บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 1051 - บทที่ 1060

“เป็นยังไง รัชทายาท?”เหลียงจ้านอิงยังคงรักษาท่วงท่าบีบคั้นคนเหมือนอย่างเคย เอ่ยปากเบา ๆ“เรื่องนี้จะเป็นโอกาสในการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเรากับซยงหนูได้พอดี คาดว่ารัชทายาทน่าจะไม่ทำให้เสียโอกาสกระมัง?”ทุกคนที่อยู่ข้างล่างต่างไม่กล้าเปิดปากแม้แต่คนที่อยู่ฝั่งเหลียงเทียนอี้ก็เงียบกริบอย่างรู้สถานการณ์เช่นกันพวกเรารู้ฝีมือของเหลียงจ้านอิงดี ในเมื่อพูดออกมาจากปาก เช่นนั้นก็แสดงว่าเตรียมการมาอย่างดีแล้ว จะไม่ยอมให้เหลียงเทียนอี้ปฏิเสธแน่นอน!“...”เหลียงเทียนอี้นั่งไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยปากในท้ายที่สุด“ในเมื่อท่านแม่ทัพเหมิงเก๋อเอ่อร์มีความประสงค์นี้ บวกกับน้องสามยังสามารถลงสนามได้ เช่นนั้นข้าในฐานะรัชทายาทผู้ว่าราชการแผ่นดินจะขลาดได้อย่างไร”“ดังนั้นข้าจะรับการแข่งขันนี้ด้วย!”“เอาไว้แม่ทัพเหมิงเก๋อเอ่อร์มาแล้วค่อยหารือเนื้อหาการแข่งขันเถอะ”“เลิกประชุม!”เหลียงเทียนอี้ไม่คิดจะอยู่นาน หลังจากพูดความในใจแล้วก็ออกคำสั่งสุดท้าย......“ฮ่า ๆ ๆ...”เมื่อเดินออกมาจากวังหลวง ใบหน้าของเหลียงจ้านอิงยังประดับรอยยิ้มอันตรายเหมือนเดิมเขาบรรลุเป้าหมายแล้วอย่างที่เขาวางแผนเอาไว้

ลมพายุกระหน่ำพัดมาไม่หยุดตำหนักรัชทายาทราวกับอยู่ในกลุ่มหมอกดำ...สีหน้าของเหลียงเทียนอี้ก็ราวกับเมฆดำที่ลอยอยู่เหนือศีรษะ อึมครึมและเก็บกดครั้นนึกถึงการแข่งขันกับซยงหนูในวันพรุ่งนี้ เขาก็ร้อนรน มีความกลัดกลุ้มในแบบที่ยากจะอธิบายแม้เมื่อครู่จะสนทนากับฉินอวิ๋นฟานครู่หนึ่งแล้ว แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี...ในสมองราวกับมีคำพูดของฉินอวิ๋นฟานดังสะท้อนอยู่“พรุ่งนี้ก็จะมีผลลัพธ์แล้ว”อย่างนั้นหรือ?พรุ่งนี้ก็จะพลิกสถานการณ์ได้ในคราเดียวเหมือนที่ฟานเอ๋อร์บอกจริงหรือ?เหลียงเทียนอี้จมอยู่กับความสับสนอย่างหนัก......พิรุณโปรยปรายหนักติดต่อกันหนึ่งคืนเห็นได้ชัดว่าเมืองหลวงต้าเหลียงในวันนี้เงียบเป็นพิเศษ บนท้องถนนเงียบสงัด ไม่เห็นคนสัญจรฉินอวิ๋นฟานไม่พูดไม่จาตลอดทางเข้าวัง อู่จ้านและเซี่ยงเส้าเหยียนที่ตามอยู่ข้างหลังก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันเมื่อคืนหลังกลับออกมาจากวังหลวง ฉินอวิ๋นฟานก็เป็นอย่างนี้แล้ว ไม่ยอมพูดสักคำเหมือนเจอกับเรื่องกลุ้มใจอะไรกลับทำให้อู่จ้านนึกถึงตอนที่อยู่ต้าเฉียน ทุกครั้งเจอกับวิกฤต ฉินอวิ๋นฟานมักเป็นเช่นนี้เสมอ“ศึกของจริงเพิ่งจะเริ่มวันน

ชั่วขณะ ท้องพระโรงเงียบกริบ สายตาของทุกคนรวมศูนย์อยู่กับตัวของเหลียงเทียนอี้แทบทั้งหมดในดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความยินดีหลังจากหลิ่วเหวินเซี่ยร่ายกลอนท่อนแรกออกมา เหลียงเทียนอี้กลับสามารถตอบสนองทันควันพร้อมต่อท่อนหลังความเร็วเช่นนี้เรียกว่าเร็วยิ่ง!“อวิ๋นเฉ่าสาทรฤดูมีเขียวแห่งวสันต์ของกวีราชวงศ์ซ่ง คือยอดบทกวีโดยแท้!”เหลียงเทียนอี้พยักหน้าอย่างสง่างาม ใบหน้าประดับรอยยิ้มมั่นใจงานนี้ทำให้เหลียงเทียนจื้อที่อยู่ข้างล่างหน้าตึงฉับพลันเหลียงจ้านอิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยิ่งหนักกว่า สายตาที่มองมาราวกับมีไฟพุ่งออกมาได้“บ้าเอ๊ย...ถูกชิงตัดหน้าไปก่อน!”เหลียงเทียนจื้อกัดฟันกรอด ในใจกรุ่นโกรธไม่หยุดทั้งที่เขาทำการบ้านมาล่วงหน้า ไม่ว่าหลิ่วเหวินเซี่ยจะท่องกลอนบทใดเขาก็เตรียมเอาไว้หมดแล้วแต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขากลับเร็วสู้เหลียงเทียนอี้ไม่ได้!และไม่รู้ว่าตัวเองโง่เขลาหรือเหลียงเทียนอี้เก่งจริงกันแน่!“รัชทายาททรงภูมิแท้ ข้าน้อยเลื่อมใส!”หลิ่วเหวินเซี่ยพยักหน้าด้วยสีหน้าคงเดิมทว่าในใจกลับไม่พอใจเล็กน้อยแล้วคิดไม่ถึงว่าเหลียงเทียนอี้ผู้นี้จะมีฝีมือ เขาจงใจเลือกบทกวี

สำหรับเหลียงเทียนอี้ การแข่งขันในวันนี้ค่อนข้างน่าตกใจแต่ยังดีที่สุดท้ายเขาสามารถคลี่คลายได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทำให้พวกซยงหนูหน้าบึ้งตึง โจมตีจนพวกเขารับมือไม่ทันดูท่าปกติว่างเว้นจากการงานอ่านหนังสือให้มากจะมีประโยชน์...หลังประชุมเช้า เหลียงเทียนอี้ก็อดรนทนไม่ไหวบอกข่าวดีกับฉินอวิ๋นฟาน อยากแบ่งปันความสุขและความเปรมปรีดิ์ของตนแต่พอได้ยินฉินอวิ๋นฟานตอบกลับ เขาจึงตระหนักว่าเรื่องราวไม่ได้เรียบง่ายธรรมดาอย่างที่เขาคิดอย่างนั้น“การแข่งขันทางบู๊ในวันพรุ่งนี้จึงจะเป็นส่วนสำคัญอย่างแท้จริง”คำพูดราบเรียบประโยคหนึ่งของฉินอวิ๋นฟานทำให้ความยินดีปรีดาของเหลียงเทียนอี้ในแต่เดิมสูญสิ้น สีหน้าอึมครึมมากขึ้นเรื่อย ๆ“ข้าย่อมรู้ดี...แต่ปกติ คนที่จะชนะในการแข่งขันทางบู๊คงจะเป็นน้องสาม”เกี่ยวกับจุดนี้แทบไม่มีอะไรให้ลุ้นเพราะเหลียงเทียนจื้อร่ำเรียนกับเหลียงจ้านอิงแต่เล็ก อีกทั้งยังเคยเข้าสนามรบฟาดฟันกับศัตรู ด้านประสบการณ์การรบ จึงมีความคล่องมากกว่าเป็นธรรมดาเช่นนี้ หากคิดจะชิงคะแนนหนึ่งมาจากมือของเหลียงเทียนจื้อ คาดว่าต้องยากเป็นพิเศษเมื่อเห็นเหลียงเทียนอี้มีท่าทางปราศจากใจฮึดสู้ ฉินอวิ

เหลียงเทียนอี้ขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าราบเรียบ มองอารมณ์ไม่ออกแต่ในใจเขารู้ดี การต่อสู้ครั้งนี้ได้เปิดฉากอย่างเป็นทางการตั้งแต่เหมิงฉาเริ่มพูดแล้วนี่คือการหยามหน้า คือการหยามเหยียดอย่างชัดเจนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย“เป็นยังไง? องค์ชายสาม?”เหมิงฉาเมินเหลียงเทียนอี้ที่อยู่อีกทางหนึ่ง แล้วใช้สายตาท้าทายมองไปทางเหลียงเทียนจื้อ ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น “ได้ยินว่าฝีมือการใช้ดาบกระบี่ขององค์ชายสามค่อนข้างร้ายกาจ วันนี้ข้าขอท้าทายสักหน่อยเถิด”“มิเป็นไร” เหลียงเทียนจื้อฉีกยิ้ม ใบหน้าเปื้อนไปด้วยความกระหยิ่มใจจากนั้นก็ชักกระบี่ล้ำค่าคู่กายออกมาจากตรงเอวช้า ๆการต่อสู้ครั้งนี้ คือของเขาเท่านั้น!และเป็นเขาได้เท่านั้น!เขาต้องการให้ทุกคนรู้ว่าเขาเหลียงเทียนจื้อต่างหากที่เป็นผู้ชนะในท้ายที่สุดคนนั้น คือคนที่สามารถเอาชนะซยงหนูได้อย่างแท้จริง!......“ดูท่าทุกอย่างจะดำเนินไปตามแผนนะ”เหลียงจ้านอิงดื่มน้ำชาสบายใจเฉิบอยู่บนปะรำมองผลสะท้อนกลับอย่างอบอุ่นของเหล่าผู้ชม จิตใจยิ่งฮึกเหิมตื่นเต้นไม่พูดไม่ได้เลย ถ้อยคำนั้นของเหมิงฉาทำให้เกิดผลดีเยี่ยม สามารถชักจูงอารมณ์ของทุกคนได้ในพริบตาเขาเช