All Chapters of โคตรคนยอดปรมาจารย์: Chapter 101 - Chapter 110

เขาพูดอย่างชั่วร้าย “จัดการซะ! เอาให้ตาย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันจะรับผิดชอบเอง!”ทันทีที่เขาพูดจบ แฝดสี่ก็เริ่มเคลื่อนไหวนี่เป็นตัวอย่างที่แท้จริงถึงความหมายของคำว่า มั่นคงดั่งภูเขา เคลื่อนเงาดั่งสายฟ้าผู้หญิงทั้งสี่คนนี้อ่านใจกันได้ในเวลาเดียวกันนั้นทั้งสี่สาวพุ่งออกไปสี่ทิศ เข้าโจมตีจุดสำคัญของเย่ซิวเมื่อพวกเธอเคลื่อนไหวก็เกิดเสียงระเบิดทะลุผ่านอากาศเพียงได้ยินเสียงนี้ก็ทำให้หัวใจของผู้คนโดยรอบสั่นสะท้านหากหมัดเหล่านี้โดนพวกเขา มีความเป็นไปได้สูงถึงเก้าในสิบที่พวกเขาจะตายทันทีหลิ่วอวี้ฝูอดไม่ได้ที่จะกำมือเล็กน้อย และให้คำแนะนำกับเหล่ายอดฝีมือรอบตัวเธออีกครั้งเมื่อเย่ซิวตกอยู่ในอันตราย พวกเขาจะต้องเข้าช่วยเหลือโดยเร็วที่สุดหลี่หรูเฟิงเผยสีหน้าพึงพอใจในความคิดของเขา เย่ซิวยืนนิ่งอยู่กลางลานดูเหมือนจะหวาดกลัวเซี่ยซิ่วซิ่วเองก็เริ่มกังวล ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่เย่ซิวโดยไม่กะพริบเย่ซิวกำลังจะถูกผู้หญิงทั้งสี่คนเข้าโจมตีทันใดนั้นเขาก็ขยับร่าง ดูเหมือนเป็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อย ทว่ากลับหลบหมัดทั้งสี่ได้อย่างสมบูรณ์แบบสีหน้าของสี่สาวเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่การโจมตีของพวกเธ

“ดีมาก ดีอะไรอย่างนี้ เป็นแค่มดคิดจะล้มช้าง วันนี้ฉันจะจำไว้ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”หลังจากทิ้งคำพูดที่รุนแรงไว้เบื้องหลัง หลี่หรูเฟิงก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไปผู้หญิงทั้งสี่คนพยายามลุกขึ้นและตามเขาออกไปเช่นกันเหล่าตระกูลใหญ่และตระกูลรองในเจียงเฉิงต่างมองหน้ากันทันใดนั้นพวกเขาทั้งหมดก็เดินไปหาเย่ซิวพร้อมรอยยิ้มอันเสแสร้งบนใบหน้า“น้องชายยังหนุ่มยังแน่น อนาคตไกลนัก”"เจ๋งมาก เจ๋งสุด ๆ"“หากมีโอกาสในอนาคตคงได้ร่วมมือกันนะครับ”……เพื่อตอบสนองต่อการทาบทามของพวกเขา เย่ซิวไม่ได้แสดงท่าทีที่เป็นการต่อต้านพวกเขาเลยแต่เขากลับยิ้มและพูดคุยด้วยราวกับเข้ากันได้ดีแน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงผิวเผินเท่านั้นสำหรับพวกกลับกลอกพวกนี้ เย่ซิวไม่ได้คิดที่จะปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ อยู่แล้ว ตอนนี้เพียงแค่ต้องทำให้พวกเขาคลายความระมัดระวังก่อนเท่านั้นเย่ซิวจะหาโอกาสจัดการกับพวกเขาทีหลังแต่พวกเขาไม่รู้ว่า สิ่งที่เย่ซิวต้องการในตอนนี้คือการฮุบทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเขาพวกเขาคิดว่า เขาเป็นผู้ใหญ่แล้วและสามารถปล่อยวางได้ ดังนั้นพวกเขาจึงวางใจและผ่อนคลายลงทีละคนสิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดคือเย่ซิ

“ตอนนี้ไม่มี แต่อีกไม่กี่วันมีแน่”หลิ่วอวี้ฝูเม้มริมฝีปาก “พี่ใหญ่ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไปเลยค่ะ เงินห้าพันหมื่นล้านบาทไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ นะคะ”แม้แต่ตระกูลหลิ่ว หากต้องการเงินห้าหมื่นล้านบาทก็ยังต้องใช้เวลาเตรียมการสักระยะเลยเย่ซิวยิ้ม “เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล แค่บอกมาว่าคุณเต็มใจหรือไม่ก็พอ”การใช้เงินห้าหมื่นล้านลงทุนเพื่อแลกกับกำไรสิบเปอร์เซ็นต์ถือว่าอยู่ในสถานะที่สมเหตุสมผลมากเย่ซิวไม่ได้ใช้ประโยชน์จากการช่วยปู่ของหลิ่วอวี้ฝูเพื่อทำข้อเรียกร้องที่ไม่สมเหตุสมผลหลิ่วอวี้ฝูเห็นด้วยทันที “ถ้าพี่ใหญ่ช่วยได้ห้าหมื่นล้านจริง ๆ ฉันจะให้กำไรพี่สิบสองเปอร์เซ็นต์"“ไม่จำเป็น” เย่ซิวปฏิเสธ “ผมช่วยคุณปู่ของคุณก็เพราะหน้าที่ในฐานะแพทย์ ผมไม่ได้ต้องการเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์อื่น สิบเปอร์เซ็นต์ก็พอแล้ว”หลิ่วอวี้ฝูรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยเย่ซิวปฏิเสธส่วนแบ่งกำไรสองเปอร์เซ็นต์นั้นจริง ๆแม้ว่าจะคำนวณจากผลกำไรประจำปีจำนวนสองแสนล้านบาท นั่นคือสองหมื่นล้านบาทต่อปี และสองแสนล้านบาทในระยะเวลาสิบปีนี่ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยเลย บริษัทจดทะเบียนหลายแห่งอาจมีกำไรสุทธิเพียงร้อยล้านต่อปีเท่าน

ในเวลานั้น งานอักษรวิจิตรทั้งสองชิ้นถูกประมูลในราคาสูงถึงสองพันหกร้อยล้าน และสองพันแปดร้อยล้านตามลำดับและภาพฝูงม้านับหมื่นนั้นสูงถึง หกพันแปดร้อยล้านบาทเขาใช้เงินทั้งหมดจากการประมูลเหล่านี้เพื่อสร้างโรงเรียนไพรเมรี่โฮป และสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ ในพื้นที่ห่างไกลของประเทศหลงเถิงในเวลานั้น การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเขาส่งผลกระทบอย่างมาก และด้วยผลงานสามชิ้นนี้ เขาก็ได้รับชื่อเสียงอย่างสั่นสะเทือนผู้ชื่นชอบอักษรวิจิตรและนักสะสมอักษรวิจิตรนับไม่ถ้วนพยายามสอบถามเกี่ยวกับเขาไปทุกหนแห่งด้วยความกระตือรือร้นที่จะซื้อผลงานของแท้จากเขาทว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาก็ไม่ได้สร้างผลงานอีกเลยเหตุผลนั้นง่ายมากเพราะการสร้างงานชิ้นเดียวมีผลกระทบต่อเขาอย่างมากผลงานแต่ละชิ้น เขาต้องใช้ความเข้าใจศิลปะการต่อสู้อันลึกซึ้งของเขาในฐานะปรมาจารย์อาวุโสเพื่อยกระดับผลงานนั้นด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เขาจะได้รับความชื่นชมจากผู้ที่ชื่นชอบการประดิษฐ์ตัวอักษรนับไม่ถ้วนเพราะผลงานที่สร้างขึ้นด้วยความเข้าใจจากด้านศิลปะการต่อสู้ของเขาไม่ได้เป็นเพียงงานศิลปะเท่านั้นแต่เป็นรูปแบบมีชีวิตที่เป็นเอกลักษณ์หากผู

แม่น้ำที่คำรามและโหมกระหน่ำรอบตัวเธอราวกับมังกรดุร้ายนั้นเหมือนพร้อมจะกลืนกินเธอทั้งตัวหลังจากนั้นไม่นานเธอก็กลับมามีสติอีกครั้งหลิวเมิ่งถิงสามารถเป็นเจ้าของบริษัทประมูลได้ ความสามารถของเธอเองในการชื่นชมของโบราณและการประดิษฐ์ตัวอักษรก็ย่อมไม่ธรรมดาเช่นกันเพียงแวบเดียวเธอก็ตกหลุมรักผลงานทั้งสองชิ้นนี้แล้วเธออยากจะเก็บภาพวาดทั้งสองไว้เป็นของตัวเองน่าเสียดาย เธอรู้ว่าด้วยทรัพยากรทางการเงินของเธอนั้นไม่สามารถที่จะซื้อผลงานนี้ได้เธอแอบเสียใจในใจ ทำไมเธอต้องมาเห็นผลงานพวกนี้ด้วย ถ้าไม่เห็นก็คงไม่รู้สึกอยากได้แต่ไม่ได้อย่างนี้หรอกกลุ่มชายผู้สูงอายุอีกแปดหรือเก้าคนมีความคิดตรงกัน ผลงานที่สมบูรณ์แบบเช่นนั้นย่อมเป็นสิ่งที่พวกเขาปรารถนาเช่นกันหลิวเมิ่งถิงสงบสติอารมณ์ และพูดกับเย่ซิวด้วยความเคารพ “อาจารย์ต้าวจือคะ รายได้ทั้งหมดจากการประมูลผลงานทั้งสองชิ้นนี้ยกเว้นเงินภาษีจะถูกส่งให้กับคุณดิฉันจะไม่เรียกเก็บค่าธรรมเนียมการจัดการในส่วนของดิฉัน ดิฉันแค่หวังว่า หากคุณมีผลงานที่จะขายในอนาคตคุณจะพิจารณาเลือกบริษัทประมูลของเราก่อน จะเป็นไปได้ไหมคะ? ผู้หญิงคนนี้มีแผนหลังจากที่ได้เห็นผลงา