บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 1011 - บทที่ 1020

“องค์หญิง เมื่อครู่รัชทายาทต้าเฉียนเข้าวังแล้ว ท่านจะไปดูสักหน่อยหรือไม่เจ้าคะ?”ทันทีที่ฉินอวิ๋นฟานเข้าวังเสี่ยวชิงก็ได้ข่าว จึงมารายงานทันที เหลียงจื่อฝูกำลังนั่งอยู่ตรงหน้ากระจกด้วยสีหน้าราบเรียบ ไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อยงานเลี้ยงเมื่อคืนเสด็จพ่อเบิกบานพระทัยมาก เน้นการพูดคุยเรื่องสัพเพเหระเป็นหลัก ระยะนี้ท่านพี่มีเรื่องกลุ้มใจหลายเรื่อง ไม่ได้คุยเรื่องเกี่ยวกับต้าเหลียงมากนัก ที่เรียกพบฉินอวิ๋นฟานในวันนี้ก็สมควรแก่เหตุผล“ไปกันเถอะ เราไปดูกันหน่อย”เรื่องเกี่ยวพันถึงส่วนรวม การมาถึงของฉินอวิ๋นฟาน เป็นไปได้มากว่าจะเป็นทางออกของสถานการณ์ต้าเหลียง อย่างไรก็ตาม เจ้าเด็กนี่ก็เป็นคนเด็ดขาดคนหนึ่ง คือตัวตนซึ่งมีสติปัญญาและความกล้าหาญเพียบพร้อม ยิ่งชำนาญการวางแผนเล่นกับอำนาจ เหลียงจื่อฝูต้องเข้าร่วมเป็นธรรมดา......“ดูท่าระหว่างเสด็จน้าใหญ่และเสด็จน้าสามจะมีความขัดแย้งกันมากจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”ในห้องมืดสลัว ฉินอวิ๋นฟานเอ่ยปากเสียงเอื่อยเฉื่อยฉินอวิ๋นฟานรู้เรื่องภายในต้าเหลียงจากฮ่องเต้ต้าเหลียงมากมาย ซึ่งเรื่องเกี่ยวกับการต่อสู้ทั้งโจ่งแจ้งและลับหลังระหว่างเหลียงเทียนอี้กับเหลีย

“เสด็จแม่ของเจ้าชื่อว่าเหลียงชิงหว่าน เป็นธิดาองค์ที่สี่ของข้า สติปัญญาล้ำเลิศ กตัญญูรู้ความ ทั้งยังชอบศึกษาร่ำเรียนเป็นพิเศษ ตอนเด็ก ๆ ตามตื๊อให้ข้าเล่าเรื่องสนุกให้นางฟังอยู่เสมอ”“เหล่าราชบัณฑิตในราชสำนักต่างจนปัญญากับนาง”ฉินอวิ๋นฟานดวงตาเคลื่อนไหวเล็กน้อย กล่าวด้วยสายตาอ่อนโยน “ดูท่าเสด็จแม่จะมีไหวพริบดีและเรียนเก่งนะพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่แค่นั้นนะ หว่านเอ๋อร์ยังสมองไวฝีมือดี อาจเพราะตอนเด็ก ๆ ข้าสนใจแต่ราชสำนัก กลัดกลุ้มกับเรื่องประชาชนทั้งวัน มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนนางน้อยมาก ดังนั้นเสด็จแม่ของเจ้าจึงใช้เข็มด้ายทำตุ๊กตาผ้าตัวแล้วตัวเล่า...”“ตุ๊กตาผ้าเหล่านั้นกลายเป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็กของนาง”เปล่าเปลี่ยวเช่นนี้ โดดเดี่ยวเช่นนี้แค่จากที่พูดมา ฉินอวิ๋นฟานก็รับรู้ได้ถึงความเศร้าโศกจากก้นบึ้งหัวใจนั้นที่แท้ประสบการณ์วัยเยาว์ของเสด็จแม่ก็ทำให้คนเศร้าใจเช่นนี้“พอโตขึ้นมาอีกหน่อยก็ถึงเวลาที่สมควรออกเรือนแล้ว...”ระหว่างบรรยายเรื่องราวในอดีต ฮ่องเต้ต้าเหลียงสายตาลึกซึ้งมากขึ้น “แคว้นเหลียงในเวลานั้นอยู่ในช่วงพิเศษ มีปัญหาจากภายในและภายนอก จัดว่ามีศักยภาพระดับล่างในเก้าแคว้น สถานการณ์

รอยยิ้มของเหลียงจื่อฝูสดใสปานแสงตะวัน“เจ้าคงไม่ได้กำลังคิดถึงหญิงงามที่เสด็จพ่อทรงแนะนำให้เจ้าเมื่อวานกระมัง ข้าเรียกเจ้าตั้งนานยังไม่รู้อีก”เหลียงจื่อฝูเลิกคิ้ว ขยับเข้ามาใกล้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก่อนจะพูดหยอก “ลองบอกข้ามาดูสิ”ฉินอวิ๋นฟานมุมปากกระตุก “เรื่องทั่วไปเท่านั้น มิใช่อย่างที่เสด็จน้าสิบสามคิดหรอก”“หึ ยังมีความลับใช่ไหม?” เหลียงจื่อฝูเบะปาก จากนั้นก็จิ้มคางถาม “เมื่อกี้คุยอะไรกับเสด็จพ่อ ถึงกับไม่ให้เสี่ยวชุนจื่อเฝ้าประตูอยู่ข้างนอกเชียวหรือ”ปกติไม่ว่าฮ่องเต้ต้าเหลียงจะทำอะไรอยู่ในห้อง เสี่ยวชุนจื่อจะต้องเฝ้าอยู่หน้าห้องเพื่อรอฟังคำสั่งตลอดเวลาทว่าเมื่อครู่พอฉินอวิ๋นฟานเข้าห้องไป เสี่ยวชุนจื่อก็ออกไปอย่างรู้ตัวเหลียงจื่อฝูหลักแหลม แวบเดียวก็สังเกตเห็น นี่อาจเป็นเรื่องสำคัญอะไร จึงไม่ให้เสี่ยวชุนจื่ออยู่นอกห้อง“เสด็จน้าสิบสามอย่าได้ถามเลยว่าเป็นเรื่องอะไร ถ้าท่านอยากรู้ก็ถามเสด็จตาเถอะ” ฉินอวิ๋นฟานส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “มีบางเรื่องไม่ต้องบอกท่านก็เดาได้อยู่แล้ว ก่อนที่ข้าจะมีแผนอย่างเป็นทางการก็อย่าเพิ่งพูดไปเรื่อยจะดีกว่า”เรื่องที่ฮ่องเต้ต้าเหลียงมอบหมายหนั

“ดูท่าเจ้าฉินอวิ๋นฟานนี้ไม่ดื่มสุราคารวะจะดื่มสุราลงทัณฑ์”เรือนใหญ่แห่งหนึ่งในเมืองหลวงต้าเหลียงเหลียงจ้านอิงนั่งเดินหมากอย่างผ่อนคลายอยู่ในศาลาส่วนที่เล่นอยู่กับเขาก็คือตัวเขาเองหนึ่งคนแบ่งออกเป็นสองมุม ต่อสู้กับตัวเอง“เข้าหาเสด็จพี่บ่อยครั้งเช่นนี้ ไม่ใส่ใจกับคำพูดเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด”เหลียงจ้านอิงลงหมากตัวหนึ่งแล้วเริ่มคิดการดำเนินงานขั้นต่อไปและที่ยืนรอฟังคำสั่งอยู่ด้านหลังเขาในเวลานี้ ก็คือคนชุดดำสองคนที่ตักเตือนฉินอวิ๋นฟานเมื่อคืนฮัวอวี่ถงคือหนึ่งในนั้น“เมื่อคืนพวกเจ้าแน่ใจนะว่าพูดชัดเจนแล้ว?”เหลียงจ้านอิงไม่ได้หันหลัง แต่เอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาชายชุดดำด้านหลังประสานมือตอบ “เรียนท่านอ๋อง พวกเราบอกชัดเจนแล้วขอรับ ขอเพียงฉินอวิ๋นฟานไม่ใช่คนโง่ ต้องเข้าใจความหมายแน่ขอรับ”“หึ! เช่นนั้นก็น่าสนุกแล้ว!”เหลียงจ้านอิงดันหมากออกไปอีกตัวหนึ่ง เริ่มคลึงคางที่ปกคลุมไปด้วยเครา “บางที เขาอาจไม่รู้ความร้ายแรงของเรื่องก็เป็นได้”ก่อนหน้านี้ไม่นาน สายของเขามารายงานหลังจากฉินอวิ๋นฟานออกจากโรงเตี๊ยมก็ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ต้าเหลียงในวังทันทีต่อให้ไม่รู้เนื้อหาการสนท

ครั้นกล่าวจบ เหลียงเทียนอี้ก็ทำหน้าเศร้าหมอง สีหน้าแดงซ่าน เส้นผมยุ่งเหยิง ดูภาพรวมแล้วเหมือนกับนักโทษที่ถูกกักขังอยู่ในเรือนจำ เนื้อตัวแผ่กลิ่นอายเก็บกดกลัดกลุ้มเขาปรายตามาเล็กน้อย สายตาเหม่อลอยถ้อยคำที่ออกมาจากปากของเขาเมื่อครู่ประหนึ่งเมฆดำมวลหนึ่งที่ปกคลุมอยู่ทั่วห้องหนังสือใหญ่“ปัญหายาก?”ฉินอวิ๋นฟานนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “คือปัญหาอันใดถึงทำให้เสด็จน้าเครียดถึงเพียงนี้? มิสู้ลองบอกมา บางทีข้าอาจมีวิธีก็ได้?”ถึงขั้นทำให้เสด็จน้าผู้ทำงานได้อย่างมีสติเป็นระเบียบที่เสด็จตาบอกมีสภาพเช่นนี้ได้...คาดว่าต้องเป็นปัญหายากที่เกี่ยวกับความเป็นความตายแน่“นี่...”เหลียงเทียนอี้นั่งลง ถอนหายใจหนัก ๆ อยากจะพูดแต่ก็ส่ายหน้าเงียบไปอีกวิธีการของเหลียงเทียนจื้อชั่วช้านัก บวกกับความกดดันจากภายนอก ทำให้เขาแทบจะหายใจไม่ออกปัญหายากในตอนนี้ทำให้เขาไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใครดี“เสด็จน้า อย่างไรพวกเราก็มีสายเลือดเดียวกัน อีกอย่างเสด็จตาก็ให้ข้ามาหาท่านโดยเฉพาะ เห็นท่านอย่างนี้แล้ว ข้าก็รู้สึกทุกข์ใจเหมือนกัน”เห็นเหลียงเทียนอี้เศร้าสร้อยเช่นนี้ ฉินอวิ๋นฟานมิได้ละความพยายาม ยิ่งไม่จ