บททั้งหมดของ ภูพาจุติราชามังกร: บทที่ 441 - บทที่ 450

ในขณะนี้ แม้แต่เฉินเฟยเฟยเองก็อยากจะเตือนเขาเหมือนกันว่าพรรคมังกรดำนั้นทรงพลังจริง ๆแต่ดูเหมือนในเวลานี้มันควไม่เหมาะสมเท่าไรนัก เพราะอย่างนั้นเธอจึงไม่ได้เอ่ยปากอธิบายจงเหล่ยตกตะลึงไปชั่วขณะ ในตอนนี้พรรคมังกรดำกำลังเปลี่ยนแปลง พวกเขาไม่ค่อยมีส่วนร่วมในกิจกรรมสาธารณะมากเท่าไร อีกฝ่ายอาจไม่รู้จักก็ได้ “แกไม่รู้สินะว่าพรรคมังกรดำเป็นตัวแทนของใคร ประธานของพวกเขาคือประธานหยางแห่งหอการค้าหลงเถิง ชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองเทียนไห่”“แกไม่รู้เกี่ยวกับพรรคมังกรดำ แต่แกคงพอจะรู้เรื่องหอการค้าหลงเถิงอยู่บ้างใช่ไหมล่ะ หอการค้าที่พวกเจ้าพ่อเกือบทั้งเมืองเทียนไห่มารวมตัวกันน่ะ”หลังจากพูดจบ เธอก็รอเห็นสายตาอันหวาดกลัวของเย่เทียนหยู่แต่สีหน้าของเย่เทียนหยู่กลับไม่เปลี่ยนไปเลย อันที่จริงแล้วเรื่องนี้ไม่สามารถเปลี่ยนสีหน้าของเขาได้ เขาพูดอย่างสบาย ๆ “งั้นเหรอ เก่งขนาดนั้นเลยสินะ?”“ก็ต้องแน่ล่ะสิ เพราะงั้นตอนนี้แกก็ไปพยุงพวกเขาขึ้นมาซะ แล้วคุกเข่าลงขอโทษ บางทีอาจจะยังพอให้แกรอดตายไปได้บ้างนะ” จงเหล่ยยิ้มเยาะ“ช่างมันเถอะ ผมไม่เอาดีกว่า”“ไหน ๆ ก็ล่วงเกินไปแล้ว งั้นก็ล่วงเกินต่อไปแล้วกัน”ทัน

“พี่เทา พี่กำลังทำอะไรอยู่? นี่พี่เชื่อคำโกหกของเขาเหรอ? พี่คิดว่าประธานหยางที่เป็นเหมือนพระเจ้าจะกลัวเขาหรือยังไง?”“เขาแค่กำลังพยายามทำให้พี่กลัวนะ” ในที่สุดจงเหล่ยก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกไป“หุบปาก!”“จงเหล่ย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เราจะไปยั่วยุคุณชายเย่ได้ยังไงฮะ!”“ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าวันนี้เรารอดออกไปได้เราไม่ปล่อยเธอไว้แน่!”หลังจากที่พี่เทาตะคอกเสร็จ เขาก็พูดกับเย่เทียนหยู่ทันที “คุณชายเย่ ได้โปรดเถอะครับ ผู้เป็นใหญ่ย่อมไม่เอาเรื่องคนตัวเล็ก ๆ ให้โอกาสเราแล้วปล่อยพวกเราไปเถอะนะครับ”“แล้วคุณสองคนทำไมไม่คุกเข่าลงและขอโทษ!”อีกสองคนเชื่อมั่นในตัวพี่เทามาโดยตลอด เมื่อเห็นพี่เทาพูดแบบนี้ พวกเขาก็ทำได้เพียงขอความเมตตาและตบหน้าตัวเองด้วยเมื่อเห็นว่าพวกเขาทำได้ดี เย่เทียนหยู่ก็พยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ ในเมื่อคุณยังจริงใจ คราวนี้เรามาลืมมันซะเถอะ”“ขอบคุณคุณชายเย่ ขอบคุณคุณชายเย่”เมื่อพี่เทาได้ยินแบบนั้นเขาก็รู้สึกตื่นเต้นมาก และขอบคุณเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลังจากนั้นไม่นานร่างกายของเขาก็เริ่มผ่อนคลาย จากนั้นเขาก็วิ่งล้มลุกคลุกคลานออกไปจากที่นี่โดยไม่แม้แต่จะแลมองจงเหล่ยสิ่งที่เกิดขึ

“ใช่!”“คุณรู้จักเขาเหรอ” เย่เทียนหยู่รู้สึกประหลาดใจแต่ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา จงเหล่ยก็รู้สึกราวกับเป็นอัมพาตไปเลยอันที่จริงเธอยืนยันแล้วเมื่อกี้นี้ คนที่แม้แต่ซูเหวินฮวายังกลัว ต้องเป็นการดำรงอยู่ที่น่ากลัวแค่ไหนกันไม่น่าแปลกใจ เลยที่เมื่อกี้เขาไม่เห็นหยางต้าฝูอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ แถมยังบอกด้วยว่าประธานหยางบอกห้ามคนจากพรรคมังกรดำไม่ให้ยั่วยุเขา หากทำให้ซูเหวินฮวาเคารพได้ แน่นอนว่าทั้งหมดนี่ล้วนเป็นไปได้ ตอนนี้เอง ในที่สุดจงเหล่ยก็เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงมั่นใจมาโดยตลอด เป็นเธอที่คิดเองเออเอง คิดว่าตัวเองสามารถกดขี่อีกฝ่ายได้ง่ายๆเมื่อมองดูท่าทางของจงเหล่ย เย่เทียนหยู่ก็ส่ายหน้า เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายหวาดกลัวเฉินเฟยเฟยและ จางผิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเพราะพวกเขาค้นพบว่าจงเหล่ยกำลังเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่ที่คุณชายเย่รับสายเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกับสายโทรเข้านั่น ซูเหวินฮวาคือใคร?พวกเธอไม่รู้จักซูเหวินฮวาจริง ๆ“ค...คุณชายเย่ ฉันขอโทษนะคะ คือฉัน…”ในขณะนี้ จงเหล่ยเปลี่ยนวิธีเรียกชื่อของเขาและน้ำเสียงของเธอก็สั่นเทาเย่เทียนหยู่ส่ายหน้าและพูดอย่างใจเย็น “ดูเหมือนว่า

เมื่อเห็นภาพเบื้องหน้านี้ เย่เทียนหยู่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เขามองดูจงเหล่ยอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “ดูเอาเองสิ ว่าคุณทำเรื่องชั่วอะไรเอาไว้!”ในขณะนี้ แม้แต่จงเหล่ยผู้ชั่วร้ายก็ยังรู้สึกเสียใจตามคำขอของเฉินเฟยเฟย จงเหล่ยได้เล่าเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในปีนั้น“เพียงเพราะฉันไม่อยากฟังเธอ ไม่ยอมไปดื่มกับคนรวยพวกนั้น เธอเลยทำกับฉันแบบนี้เหรอ?”“จงเหล่ย ฉันดีกับเธอมาก เธอทำอย่างนี้ได้ยังไง?”หลังจากได้ยินเหตุผลแล้ว เฉินเฟยเฟยก็เกือบจะทรุดตัวลงอีกครั้ง“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษนะ ตอนนั้นฉันโกรธมาก คุณไม่ได้ปฏิเสธแค่ครั้งสองครั้ง มันทำให้ฉันลำบากมาก แถมคุณยังเอาแต่ดุด่าฉันเพราะเรื่องนี้”จงเหล่ยก็เสียใจเช่นกัน“ยังมาทำตัวมีเหตุผลอีกเหรอ”จางผิงโกรธและด่าเธออีกครั้ง ก่อนจะปลอบใจเฉินเฟยเฟย ถึงยังไงตอนนี้ก็มีเย่เทียนหยู่สามารถช่วยรักษาและฟื้นฟูได้จากนั้นเฉินเฟยเฟยก็สงบสติอารมณ์ลงในเวลานี้ เย่เทียนหยู่ถามว่า “คุณเฉิน บอกฉันสิ คุณวางแผนจะทำยังไงกับเธอ”“คุณอยากให้เธอหาวิธีคืนเงินทั้งหมดให้คุณไหม”“ไม่ ปล่อยให้เป็นไปตามกฎหมาย” คุณชายเย่ช่วยเธอมากจนเฉินเฟยเฟยไม่อยากรบกวนเขาอีกต่อไปนอกจา

“ยุ่งนิดหน่อยครับ”“ไม่บอกฉันก็รู้ จัดการกับเรื่องที่ทำให้ฉันแปดเปื้อนบนโซเชียลอยู่ใช่ไหม?” หลินหว่านหรูกล่าว“คุณเห็นหมดแล้วเหรอ”“ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้เปราะบางขนาดนั้น แต่ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่านายใช้วิธีไหน”“จริง ๆ แล้ว ไม่มีอะไรเลย หลังจากการสอบสวนแล้ว ดูเหมือนว่าหลี่ว์ซิงเหอจะอิจฉามูลค่าตลาดของบริษัทที่เพิ่มขึ้น และร่วมมือกับผู้ถือหุ้นรายใหญ่อีกสองรายเพื่อทำเรื่องนี้”“ฉันรู้อยู่ว่าหลี่ว์ซิงเหอสารเลวนั่น” หลินหว่านหรูพูดด้วยความโกรธ“แล้วนายตั้งใจจะทำยังไง?”“แน่นอน ให้พวกเขาว่าผมต้องให้พวกเขาชดใช้อย่างสาสม แต่ตอนนี้ผมต้องทำอย่างอื่น” เย่เทียนหยู่ตอบ“เรื่องอะไร?”“พลิกโฉมภาพลักษณ์อุตสาหกรรมเครื่องสำอางของบริษัทเราครับ”“อ่อ แล้วนายมีความคิดอะไรบ้างไหม?”“คุณน่าจะเคยได้ยินเกี่ยวกับเฉินเฟยเฟยใช่ไหม?”“เฉินเฟยเฟย? เฉินเฟยเฟยคนไหน? นายคงไม่ได้พูดถึงนักร้องชื่อดังเฉินเฟยเฟยใช่ไหม?”“เป็นเธอถูกแล้วครับ”“เธอยินดีที่จะร่วมมือกับเราและอนุญาตให้ใช้เธอเพื่อการประชาสัมพันธ์”“อ่า นายหมายถึงอะไร? นายยังสามารถรักษารอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอด้วยเหรอ?” ดูเหมือนว่าหลินหว่านหรูจะท