บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 321 - บทที่ 330

“เมื่อดูปฏิกิริยาของบัณฑิตเริ่นที่มีต่ออาจารย์เฉียน ข้ารู้สึกว่าอาจารย์เฉียนก็คือบัณฑิตเฉียน!”“ดังนั้น......นี่เป็นพิสูจน์ทางอ้อมได้ว่าเฉินฝานไม่ได้ขโมยข้อสอบ อาจารย์ของเขาเป็นถึงบัณฑิตเฉียนเลยนะ”“เอ่อ จะพูดแบบนี้ไม่ได้กระมัง ถึงแม้บัณฑิตเฉียนเยี่ยมยอดมาก ก็ไม่สามารถทำให้คนที่เพิ่งเรียนคัมภีร์สามอักษรจบสอบได้คะแนนเต็มนี่”“หรือไม่ นี่คือความเก่งกาจของบัณฑิตล่ะ?”“โอ้แม่ข้า ถ้าเป็นเช่นนี้จริง ข้าจะย้ายไปสถานศึกษาของหมู่บ้านซานเหอทันที”“อย่าเพ้อฝันเลยน่า ข้าได้ยินมาว่า บัณฑิตเฉียนไม่รับนักเรียนง่าย ๆ หรือไม่เจ้าก็ดูสิ ในบรรดานักเรียนของหมู่บ้านซานเหอ หลายปีมานี้เหตุใดถึงมีเพียงเฉียนหย่งเหนียนคนเดียวที่สอบผ่านถงเซิงอย่างยากลำบาก”“แล้วเฉินฝานคนนี้มีอะไร? เมื่อก่อนเขาเป็นแค่อันธพาลไม่มีอนาคต แต่โชคกลับมาตกที่เขาจริง ๆ!”เช่นเดียวกับเหตุการณ์ประกาศรายชื่อในเวลานั้น ปัญญาชนเหล่านั้นแสดงความอิจฉาต่อเฉินฝานอีกครั้งพวกเขาพยายามอย่างหนัก ตั้งใจเรียนนานถึงเพียงนั้น แต่เหตุใดถึงไม่มีความโชคดีเลย?สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย“ข้าว่าพวกเจ้าด่วนสรุปเร็วเกินไป” มีปัญญาชนบางคนเห็นต่าง

“ข้าว่าเจ้ายังเหมือนตอนนั้นไม่เปลี่ยน ไม่มีอะไรในสมอง กลัวสู้ไม่ไหว เลยกลับไปใช้กลอุบายเก่า ๆ วิธีสกปรก ๆ แบบนี้อีก”“ข้าจะบอกอะไรเจ้านะ เจ้ามันคือขยะ”เริ่นรุ่ยฟ่านไม่พูด อาจารย์เฉียนก็ด่าไม่หยุดและไม่ไว้หน้าเริ่นรุ่ยฟ่านแม้แต่เล็กน้อย“ศิษย์พี่ ในฐานะผู้พ่ายแพ้ของข้า ถ้าไม่ยอมรับก็ทนเอา!”เริ่นรุ่ยฟ่านแสดงสีหน้าร้ายกาจ “ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หัวหน้าสำนัก ข้าก็คง……”“คงทำอะไร? เจ้ามันจอมปลอม ไม่เช่นนั้นเจ้าก็แข่งกับนักเรียนของข้าตอนนี้ ถ้าเจ้าไม่แข่ง เจ้าก็คือไอ้งั่ง!”“แปะ ๆ ๆ!”บางคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตรงนั้นรู้สึกชอบใจในคำพูดอันเกรี้ยวโกรธของอาจารย์เฉียนและอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้อาจารย์เฉียนหลังจากปรบมือเสร็จก็พบว่าไม่ควรทำเช่นนั้น พวกเขาจึงหยุดทันทีชาวบ้านที่มาร่วมงานเลี้ยง รวมถึงคนที่หลี่ชางกับหลูเฉิงกวงพามาด้วย ทางเข้าหมู่บ้านซานเหอ มีผู้คนเกือบพันคนยืนอยู่ วินาทีนี้ไม่มีแม้แต่เสียงร้องอีกา ทุกอย่างเงียบราวกับไม่มีคนสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เริ่นรุ่ยฟ่านเมื่อมาถึงขั้นนี้ ทุกคนต่างหวังว่าเริ่นรุ่ยฟ่านจะแข่งกับเฉินฝานแน่นอนว่า คนส่วนใหญ่ต้องการเห็นว่าเริ่นรุ่ยฟ่านสั่

เป็นไปได้อย่างไร นักเรียนในสถานศึกษาของหมู่บ้านยิ่งรู้สึกเหลือเชื่อพวกเขารู้จักเฉินฝานตั้งแต่เด็ก ก่อนเข้าเรียนในสถานศึกษา เขารู้จักตัวอักษรไม่กี่ตัวเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร?หรือว่าอาจารย์เฉียนแอบสอนเขาลับหลังจริง ๆ?เฉินฝานเพิกเฉยต่อความประหลาดใจเหล่านั้นและท่องต่อ “《คัมภีร์จงยง》บทที่35 กล่าวว่า: ผู้ปราศจากกังวล เห็นจะมีแต่เหวินหวาง มีหวางจี้เป็นบิดา มีอู่หวางเป็นโอรส บิดาวางรากฐาน บุตรสานปณิธานอู่หวางสืบตำแหน่งจากไท่หวาง หวางจี้และเหวินหวาง รบพุ่งจนครองใต้ฟ้า มิไดเสียนามกระเดื่องในใต้ฟ้า สูงศักดิ์ถึงขั้นโอรสสวรรค์ มั่งคั่งด้วยมีสี่สมุทร มีศาลบูชา อนุชนเซ่นไหว้ต่อมา……”“......《หนังสือแห่งพิธีกรรม》บทที่221: ว่ากันว่าคนโบราณมารยาทในการเข้าพบ หากเป็นครั้งแรก ควรกล่าว: ‘ข้าหวังจะรายงานชื่อให้ท่านทราบผ่านผู้แนะนำ’ ห้ามเข้าพบเจ้านายโดยข้ามผู้แนะนำ หากเข้าพบผู้มีสถานะเท่าเทียม ควรกล่าว: ‘ข้ามาเข้าพบท่านเป็นการเฉพาะ’ หากเข้าพบผู้ยากจะได้เจอ ควรกล่าว: ‘ข้าหวังจะรายงานชื่อให้ท่านทราบ’ หากเข้าพบผู้พบกันบ่อยครั้ง ควรกล่าว: ‘ขอบคุณที่กล่าวแจ้งบ่อยครั้ง’ คนตาบอดขอเข้าพบ ควรกล่าว: ‘ข้าหวังจ

“《หนังสือรวมบทกวีพื้นบ้าน》”“ตุบ!” เมื่อได้ยินเฉินฝานพูดชื่อหนังสือเล่มนี้ มือของหลี่ชางก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ 《หนังสือรวมบทกวีพื้นบ้าน》ในมือพลางตกลงพื้น“ใช่!” เฉินฝานลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วชี้ไปที่หนังสือบนพื้นด้วยร่างที่สั่นเทา “เล่มนี้เนี่ยล่ะ ที่มีชื่อว่า 《หนังสือรวมบทกวีพื้นบ้าน》การสอบระดับอำเภอและระดับมณฑลของปีนี้ไม่มีคำถามจากหนังสือเล่มนี้ บทที่ 77: ……”เช่นเดียวกับเมื่อครู่นี้ เฉินฝานท่องร้อยแก้วโบราณท่อนใหญ่แล้วหยุดชั่วคราวทันทีที่เฉินฝานหยุดชั่วคราว หลี่ชางพบว่ามีดวงตานับไม่ถ้วนหันมาหาเขาร่างกายของหลี่ชางสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ คนเหล่านี้ด้วยเขาเช่นนี้ทำไม“ใต้เท้า!” ในที่สุดหลูเฉิงกวงเป็นผู้กล่าวเตือนหลี่ชาง “ทำไมท่านไม่เปิดหนังสือแล้วล่ะ? รีบเปิดเร็ว สิ่งที่เฉินฝานท่องนั้นถูกต้องหรือไม่?”“อ่อ ๆ!” หลี่ชางก้มศีรษะลงโดยสัญชาตญาณและเปิด 《หนังสือรวมบทกวีพื้นบ้าน》ไปยังบทที่ 77“......ถูกต้องทั้งหมด”แม้ว่าเสียงของหลี่ชางไม่ดังมาก แต่ทุกคนได้ยินชัดแจ้ง“บทที่ 91: ......”เฉินฝานท่องจำต่อไป ไม่เพียงแต่ท่องจำ《หนังสือรวมบทกวีพื้นบ้าน》เท่านั้น แต่ยังท่องจำอีกสามเล่มติดต่

“เพราะว่า……”หูของฉินเย่ว์โหรวหยุดแดงกะทันหันและไม่เขินอีก บนใบหน้าเล็กที่เคร่งขรึมแสดงสีหน้าไม่เชื่อไว้ด้วย “จริง ๆ แล้ว เฉินเจียงเป็นคนใส่ข้อสอบเข้าไปในกล่องไม้เจ้าค่ะ”เฉินเจียง?ความเยือกเย็นแวบผ่านดวงตาของเฉินฝาน และกลับสู่ความเรียบนิ่งอย่างรวดเร็วเขานี่เอง เฉินฝานไม่แปลกใจมากนักทำเรื่องแบบนี้ได้ ก็สอดคล้องกับตัวตนที่หลอกลวงจอมปลอมของเฉินเจียงดีเขาได้อันดับหนึ่ง ส่วนเขาสอบตก ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง ก็ไม่ใช่เฉินเจียง“แม้ว่าปกติ เราสองครอบครัวก็มีความสัมพันธ์ต่อกันไม่ดีเท่าไหร่นัก เฉินเจียงก็ดูถูกเรามาตลอด แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร นายท่านก็เป็นหลานชายของเขา เขาทำเช่นนี้ได้อย่างไร!”เดิมทีร่างกายของฉินเย่ว์โหรวดูเพรียวบางอยู่แล้วเมื่อสวมเสื้อผ้า แต่พอถอดออกก็ยังมีน้ำมีนวล วิจิตรงดงามยิ่งนัก นางพูดจารุนแรงเพียงนั้น ร่างกายก็ขยับไม่หยุดจนเฉินฝานไม่อาจละสายตาออกไปได้ดวงตาของเขากำลังลุกไหม้เฉินฝานเริ่มปล่อยตัวเอง“นายท่าน......”ฉินเย่ว์โหรถึงกระทั่งสะดุ้ง นางตกใจและเขินอายพลางยกกำปั้นขึ้นทุบตีเฉินฝาน “คนบ้า คนบ้า”“หืม?”ริมฝีปากของเฉินฝานแนบชิดกับหูของฉินเย่ว์โหรว “เจ้