บทที่ 334

“วันนี้ท่านผู้พิพากษาได้ออกประกาศเกณฑ์ทหารฉบับหนึ่งออกมา โดยในประกาศฉบับนั้นมีชื่อพ่อของข้าด้วย ตอนนี้พ่อของข้าอายุสี่สิบปีแล้ว ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนัก หากจะให้เขาลงสนามรบ เขาคงไม่มีวันได้กลับมาอย่างไม่ต้องสงสัย!”

ทันทีที่กล่าวจบ เฉินต้ายาก็ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ

“พ่อของเจ้าจ่ายภาษีแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงยังมีชื่อของเขาอีกล่ะ?” เฉินฝานโค้งตัวลงไปเอ่ยถามเฉินต้ายา

“ข้าถามขุนนางที่มาติดประกาศเมื่อครู่แล้ว ไม่เพียงแต่พ่อของข้า ดูเหมือนว่าชายใดที่มีอายุเท่าพ่อของข้า หากยังไม่มีบุตรสาวล้วนแต่ต้องไปเป็นทหารทั้งสิ้น หากคิดเลี่ยงเกณฑ์ทหาร พวกเขาจะต้องจ่ายเงินจำนวนหนึ่งร้อยตำลึงภายในระยะเวลาหนึ่งเดือน”

“ต้องจ่ายเงินหนึ่งร้อยตำลึงภายในหนึ่งเดือนหรือ?” ฉินเย่ว์เจียวที่เดินออกมาจากห้องและได้ยินเรื่องนี้ก็ถึงกับโกรธฉุนเฉียว “ข้ายังคิดอยู่เลยว่าสกุลหลูเป็นขุนนางที่ดี ที่แท้ก็เป็นแค่ขุนนางรับใช้คนหนึ่ง ต้องจ่ายเงินหนึ่งร้อยตำลึงภายในหนึ่งเดือน ทำไมเขาถึงไม่มารับคนด้วยตัวเอง?”

ครอบครัวชาวนาธรรมดา ต่อให้พวกเขาจะไม่ดื่มไม่กินเลยตลอดหนึ่งปี แต่ก็ใช่ว่าจะหาเงินได้หนึ่งร้อยตำลึง

“เช่นนั้นเราควรทำอย่า