บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 1001 - บทที่ 1010

เหลียงเทียนจื้อต้องคุ้นเคยกับชื่อของฉินอวิ๋นฟานที่สุดอยู่แล้ว แล้วยังถึงขั้นอิจฉาด้วยซ้ำ“ดังนั้นเจ้าควรรู้ความกังวลของข้า”เหลียงจ้านอิงหรี่ดวงตา แววตาลุ่มลึกจ้องมุมหนึ่งของโต๊ะไม้แดง ก่อนจะเอ่ยเสียงหนัก “หากฉินอวิ๋นฟานสนับสนุนเหลียงเทียนอี้ เช่นนั้นต้องทำให้ฟ้าที่สมดุลเอนเอียงแน่ ถึงตอนนั้นจุดยืนของเจ้าจะอันตราย”นี่มิใช่การข่มขู่ให้กลัว แต่หลังจากฉินอวิ๋นฟานมาเยือนต้าเหลียงแล้วก็เริ่มเกิดความคิดเช่นนี้ยังไม่ต้องเอ่ยถึงว่าเรื่องนี้มาจากความตั้งใจของฉินอวิ๋นฟานหรือความประสงค์ของฮ่องเต้ต้าเหลียงหรือไม่แต่ไม่ว่าอย่างไร สุดท้ายก็ต้องมีจุดประสงค์อื่นแฝงอยู่ในนั้นในฐานะที่เป็นชิงอ๋อง เขาย่อมรู้ว่าฮ่องเต้ต้าเหลียงโปรดปรานเหลียงเทียนอี้ซึ่งเป็นโอรสองค์โตเสมอมา ยิ่งกับเรื่องผู้สืบทอดแล้ว การรับช่วงตำแหน่งครั้งนี้เกิดเป็นเรื่องใหญ่โต ทว่าฮ่องเต้ต้าเหลียงกลับรักษาท่าทีมาโดยตลอดดูเหมือนกำลังลังเล ยังตัดสินใจไม่ได้ทว่ากลับมิมีผู้ใดล่วงรู้ความคิดที่แท้จริงของเขาแม้แต่เหลียงจ้านอิงยังทำได้เพียงสันนิษฐานดังนั้นก็ใช่จะเป็นไปไม่ได้ว่าฮ่องเต้ต้าเหลียงคิดจะใช้โอกาสนี้ดึงฉินอวิ๋นฟานให้มา

ดวงตะวันแผดเผาคล้อยไปทางทิศตะวันตก กลิ่นอายเย็นชื่นปกคลุมทั่วเมืองหลวงต้าเหลียงครั้นกลับถึงวังหลวงก็เกือบจะพลบค่ำแล้ว ตำหนักบรรทมครึกครื้นกว่าก่อนหน้านี้มากชัดเจนบนโต๊ะอาหารอันประณีตมีอาหารโอชาล้ำค่าจัดวางอยู่เต็มไปหมดเพียงพอแสดงให้เห็นถึงศักยภาพของห้องเครื่องต้าเหลียง สามารถทำอาหารที่แต่เดิมแสนจะธรรมดาให้เป็นงานวิจิตรยากจะลืมเลือนฮ่องเต้ต้าเหลียงก็แต่งตัวเต็มยศออกงานกินมื้อค่ำของวันนี้เหมือนกันงานเลี้ยงมื้อนี้มิได้เปิดแก่บุคคลภายนอก หากมีเพียงสมาชิกส่วนในเท่านั้นนอกจากฮ่องเต้ต้าเหลียงและฉินอวิ๋นฟานที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งแขกแล้ว ก็มีแต่เหลียงจื่อฝูและเหลียงเทียนอี้เท่านั้น...ไม่นับว่าพร้อมหน้า แต่อย่างน้อยคนที่มาก็เป็นคนสนิทของฮ่องเต้ต้าเหลียงทั้งหมดนอกจากนี้ยังมีดรุณีอีกนางหนึ่งฉินอวิ๋นฟานไม่เคยพบเห็นมาก่อน และไม่มีภาพจำอะไรด้วยเห็นดรุณีแต่งตัวงามสง่า อากัปกิริยาล้วนให้เห็นความสูงส่ง สามารถมองออกได้ว่าเป็นบุตรสาวตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง“ฟานเอ๋อร์ มา ๆ ๆ”ฮ่องเต้ต้าเหลียงเห็นฉินอวิ๋นฟานเข้าประตูมาก็รีบกวักมือพูด “ท่านนี้ก็คือแม่นางเยว่เอ๋อร์ที่วันนี้ข้าบอกว่าอยากแนะนำให

การต่อสู้ระหว่างองค์ชายจะส่งผลกระทบไปส่วนต่าง ๆบนถึงขุนนางบุ๋นบู๊ในราชสำนัก ล่างถึงราษฎรแทบจะกลายเป็นเรื่องปกติแม้จนถึงปัจจุบันยังไม่ตึงเครียดถึงขั้นชักดาบเข้าหากัน...แต่ศึกใต้น้ำกลับเรียกว่าดุเดือด“ข้าก็เคยได้ยินเรื่องเสี่ยวอี้พูดมาเหมือนกัน”หลังจากฮ่องเต้ต้าเหลียงได้ฟัง ใบหน้าก็ไม่มีรอยยิ้มเมื่อครู่แล้ว เขาเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “สถานการณ์ต้าเหลียงในปัจจุบันค่อนข้างพิเศษ น้องชายข้าคนนั้นสนับสนุนองค์ชายสามเหลียงเทียนจื้ออย่างเปิดเผย เบื้องหลังแอบดึงสมัครพรรคพวก...”“เหมือนการนำพวกองครักษ์ขุนนางใหญ่และราชบัณฑิต...”เท่ากับเริ่มรวมพลังจากทุกภาคส่วนหมอหลวงจากสำนักหมอหลวง ราชบัณฑิตจากวิทยาลัยฮั่นหลิน รองหัวหน้า หัวหน้าทหารอะไรก็ดึงมาเข้าพวกเกือบหมด ควบคุมส่วนสำคัญของต้าเหลียงไปกว่าครึ่งพูดได้ว่าขอเพียงเหลียงเทียนอี้ยังเป็นรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินหนึ่งวัน เช่นนั้นหากเขาคิดจะสะสางราชกิจในราชสำนักหรือโยกย้ายสั่งการทหารจะต้องเจอกับอุปสรรคไม่มากก็น้อยแม้แต่เจ้ากรมจากต่าง ๆ ก็กลายเป็น ‘พวกขององค์ชายสาม’ หมดแล้ว จึงไม่ให้การช่วยเหลือเป็นธรรมดาเช่นนี้ เหลียงเทียนอี้จึงกุมขมับทุกว

จันทร์กระจ่างสาดส่องพื้นผิวเงาพฤกษาทอดตัวอยู่ในลานตำหนักบรรทม เงากลับหัวเหมือนภาพสีน้ำมันที่เงียบสงบฉินอวิ๋นฟานเดินอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ ดื่มด่ำกับสายลมเย็นที่ปะทะใบหน้ามาดรุณีข้างกายเงียบเชียบ ชายตามองดวงหน้าหล่อเหลาอย่างระมัดระวัง“ไม่ทราบว่า รัชทายาท มีความคิดเห็นอย่างไรกับ...ข้าน้อยเจ้าคะ?”หลี่ว์เยว่กระดากเล็กน้อย แต่ก็ยังถามคำถามในใจออกไป แม้นางจะมีชาติกำเนิดในตระกูลสูงศักดิ์ หากมีความคิดเป็นของตัวเอง ต่อต้านการจัดการแต่งงานของบุพการี ถ้าไม่ใช่เพราะฮ่องเต้ต้าเหลียงยื่นมือมา นางต้องค้างกับผู้เป็นปู่แน่แต่ทันทีที่เห็นฉินอวิ๋นฟาน นางกับถลำลึกลงไป ฉินอวิ๋นฟานนอกจากจะรูปงามองอาจ ยังมีท่วงทำนองไม่ธรรมดา มีเสน่ห์พิเศษอย่างหนึ่งที่มองไม่เห็นอยู่กับตัว ทำให้นางไหวหวั่นได้ยินดังนั้นฉินอวิ๋นฟานจึงก้มหน้าลงเล็กน้อยเห็นใบหน้าเขินอายของหลี่ว์เยว่แล้ว ฉินอวิ๋นฟานก็อดหัวเราะไม่ได้ “แม่นางหลี่ว์เยว่งดงามเพียงนี้ ย่อมทำให้ชายนับไม่ถ้วนหวั่นไหว”ฉินอวิ๋นฟานพูดความจริง หลี่ว์เยว่งามอ้อนแอ้น ทำให้ฉินอวิ๋นฟานหวั่นไหวจริง ๆแรกเริ่มเขาไม่เห็นดีกับผู้หญิงที่เสด็จตาจะยัดให้เขา สำหรับความค

เห็นเงานั้นไปมาตามปรารถนา ราวกับเมฆดำที่บดบังแสงจันทร์นั้นค่อย ๆ สบายตัว ไร้ร่องรอยโดยสิ้นเชิงกระทั่งกลิ่นอายอันตรายนั้นหมดไปแล้ว ใจเต้นระส่ำของฉินอวิ๋นฟานจึงค่อย ๆ สงบลง“เฮ้อ...”เขาพรูลมแล้วจึงพบว่าตัวเองกำลังขาแข็งอยู่กลัว?อารมณ์ซับซ้อนผุดขึ้นมาในหัวของฉินอวิ๋นฟาน ศึกชิงอำนาจอันโหดเหี้ยมทำให้เขากดดันเป็นเท่าตัว หากพลั้งเผลอไปเพียงนิดเดียวก็ต้องตกเข้าสู่ห้วงหมื่นเคราะห์มิอาจหวนคืนกับการข่มขู่ของชายชุดดำ เจตนารบที่มองไม่เห็นประเภทนั้นในใจของฉินอวิ๋นฟานถูกปลุกขึ้นอีกครั้ง“ขู่ข้าฉินอวิ๋นฟานหรือ?! เหอะ! ข้ามันพวกต่อต้านแต่กำเนิดเว้ย!”ฉินอวิ๋นฟานเน้นคำสุดท้าย จู่ ๆ ก็ฉายรอยยิ้มบนใบหน้าจาง ๆเขาไม่ใช่คนรักตัวกลัวตาย เช่นเดียวกัน เขาจะไม่ยอมให้ใครกดขี่รังแกอยู่บนหัว!เพิ่งจะมาถึงต้าเหลียงและเป็นการเยี่ยมญาติ พร้อมหน้ากับเสด็จตาเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาอื่นสักหน่อย...คิดไม่ถึงว่ายังมีคนมาเสนอหน้าท้าทายก่อน!“ดีมาก ดี...”ฉินอวิ๋นฟานสูดลมหายใจเข้าลึก ลำแสงประหลาดวูบไหวอยู่ในแววตา “เช่นนั้นข้าฉินอวิ๋นฟานก็จะเล่นเป็นเพื่อนพวกเจ้าให้ถึงที่สุด”......เมื่อกลับถึงโรงเตี๊ยม อู่