ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ의 모든 챕터: 챕터 911 - 챕터 920

ก่อนหน้าที่เฟิงเย่เสวียนจะออกไป ได้ไปที่จวนอ๋องติ้ง“พี่สี่”การเรียกว่าพี่สี่ หมายความว่าเขามีความเชื่อมั่นและฝากฝังต่ออ๋องติ้งอ๋องติ้งย่อมเข้าใจความหมายของเขา กล่าวเสียงขรึม“น้องเจ็ดไปอย่างไว้วางใจเถอะ ช่วงเวลาที่เจ้าไม่อยู่ ข้าจะดูแลพระชายาอ๋องเฉินแทนเจ้าเป็นอย่างดี ถ้าหากมีผู้ใดคิดจะแตะต้องฉู่เชียนหลีแม้แต่ปลายผม จะต้องข้ามศพข้าไปก่อน!”คำพูดของเขา ทำให้เฟิงเย่เสวียนสงบใจ“ขอบคุณมาก”“เดิมทีเจ้ากับข้าก็เป็นพี่น้องกัน ครอบครัวเดียวกันไม่จำเป็นต้องเกรงใจ น้องเจ็ด เดินทางโดยสวัสดิภาพ!”ออกจากจวนอ๋องติ้ง เฟิงเย่เสวียนก็ไปที่โรงหมอ เพื่อพบกับจิ่งอี้หลังจากที่จิ่งอี้รับทราบเจตนาของเขา กล่าวให้คำมั่นสัญญา“อ๋องเฉินวางใจ แม้ว่าท่านไม่เอ่ย ข้าก็จะเก็บเรื่องของพระชายาอ๋องเฉินมาใส่ใจเช่นกัน มีข้าอยู่ ไม่มีผู้ใดทำร้ายนางได้”“ฝากด้วย”“ขอตัวก่อน”เฟิงเย่เสวียนจัดการเรื่องที่สำคัญเรียบร้อยแล้ว ตอนก่อนออกเดินทาง เขาได้ทิ้งหานอิ๋งไว้ที่เมืองหลวง ให้นางอารักขาฉู่เชียนหลีหานอิ๋งไม่เต็มใจ ต้องการจะเดินทางไปกับนายท่านด้วยแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ดื้อรั้น จำต้องถูกบังคับให้อยู่ที่นี่นา

“ข้าไม่มีทางลงเอยกับท่านโหวน้อย ท่านปล่อยข้าไปเถอะ...”นางตาแดงชายหนุ่มดวงตาหมอง ย่อตัวลง บีบคางของนาง “เหตุใดถึงต้องทำท่าทางเหมือนข้ารังแกเจ้าอยู่ตลอดด้วย?”เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาไม่ได้แตะต้องนางแม้แต่ปลายผม เพียงแค่พูดไม่กี่ประโยคเท่านั้น นางก็ตาแดงเสียแล้วในสายตาของนาง ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนเลวร้ายเช่นนี้“คนที่ควรจะปล่อยข้าไป ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือ อวิ๋นอิง”เขาเหลือบตาลงจ้องมองนาง นิ้วมือที่หยาบกร้าน ลูบไล้ไปตามโครงหน้าของนางอย่างเบามือทุกตารางนิ้วทุกจุดดวงตาค่อย ๆ ล้ำลึกขึ้น “เห็นเจ้ากับท่านโหวน้อยอยู่ด้วยกัน หัวเราะอย่างมีความสุขกันแบบนั้น ข้าเองก็ควรจะรู้สึกดีใจแทนเจ้า จางเฟยก็ควรจะมีดีใจมากเช่นกัน”“อย่างไรเสีย สุสานของเขา ก็อยู่ไม่ไกล”อวิ๋นอิงตัวสั่นไปทั้งตัว รูม่านตาหดเล็กลงจางเฟยอยู่แถวนี้...“เขาตายไปนานขนาดนั้นแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลยสักครั้ง เพราะอะไร? รู้สึกผิดอย่างนั้นหรือ? กลัวว่าเมื่อได้เห็นสุสานของเขา ตอนกลางคืนนอนฝันร้ายหรือ?”“ข้าเปล่า...”นางรีบส่ายหน้า “จิ่งอี้ ข้าไม่ได้ทำให้เขาตาย!”สายตาของจิ่งอี้หมองลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่ปลายนิ้วม

หลิงเชียนอี้จับมือของอวิ๋นอิงไว้ ทั้งสองนั่งอาบแดดอยู่ตรงริมธารน้ำในหุบเขา เท้าของหลิงเชียนอี้จุ่มอยู่ในน้ำ พลางเตะน้ำเล่นไปด้วย“เมื่อก่อนข้าหัวเราะเยาะป้าจางที่อาศัยอยู่ข้างสถานศึกษาส่วนตัว นางเป็นคนตาบอด มองไม่เห็นตั้งแต่เด็ก กลับสามารถทำความสะอาดบ้านได้อย่างสะอาดสะอ้านเสมอ และยังมีฝีมือการทำอาหารที่ดีมาก สามีของเขาสอบติด ได้เป็นขุนนางเล็กๆ”“ได้ยินมาว่ามีคุณหนูของครอบครัวหนึ่งยินดีแต่งงานกับเขา สนับสนุนเขาเดินบนเส้นทางขุนนาง แต่เขาปฏิเสธ และไม่เป็นขุนนาง แต่ไปเป็นอาจารย์สอนหนังสือของสถานศึกษาส่วนตัว ความสัมพันธ์ของเขากับป้าจางดีมาก”“แล้วก็น่ะ เมื่อก่อนตอนที่ข้าเรียนหนังสือ…”เขาพูดตรงนี้ พูดตรงนั้น บางครั้งก็กุมท้องหัวเราะ บางครั้งก็ร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก เล่าเรื่องที่น่าสนใจในอดีตไปพลาง“อวิ๋นอิง เจ้ายังจำตอนแม่ข้าตั้งครรภ์ลูกคนที่สอง ข้าหึงหวงจนหนีออกจากบ้านได้หรือไม่?”“ตอนนี้อายุน้องสาวของข้าเกือบครึ่งขวบแล้ว ร้องอุแว้ๆ ทั้งวัน น่ารักมาก ครั้งหน้าพวกเราลองกลับไปเยี่ยมนางเถอะ พ่อแม่ข้าก็คิดถึงเจ้า”“เมื่อเทียบกับอุ้มลูกสาว พ่อแม่ข้าอยากอุ้มหลานชายยิ่งกว่า”อวิ๋นอิงห

“อย่านะ…ช่วยด้วย…”มือของอวิ๋นอิงโบกสะบัดและเหวี่ยงอย่างตื่นตระหนก สีหน้าซีดเซียวไร้ร่องรอยเลือด ราวกับฝันเห็นปีศาจร้าย ตกใจจนมือเท้าเย็นเฉียบฉู่เชียนหลีก็ตกใจเล็กน้อยเช่นกัน“อวิ๋นอิง ตื่นสิ! เจ้าเป็นอะไรกันแน่!”“ปล่อยข้า…ปล่อยข้า…”เมื่อฉู่เชียนหลีได้ยินเสียงพึมพำของนางชัดเจน ก็อึ้งไปครู่หนึ่งปล่อยนาง…ตั้งแต่งานเลี้ยงอาหารค่ำในบ้านตระกูลกู้คืนนั้น อวิ๋นอิงก็ผิดปกติมาโดยตลอด มักจะเหม่อลอย ไม่เป็นตัวเอง เหมือนเปลี่ยนไปเป็นอีกคนนางให้จิ่งอี้ไปตรวจสอบ แต่ไม่พบอะไรเลยตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?ใครกำลังขู่นาง? ใครทำให้นางกลายเป็นเช่นนี้?ฉู่เชียนหลีจับมือที่เย็นเฉียบของนางไว้แน่น ทำให้นางรู้สึกปลอดภัย แล้วโน้มตัวไปที่ข้างปากของนาง ฟังอย่างตั้งใจ“อวิ๋นอิง ใครกำลังขู่เจ้า? เจ้าฝันเห็นอะไร? บอกข้า!”อวิ๋นอิงส่ายศีรษะอย่างหวาดกลัว“อย่าเข้ามา…ไปให้พ้น…ไปให้พ้น…”จวนเฟิงเหรินที่นี่เรียกได้ว่าเป็นสถานที่อัปมงคลมาก คนที่ถูกส่งตัวเข้าจวนเฟิงเหริน ล้วนเป็นคนของราชวงศ์ที่ทำผิดอย่างมหันต์ และไม่สมควรได้รับการให้อภัย โดยทั่วไปคนที่เข้ามาในสถานที่แห่งนี้ จะไม่มีโอกาสได้ออกไปอีกเป

เยว่เอ๋อร์กลับถึงหุบเขา ก็ใกล้พลบค่ำแล้ว นางหิ้วตะกร้าไว้ พลางก้มหน้า สองมือกำตะกร้าแน่นแล้วคลายออกเป็นระยะ ดูกระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด“เยว่เอ๋อร์?”“หา?!”เสียงที่ดังขึ้นกะทันหัน ทำเอานางเงยหน้าด้วยความตกใจ เกือบกระโดดลอยตัวขึ้นในห้องครัวถงเฟยสวมผ้ากันเปื้อน มือซ้ายถือตะหลิว เอียงศีรษะมองมาทางนาง“คิดอะไรอยู่หรือ? แค่ซื้อเห็ดก็ไปตั้งนาน รีบเอามา เย็นนี้ข้าจะตุ๋นไก่”“เจ้าค่ะ…”เยว่เอ๋อร์ก้มศีรษะ เม้มปากแน่น ก้าวเท้าเข้าไปในห้องครัวถงเฟยนำเห็ดหอมออกจากตะกร้า หลังจากล้างจนสะอาด ก็หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วไปยุ่งอยู่ที่หลังเตาแล้ว เดินไปเดินมา ดูมีความสุขเลยทีเดียวเยว่เอ๋อร์มองดูแผ่นหลังที่ยุ่งอยู่กับการทำอาหารของนาง สองมือจิกชายเสื้อ เม้มปากไม่หยุด… นางอ้าปาก อยากพูดแต่ก็อดกลั้นเอาไว้ในแววตาเต็มไปด้วยความลังเลยืนอยู่ตรงนั้นสองนาทีเต็มๆ…ตอนที่ถงเฟยมองมา นางรีบหมุนกายวิ่งออกไป พลันสังเกตเห็นไก่เป็ดห่านที่ถูกขังอยู่ในกรง สายตาเหี้ยมเกรียม ในที่สุดก็ตัดสินใจแล้วนางเปิดกรงออกเป็นช่องเล็กๆ คว้าข้าวสาลี่มาหนึ่งกำมือแล้วโยนออกไปทันใดนั้นไก่ก็บิน และมีเป็ดกับห่านวิ่งต