All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 971 - Chapter 980

สายลมหนาวพัดหวีดหวิว กวาดผ่านบริเวณที่ถูกทลายจนกลายเป็นซากปรักหักพัง“กุนซือหาน ท่านไม่เป็นไรกระมัง?”ภายใต้การปกป้องของเสี่ยวติงตัง ฉินอวิ๋นฟานออกจากพื้นที่ต่อสู้ เห็นหานซิ่นและคนอื่น ๆ กำลังนอนหมอบอยู่กับพื้นในแวบแรกพวกเขาแต่ละคนหน้าตามอมแมมศีรษะคลุกฝุ่น บาดแผลเต็มตัว การระเบิดระยะใกล้เมื่อครู่ แม้ไม่ถูกลูกหลง หากหลีกเลี่ยงไม่ให้สมองกระทบกระเทือนไม่ได้“แค่ก ๆ...”หานซิ่นปัดฝุ่นที่บังอยู่หน้าดวงตาก่อนจะตะเกียกตะกายลุกขึ้น “รบกวนรัชทายาทเป็นห่วงแล้ว ข้าน้อยไม่เป็นไรขอรับ”ครั้นมองทหารคนอื่น ๆ ถึงจะบาดเจ็บบ้าง แต่โดยรวมไม่หนักหนาอะไร“ดูท่า...ศึกหนักนี้จะจบแล้วสินะ”ฉินอวิ๋นฟานพรูลมแล้วเชยตามองเบื้องหน้าช่องทางแคบเล็กถูกสะเก็ดอุกกาบาตปิดแล้ว ปิดตายช่องทางตรงหน้าต่อให้ขนย้ายออกยังต้องสิ้นเปลืองเวลาไม่น้อยทว่ามันคือจุดจบที่ดีแม้สละทหารกล้าไปจำนวนหนึ่ง เปลืองลูกกระสุนไปไม่น้อย แต่สุดท้ายก็จัดการยอดฝีมือเขตเทวาตัวร้ายกาจนั่นได้สักที“ยังเป็นระเบิดมือที่อานุภาพรุนแรงอย่างที่คิด”ฉินอวิ๋นฟานเม้มริมฝีปาก ตามด้วยสั่งให้ทหารรีบออกจากหุบเขาเนื่องจากเพิ่งใช้ระเบิดมือระเบิดบริ

จ้องมองการดิ้นรนครั้งสุดท้ายก่อนตายตูม!!!ระเบิดมือทั้งสิบระเบิดพร้อมกัน เกิดเสียงกัมปนาทดังสะท้อนเศษระเบิดมือกระเด็นออกไปสี่ทิศ ควันดำเจือกลิ่นฉุนและแสงไฟปิดฟ้าบังดวงตะวันอากาศถูกสะเทือน ระเบิดขยายออกไปเป็นวงกว้างไกลถึงหนึ่งร้อยเมตรเต็ม ๆ!ครั้งนี้ นิรนามไม่มีทางรอดแล้วเขาถูกระเบิดล้อมไว้หมดแล้ว ถูกระเบิดจนเป็นจุณเลือดเนื้อ โครงกระดูก กระเด็นลอยลิ่วขึ้นฟ้า จากนั้นก็แตกละเอียด หลอมรวมเข้ากับเปลวเพลิงและกลายเป็นควันไฟในที่สุด......จนถึงตอนนี้เสียงระเบิดจึงค่อย ๆ เงียบลงเสียงวิ้ง ๆ ข้างหูจึงสงบ...นาทีที่ระเบิด ฉินอวิ๋นฟานให้ทุกคนถอยออก ออกจากพื้นที่อันตรายก่อนที่หุบเขาจะถล่มลงมา“จบสักที”ฉินอวิ๋นฟานพิงก้อนหินเงาเรียบ หอบหายใจพูด “จัดการยากเสียจริง”คิดไม่ถึง แค่นิรนามคนเดียวก็ตัดเส้นทางไปของพวกเขาแล้วทั้งยังเกือบทำให้พวกเขาตายหมู่ดีที่เขาให้หน่วยเอเคสี่สิบแปดพกระเบิดมือก่อนออกเดินทาง มิเช่นนั้นไม่แน่ว่าจะปราชัยแล้ว“เสี่ยวฟาน ดื่มน้ำ”อู่จ้านเดินกะเผลกมา ก่อนจะยื่นถุงน้ำให้“อาจ้าน ขาของท่าน...”“ไม่เป็นไร” อู่จ้านยิ้มพลางโบกมือ ตามด้วยนั่งอยู่ด้านข้างของฉ

ครั้นได้ยินดังนั้นไท่ซั่งหวงจึงโล่งอกและพูด “ดูท่าวิกฤตครั้งนี้จะอันตรายกว่าที่ฟานเอ๋อร์เจอมาในสมัยก่อนมากสินะ”จากคำกล่าวของเฉาเจิ้งฉุน เขาสามารถรับรู้ถึงอันตรายและความลำบากนั้นได้ไม่ยากหากมิใช่เพราะฉินอวิ๋นฟานมีปฏิภาณไหวพริบ รู้จักใช้อาวุธร่วมกับลักษณะทางภูมิศาสตร์สะกดข่มสังหารยอดฝีมือลึกลับนั้นได้ เกรงว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะพูดยากจริง ๆ“กระหม่อมสั่งการลงไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ จะสังเกตการณ์รัชทายาทอย่างใกล้ชิด รับรองความปลอดภัยของรัชทายาท...”เฉาเจิ้งฉุนกล่าวเสริมเพียงแต่หัวใจของเขาเริ่มสั่นคลอนแล้วมิสู้บอกว่าตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เล็กน้อยที่ฉินอวิ๋นฟานกับพวกเจอในครั้งนี้คือยอดฝีมือเขตเทวาเชียวนะ เกรงว่าความท้าทายที่ต้องเจอต่อจากนี้จะมีมากขึ้นเรื่อย ๆที่เสี่ยวติงตังรอดมาได้ก็เพราะฉินอวิ๋นฟานทั้งหมด!บัดนี้คิดดูแล้ว นี่จะกลับตาลปัตรไปหน่อยคนที่ส่งไปคุ้มครองฉินอวิ๋นฟานในทีแรก กลับกลายเป็นฝ่ายที่ถูกช่วยชีวิตเอาไว้อย่างนั้น ทำให้เฉาเจิ้งฉุนหน้าร้อนผ่าวเพียงแต่การคุ้มครองฉินอวิ๋นฟานต่อจากนี้คงต้องใช้กำลังคนมากหน่อยจึงจะดี“ไท่ซั่งหวง เรื่องนี้บังเอิญนัก หากเกิดภัยคุกคามเช่นนี้ขึ้นอีก เกร

“รัชทายาท ยี่สิบลี้ข้างหน้าก็คืออาณาเขตของต้าเหลียงแล้วขอรับ”หานซิ่นยืนยันกับแผนที่แวบหนึ่ง ก่อนจะขี่ม้ามาถึงข้างตัวฉินอวิ๋นฟาน ชี้ไปตรงหน้าพร้อมพูด“ถึงได้สักที”ฉินอวิ๋นฟานบิดขี้เกียจ ตบเอวหลังที่ชักจะยืดตรงไม่ได้ชีวิตบนหลังม้าทรมานแท้ ๆดีที่อีกไม่ไกลก็ถึงจุดหมายแล้ว ระยะทางสั้น ๆ เขายังพอทนได้“เร่งความเร็ว รีบไปถึงก่อนตะวันจะตกดินเถอะ”......“ทำไมยังไม่มาอีกนะ”เมืองเหยียนหลิง ชายแดนต้าเหลียงเหลียงจื่อฝูเล่นผมยาวตรงจอนหูด้วยความเบื่อหน่ายเต็มประดา ทอดสายตามองไปไกล ๆ อย่างร้อนรนบนกำแพงเมืองวิสัยทัศน์ไร้ขีดจำกัด เห็นทิวทัศน์หลายสิบลี้...ทว่านางยืนอยู่ตรงนี้มาสองวันแล้วก็ยังไม่เห็นมีคนมา“องค์หญิงสิบสาม ข้างนอกอากาศเย็น หรือไม่พวกเราก็กลับไปอยู่ในห้องเถอะเจ้าค่ะ”นางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยเสียงแผ่วตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว อุณหภูมิลดลงเร็วมาก เริ่มมีลมหนาวมาทว่าเหลียงจื่อฝูสวมเพียงชุดผ้าโปร่ง จะต้านทานลมหนาวได้อย่างไร“ไม่เป็นไร”เหลียงจื่อฝูโบกมือ ไม่คิดจะฟังเสี่ยวชิงกลับมองไปด้านหน้าสองสามทีด้วยความคาดหวังปากยิ่งพึมพำไม่หยุด “ฟานเอ๋อร์ เจ้าคงไม่เจอ

นับจากเริ่มมีความทรงจำจนถึงเวลานี้ เขาไม่เคยเจอหน้าเสด็จน้าในภาพจำมาก่อน...การมาต้าเหลียงครั้งนี้อาจสานสัมพันธ์อันดีกับเหลียงเทียนอี้ได้ ไม่แน่ว่าจะมีส่วนช่วยแผนการใหญ่ของเขา“เอาละ ถึงแล้ว”ขณะกำลังคิด เหลียงจื่อฝูก็หยุดลงเป็นเวลาดึกแล้ว พวกเขาย่อมไม่เดินทางไปเมืองหลวงในยามวิกาลเช่นนี้ ดังนั้นเหลียงจื่อฝูจึงเตรียมโรงแรมห้าดาวในเครือต้าเฉียนเหิงไท่ที่เมืองเหยียนหลิงให้เข้าพักแน่นอน เครือโรงแรมเหล่านี้คือที่พักระดับสูงสุดในโลกปัจจุบัน ซึ่งจะได้ประสบการที่ไม่เคยมีมาก่อน สำหรับฉินอวิ๋นฟานที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เมื่อได้เข้าพักโรงแรมหรูหราเช่นนี้ มันช่างสุขีอะไรอย่างนี้“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ”ครั้นเข้าประตูมาก็ได้ยินพนักงานต้อนรับหน้าประตูทักทายด้วยไมตรีพวกนางใส่ชุดผาว ยืนเรียงหน้ากระดาน เผยขาขาวเรียบเนียน กลายเป็นทิวทัศน์ที่ดึงดูดตามากผู้นำคือแม่นางเสี่ยวฮัวมัดผมหางม้า แต่งหน้าบาง ยามแย้มยิ้มจะมีลักยิ้มตรงมุมปากบาง ๆ“รัชทายาท พวกเราได้รับแจ้งว่าท่านจะเข้าพักนานแล้ว จะนำทางท่านเดี๋ยวนี้แหละเจ้าค่ะ”เสี่ยวฮัวค้อมตัวด้วยความเคารพนบนอบ ก่อนจะนำทางฉินอวิ๋นฟานและคนอื่น ๆขึ้นล