะให้เขาลงสนามรบ เขาคงไม่มีวันได้กลับมาอย่างไม่ต้องสงสัย!”ทันทีที่กล่าวจบ เฉินต้ายาก็ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ “พ่อของเจ้าจ่ายภาษีแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงยังมีชื่อของเขาอีกล่ะ?” เฉินฝานโค้งตัวลงไปเอ่ยถามเฉินต้ายา“ข้าถามขุนนางที่มาติดประกาศเมื่อครู่แล้ว ไม่เพียงแต่พ่อของข้า ดูเหมือนว่าชายใดที่มีอายุเท่าพ่อของข้า หากยังไม่มีบุตรสาวล้วนแต่ต้องไปเป็นทหารทั้งสิ้น หากคิดเลี่ยงเกณฑ์ทหาร พวกเขาจะต้องจ่ายเงินจำนวนหนึ่งร้อยตำลึงภายในระยะเวลาหนึ่งเดือน”“ต้องจ่ายเงินหนึ่งร้อยตำลึงภายในหนึ่งเดือนหรือ?” ฉินเย่ว์เจียวที่เดินออกมาจากห้องและได้ยินเรื่องนี้ก็ถึงกับโกรธฉุนเฉียว “ข้ายังคิดอยู่เลยว่าสกุลหลูเป็นขุนนางที่ดี ที่แท้ก็เป็นแค่ขุนนางรับใช้คนหนึ่ง ต้องจ่ายเงินหนึ่งร้อยตำลึงภายในหนึ่งเดือน ทำไมเขาถึงไม่มารับคนด้วยตัวเอง?” ครอบครัวชาวนาธรรมดา ต่อให้พวกเขาจะไม่ดื่มไม่กินเลยตลอดหนึ่งปี แต่ก็ใช่ว่าจะหาเงินได้หนึ่งร้อยตำลึง“เช่นนั้นเราควรทำอย่า

“ดูแล้วเหมือนว่าเจ้าจะไม่พอใจอย่างมาก” ลวี่เหลียงเจ๋ออยู่ในลักษณะยืนอยู่เหนือมวลชน เขาจ้องไปที่หลูเฉิงกวง “ข้าลวี่เหลียงเจ๋อก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้ใจจืดใจดำ”ตอนที่ลวี่เหลียงเจ๋อกำลังพูด ก็กวาดสายตามองกลุ่มพ่อค้าด้านหลังตนเองกลุ่มนั้น “พวกเจ้าพูดสินะ? พวกเราให้โอกาสพวกเขาอีกครั้ง ให้พวกเขาประลองฝีมือกับพวกเราอีกรอบ”“ท่านลวี่ฉลาดล้ำเลิศ ท่านลวี่จิตใจเมตตากรุณา!”มวลเสียงประจบแจง ทำให้ลวี่เหลียงเจ๋อเหลิงลอยละลิ่วขึ้นไปอีก“เจ้าอยากประลองเยี่ยงไร? ประลองอะไร ?” หลูเฉิงกวงถามด้วยเสียงทุ้มต่ำลวี่เหลียงเจ๋อยกคางขึ้นสูงไปทางหลูเฉิงกวง ใช้น้ำเสียงในการให้ทานพูดว่า “ในเมื่อเรื่องเกี่ยวกับหอนางโลมอี๋ชุนย่วนและการค้า พวกพ่อค้าเชี่ยวชาญ เช่นนั้นก็ให้พวกเขาประลองกันในด้านการค้า”“ใต้เท้า!” เจี่ยงหงเหวินทำความเคารพให้กับลวี่เหลียงเจ๋อ “เกี่ยวกับการประลอง ข้าน้อยมีข้อเสนอแนะ”ลวี่เหลียงเจ๋อผายมือ “เจ้าว่ามา!”“ขอบคุณใต้เท้า” เจี่ยงหงเหวินพูดต่อ “ช่วงก่อนข้าน้อยซื้อที่ดินหมู่บ้านเซี่ยกู่ของด้านนอกอำเภอผิงอัน หลังจากที่ยึดหอนางโลมอี๋ชุนย่วน ข้าน้อยวางแผนที่จะปิดหอนางโลมอี๋ชุนย่วนแล้ว จะเปิดหอ

ผู้คนต่างพากันมองไปด้านนอกที่ว่าการ เห็นชายหนุ่มที่แต่งกายด้วยชุดสีม่วงอ่อน ก้าวเท้าเข้ามาอย่างมั่นคงเนื่องจากย้อนแสง ชายหนุ่มมายืนต่อหน้ามวลชน พวกเขาถึงจะใบหน้าของชายหนุ่มชัดเจน“เฉินฝาน เป็นเจ้าได้อย่างไร?”ในน้ำเสียงที่ตกใจของมวลชน แฝงไปด้วยความรู้สึกจิตตกอันเข้มข้นเฉินฝานเรียนหนังสือเก่งกาจ และยังชนะบัณฑิตใหญ่เริ่นรุ่ยฟ่าน ทว่าเรียนหนังสือกับทำการค้าขายมันคนละเรื่องกันอย่าว่าแต่ในอำเภอผิงอันเลย ทั้งรัชสมัยต้าชิ่ง ก็ไม่เคยได้ยินว่าคนที่เรียนหนังสือเก่งค้าขายก็เก่งด้วย“เสี่ยวฝาน” หลูเฉิงกวงเดินไปอย่างมีความหวัง ปลัดอำเภอด้านหลังเฉินฝานส่ายหน้าให้หลูเฉิงกวง บอกใบ้ว่าเฉินฝานไม่ใส่ป้ายเงินมา“เจ้าเป็นใคร? ความหมายของเจ้าเมื่อครู่ คือเจ้าจะออกมาแข่งขันกับข้า?”เจี่ยงหงเหวินใช้สายตาสืบเสาะมองไปที่เฉินฝานในฐานะที่เป็นพ่อค้า คนอาชีพเดียวกัน เขาจำได้เกือบจะทุกคน ชายหนุ่มคนนี้เป็นครั้งแรกที่เขาเจอ“นายท่านเจี่ยง หรือว่าท่านก็มีช่วงเวลาที่ตามข่าวสารไม่ทันด้วยสินะ เฉินฝานไง คนสอบอันแรกของการสอบระดับมณฑลอำเภอผิงอัน!”เมื่อคำพูดนี่ออกไป ศาลาที่ว่าที่เดิมทีก็ถือว่าเงียบงันก็เจี๊ย

ลวี่เหลียงเจ๋อส่งสายตาไปด้านข้าง คนข้างกายเขารับรู้เข้าใจได้ทันที รีบพาคนเดินไปขวางคนของจางเจิ้งห้าวที่จะพาเฉินฝานเดินออกไปนี่เป็นโอกาสดีที่สุดในการกำจัดเฉินฝานให้อยู่หมัด เขาจะปล่อยผ่านไปได้อย่างไร“ใต้เท้าหลู เจ้าทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง เมื่อครู่อำเภอผิงอันของพวกเจ้าไม่มีใครออกมา เจ้าโมโห ตอนนี้มีคนออกมาแล้ว ทำไมถึงจะไล่คนออกไปอีกล่ะ”“ใช่แล้ว คนของใต้เท้าลวี่นำทรัพย์สมบัติมาให้ พวกเราจะไม่เอาได้อย่างไรกัน?”ช่วงเวลาที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม เสียงของเฉินฝานดังกังวานขึ้นกว่าเดิม “ผลแพ้ชนะ พูดปากเปล่าไม่มีผล ใช้ลายลักษณ์อักษรเป็นหลักฐาน!”“ได้สิ!” ลวี่เหลียงเจ๋อหันหน้าไปออกคำสั่งกับขุนนางด้านข้าง “ใช้ลายลักษณ์อักษรเป็นหลักฐาน เอากระดาษกับหมึกมา!”“เฉินฝานเอ๋ยเฉินฝาน เฮ้อ...” หลูเฉิงกวงหลับตาลงอย่างปวดใจพอหลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรออกมา จักรพรรดิมาด้วยตนเองการประลองครั้งนี้ก็จำเป็นต้องดำเนินไปการแข่งขันครั้งนี้ยังไม่ได้เริ่มเลย ข่าวที่คนที่ได้อันดับแรกในการสอบระดับมณฑลต้องคุกเข่าเลียฝ่าเท้าของพ่อค้าติงลั่ว ก็แพร่กระจายจนรู้ไปทั่วทั้งอำเภอผิงอัน ไม่เพียงแค่อำเภอผิงอันเท่านั้น