All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 981 - Chapter 990

“เช่นนั้นรัชทายาทก็พักผ่อนให้สบายเถอะเจ้าค่ะ เสี่ยวฮัวขอตัวก่อน”หลังจากพามาถึงหน้าห้องแล้ว เสี่ยวฮัวก็ค้อมอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินแช่มช้อยจากไป ทิ้งกลิ่นหอมบุปผาตลอดทางฉินอวิ๋นฟานใจลอยไปเล็กน้อย แต่ภายใต้การจับจ้องของดวงตากลมโตเป็นประกายคู่นั้นของเหลียงจื่อฝูก็เบือนหน้าไปแบบแข็งทื่อและเปิดประตูออก“เสด็จน้าสิบสาม ทำไม คืนนี้ท่านคิดจะพักกับข้าหรือ?”หลังจากเปิดประตูออก ฉินอวิ๋นฟานก็พูดพลางยิ้มร้าย “ข้าได้ยินว่าห้องนี้มีเตียงแค่หลังเดียว”“หัวเจ้าวัน ๆ คิดแต่อะไร?” เหลียงจื่อฝูพวงแก้มแดงระเรื่อ มอบลูกกรอกให้กับฉินอวิ๋นฟานทีหนึ่งเมื่อไม่มีคนนอก นางยิ่งสัมผัสใกล้ชิดกับฉินอวิ๋นฟานอย่างสบายใจ“แหม พยัคฆ์ไม่แสดงบารมีก็คิดว่าข้าเป็นแมวป่วยจริง ๆ”ฉินอวิ๋นฟานมิได้ขัดขืน กลับหยอกล้อเหลียงจื่อฝูโดยการเอื้อมมือไปจักจี้ใต้รักแร้ของนาง ทำจนเหลียงจื่อฝูหัวเราะตัวคดตัวงอไม่หยุด เหมือนการเล่นสนุกระหว่างเด็กน้อยสองคนที่สนิทสนม กระทั่งฉินอวิ๋นฟานไม่ทันระวังกระตุกถูกบาดแผลตรงท้องเข้าจึงสูดลมเย็นเข้าปากและหยุดมือ“เป็นอะไรไป? เจ็บมากหรือ?”เมื่อเห็นฉินอวิ๋นฟานทำหน้าบิดเบี้ยว รอยยิ้มบนใบหน้าของ

ฉินอวิ๋นฟานอดดีใจไม่ได้ เขาโชคดีเช่นนี้เลยหรือ ได้รับความรักจากเสด็จน้าสิบสามเช่นนี้เลย?!ไหนจะเช็ดตัว ไหนจะขัดเท้า นี่คืองานที่แม้แต่มู่หรงจิ่นก็ยังไม่เคยทำ+ กลับถูกเหลียงจื่อฝูทำเกือบหมดในครั้งเดียว?“เรียบร้อย+”เหลียงจื่อฝูบิดขี้เกียจ ยกกะละมังน้ำที่เปลี่ยนเป็นสีขุ่นนานแล้วขึ้นและพูด “เจ้ารออยู่ที่นี่เดี๋ยว ข้าจะไปเอายามา”ในห้องพักของโรงแรมห้าดาวจะมีกล่องยาสามัญอยู่ที่นี่ก็เช่นกัน และในฐานะที่เป็นห้องพัดสุดหรู เป็นธรรมดาที่จะจัดเตรียมอาหารและยาที่ดีที่สุด ครบที่สุดไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บภายนอกหรือภายในก็มียาครบครันเห็นภาพที่เหลียงจื่อฝูยกกะละมังน้ำไปแบบเงอะ ๆ งะ ๆ ก็พาลให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจคิดไม่ถึง เสด็จน้าสิบสามที่ไม่นำพาต่อสิ่งใดในอดีตจะมีด้านที่อ่อนโยนเช่นนี้ประหนึ่งมารดา ทะนุถนอมที่สุดเพียงแต่...เขาจะไม่เอาไหนเกินไปแล้วกระมังกลับมีปฏิกิริยาเสียได้!แย่ชะมัด!เวลาอย่างนี้ เขาควรดื่มด่ำกับความหวังดี ความรักและความห่วงใยของเสด็จน้าสิบสามจึงจะถูก มิใช่คิดเอาแต่คิดเรื่องสัปดี๊สัปดนในหัว!ฉินอวิ๋นฟานสะบัดหน้า พยายามทำให้ตัวเองสงบทว่าดูเหมือนพลังงานของร่างกายจะไม

ค่ำคืนนี้ เหลียงจื่อฝูนอนพลิกกายไปมาอยู่บนเตียง ยากจะหลับใหลที่โผล่เข้ามาในสมองล้วนเป็นดวงหน้าหล่อเหลาองอาจสุดท้ายนั้นของฉินอวิ๋นฟาน แววตานั้นฉายความรู้สึกถึงระยะห่าง ทำให้หัวใจนางเต้นแรงการเข้าใกล้แต่ก็ดึงตัวออกห่างกะทันหันอีก ความคล้ายมีแต่ก็คล้ายไม่มีประเภทนั้นทำให้นางเสียดายเล็กน้อย“ข้าบ้าไปแล้วจริง ๆ ...”เหลียงจื่อฝูกุมใบหน้า ถอนหายใจยาว ๆนางรู้ดี ความเป็นไปได้ระหว่างนางกับฉินอวิ๋นฟานคือศูนย์ และจะเกิดขึ้นไม่ได้ด้วย!แม้นางจะชอบกลั่นแกล้งพ่อหนุ่มน้อยรูปงามที่ดูจริงจังแต่มักจะยิ้มร้ายนั้นอยู่บ่อย ๆ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริง นางนั่นแหละที่จะกลัวเป็นคนแรกความบกพร่องทางร่างกายทำให้นางสิ้นความปรารถนาต่อบุรุษ กระทั่งรู้สึกกลัวและต้อยต่ำในยุคนี้ สตรีหินคือตัวตนที่น่าอายและถูกคนประณามราวกับเป็นคำสาปที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ทำให้ใครได้ยินก็ต้องหัวเราะอย่างเปิดเผยดังนั้นนางจะเอาอะไรไปแสวงหาความสุข ใช้อะไรปรารถนาให้ฉินอวิ๋นฟานอ่อนโยนกับตัวเอง?นี่คือการหวังเกินตัว และเป็นกรรมตามสนองอย่างหนึ่งแต่นางยังคงยากจะลืมสายตาที่ฉินอวิ๋นฟานมองมาบนโซฟานั้นเร่าร้อนปานนั้น ทำให้นางเมามายป

การจะไปถึงเมืองหลวงจะต้องออกเดินทางจากเมืองเหยียนหลิง อ้อมป่าทึบผืนหนึ่ง ตามด้วยผ่านเมืองคึกคักสองเมืองจึงจะถึงระหว่างนั้นต้องผ่านบริเวณสำคัญของต้าเหลียง จุดนี้ย่อมต้องมีทหารจำนวนมากเฝ้าประจำอยู่ดังนั้นการจะพาทหารสองพันคนไปด้วย อย่างไรก็ไม่ค่อยดีเพราะหากพาทหารมากมายไปพบเสด็จตาของตัวเอง จะทำให้ประชาชนในต้าเหลียงติฉินนินทาได้ง่ายดังนั้นในการเดินทางครั้งนี้ นอกจากจะพาอู่จ้าน เซี่ยงเส้าเหยียนไปด้วยแล้ว ฉินอวิ๋นฟานจะพาทหารไปอีกสามสิบคนเท่านั้นที่เหลือก็อ้อมเมืองเหยียนหลิงรอฟังคำสั่งที่เมืองชายแดนเล็ก ๆ ทางใต้อย่างไรเสีย ตอนจะออกจากต้าเหลียงก็ต้องผ่านจุดนี้อยู่แล้ว แล้วค่อยรวมตัวกันหลังจากหารือกันเสร็จก็ถึงช่วงเวลาที่ดวงอาทิตย์อยู่ตรงศีรษะ อาทิตย์ร้อนแรงแผดเผา เมื่อเจอสายลมเย็นก็กลายเป็นลมร้อนที่ทำให้คนยากจะทานทน“เช่นนั้นก็ขอให้รัชทายาทเดินทางโดนสวัสดิภาพ!”หานซิ่นส่งฉินอวิ๋นฟานและคนอื่น ๆ จากไปด้วยสายตา จากนั้นก็จัดระเบียบ วางแผนจะพาทหารไปยังจุดนัดพบ......สายตาคู่หนึ่งจดจ้องขบวนที่เดินทางอยู่กลางท้องถนนฉินอวิ๋นฟานทรงอาชาน่าเกรงขามนำอยู่เบื้องหน้า โดยมีเหลียงจื่อฝูในชุ

“โมโหชะมัด!”เมื่อเข้าเมืองและพ้นจากสายตาที่ชวนให้คนไม่สบอารมณ์บนกำแพงเมืองเหล่านั้นแล้ว อู่จ้านจึงจะพูดเขาโกรธจนหน้าแดงก่ำ สีหน้าบิดเบี้ยวจนเหมือนลิงบาบูนตัวหนึ่ง“อาจ้านไม่ต้องโมโหไปหรอก” ฉินอวิ๋นฟานหัวเราะอย่างเห็นต่าง จูงม้าเหมือนกับคนอื่น ๆ เดินอ้อยอิ่งอยู่บนถนนในกลางเมือง“ข้าก็แค่รู้สึกไม่เป็นธรรมกับเจ้า!”อู่จ้านปากบ่นอุบ เห็นชัดว่าไม่พอใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาพูดอย่างคับอกคับใจ “ถึงกับเมินเสี่ยวฟาน ยังพูดจาส่อเสียด ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแท้ ๆ!”ฉินอวิ๋นฟานยิ้มพูดอย่างไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ “ที่นี่ไม่ใช่ต้าเฉียน เรื่องบางเรื่องพวกเราไม่รู้และแทรกแซงไม่ได้ด้วย”กับที่ระแวดระวังคนนอกไม่เชื่อง่าย ๆ จุดนี้ เขากลับไม่รู้สึกว่าเป็นการล่วงเกินมิสู้บอกว่าหากอยู่ที่แผ่นดินต้าเฉียน ถ้าจู่ ๆ ก็มีคนแปลกหน้าอ้างว่าตัวเองคือรัชทายาทแคว้นหนึ่ง เขาก็เชื่อในทันทียากเหมือนกันเพราะเขามีชื่อเสียงดังกระฉ่อนทั่วโลกขึ้นได้เพราะอู่เหลียงเย่และเกลือละเอียดแต่จะว่ากันตามจริง เขาไม่เคยออกจากต้าเฉียนมาก่อน ไม่เคยเปิดตัวต่างบ้านต่างเมือง ดังนั้นจึงทำให้ไม่สามารถเชื่อได้ในทันที ตามหลักเหตุผ