Tous les chapitres de : Chapitre 91 - Chapitre 100

หลังจากการลงโทษช่วงสั้น ๆ เย่ซิวก็ดีดนิ้วของเขาอีกครั้งหนอนในท้องของเซี่ยชิงชิงหยุดเคลื่อนไหวทันทีเซี่ยชิงชิงหายใจหอบใหญ่และมองไปที่เย่ซิวด้วยความหวาดกลัวเย่ซิวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ชีวิตของเธออยู่ในกำมือของฉันแล้ว ฉันไม่ได้มาขอความเห็นจากเธอ แต่กำลังสั่งเธออยู่ เธอเข้าใจไหม?”เซี่ยชิงชิงพยักหน้าจากนั้นเย่ซิวก็ลุกขึ้นและออกคำสั่ง “คุกเข่าลงและเรียกฉันว่านายท่าน!”มันจำเป็นต้องทำและต้องทำให้สมบูรณ์แบบ โดยให้เซี่ยชิงชิงยอมจำนนทั้งกายทั้งใจอย่างสมบูรณ์เซี่ยชิงชิงรู้สึกอัปยศอดสูจนแทบรับไม่ไหวแต่เธอก็ไม่อาจต้านทานได้เธอทำได้เพียงกลั้นน้ำตาแล้วลุกขึ้นคุกเข่าต่อหน้าเย่ซิว“นะ...นายท่าน...”เซี่ยชิงชิงใช้พลังทั้งหมดของเธอเพื่อพูดคำง่าย ๆ สองคำนี้น้ำตายังคงไหลทะลักออกมาเหมือนเขื่อนเย่ซิวดูเฉยชาไม่มีความเห็นอกเห็นใจต่อเธอทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอทำตัวเองหากเธอเป็นเหมือนเซี่ยซิ่วซิ่ว หากเธอเหมือนพี่สาวของเธอได้สักครึ่ง เย่ซิวก็จะไม่ทำแบบนี้กับเธอหรอก“เอาล่ะ ลุกขึ้นกลับไปกับพวกเธอ แล้วฉันติดต่อไป จำไว้อย่าได้เปิดเผยเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและฉัน มิฉะนั้น เธอจะถูกหนอนใน

เป็นกระบวนการเสริมสร้างความแข็งแกร่งทางกายอย่างต่อเนื่องนี่เป็นเหตุผลว่าทำไมจอมยุทธบางคนจึงแสวงหาความแข็งแกร่งขึ้นมาได้ตลอดทั้งชีวิตความรู้สึกนี้ค่อนข้างทำให้หลงใหลสิ่งสกปรกจำนวนมากถูกขับออกจากร่างกาย ทำให้กล้ามเนื้อของเธอกระชับขึ้นและอวัยวะภายในของเธอก็แข็งแกร่งขึ้นในระดับหนึ่งเส้นผมที่งดงามนั้นยิ่งดำสนิทและตรงขึ้น เหมือนกับมีประกายออกมาและทำให้ทรงเสน่ห์ขึ้นมากไม่นานเธอก็ร้องออกมาอย่างตกใจน้ำรอบตัวเธอกลายเป็นสีดำนั่นเป็นเพราะเย่ซิวใช้พลังภายในช่วยขับสารพิษในร่างกายของเธอออกมาเมื่อสารพิษจำนวนมากถูกขับออกมา ทั้งตัวของเซี่ยซิ่วซิ่วก็รู้สึกผ่อนคลายน้ำในบ่อแช่นี้เป็นบ่อน้ำไหล สิ่งสกปรกที่เซี่ยซิ่วซิ่วขับออกมาก็ถูกชะล้างออกไปอย่างรวดเร็วเย่ซิวไม่ได้ยืดขยายเส้นลมปราณและกระดูกของเธอ ดังนั้นส่วนสูงของเซี่ยซิ่วซิ่วจึงไม่เปลี่ยนแปลงอย่างไรก็ตาม เซี่ยซิ่วซิ่วรู้สึกตื่นเต้นมากเธอพบว่าผิวของเธอชุ่มชื้นขึ้นและสภาพร่างกายในทุกด้าน ๆ ดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าผู้หญิงกังวลเรื่องรูปร่างหน้าตามากเย่ซิวทำการเปลี่ยนแปลงลอกคราบเล็กๆน้อยๆให้เธอแบบนี้ แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอดีใจ

ถ้าปู่อยู่ที่นี่ คืนนี้คนพวกนี้ไม่กล้าจองหองขนาดนี้หรอกในอีกด้านหนึ่งทางอีกด้านหนึ่งของถนน เซี่ยเจี๋ยลงจากรถด้วยสีหน้าเคร่งเครียดถนนข้างหน้าถูกปิดกั้นด้วยรถบรรทุกขนาดใหญ่หลายคันชายชุดสูทสีดำหลายสิบคนก้าวลงจากรถบรรทุกหัวหน้าเป็นผู้ชายผมสั้น หน้าตาดุร้ายเขามองไปที่เซี่ยเจี๋ย แล้วประสานมือคารวะ “หวังเถี่ยสือแห่งสำนักวัชระ ยินดีที่ได้พบนายท่านเซี่ย”ม่านตาเซี่ยเจี๋ยหดลง “เมื่อสิบปีก่อนหวังเถี่ยสือเคยเป็นจอมยุทธขั้นสูงสุดระดับสาม ได้ยินข่าวเมื่อนานมาแล้วว่านายได้แปรพักตร์ไปเข้ากับตระกูลหลี่แห่งเมืองหนานเฉิง ใช่หรือไม่…”หวังเถี่ยสือหัวเราะ “นายท่านเซี่ย คุณเดาถูกแล้ว เรื่องวันนี้อย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวเลย”เซี่ยเจี๋ยรู้แล้วว่าเรื่องนี้มันร้ายแรงแค่ไหนเขาเป็นเจ้าถิ่นของเมืองเจียงเฉิงแต่เมืองเจียงเฉิงเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ ที่มีประชากรสองถึงสามล้านคนแต่เมืองหนานเฉิงต่างออกไปเศรษฐกิจพัฒนาไปมากกว่า มีทำเลที่ดีกว่า และมีประชากรประจำมากกว่าสิบล้านคนส่วนตระกูลหลี่แห่งเมืองหนานเฉิง น่าจะมีจอมยุทธระดับสี่อยู่ประมาณห้าคนและว่ากันว่านายใหญ่ของตระกูลหลี่น่าจะอยู่ที่ขั้นสูงสุดของระดั

มีเสียงกระดูกหักดังกร๊อบ ร่างที่ถูกซัดก็ปลิวไปข้างหลังพุ่งชนคนที่อยู่ข้างหลังเจ็ดแปดคน ทำให้ทุกคนได้รับบาดเจ็บสาหัสคนอื่น ๆ ทั้งโกรธทั้งตกใจ ตะโกนกู่ร้องพุ่งไปหาเย่ซิวอย่างรวดเร็วโครม โครม โครม!เสียงดังเอะอะที่ดังต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน เหล่ายอดฝีมือนี้ต่างล้มระนาวราวกับใบไม้ร่วงตอนแรกแต่ละฝ่ายยังคงรักษาความสงบได้แต่เมื่อเห็นว่าพวกยอดฝีมือครึ่งหนึ่งที่พวกเขาพามาล้มลงในเวลาไม่นาน ก็เริ่มใจไม่ดีขึ้นมาแล้วในเวลาไม่ถึงห้านาที ยอดฝีมือสองสามร้อยคนก็ล้มระเนระนาด แต่ละคนต่างมองเย่ซิวด้วยสายตาหวาดกลัวผู้นำแต่ละตระกูล พวกเขาทยอยลุกขึ้นมามองหน้าเย่ซิวด้วยสีหน้าซีดเซียวความแข็งแกร่งของเย่ซิวเกินกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้ในขณะที่เขาจ้องมองไปยังคนเหล่านั้น แต่ละคนก็รู้สึกเสียวสันหลังไม่กล้าสบตาเขาเย่ซิวมองไปรอบ ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมจะให้โอกาสพวกคุณอีกครั้ง จะยอมหรือจะพังพินาศกันไปข้างหนึ่ง!"“โอหังจริง ๆ!”ในตอนนั้นมีเสียงดังมาจากด้านนอกประตูเย่ซิวหันกลับมาเห็นชายคนหนึ่งสวมชุดสูทสีขาว ตัวสูงเดินหลังตรงเข้ามาอย่างสง่างามมีอีกสี่คนที่ยืนอยู่ข้างหลังชายคนนี้ผู้หญิงสี่ค

โลภกระหายต้องการทั้งความสามารถและตัวของหลิวอวี้ฝูแม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะเป็นศัตรูกัน พวกเขาก็ยังคงเป็นสุภาพบุรุษและยื่นมือไปทางหลิวอวี้ฝู “น้องหลิว ไม่ได้เจอเธอมาตั้งนาน สวยกว่าเดิมอีก”แต่หลิวอวี้ฝูไม่สนใจ เดินผ่านหลี่หรูเฟิงไปชนิดที่ไม่มองเขาเลยรอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่หรูเฟิงแข็งค้างเขาเห็นหลิวอวี้ฝูเดินตรงไปข้างหน้าเย่ซิว ใบหน้าที่เย็นชาของเธอกลับยิ้มแย้มออกมาจนทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างสับสนไปหมด“พี่ใหญ่ เราพบกันอีกแล้ว เมื่อเช้านี้ขอบคุณนะที่ช่วยปู่ของฉันไว้”ท่าทีเย่ซิวสงบมากและเขาก็ลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน “เธอนี่ช่างใส่ใจจริง ๆ”หลิวอวี้ฝูนิ่งอึ้งไปเธอโตจนป่านนี้ นอกจากปู่ของเธอแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าลูบหัวเธอพวกคนที่เคยพบเธอ ต่างก็เคารพยำเกรงกันทั้งนั้นเนื่องจากสถานการณ์ในครอบครัวของเธอ เธอจึงต้องเข้มแข็งตั้งแต่ยังเด็กมากแต่ไม่มีใครรู้เลยว่าภายใต้รูปลักษณ์ที่แข็งแกร่งนี้ มีหัวใจที่เปราะบางซ่อนอยู่การกระทำที่เรียบง่ายของเย่ซิว ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหลิวอวี้ฝูไม่ใช่คนธรรมดา เพียงครู่เดียวริ้วอารมณ์แปลก ๆ บนใบหน้าของเธอก็จางหายไป จากนั้นเธอก็ยิ้มและพูดว่า “วันนี้ฉันมาช่วยพ