บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 991 - บทที่ 1000

ยังเป็นครั้งแรกที่เหลียงจื่อฝูได้เห็นฉินอวิ๋นฟานมีอารมณ์ครึ้มอกครึ้มใจเช่นนี้เดินเตร่ไปตามแผงลอยต่าง ๆ ไม่หยุด เหมือนกลับถึงบ้านตัวเองอย่างไรอย่างนั้นอู่จ้านกับเซี่ยงเส้าเหยียนตามติดอยู่ข้างหลังก็รู้สึกจนใจเล็กน้อยเหมือนกันพวกเขารู้ดีว่าถ้าฉินอวิ๋นฟานได้เจอกันงานฉลองอะไรเทือกนี้จะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน“ช้าหน่อย ช้าหน่อย...”ฉินอวิ๋นฟานจับมือเหลียงจื่อฝูเอาไว้แน่น ประเดี๋ยวก็หยุดตรงแผงลอยอาหารว่าง ประเดี๋ยวก็หยุดอยู่ใต้แท่นสูง ทำนางเหนื่อยจะแย่แต่เปรียบเทียบกัน นางกลับอารมณ์ดีเป็นพิเศษ รู้สึกว่าตัวเองถูกจูงเหมือนกลัวว่าจะเดินหลงภายใต้การนำเช่นนี้ของฉินอวิ๋นฟาน เหลียงจื่อฝูได้เดินเที่ยวรอบตลาดกลางคืนรอบหนึ่ง กระทั่งเหนื่อยหมดแรงเดินไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงหยุดพักในโรงเตี๊ยมละแวกนั้น......ตำหนักบรรทมต้าเฉียนเฉาเจิ้งฉุนกำลังชงชาให้ไท่ซั่งหวง กลิ่นหอมลอดออกมาจากปากถ้วย คลุ้งอยู่ในตำหนักบรรทมกว้าง“ไท่ซั่งหวง มีรายงานมาว่ารัชทายาทถึงต้าเหลียงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เฉาเจิ้งฉุนกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบไท่ซั่งหวงนั่งพิงเก้าอี้มังกร ละเมียดรสชาอย่างผ่อนคลาย ครู่หนึ่งจึงยกเปลือกตาขึ้นช้า ๆ

“อ้อ อย่างนั้นหรือ? ฉินอวิ๋นฟานถึงต้าเหลียงแล้ว?”ในเรือนพักอันเงียบสงบ ฉินอ้าวกำลังยืนอยู่ใต้ต้นหลิวจัดการกับกระถางต้นไม้อยู่ ใบหน้าของเขาอึมครึม ซ่อนอันตรายและความชั่วร้ายที่มิอาจให้ผู้ใดล่วงรู้เบื้องหลังของเขา เหอเหวินเย่าตึงเครียดเล็กน้อย สำรวมกิริยาเมื่อได้ยินถ้อยคำของฉินอ้าว เหอเหวินเย่าจึงพยักหน้าตอบ “สายมารายงาน ข้อมูลเป็นความจริงขอรับ”เมื่อได้ยินว่าฉินอวิ๋นฟานถึงต้าเหลียงอย่างราบรื่น เหอเหวินเย่าก็รีบมาแจ้งฉินอ้าวทันทีโดยมิได้หยุดพักแน่นอน เขารู้ดีว่าเฮ่อชินอ๋องผู้เก่งกาจได้ข่าวจากช่องทางอื่นก่อนแล้ว...แต่เขาก็ยังทำเช่นนี้ ด้านหนึ่งเพราะจะได้เข้าหาฉินอ้าว ประเมินความมั่นใจและท่าทีของอีกฝ่ายสักหน่อยอีกด้านหนึ่งก็เพื่อมาหยิ่งเชิงว่าเวลานี้ฉินอ้าวยังมีแผนอะไรที่เขาไม่รู้อีก“เจ้าว่าฉินอวิ๋นฟานนี้ดวงแข็งแค่ไหน?”ฉินอ้าวหมุนตัวกลับมา บีบดอกไม้สีม่วงช่อหนึ่งในมือแล้วพูด “รอดตายได้ครั้งแล้วครั้งเล่า ขนาดข้าเองยังต้องนับถือดวงของเขาเลย”เห็นฉินอ้าวยังมีสีหน้าคงเดิม ท่าทางใจเย็นเช่นวันวานทำให้เหอเหวินเย่าหนังศีรษะหนึบชาแต่มิได้โกรธ ในทางกลับกัน นี่ได้พิสูจน์ข้อสันนิษฐ

ในห้องบรรทมที่อบอุ่นเต็มไปด้วยความละมุนละไมกลิ่นกำยานที่ช่วยให้อยากนอนกำลังทำงานของมันไม่หยุดส่วนทั้งสามที่นั่งอยู่ในห้องก็กำลังมีบรรยากาศที่ค่อนข้างปรองดอง“คิดไม่ถึงเลย ฟานเอ๋อร์จะเป็นผู้ใหญ่สุขุมเช่นนี้ โตแล้วจริง ๆ”ตั้งแต่นั่งลง สายตาของฮ่องเต้ต้าเหลียงก็ไม่เคยละออกจากตัวฉินอวิ๋นฟานเลยคล้ายกำลังมองสิ่งประหลาดอันศักดิ์สิทธิ์ที่มิอาจล่วงเกิน ดวงตาเร่าร้อน ในใจยิ่งพองโตตั้งแต่ก่อนหน้านี้เขาก็ได้ยินเรื่องเล่ามาตลอด ต่างบอกว่าหลานชายของเขาคนนั้นบกพร่องทางสติปัญญาแต่กำเนิด ถูกทิ้งขว้างไม่เหลียวแลทว่าที่เห็นในเวลานี้ เฉกเช่นเรื่องเล่าระยะหลัง ฉินอวิ๋นฟานมีชีวิตชีวา มีท่วงทำนองแห่งจักรพรรดิแค่นั่งอยู่ตรงนั้นก็มีความน่าเกรงขามที่มิอาจมองข้ามอย่างหนึ่งแล้ว“เสด็จตา พระพลานามัยเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”ฉินอวิ๋นฟานนั่งสง่า ถามด้วยความเคารพกับฮ่องเต้ต้าเหลียง แต่ให้ปกติเขาปล่อยเนื้อปล่อยตัวอย่างไร นาทีนี้ยังต้องมีมารยาทบ้าง“มีใจแล้ว ๆ ข้าได้เห็นฟานเอ๋อร์ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ถือว่าสมปรารถนาของข้าแล้ว”ฮ่องเต้ต้าเหลียงยิ้มด้วยความปลาบปลื้ม แต่ที่มีมากกว่าคือความพอใจเหล

ตึก ๆ ๆ ...เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากหลังใบหูดังขึ้น ฉินอวิ๋นฟานก็ย่นหัวคิ้วด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยก็ยังตามมาอยู่ดี!“ท่านพี่!”เหลียงจื่อฝูวิ่งเบาเร็วมาแทรกระหว่างพวกเขาสองคน“ฟานเอ๋อร์ ท่านนี้ก็คือคนที่เมื่อกี้ข้าจะแนะนำให้เจ้า รัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินต้าเหลียง เสด็จน้าของเจ้า เหลียงเทียนอี้!”เหลียงจื่อฝูแนะนำอย่างภูมิใจฉินอวิ๋นฟานประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าด้วยความเคารพพร้อมแนะนำฐานะตัวเองด้วยประการละฉะนี้ รัชทายาททั้งสองท่านก็รู้จักกันและกันเช่นนี้ แม้จะเป็นครั้งแรก กลับมีสายใยเลือดข้นกว่าน้ำ“ฟานเอ๋อร์เองหรือ”สายตาของเหลียงเทียนอี้ตกอยู่บนตัวของฉินอวิ๋นฟาน กวาดสายตามองคร่าว ๆ แล้วประหลาดใจเล็กน้อย ตามด้วยหันกลับมาและพูดด้วยความแปลกใจ “ดูท่าที่ร่ำลือจะไม่ผิด ฟานเอ๋อร์ท่วงทำนองไม่ธรรมดา ดูเป็นคนมีความสามารถจริง ๆ”ในคำพูดปราศจากความหมายแฝง คือความสัตย์จริงเช่นนี้เมื่อได้รับคำชม ฉินอวิ๋นฟานกลับไม่รู้สึกเคอะเขิน เพียงยิ้มตอบราบเรียบ “เสด็จน้าชมเกินไปแล้ว ข้าได้รับคำเชิญจากเสด็จน้าสิบสามให้มาเยี่ยวเสด็จตาโดยเฉพาะ”“ฟานเอ๋อร์มีใจแล้ว”เหลียงเทียนอี้

ซู่...สายลมเย็นพัดเข้าหน้าต่างแสงแดดฉาบผิวโต๊ะพร้อมส่องสว่างห้องอันกว้างขวางแห่งนี้เหลียงเทียนจื้อนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ไท่ซื่อ กำลังเล่นกรงนกในมืออย่างสนุกสนานใช้ตะเกียบข้างหนึ่งจิ้มนกขมิ้นในกรงแรง ๆทุกครั้งที่จิ้มลงไป นกขมิ้นจะตกใจตีปีกหนีไปอีกทางหนึ่งแต่เพราะถูกขังอยู่ในกรง มันจะหนีไปไหนได้จิ๊บ ๆ ๆ ...ขนสีทองร่วงจากกรงลงสู่พื้น“จื้อเอ๋อร์”เสียงน่ายำเกรงหนึ่งดังมา พาลให้เหลียงเทียนจื้อสะดุ้งผุดลุกขึ้นเงาร่างสูงใหญ่หนึ่งกำลังยืนอยู่นอกประตูเส้นผมยาวดำขาวสลับกัน สรีระตั้งตรงแข็งแรง ท่วงทำนองห้าวหาญเช่นมีประสบการณ์ในสมรภูมิมาก“เสด็จอา! ท่านมาได้ยังไงน่ะ?” เหลียงเทียนจื้อรีบวางกรงนกอยู่ด้านข้างและลุกขึ้นยืนไปเทน้ำชาให้ผู้ที่มา“ข้ามาเยี่ยมเจ้าสักหน่อย นี่มันเวลาไหนกันแล้ว เจ้ากลับยังเอาแต่แหย่นก”ผู้ที่มามิใช่ใครอื่น หากเป็นชิงอ๋องของต้าเหลียงเหลียงจ้านอิงนั่นเอง!แม้อายุเกินครึ่งร้อย แต่เขายังรักษารูปร่างได้ดีมาก ไม่เห็นร่องรอยของกาลเวลาสักนิดเพียงแต่โรคภัยไข้เจ็บจากสงครามในอดีตกลายเป็นอุปสรรคเขาจนถึงปัจจุบันเหลียงจ้านอิงเดินเฉื่อยเข้ามาในห้อง ร่างกาย