All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 951 - Chapter 960

เผชิญหน้ากับสายตาคมกริบประหนึ่งเหยี่ยวของฉินอวิ๋นฟาน เสี่ยวเอ้อร์อดลนลานไม่ได้ เหงื่อเย็นหยดหนึ่งไหลลงมา“นายท่าน มี มีปัญหาอะไรหรือขอรับ?” เสี่ยวเอ้อร์กลืนน้ำลายลงอึก รู้สึกกลัวอย่างหนักแต่คำตอบที่ได้รับ กลับเป็นสายตาล้ำลึกกว่าเดิมของฉินอวิ๋นฟานฉินอวิ๋นฟานทำมือกับอู่จ้านที่อยู่ด้านข้างแบบแนบเนียน อู่จ้านเข้าใจในทันที ขยับตัวถอยออกไปอีกทางอย่างระมัดระวัง“จากที่ข้ารู้มา โรงเตี๊ยมระยะร้อยลี้ควรต้องไปข้างหน้าอีกสองลี้จึงจะถูก” ฉินอวิ๋นฟานหรี่ดวงตาและหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำยิ่งเหมือนสัญญาณบางอย่าง เขาเอ่ยเสียงเย็น “ตอนนี้มีโรงเตี๊ยมแห่งใหม่อยู่ที่นี่ กลับทำให้ข้ารู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง”เสี่ยวเอ้อร์ยิ้มแห้งพร้อมอธิบาย “นี่คือโรงเตี๊ยมสาขาของเถ้าแก่เราขอรับ ให้ความร่วมมือกับกิจการของทางสาขาหลัก?”“อ้อ? แต่ถึงจะเป็นสาขา อยู่ใกล้กันขนาดนี้ แล้วยังเป็นโรงเตี๊ยมใหญ่ออกอย่างนี้ มีเจ้าทำงานแค่คนเดียวอย่างนั้นหรือ?”ถ้อยคำของฉินอวิ๋นฟานทำให้เสี่ยวเอ้อร์ตึงเครียดหนักกว่าเดิมเขารีบเอาผ้าในมือเช็ดมือ ทำเป็นพยักหน้าเหมือนไม่มีอะไร “ไอ้หยา นายท่านอย่าถามให้มากเลย กับข้าวร้อน ๆ ต้องกินให้ไ

ไม่รู้ว่าเสียงปืนดังอยู่นานเท่าไร กระทั่งกำแพงของโรงเตี๊ยมกลายเป็นรูพรุนแล้วจึงหยุด“หยุด!”ฉินอวิ๋นฟานออกคำสั่งอีกหน เสียงปืนจึงเงียบลงยามนี้บนพื้นมีปลอกกระสุนกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด กลิ่นดินปืนฉุนกึกแสบจมูก!“อาเจ็ดเซี่ยง พวกท่านเข้าไปดูหน่อย” ฉินอวิ๋นฟานมองเซี่ยงเส้าเหยียนที่อยู่ด้านข้างแล้วออกคำสั่ง“รับทราบ!”เซี่ยงเส้าเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงชักกระบี่ในมือแล้วเข้าไปอย่างระมัดระวังผ่านไปครู่หนึ่งจึงลากตัวอู๋อีฝานกับอีกคนที่บาดเจ็บสาหัสออกมา“คนชุดดำที่เหลือถูกกระสุนตายหมดแล้ว เหลือแค่พวกเขาสองคนนี้นี่แหละที่รอดมาได้”เซี่ยงเส้าเหยียนรายงานสถานการณ์พลางโยนตัวอู๋อีฝานลงกับพื้นอู๋อีฝานในเวลานี้เส้นผมสยายกระเซอะกระเซิง ไม่มีท่วงทำนองก่อนหน้านี้แล้ว สะบักสะบอมถึงขีดสุด เสื้อผ้าบนกายขาดวิ่น สองขายังถูกกระสุนมีเลือดซึมออกมาไม่หยุด“อื๊อ!”อู๋อีฝานนั่งเผละลงกับพื้น ไร้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้น ได้แต่ใช้สองตาแดงก่ำจ้องฉินอวิ๋นฟานเขม็งเขาไม่ยอม เขาแค้น!เพราะเหตุใดเขาจึงพ่ายแพ้แก่ฉินอวิ๋นฟานครั้งแล้วครั้งเล่า?ทั้งที่เขาเตรียมตัวมาอย่างดีเพื่อภารกิจลอบสังหารนี้ฝึกซ้

เหอกุ้ยเฟยที่นั่งอยู่ด้านข้างยังไม่สามารถดึงสติกลับมาจากภาพสยองขวัญศีรษะคนเลือดโชก ใบหน้าซีดเซียวปราศจากสีเลือดหลังจากได้ยินถ้อยคำของน้องสามเหอเหวินเย่าแล้วก็กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะจับมือฉินอวิ๋นฮุย“เสี่ยวฮุย ตอนนี้เชื่อฟังน้าสามของเจ้าเถอะ อย่าเลอะเลือนอีกเลย”นางเหลือฉินอวิ๋นฮุยเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวแล้ว ถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรอีก อยู่บนโลกนี้ไปก็ไม่มีความหมายแม้ว่าในใจส่วนลึกยังคิดแค้นฉินอวิ๋นฟานที่สังหารฉินอวิ๋นผู่ แทบอยากถือดาบแก้แค้นด้วยตัวเองแต่ยามนี้สถานการณ์เปลี่ยน ย่ำแย่จนมิอาจรับมือได้อย่างสบาย ๆ อีกหากเกิดพลาดอะไรขึ้นมา เกรงว่าตระกูลเหอจะต้องประสบหมื่นเคราะห์มิอาจหวงคืนดังนั้นนางจึงระงับความอาฆาตแค้น จัดการอย่างใจเย็นจะเหมาะสมที่สุด“อื่ม...”ฉินอวิ๋นฮุยถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ทำตามที่น้าสามบอกแล้วกัน ให้ฉินอวิ๋นฟานหลงระเริงอีกสักระยะ”ดูเหมือนว่าแผนการชิงบัลลังก์จะสิ้นสุดลงแล้ว หลังจากองค์ชายใหญ่ฉินอวิ๋นคังถูกไท่ซั่งหวงตักเตือน ก็ไม่กระตือรือร้นอยากชิงบัลลังก์อย่างนั้นแล้ว ปัจจุบันเหลือเพียงพวกเขาที่ยังประวิงเวลาฉินอวิ๋นฟานเพื่อรอโอกาส แน่นอนว่ายังมีเฮ่อชินอ๋

สวบสาบ...เสียงฝีเท้าดังก้องระเบียงทางเดินมืดสนิทถังเจิ้นไห่เดินเร็วทะลุเรือนด้านหลัง เจอเฮ่อชินอ๋องฉินอ้าวอยู่ที่ใต้ต้นท้อในท้ายที่สุด “เมื่อครู่ทางตระกูลเหอส่งข่าวมา...”ถังเจิ้นไห่ประสานมือรายงานกับฉินอ้าวที่กำลังดื่มชาอย่างใจเย็น“ภารกิจลอบสังหารของชายชุดดำล้มเหลวแล้วขอรับ”ถังเจิ้นไห่อารมณ์ซับซ้อน สีหน้ายิ่งร้อนรนแต่ขณะเงยหน้าขึ้นมาจึงพบว่าฉินอ้าวกลับมีสีหน้าสุขุม ปราศจากริ้วอารมณ์กับข่าวนี้สักนิด“ทุกอย่างอยู่ในความคาดหมายของข้า...”ฉินอ้าวเอ่ยพลางเป่าไอร้อนที่พวยพุ่งขึ้นมาจากปากถ้วย ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ “แผนพวกนี้ของพวกเขาไม่สำเร็จหรอก”ถังเจิ้นไห่ได้ยินดังนั้นจึงผงะทันใด รีบสาวเท้าไปข้างหน้าสองสามก้าว “ท่านอ๋อง เหตุใดท่านจึงใจเย็นเช่นนี้เล่าขอรับ?”ต้องรู้ว่าเวลานี้พวกเขาขึ้นหลังเสือแล้วลงยาก!สัตว์ร้ายที่เผยกรงเล็บแต่ไม่สามารถตะครุบเป้าหมาย เช่นนั้นความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็คือสูญเปล่า!“ไม่ต้องรีบ”ฉินอ้าวกล่าวอย่างเรียบง่าย ใบหน้าฉายรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “หรือเจ้าคิดว่าข้าจะหวังให้พวกเหอเหวินเย่าต่อกรกับฉินอวิ๋นฟานได้จริง?”มิสู้บอกว่าเขาไม่ได้ฝากความหวังกับอง

เซี่ยงเส้าเหยียนในใจครั่นคร้าม เหงื่อกาฬหยดหนึ่งไหลลงมาจากหน้าผากนี่มันเป็นมาอย่างไรกันแน่?แม้จะเป็นเขาผู้มีฝีมือสูงส่ง กลับถูกพลังที่เล็ดลอดออกมาของบุรุษตรงหน้าข่มได้?“รีบถอยเร็ว!”เมื่อเซี่ยงเส้าเหยียนตระหนักถึงอันตรายก็ดึงอู่จ้านให้รีบถอย พวกเขาถอยหลังไปสิบก้าวเต็ม ๆ“เกิดอะไรขึ้น?”อู่จ้านรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ยังเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเซี่ยงเส้าเหยียนตื่นตระหนกเช่นนี้ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจอกับคู่ต่อสู้ตัวฉกาจยังรับมือได้อย่างสบายใจเฉิบ“คนผู้นี้ไม่ธรรมดา!”เซี่ยงเส้าเหยียนหน้าขรึม ชักกระบี่คู่กายออกมาอย่างเร็วรี่ใช้สิ่งนี้เป็นสัญญาณ ฉินอวิ๋นฟานที่ควบคุมอยู่ข้างหลังรู้สึกถึงความผิดปกติด้วย“ทหารทั้งหลายเตรียมตัวให้ดี!”ฉินอวิ๋นฟานออกคำสั่งชั่วขณะ กองพลที่อยู่เบื้องหลังต่างหยิบศาสตราวุธ เข้าสู่สภาวะพร้อมรบในพริบตา“ข้ารู้อยู่แล้วว่าจะไม่ราบรื่นอย่างนั้น”ฉินอวิ๋นฟานพึมพำด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเพียงแต่เขารู้สึกประหลาดใจมาก ต่อให้เป็นการปองร้าย แต่ทำไมถึงมีแค่คนเดียว? หรือมั่นใจว่าจะสามารถต่อสู้กับทหารหลายพันและเอเคสี่สิบแปดได้จริง?ครั้นชายตามองไปที่สูงด้านบนของหุบเ