All Chapters of รัชทายาทชะตาฟ้า: Chapter 1041 - Chapter 1050

นอกประตูจวนอ๋องเหลียงเทียนจื้อรีบร้อนลงจากหลังม้า และตรงดิ่งเข้าไปโดยไม่สนใจว่าสภาพตอนนี้จะย่ำแย่ขนาดไหนพ่อบ้านในจวนอ๋องรู้ฐานะของเขาจึงไม่ได้ขวาง“เสด็จอา! เสด็จอา!”ยังไม่ทันเข้าไปถึงสวนด้านหลัง เหลียงเทียนจื้อก็เรียกเหลียงจ้านอิงด้วยความร้อนใจก่อนหน้านี้เขาได้ข่าวจากสายเกี่ยวกับเรื่องของฟู่เส้าป่าย และเรื่องเกี่ยวกับการให้ร้ายเหลียงเทียนอี้ทุกอย่างที่วางแผนเรียบร้อยในแต่เดิมกลับถูกเจ้าบัดซบฉินอวิ๋นฟานทำลายในวันเดียว ความพยายามทั้งหมดเสียเปล่า!ไม่เพียงแต่ทำให้ฟู่เส้าป่ายที่เป็นขุนนางราชสำนักคนหนึ่งเข้าคุก ยังทำให้แผนที่เขาเตรียมเอาไว้ต้องได้รับผลกระทบด้วยเช่นนั้นจึงทำให้เพลิงโทสะในใจเหลียงเทียนจื้อโหมไหม้ ยิ่งรู้สึกว่าร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุดในใจเกิดความรู้สึกกระวนกระวายจนทำให้เขาไม่สามารถนอนหลับอย่างเป็นสุขในจวนได้ ที่รีบมาแบบไม่หยุดพักหลังจากรู้ข่าวก็เพราะอยากรู้ว่าทางเสด็จอามีแผนการต่อไปหรือไม่“เสด็จอา!”ครั้นเหลียงเทียนปรี่เข้าสวนด้านหลังก็เจอเงาร่างของจื้อเหลียงจ้านอิงอยู่ใต้ต้นไม้ดังคาดเขารีบเข้าไปหา“เสด็จอา ได้ยินเรื่องที่แผนล่มแล้ว ใต้เท้าฟู่...”“ไม่ต้

การเตือนอย่างกะทันหันทำให้ฉินอวิ๋นฟานประหลาดใจเล็กน้อยแต่เมื่อหันไปมองสีหน้าขึงขังของเซี่ยงเส้าเหยียนและอู่จ้านก็ตระหนักว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาดังนั้นด้วยการคุ้มครองของเซี่ยงเส้าเหยียน ฉินอวิ๋นฟานสาวเท้าผ่านถนนใหญ่และเดินไปทางจุดบางตาคน“เดินตรงต่อไป ให้ข้าได้เจอกับพวกเขาสักหน่อย”เซี่ยงเส้าเหยียนเอ่ยเสียงหนัก มือขวาวางอยู่กับดาบพกตรงเองอย่างไม่รู้ตัวหากคนที่มาด้านหลังมีความเคลื่อนไหวอะไร เขาจะสามารถชักดาบออกมาคุ้มครองฉินอวิ๋นฟานได้ทันที“ได้...”ฉินอวิ๋นฟานไม่ถามมาก มองตรงไปข้างหน้ายามอยู่ในสถานที่ซึ่งมีคนพลุกพล่าน ต่อให้ละแวกนั้นมีอันตรายจริงก็ไม่ลงมือกับเขาง่าย ๆแต่การป้องกันอยู่เช่นนั้นกลับมิใช่ความคิดที่ดียามนี้ เซี่ยงเส้าเหยียนต้องการใช้โอกาสนี้จับตัวอันตรายที่ซ่อนเร้นอยู่ออกมาฟิ้ว...ภายใต้การคุ้มกันของอู่จ้าน ฉินอวิ๋นฟานสาวเท้าเดินตรงไปเรื่อย ๆ ส่วนเซี่ยงเส้าเหยียนที่อยู่ด้านข้างกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบในตอนนี้เอง จู่ ๆ ก็มีเสียงดังลั่นมาจากบนหลังคาเพล้ง ๆ ๆ...หลังจากเสียงกระเบื้องแตกสองสามแผ่นก็มีเงาร่างสายหนึ่งทะยานขึ้นบนอากาศ

“อาเซี่ยงเจ็ด ปล่อยนางเถอะ”คำพูดของฉินอวิ๋นฟานทำให้ทุกคนในที่นั้นตะลึงเซี่ยงเส้าเหยียนมองไปทางฉินอวิ๋นฟานด้วยความงุนงงก่อนจะเอ่ยปากถาม “รัชทายาท ไม่ได้เด็ดขาดนะ...จะเก็บนางผู้นี้ไม่ได้เด็ดขาด!”นี่คือคนของศัตรู ทั้งยังซุ่มจับตามอง คือระเบิดตั้งเวลาลูกหนึ่งจะเก็บเอาไว้ได้อย่างไร!ทว่าฉินอวิ๋นฟานท่าทีแน่วแน่“อาเจ็ดเซี่ยง...”ครั้นได้ยินน้ำเสียงของฉินอวิ๋นฟานไม่เหมือนพูดเล่น เซี่ยงเส้าเหยียนจึงเคลื่อนดาบใหญ่ออกจากลำคอของฮัวอวี่ถงอย่างคับแค้น“เพราะอะไร?”ฮัวอวี่ถงอึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่นึกว่าตัวเองจะพ้นเคราะห์นี้ไปได้ ซ้ำยังรอดพ้นจากเงื้อมมือของฉินอวิ๋นฟานอีก“สำหรับข้า ความเป็นความตายของเจ้าไร้ซึ่งความหมาย ข้าเก็บเจ้าไว้ก็มิใช่ว่าเจ้าจะติดค้างน้ำใจข้า” ฉินอวิ๋นฟานพูดด้วยสายตาลุ่มลึก “เจ้ากลับไปบอกเหลียงชินอ๋อง เรื่องนี้ข้าฉินอวิ๋นฟานจะไม่รามือแต่เพียงเท่านี้...”“ในเมื่อเขาอยากลงมือ เช่นนั้นก็มาอย่างเปิดเผย ข้ารออยู่ทุกเมื่อ!”ถ้อยคำเชื่อมั่นและน่าเกรงขามเช่นนี้ทำให้ฮัวอวี่ถงเหลือเชื่อบนโลกใบนี้กลับมีคน ‘โง่’ เช่นนี้อยู่?กลับมีคนปล่อยศัตรู แถมยังกล้าส่งสารท้ารบกับผู

เช้าวันต่อมาแสงอาทิตย์เฉิดฉายเข้าท้องพระโรงเหลืองทองอร่าม สาดส่องทั่วผืนแผ่นดินในท้องพระโรงขึงขัง ขุนนางบุ๋นบู๊ต่างหันไปกระซุบกระซิบกัน เหมือนกำลังสนใจกับข่าวลือที่เกิดขึ้นในระยะนี้เช่นกัน เรื่องของฟู่เส้าป่ายก็แพร่ในราชสำนักเช้านี้ด้วย...อย่างไรฟู่เส้าป่ายก็เป็นคนของเหลียงชินอ๋อง พวกเขาจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่ถกเรื่องที่ฉินอวิ๋นฟาน“ได้ยินว่ารัชทายาทต้าเฉียนมาถึงต้าเหลียงแล้ว ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า?”“ไม่กระมัง รัชทายาทต้าเฉียนจะมาต้าเหลียงทำไม?”“ไม่เห็นต้องคิดเลย ก็ต้องมาหาฮ่องเต้ต้าเหลียงนะสิ อย่างไรรัชทายาทต้าเฉียนก็...”เสียงของพวกเขาเบาลงเรื่อย ๆ ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องอ่อนไหว“แค่ก ๆ!”ท่ามกลางฝูงชนก็ไม่รู้ว่าใครไอขึ้นมา เมื่อทักคนเงยหน้าก็เห็นเหลียงเทียนอี้มาถึงข้างเก้าอี้มังกรแล้วเนื่องจากฮ่องเต้ต้าเหลียงประชวร ไม่ได้ดำเนินการประชุมเช้ามานานระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นเหลียงเทียนอี้จึงเป็นตัวแทนแทบทุกครั้งแน่นอน ในฐานะที่เป็นรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดิน นี่ก็คือเรื่องที่เหลียงเทียนอี้สมควรทำอยู่แล้ววันนี้เช่นวันปกติ ขุนนางท้องที่ทั้งหลายรายงานสถานการณ์เรื่องจำพ

เสียงเอ็ดอึง อารมณ์กระวนกระวายทุกคนมีสีหน้าที่แทบจะเหมือนกัน...ตั้งแต่เหลียงจ้านอิงบอกเรื่องของซยงหนู ท้องพระโรงก็ตกอยู่ในความเงียบงันในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่มีใครกล้าส่งเสียง ต่างมองเหลียงเทียนอี้ด้วยสายตาประหลาดทุกคนกำลังรอให้เหลียงเทียนอี้ดำเนินการครู่หนึ่งแล้ว เหลียงเทียนอี้จึงเอ่ยปากช้า ๆ “เสด็จอา แม่ทัพใหญ่ของซยงหนูผู้นี้มาต้าเหลียงเราด้วยธุระอันใดหรือ?”เขาไม่ได้เอ่ยปากถามว่าเหตุใดเหลียงจ้านอิงจึงมีความสัมพันธ์กับซยงหนูอย่างรู้สถานการณ์มาก...ราวกับเป็นหัวข้อสนทนาต้องห้ามอย่างไรอย่างนั้น ทันทีที่กล่าวออกมา จะต้องเกิดผลลัพธ์ที่ยุ่งยากกว่าเดิม“เหอะ ๆ จะว่าไปข้าก็รู้สึกน่าสนใจ”เหลียงจ้านอิงกล่าวอย่างเป็นธรรมชาติ “ช่วงก่อนบุตรชายคนโตของแม่ทัพเหมิงเก๋อเอ่อร์แห่งซยงหนูสมรสกับหญิงสาวผู้เลอโฉมท่านหนึ่ง...”“ได้ยินว่าองค์หญิงก็เคยอยู่ที่ต้าเหลียงระยะหนึ่งเหมือนกัน ดังนั้นเหมิงเก๋อเอ่อร์จึงคิดจะใช้โอกาสนี้มาชื่นชมประเพณีท้องถิ่นของต้าเหลียงสักหน่อย พร้อมพาคู่บ่าวสาวที่เพิ่งสมรสได้ไม่นานกลับมาดูทางนี้ด้วย”“ดังนั้นพวกเขาจึงจะใช้โอกาสนี้เข้าวังเยี่ยมเสด็จพี่”ที่เหลียงจ้านอิงกล