All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 1021 - Chapter 1030

วัตถุพยานครบ หลักฐานเด่นชัดแน่นหนา หากคนอื่นเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ ต่อให้รู้ว่ามีคนวางแผนอยู่เบื้องหลังแล้วจะทำอะไรได้?เรื่องนี้รู้กันทั่ว สะเทือนเลือนลั่นไปทั้งต้าเหลียง ทำให้เหลียงเทียนอี้ลำบากใจนักจะทางไหนก็ยากจะเลือกแม้จะรู้ว่านี่คงเป็นหลุมพรางที่องค์ชายสามเหลียงเทียนจื้อทำอยู่ข้างหลัง แต่เขาก็ไม่สามารถขอคำอธิบายกับเหลียงเทียนจื้อได้ในห้องหนังสือคือบรรยากาศนิ่งงันไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ฉินอวิ๋นฟานจึงเอ่ยปากช้า ๆ“เสด็จน้าอย่าเพิ่งกลุ้มใจกับเรื่องนี้เลย ให้ข้าไปตรวจสอบเรื่องนี้เสียก่อน”เมื่อได้ยินดังนั้น เหลียงเทียนอี้ชายตามองมา แววตาล่องลอยรวมศูนย์ในที่สุด ถามด้วยใบหน้าสับสน “ฟานเอ๋อร์ ที่นี่คือต้าเหลียง เจ้าจะตรวจสอบยังไง?”“เบื้องหลังเรื่องนี้โยงใยหลายฝ่าย แล้วยังมีเหลียงจ้านอิงถือหางอยู่อีก ถ้า...”“ข้ารู้ดีว่าควรทำยังไง”ไม่เปิดโอกาสให้เหลียงเทียนอี้มากนัก ฉินอวิ๋นฟานพูดขัดเลยว่า “เสด็จน้าแค่ปรับอารมณ์ให้ดีก็พอ ข้าย่อมมีวิธีทำความเข้าใจกับปัญหา”“อนาคตท่านคือประมุขของบ้านเมืองคนหนึ่ง จะให้เรื่องเล็กน้อยควบคุมอารมณ์ไม่ได้เด็ดขาด”หลังจากฉินอวิ๋นฟานทิ้งคำพูด

ลิฟต์แรงงานมนุษย์เพิ่งเปิดออก พรมสีแดงที่ปูตลอดระเบียงทางเดินก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าหยางมี่เดินบิดเอวนำอยู่ข้างหน้า ฉินอวิ๋นฟานรับกับกลิ่นหอม เดินตามตลอดระเบียงทางเดินจนไปถึงหน้าห้องสุดท้ายจึงจะหยุดลงก๊อก ๆ ๆ...หลังจากเสียงเคาะประตูดังขึ้นก็มีเสียงขานรับจากข้างใน“เข้ามาเถอะ”คือเสียงผู้หญิง ทุ้มต่ำและเย็นชา มีความกดดันและแรงดึงดูดที่ไม่ทราบสาเหตุ“รบกวนแล้ว”หยางมี่พยักหน้าและผลักประตูเปิดออกสายลมเย็นลอดออกมาจากช่องแคบเล็ก เผยให้เห็นห้องหรูหรากว้างขวางเงาสวยสายหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างบานใหญ่ กำลังรับกับแสงแดด ภายใต้ดวงอาทิตย์อันอบอุ่น เค้าโครงนั้นแทบจะเป็นเส้นอ่อนช้อยสวยงามประหนึ่งงานศิลปะสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ทำให้ฉินอวิ๋นฟานมองแวบเดียวก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้ให้ตายเถอะ!จะสวยเกินไปแล้ว!“เช่นนั้นข้าน้อยไม่รบกวนพวกท่านแล้ว”หยางมี่กล่าวและหมุนตัวออกไปอย่างรู้สถานการณ์ นางรู้ว่าตัวเองบรรลุภารกิจแล้ว สถานะของนางในเวลานี้ไม่มีคุณสมบัติจะฟังเรื่องที่พวกเขาจะคุยกัน นางออกจากห้องไปพร้อมปิดประตูกระแสลมหยุดนิ่ง ภายในห้องโอ่อ่าเหลือเพียงพวกเขาสองคนกลิ่นหอมที่ชวนให้หัวใจคนหวั่น

ชวีถิงยกยิ้มตรงมุมปาก มองฉินอวิ๋นฟานด้วยความดูถูก นางก็อยากดูสิว่าฉินอวิ๋นฟานซึ่งเป็นฉินอวิ๋นฟานอายุสิบกว่าคนนี้จะรู้จักความรักที่ว่าจริงหรือไม่? ยิ่งอยากรู้ว่าความสามารถของฉินอวิ๋นฟานที่กล่าวขานเป็นจริงหรือเท็จ ถึงกับทำให้หวงต้าหยวนลุ่มหลงได้เพียงนั้นชวีถิงพยักหน้ามองไป แววตาสวยเย็นชาต้องฉินอวิ๋นฟานที่ยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์...“พบพานคือลึกซึ้ง แค้นที่พบกันสาย รู้คนพันหมื่น ดาษดื่นไร้ใครเทียมเคียง จากเจ้าสู่แดนไกล หัวใจโศกศัลย์ นั่งรั้วบนหอแดง ดวงตาแลเห็นเพียงพฤกษา”น้ำเสียงอ่อนโยนของฉินอวิ๋นฟานเจือความเศร้าน้อย ๆ ท่องบทกลอนแห่งรักอันมีความงามเป็นเอกลักษณ์บทนี้ออกมาช้า ๆในบทกลอนอ้อมค้อม กลับไม่เสียอรรถรส ทำให้คนหมองใจ “...”สิ้นเสียง เส้นสายในหัวใจของชวีถิงราวกับกระตุก นางยืนอยู่ข้างหน้าต่างเงียบ ๆ ในใจเกิดเสียงสะท้อนที่ไม่เคยปรากฏมาเนิ่นนานสีหน้าของนางชะงักไปเล็กน้อย ร่างกายขยับไปด้านหน้ากำหมัดเบา ๆ ฟันขาวขบริมฝีปากอมชมพูไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แววตาที่มองฉินอวิ๋นฟานกลับมีความอ่อนโยนบางส่วนความดุร้ายในแต่เดิมบางเบาลงเงียบ ๆ“ท่าน...เป็นคนแต่งกลอนบทนี้เองจริงหรือ?”ครู่

ต่อให้ชวีถิงไม่บอก ฉินอวิ๋นฟานก็รู้เหมือนกันว่านี่คือหลุมพรางหนึ่ง แต่ไม่ว่าจะเป็นแผนลับหรือแผนแจ้ง ล้วนมีคนผลักดันอยู่เบื้องหลัง เขาต้องการรู้ความจริงใช้ชื่อเสียงและเสน่ห์ของนางคณิกาชั้นสูงอันดับหนึ่งของต้าเหลียงล่อปลาอย่างเฉินเหมี่ยนให้มาติดเบ็ดขอเพียงเพิ่มตัวกระตุ้นจากภายนอกเล็ก ๆ ก็ได้ผลที่ไม่ต้องใช้กำลังก็ทำให้ตระกูลเฉินเกิดรอยร้าวกับเหลียงเทียนอี้ สลายขั้วของเหลียงเทียนอี้ทีละน้อย“เหมือนกับที่ข้าบอกเมื่อครู่ น้ำนี้ลึกมาก ใช่ว่าจะแก้ไขได้ง่ายอย่างนั้น” ชวีถิงเม้มริมฝีปากจิบสุรา แววตาพราวเสน่ห์ไม่เคยละออกจากตัวของฉินอวิ๋นฟานราวกับต้องการดูว่าพูดถึงขนาดนี้แล้ว รัชทายาทตรงหน้าท่านนี้จะมีปฏิกิริยาอย่างไรทว่าฉินอวิ๋นฟานกลับใจเย็นเหมือนเดิม ซ้ำยังจะยิ้มด้วยความมั่นใจ“ในเมื่อข้ามาวันนี้ก็ต้องเตรียมใจไว้อยู่แล้ว หวังว่าเจ้าหอชวีจะบอกข้อมูลได้”สำหรับจะแก้ไขเรื่องยุ่งนี้อย่างไรยังต้องตรึกตรองให้ดีเมื่อได้ยินดังนั้นชวีถิงก็ยิ้มอย่างมีความหมายเชิงลึกนางรู้แต่แรกแล้วว่าฉินอวิ๋นฟานไม่ใช่คนที่เจออุปสรรคแล้วจะยอมถอยง่าย ๆ“เหอะ ๆ ดูท่ารัชทายาทต้าเฉียนจะสมคำร่ำลือจริง มั่นใจยิ่ง

“พวก พวกเจ้าคือใคร?!”อาหลงเห็นฉินอวิ๋นฟานเข้ามาใกล้จึงถามอย่างตื่นตระหนกทว่าเสียงนั้นกลับถูกบุคลิกน่ากลัวที่แผ่ออกมาจากตัวฉินอวิ๋นฟานข่ม ดังนั้นฟังดูแล้วจึงเบาหวิวราวกับยุง“เจ้านี่ไม่เปลี่ยนสันดานจริง ๆ!”ฉินอวิ๋นฟานใบหน้าขมึงทึง สาวเท้าไปข้างหน้า คว้ามือขวาของอาหลงแล้วกระชากไปข้างหลังเห็นเนื้อชินโตถูกลากออกไป คนทอยลูกเต๋าจึงไม่พอใจ “มาทำเสียเรื่องใช่ไหม?”สิ้นเสียง ชายกำยำดุดันสิบกว่าคนก็ออกมาจากทางซ้ายและทางขวาของโรงบ่อน เข้ามาใกล้ด้วยท่าทางน่ากลัวทว่าไม่รอให้พวกเขากระทำการใด ลมเย็นเยียบคมกริบก็ผ่านมา เพียงหนึ่งอึกลมหายใจ ชายกำยำเหล่านั้นส่งเสียงโอดครวญทันทีครั้นคนทอยลูกเต๋ามองไป เห็นเพียงสองคนร่างสูงบึกที่ยืนอยู่ข้างหลังฉินอวิ๋นฟานเผยกลิ่นอายสังหารออกมาจากทั่วตัว“ข้าจะดูสิว่าวันนี้ใครจะกล้าลงมือ!”อู่จ้านและเซี่ยงเส้าเหยียนออกลีลาซ้ายขวา คุ้มครองอยู่ข้างกายฉินอวิ๋นฟาน ไม่ให้นักเลงของโรงบ่อนเข้ามาใกล้พวกเขาส่งจิตสังหารอันน่าเกรงขามออกมา ทำให้คนที่อยู่รอบข้างไม่กล้าเข้ามาใกล้“พวกเขา พวกเขาคือใคร?”ไม่รู้ว่าคนใดในกลุ่มเอ่ยปากขึ้นก่อน จากนั้นคนที่เหลือก็เริ่มกระซุบ